W początkowym okresie twórczość Greena dominowała problematyka społeczna. W miarę narastania doświadczeń wewnętrznych coraz silniej potęguje się u niego nurt światopoglądowy, pojawiają się zagadnienia dobra i zła widzianego w kategoriach nie tylko społecznych. Zakres obserwacji pisarza poszerza się o sprawy metafizyki, wiary, stosunku człowieka do Boga itp. Najpełniejszy wyraz tej problematyki zawierają powieści: „Moc i chwała” (1940), „Sedno sprawy” (1948) oraz „Koniec romansu” (1951). Te książki także pod względem artystycznym stanowią szczytowe osiągnięcie Greena, one ugruntowały mu światową sławę.