W latach siedemdziesiątych kontekstem dla „Maści na szczury” była propaganda sukcesu. Utwory Madeja ukazywały świat istniejący obok i jakby wbrew oficjalnie przyjętej wizji rzeczywistości. Były upominaniem się o te, wstydliwe może, strony rzeczywistości, których fakt przemilczania nie zlikwiduje. Nie były krytyką – nie szukały winnych (a może świadczyły o niewierze w krytyki takiej skuteczność). Nie były moralistyką, nie napominały, nie rościły sobie pretensji do naprawiania świata. Po prostu upominały się o niefałszowanie obrazu rzeczywistości przemilczaniem spraw niewygodnych. W ekspresyjnej formie wyjaskrawiały sprawy nie będące wcale marginesem zjawisk społecznych, lecz ich nurtem (...)
Andrzej Stoff, „Miesięcznik Literacki” 1984, nr 6.