Grupa dyskusyjna Aktualności

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Poruszony tutaj został bardzo ciekawy temat, nad którym sam wielokrotnie się zastanawiałem. Prawdę mówiąc, trudno byłoby mi naprędce podać tytuł/autora, który popełnił choćby kawałek literatury szczęśliwej. Jednak warto się temu przyjrzeć również z drugiej strony - jakie książki wybieramy my, konkretnie, sami dla siebie? Może powodem, dla którego nie potrafimy podać szczęśliwej lektury jest to, że najchętniej czytamy właśnie te smutne, melancholijne, bolesne?

Kolejna sprawa, zdaje się u Hemingwaya pojawia się przypuszczenie, że trudno jest spotkać człowieka, który byłby jednocześnie inteligentny i szczęśliwy, tj. (choć to może zostać uznane za erystyczny skrót myślowy ;)) człowiek inteligentny musi być nieszczęśliwy. Jeśli przyjmiemy, że nieśmiertelność poszczególnych książek jest determinowana przez ludzi powszechnie uznanych za inteligentnych/mądrych/wykształconych (zwał jak zwał, to chybotliwe pojęcia), nietrudno będzie zrozumieć, czemu jest tak, jak napisałaś.

Ba, posunąłbym się dalej - wcześniejsze stulecia wcale nie były takie znowu szczęśliwsze, jeśli chodzi o literaturę - ból, rozpacz, czy to w prozie, czy w poezji, zawsze były popularne. I, na zakończenie, odniosę się do przytoczonej przez Ciebie "Anny Kareniny" - pamiętasz pierwsze zdanie? Wydaje mi się, że Tołstoj w bardzo prosty sposób wyjaśnia, skąd ta niesłabnąca popularność melancholii i załzawienia, o ile wiesz, co mam na myśli :)

Poza tym pamiętajmy, że część arystotelesowskiej "Poetyki", poświęcona komedii, zaginęła bez wieści ;)

Poruszony tutaj został bardzo ciekawy temat, nad którym sam wielokrotnie się zastanawiałem. Prawdę mówiąc, trudno byłoby mi naprędce podać tytuł/autora, który popełnił choćby kawałek literatury szczęśliwej. Jednak warto się temu przyjrzeć również z drugiej strony - jakie książki wybieramy my, konkretnie, sami dla siebie? Może powodem, dla którego nie potrafimy podać...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Odkąd przeczytałam 'Pamiętnik pozytywnego myślenia', to mam podobne zdanie co Pat - literatura w większości przypadków jest pesymistyczna. Optymizm częściej znajduję w powieściach dla kobiet, mających na celu tylko i wyłącznie relaks.
Pewnie mała liczba szczęścia w literaturze wysokiej służy do tego, aby czytelnik wysnuł wnioski - wiadomo, że bohaterka literacka pokroju Emmy Bovary ma nas przed czymś ustrzec albo spowodować głębszą refleksję.

Odkąd przeczytałam 'Pamiętnik pozytywnego myślenia', to mam podobne zdanie co Pat - literatura w większości przypadków jest pesymistyczna. Optymizm częściej znajduję w powieściach dla kobiet, mających na celu tylko i wyłącznie relaks.
Pewnie mała liczba szczęścia w literaturze wysokiej służy do tego, aby czytelnik wysnuł wnioski - wiadomo, że bohaterka literacka pokroju...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]14883|Bohumil Hrabal[/authorPhoto] Bohumil Hrabal[authorLink]14883|Bohumil Hrabal[/authorLink]

 [authorPhoto]14883|Bohumil Hrabal[/authorPhoto] Bohumil Hrabal[authorLink]14883|Bohumil Hrabal[/authorLink]

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Przecież szczęście, to stan niemożliwej równowagi wewnętrznej zestrojony z doskonałymi okolicznościami danymi przez los plus gwarancjami na przyszłość przez tenże. Trudno dziwić się inteligentnemu człowiekowi, że nie karmi się nadziejami na osiągnięcie tego stanu.
W praktyce, w życiu, w granicach możliwości, szczęście występuje pod postacią pogodzenia się z rzeczywistością. U Seneki lub Montagne'a nie dostrzeże się kolorów, a tylko doskonałą, monochromatyczną konstrukcję, doskonały fason monumentalnych prawd, które jednak całe mieszczą się w zwykłości, bo po za nią nic nie ma. A nie, jest - Fantasy. Cofam co napisałem ;)

Są momenty nadzwyczajne, ale to chwile, kulminacje nierozciągliwe ze swej natury. Pomijając takie smakołyki jak kokaina, ale i ona działa nie fair, bo odbiera w nadmiarze to, co wcześniej dała. Podobno. Literatura ma być takim napuszczaczem na coś iluzorycznego? Wzmacniaczem majaku? Ja bym nie chciał. Rozczarowania są gorsze od braku nadziei - "matki głupich".

Przecież szczęście, to stan niemożliwej równowagi wewnętrznej zestrojony z doskonałymi okolicznościami danymi przez los plus gwarancjami na przyszłość przez tenże. Trudno dziwić się inteligentnemu człowiekowi, że nie karmi się nadziejami na osiągnięcie tego stanu.
W praktyce, w życiu, w granicach możliwości, szczęście występuje pod postacią pogodzenia się z...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Tak, podbijam propozycję Szwejka i Hrabala, w ogóle naród czeski oraz jego dystans do świata.

Tak, podbijam propozycję Szwejka i Hrabala, w ogóle naród czeski oraz jego dystans do świata.

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Że cała literatura XX-wieczna zdaje się być literaturą rozpaczy, z uwagi na czas hekatomby jest zrozumiałe. A jednak i podczas zawieruchy wojennej, bohaterowie niektórych powieści ( dla przykładu choćby ci z Czasu zamkniętego, Pokonanych Hanny Cygler) są szczęśliwi, uszczęśliwieni kiedy przeżywają miłość. Wówczas nawet wojna zostaje zdystanowana.
Poza tym, miłóść może być przyczyną do szczęścia jak i do nieszczęścia, zatem trudno pisać tylko o szczęściu, albowiem jest ono dobrodziejstwem chwili(!) Jestem o tym przekonana:-)

Że cała literatura XX-wieczna zdaje się być literaturą rozpaczy, z uwagi na czas hekatomby jest zrozumiałe. A jednak i podczas zawieruchy wojennej, bohaterowie niektórych powieści ( dla przykładu choćby ci z Czasu zamkniętego, Pokonanych Hanny Cygler) są szczęśliwi, uszczęśliwieni kiedy przeżywają miłość. Wówczas nawet wojna zostaje zdystanowana.
Poza tym, miłóść może być...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Worek pełen trywializmów, do którego wrzucono wszystkie te książki, przy czytaniu których nie boli nas brzuch od histerycznych spazmów śmiechu.
Mądrości w stylu „trudniej jest napisać powieść wesołą”.
Nie wiem – nie pisałam. I nawet nie wiem, czy trudno wbrew pozorom, bo nie próbowałam nigdy.
Staram się wrócić do wszystkich książek, które przeczytałam w ciągu ostatniego miesiąca i w panice szukam w nich rozpaczy. Włosów nie rwałam, nie budziłam w nocy męża głośnym szlochem.
Są książki smutne, są wesołe, melancholijne, sarkastyczne,... Ale żeby od razu rozpacz? Gdzieś jest na pewno, ale żeby wszędzie? I zawsze?
„Muminki!” woła mój mąż, zadowolony, że znalazł powieść ociekającą szczęściem. Powieść? Ba – całą sagę! Czym byłoby szczęście, bez odrobiny smutku? Nie odbierajmy Włóczykijowi chwil zadumy…
Ulica marzycieli, Esperanza i jej święci, Hrabal, Vonnegut, Bracia Sisters, Zadyma w dzikim sadzie,…
„No to może my mamy Aspergera?” – dodaje mąż.

Worek pełen trywializmów, do którego wrzucono wszystkie te książki, przy czytaniu których nie boli nas brzuch od histerycznych spazmów śmiechu.
Mądrości w stylu „trudniej jest napisać powieść wesołą”.
Nie wiem – nie pisałam. I nawet nie wiem, czy trudno wbrew pozorom, bo nie próbowałam nigdy.
Staram się wrócić do wszystkich książek, które przeczytałam w ciągu ostatniego...

Użytkownicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto