Mój własny charakter pisma

W mojej nic nie znaczącej ocenie lekko, zabawanie a nawet inspirująco momentami. Dla kibica piłkarskiego zwłaszcza tego ze „stolycy” „must read”.

W mojej nic nie znaczącej ocenie lekko, zabawanie a nawet inspirująco momentami. Dla kibica piłkarskiego zwłaszcza tego ze „stolycy” „must read”.

Oj, źle się zestarzały te teksty. Lekkie pióro, ale jednocześnie pełne prostackich określeń - Murzyni, baby do garów itd. A całości dopełnia rozdział o seksualnych podbojach autora.
Mnie najwięcej dał początek, kiedy Zarzeczny wspomina swoje dzieciństwo. Trochę łatwiej było mi zrozumieć jego problem alkoholowy, który był podkładem dla jego życia.
Autor pisze, że wzorował się na Tyrmandzie. Tylko, czy kiedykolwiek stanie z nim w jednym szeregu? Na to już niech odpowiedzą czytelnicy i czytelniczki - choć tym drugim lektury nie zazdroszczę.

Oj, źle się zestarzały te teksty. Lekkie pióro, ale jednocześnie pełne prostackich określeń - Murzyni, baby do garów itd. A całości dopełnia rozdział o seksualnych podbojach autora.
Mnie najwięcej dał początek, kiedy Zarzeczny wspomina swoje dzieciństwo. Trochę łatwiej było mi zrozumieć jego problem alkoholowy, który był podkładem dla jego życia.
Autor pisze, że wzorował...

Paweł Zarzeczny był najlepszy, to fakt, a nie opinia, ale jaka jest jego książka? Zwłaszcza po latach?

278 stron podzielonych na kilka, rożnych, niespójnych części. Na początek mamy "Dzienniki" z okolic Euro 2012. Ta część zestarzała się najgorzej, dla młodych raczej niezrozumiała, dla dziaduszków jak ja to trochę wypomnień często zapomnianych nazwisk i wydarzeń. Najmocniejszy fragment to felietony, w których obok Łysiaka był Paweł mistrzem, do tego działu, można zaliczyć również następną część o osobistych przeżyciach z nutą historii i punktem wyjściowym w postaci wygranej reprezentacji z Niemcami. Następnie trochę refleksji i wspomnień na temat trenera Górskiego i jego Orłów. Na koniec rozdział najbardziej kontrowersyjny, czyli pisane pod pseudonimem Paolo River, nieco wulgarne felietony o relacjach damsko męskich.

Jak sami widzicie książka niespójna, nieco chaotyczne, pełna smaczków i błyskotliwych zdań, ale nie wywołująca efektu wow. Fani przeczytają, a kto nie zna Pawła niech poszuka w internetach jego felietonów, bo książka i tak już nie do kupienia. Ocena wydania pierwszego.

Paweł Zarzeczny był najlepszy, to fakt, a nie opinia, ale jaka jest jego książka? Zwłaszcza po latach?

278 stron podzielonych na kilka, rożnych, niespójnych części. Na początek mamy "Dzienniki" z okolic Euro 2012. Ta część zestarzała się najgorzej, dla młodych raczej niezrozumiała, dla dziaduszków jak ja to trochę wypomnień często zapomnianych nazwisk i wydarzeń. ...

Cały Pablito, wareczki, dupeczki, anegdoteczki

Cały Pablito, wareczki, dupeczki, anegdoteczki

‚One Man show’

‚One Man show’

O ile lubuję się w historiach okołopilkarskich, tak tutaj zdecydowanie najlepiej moim zdaniem Zarzeczny wypada snując wywody blisko murawy.
Zapewne nikogo ta opinia nie zaskoczy - osobiste wywody autora o życiu łóżkowym można było sobie darować.
Niebywale jednak zgrabne pióro ma Zarzeczny. Czytało się szybko.

O ile lubuję się w historiach okołopilkarskich, tak tutaj zdecydowanie najlepiej moim zdaniem Zarzeczny wypada snując wywody blisko murawy.
Zapewne nikogo ta opinia nie zaskoczy - osobiste wywody autora o życiu łóżkowym można było sobie darować.
Niebywale jednak zgrabne pióro ma Zarzeczny. Czytało się szybko.

Nierówna, bo to taki miszmasz. Szkoda, że całość nie miała konwencji dzienników, które były zabawne i w większości z puentą. Język Zarzecznego jest oryginalny i nie do podrobienia. Trzeba było tylko wrócić pamięcią do daty, w której te pamiętniki były pisane, ale widocznie tylu ich nie było, żeby oprzeć na tym całość książki. Dalej jest kalka felietonów, bodajże z Weszło i można sobie je przypomnieć, ale końcówka to już upychanie na siłę charakterystyki Kazimierza Górskiego i jego zawodników, a felietony Paolo River o seksie to już w ogóle żenada i nie chciałem tego przeczytać... mniej więcej 3/5 książki warte uwagi.

Nierówna, bo to taki miszmasz. Szkoda, że całość nie miała konwencji dzienników, które były zabawne i w większości z puentą. Język Zarzecznego jest oryginalny i nie do podrobienia. Trzeba było tylko wrócić pamięcią do daty, w której te pamiętniki były pisane, ale widocznie tylu ich nie było, żeby oprzeć na tym całość książki. Dalej jest kalka felietonów, bodajże z Weszło i...

Kilka nowych rzeczy się dowiedziałem, pojawiło się też parę wspomnień, ale - jakby to powiedział sam Paweł - dupy nie urywa. No i ten całkowicie zbędny ostatni rozdział... Akurat ta sfera życia śp. Zarzecznego w ogóle mnie nie interesowała.

Kilka nowych rzeczy się dowiedziałem, pojawiło się też parę wspomnień, ale - jakby to powiedział sam Paweł - dupy nie urywa. No i ten całkowicie zbędny ostatni rozdział... Akurat ta sfera życia śp. Zarzecznego w ogóle mnie nie interesowała.

Ciekawe fragmenty poświęcone życiu Zarzecznego i nadawaniu ludzkiej twarzy sportowym ikonom. Wg mnie absolutnie zbędny dział o Twórczości "Paolo Rivery" i wystąpienia polityczne. Przez to książka przypomina brudnopis niż jakiś spójny zbiór myśli

Ciekawe fragmenty poświęcone życiu Zarzecznego i nadawaniu ludzkiej twarzy sportowym ikonom. Wg mnie absolutnie zbędny dział o Twórczości "Paolo Rivery" i wystąpienia polityczne. Przez to książka przypomina brudnopis niż jakiś spójny zbiór myśli

Trochę śmiechu, trochę refleksji.

Trochę śmiechu, trochę refleksji.