Poezja Alicji Rybałko oscyluje między światem przeżyć intymnych (z wyodrębniającym się, ale dyskretnym, nurtem erotycznym) a rzeczywistością zewnętrzną: innych ludzi, zdarzeń i rzeczy. Nie są to jednak wątki ostro od siebie oddalone. Przeciwnie, stale przenikają się wzajemnie: ogólne staje się osobiste i vice versa. Co więcej styl utworów określa owo przenikanie. Codzienność, potoczność i konkretność przesycają i kształtują pojęcia egzystencjalne i abstrakta. Ich sens ujawnia się w ciągłych zderzeniach z drobnymi realiami. [...]

Fragment Posłowia Tadeusza Bujnickiego


Spośród czterech wydanych tomików (Wilno, ojczyzno moja, 1990, Listy z Arki Noego, 1991, Opuszczam ten czas, 1991, Będę musiała być prześliczna, 1992) ten, który oddajemy do rąk czytelników obecnie, wydaje się najdojrzalszy. Nie tylko dlatego, że wzbogacają go nowe techniki wierszowania, lecz także dlatego, iż wyznacza on nowy znacznie szerszy poetycki horyzont, zarówno artystyczny jak i refleksyjny. Wiersze Alicji Rybałko warto uważnie przeczytać. To nie tylko "egzotyka" poezji wileńskiej, to ważne zjawisko współczesnej polskiej poezji.

Wydanie II.