Co za opowieść... świetnie napisana, wstrząsająca. Nie filmowa akcja, ale trzeźwe spojrzenie jak to wygląda realnie. Żołnierz pokazany od zupełnie innej strony. Misje pokazane od zupełnie innej strony, bo iluż z nas zastanawia się nad niesamowitą pracą medyków, nad ogromną odpowiedzialnością, jakiej doświadczają. Jeden z nich zapytany, co w tej pracy daje najwięcej satysfakcji, odpowiedział: "Gdy po kilku latach spotykasz <swoich> ciężko rannych, a oni nadal służą w wojsku". No właśnie – bo wielu żołnierzy po ciężkich urazach, długiej rehabilitacji, po powrocie do zdrowia – oni chcą wrócić do wojska. Bo to uzależnia. Bo paradoksalnie życie w wojsku może okazać się łatwiejsze (ale to temat rzeka). Jednak z drugiej strony to też historie odpowiedzialności za towarzyszy walki, na wojnie najlepiej nie sprawdzi się ten, który niczego się nie boi, któremu wydaje się, że wszystko może, ale ten z silną głową, z mocno rozwiniętą dojrzałością emocjonalną, bo misje to przede wszystkim wielka odpowiedzialność za siebie i zespół. Warto przeczytać.

Co za opowieść... świetnie napisana, wstrząsająca. Nie filmowa akcja, ale trzeźwe spojrzenie jak to wygląda realnie. Żołnierz pokazany od zupełnie innej strony. Misje pokazane od zupełnie innej strony, bo iluż z nas zastanawia się nad niesamowitą pracą medyków, nad ogromną odpowiedzialnością, jakiej doświadczają. Jeden z nich zapytany, co w tej pracy daje najwięcej...