Uwielbiam biografie. Są niesamowitą skarbnicą ciekawych historii i anegdotek.

Oprócz wspomnianych historii z życia wziętych, możemy poznać poglądy autorów, ich charakter. To bardzo ciekawe, szczególnie kiedy mamy do czynienia z nietuzinkową i charyzmatyczną postacią. Co by nie mówić, taką z pewnością jest Rafał Jackiewicz.

Do tej pory, Jackiewicza znałem tylko, jako kibic sportowych eventòw. Obejrzałem kiedyś wywiad, w którym pięściarz pokazał się z bardzo nietypowej strony. Kiedy dowiedziałem się o tym, jak nieomal zginął od ciosu nożem, wiedziałem, że ta historia będzie bardzo ciekawa.

Bardzo szanuję fighterów, którzy swoją postawą zaprzeczają stereotypowi troglodyty. Tym bardziej, że sam trenuję sporty walki i mam się za osobę inteligentną. 🤭 Niestety Jackiewicz idealnie wkomponowuje się w kanon tych mniej mądrych sportowców. A zważając na jego bumelancki tryb życia, ciężko też stwierdzić, aby był przykładem dla przyszłych adeptów sportu.

Całe szczęście, że główny bohater książki nie pisał jej sam, ponieważ odbiorcy mogliby mieć problem z jej zrozumieniem. Rafałowi nie było po drodze do szkoły, a treningi przeplatał z weekendowymi imprezami. Co więcej, Jackiewicz sam mòwi o tym, że kiepski z niego tancerz, więc na dyskotekach po prostu pił i szukał bujek. Czasem ewentualnie "kroił" swoje ofiary, ponieważ do pracy też nie szczególnie się rwał.🙄

Tego typu książki powinny być oprawione wielkim czerwonym napisem: NIE RÓBCIE TAK‼ Nieuk, leń, pijak i złodziej. Nie są to cechy godne naśladowania. Tymczasem Jackiewicz pokazuje, że prowadząc taki tryb życia, i tak można osiągać sukcesy. Oczywiście, że warto podążać za marzeniami, tak jak robił to współautor książki, jednak uważam, że powyższe cechy należy szykanować.

Owszem, ciekawie dowiedzieć się, jak Jackiewicz piął się po szczeblach sportowej kariery. Historię o tym, jak w jego sercu znalazł się nóż, czytałem pełen trwogi. W książce "Życie na ostrzu noża" znalazłem kilka ciekawych i zabawnych historii, ALE...

Uważam, że Jackiewicz powinien być przykładem dla przyszłych, młodych sportowcòw, powinien przestrzegać ich przed swoim błędami. Tymczasem odnoszę wrażenie, że jest on dumny ze swoich patologicznych zachowań. Oczywiście zabawny truizm z tatuaży osiedlowych dresów, ktòry brzmi: "Nie byłbym sobą, gdybym był inny" ma w sobie ziarno prawdy. Warto opisać co nas ukształtowało, ale należy też podkreślić co było złe, niegodne naśladowania.

Chyba już wystarczy tego mojego wymądrzania się. Nie jestem święty 😇 Przecież sam czasem zrzucam koszulę, transformuję się w osiedlowego dresa, czy wdaję się w festiwal wulgaryzmów na trybunach. W książce Jackiewicza są ciekawe historie, jest zabawnie, ale niestety uświadczyłem się w przekonaniu iż wspomniany polski pięściarz jest po prostu troglodytą. Ciekawe, czy nie dostanę za to stwierdzenie po łbie, o ile pan autor wie co, znaczy troglodyta 😅

W każdym razie, sportowych wzorów do naśladowania należy szukać gdzie indziej. Na szczęście jest wielu fighteròw, którzy zaprzeczają stereotypowi głupka. 🥇🥊

Uwielbiam biografie. Są niesamowitą skarbnicą ciekawych historii i anegdotek.

Oprócz wspomnianych historii z życia wziętych, możemy poznać poglądy autorów, ich charakter. To bardzo ciekawe, szczególnie kiedy mamy do czynienia z nietuzinkową i charyzmatyczną postacią. Co by nie mówić, taką z pewnością jest Rafał Jackiewicz.

Do tej pory, Jackiewicza znałem tylko, jako kibic...