Niejednoznaczna w ocenie pozycja francuskiego autora który na warsztat wziął mity i podania ludów Starożytnego Bliskiego Wschodu (włącznie z Egiptem) wraz z Indiami, Chinami i Persją. Prześledzenie różnych kosmogonii i konfrontacja z Pismem Świętym, a zwłaszcza z księgą Rodzaju wydawała się być strzałem w dziesiątkę która miała zaprezentować potencjalnemu czytelnikowi jak różne wyobrażenia o powstaniu świata wzajemnie na siebie oddziaływały i jak Biblia odróżnia się od nich, choć czerpała z tego samego źródła.
No właśnie. Wydawała się. Niedosyt po lekturze pozostaje duży. Co poszło nie tak? Czy zaważył na tym charakter pracy, niby popularyzatorski, za często jednak wchodzący w kolejny stricte naukowe? Nierównowaga zaprezentowanych mitów z pewnym chaosem, którego autor nie opanował, polegającym na istnieniu w tej samej kulturze różnych podań o początku świata? Może na tym, że często podczas czytania ma się wrażenie, że autor przekaz swój dostosowuje do z górny przyjętej hipotezy i tak interpretuje źródła czyli nie tak jak powinien to robić badacz? Trudno stwierdzić. Faktem pozostaje nieusatysfakcjonowanie czytelnika.

Niejednoznaczna w ocenie pozycja francuskiego autora który na warsztat wziął mity i podania ludów Starożytnego Bliskiego Wschodu (włącznie z Egiptem) wraz z Indiami, Chinami i Persją. Prześledzenie różnych kosmogonii i konfrontacja z Pismem Świętym, a zwłaszcza z księgą Rodzaju wydawała się być strzałem w dziesiątkę która miała zaprezentować potencjalnemu czytelnikowi jak...