Mówi się: tomik poezji. I nie bez powodu. Poezję powinno się przyjmować w małych dawkach, zwłaszcza krótkie formy. A to jest tomiszcze. Chyba wszystkie dzieła zebrane Sztaudyngera, chronologicznie. Wydanie z 1980 a więc kiepski papier, cienkie kartki w których druk i ilustracje przebijają na drugą stronę, bardzo mała czcionka. Czyta się z trudnością.
Wiersze mnie nie porwały: statyczne, archaiczne. Nie moja wrażliwość. Jednak Sztaudynger jest najbardziej znany z fraszek. Są tu zawarte różne: niektóre dowcipne, inne jakby pisane na siłę. Głównie dwuwersowe. Na różne tematy, niektóre błahe, niektóre liryczne, erotyczne lub nostalgiczne. Po przebrnięciu połowy tomu trafiłam na najlepsze- dowcipne, nadal aktualne. Nie mogę się powstrzymać przed zacytowaniem kilku (wybór subiektywny).
„Efekt czystek-
Wypłynął chłystek...”
Koryto
„Postaw świnię przy korycie,
A rozpłynie się w zachwycie”.
Kompas
„Zajmuje zawsze stanowiska
Blisko ołtarza, blisko półmiska”.
Reguły sitwy:
„Zero do zera
A będzie kariera.”
I coś la KRIS-a:
Samokrytyka plagiatora
„Wasze pomysły- to krowy moje!
I ja je doję."
Od tej pory czytałam z przyjemnością. A ostatnie fraszki autora- rozrachunek i pożegnanie z życiem- ze wzruszeniem.

Mówi się: tomik poezji. I nie bez powodu. Poezję powinno się przyjmować w małych dawkach, zwłaszcza krótkie formy. A to jest tomiszcze. Chyba wszystkie dzieła zebrane Sztaudyngera, chronologicznie. Wydanie z 1980 a więc kiepski papier, cienkie kartki w których druk i ilustracje przebijają na drugą stronę, bardzo mała czcionka. Czyta się z trudnością.
Wiersze mnie nie...