Pierwsza książeczka była gotowa w połowie 1992 r., jeśli dobrze pamiętam. Maszynopis leżał przez ponad pół roku w poczekalni jakiegoś badziewiarskiego prestiżowego wydawnictwa, potem przechodziłem ulicą Sławkowską i omen nomen spotkałem Pana Sławka, który powiedział, że Robert Tekieli się pytał, czy nie mam jakichś tomików do wydania. No to powiedziałem, że mam, wyjąłem od tych badziewiarzy i posłałem maszynopis przesyłką konduktorską do Warszawy. W pierwotnej wersji książeczka miała się nazywać dostojnie „37 wierszy” (bo z początku było 37, Tekieli część wyrzucił, nie taka duża strata), potem chciałem, żeby było możliwie dużo spółgłosek i polskich liter na kupie i wymyśliłem tytuł „Pięśćpchła”. Potem wydawało mi się to głupie i nie wiedziałem, co wymyślić, a wtedy akurat zetknąłem się z systemem Unix (w komputerze), gdzie „*” zastępuje dowolną nazwę. Kiedy żona (wtedy narzeczona) Roberta Olga robiła projekty okładek, on podyktował jej: „I jeszcze Biedrzycki – gwiazdka”; i na pierwotnym projekcie okładki było napisane „Gwiazdka”, pięknymi literami. Potem musiała to zmieniać i się denerwowała, dlatego gwiazdka na okładce jest taka gniewna i kanciasta. W końcu tomik się ukazał pod koniec 1993 r., może nawet i na Gwiazdkę. Z przodu wszystkich wierszy jest motto: „Cóż: symbol – i w klatce. My wolni”, cytat z piosenki Macieja Maleńczuka, który nie był jeszcze wówczas szeroko znany jako gwiazdor rocka i odtwórca postaci Alfonsa XII czy XIII, i miał potem do mnie duże pretensje, że cytat był niepodpisany. No, mnie się z jakiegoś powodu wydawało, że wszyscy znają piosenki Maleńczuka na pamięć, i myślałem, że to tak, jakby podpisywać cytat z Dantego: „Dante”; inaczej mówiąc, strata czasu. Ku swojemu zdziwieniu zorientowałem się później, że nie wszyscy znali tę piosenkę.