Nie doczekam się zapewne rzeczowej biografii jednej z podpór powojennej sceny kabaretowej. No chyba, że Pan Roman Dziewoński postanowi poświęcić osobny tom osobie „Niedużego.” Patrząc wstecz wydaje mi się, że spośród rzeszy aktorów komediowych najbardziej lubiłem Wiesława Michnikowskiego. Niezwykle ciepły głos, obdarzony naturalną życzliwością – bardzo dobrze sprawdzał się w słuchowiskach radiowych oraz w dubbingu. Aktorsko – genialna mimika, osoba zawsze budzący zaufanie, nie można go sobie wyobrazić w roli złego bohatera; nawet w „Gangsterach i filantropach” jego postać prezentuje się sympatycznie :-) Mimo to nie został w pełni spożytkowany w filmie, podobnie jak jego sceniczny partner – Mieczysław Czechowicz. Sztuka komediowa niestety była traktowana jako pośledni gatunek.
Czy ta książka stanowi najlepsze ukoronowanie długoletniej kariery? I tak, i nie. Czytało się naprawdę dobrze, szybko i lekko, aczkolwiek wiele przytoczonych anegdot i historyjek jest już dobrze znanych. Podobała mi się serdeczność w rozmowie prowadzonej pomiędzy ojcem i synem. Na tle innych książek tego typu nie prezentuje się najgorzej, ale formuła wywiadu nie pozwala na dokonanie analizy dorobku scenicznego, omówienia ze szczegółami charakterystyki poszczególnych ról. Na taką książkę nadal będę czekał.

Nie doczekam się zapewne rzeczowej biografii jednej z podpór powojennej sceny kabaretowej. No chyba, że Pan Roman Dziewoński postanowi poświęcić osobny tom osobie „Niedużego.” Patrząc wstecz wydaje mi się, że spośród rzeszy aktorów komediowych najbardziej lubiłem Wiesława Michnikowskiego. Niezwykle ciepły głos, obdarzony naturalną życzliwością – bardzo dobrze sprawdzał się...