Nic nie zamiótł, próbował nieudolnie się powoływać na jakąś "recenzję" Muzeum AK. Muzeum zapytane o co chodzi odcięło od M. Cz. oraz prosi żeby nie wciągać go w tę dyskusję :)

Nic nie zamiótł, próbował nieudolnie się powoływać na jakąś "recenzję" Muzeum AK. Muzeum zapytane o co chodzi odcięło od M. Cz. oraz prosi żeby nie wciągać go w tę dyskusję :)

Tak, a czytelnicy dali screeny pozytywnej recenzji jego książki, która napisało to muzeum a później usunęło ;) 

Tak, a czytelnicy dali screeny pozytywnej recenzji jego książki, która napisało to muzeum a później usunęło ;) 

Świetne powieści, zdecydowanie stoję za Czornyjem. Jego książki nie są reportażem, więc w czym problem? 

Świetne powieści, zdecydowanie stoję za Czornyjem. Jego książki nie są reportażem, więc w czym problem? 

Problem w tym, że żerowanie na pewnych tematach, a takim właśnie zerowaniem jest pisanie podkolorowanych fabuł o Zagładzie jest sprzeczne z godnością człowieka.

Problem w tym, że żerowanie na pewnych tematach, a takim właśnie zerowaniem jest pisanie podkolorowanych fabuł o Zagładzie jest sprzeczne z godnością człowieka.

Na ten temat trafnie się wypowiadała Barbara Czarnecka w swojej pracy "Niebezpieczne związki".
"Jedno z największych niebezpieczeństw dla świadomości społecznej
polega właśnie na substytucjonalności popliteratury zagładowej, jej paradokumentalności, w której – jak słusznie podkreśla Tomczok – nie o pamięć chodzi, ale w zasadzie dowolne imaginarium związane z Zagładą. Przy jednoczesnym nasyceniu tej literatury realizmem i jej medialnej nośności wkraczamy zdaniem autorki w erę groźnej, bo upowszechniającej się fantazji, nie zaś prawdy o Zagładzie. Jedną z funkcji tej „zagładowej fantastyki” jest stworzenie modelu uproszczonej historii pojednawczej (rozmaite powieściowe prezentacje wspólnoty i związków polsko-żydowskich) sugerującej przepracowanie polskiej pamięci o Zagładzie Żydów.
Inną normą dotyczącą literatury postpamięciowej (reprezentacje świata po Zagładzie, a nie świata Zagłady) staje się niesamowitość, konstatuje
autorka. Współczesność jest przedstawiana w popularnej powieści i filmie
w konwencji grozy (krypta, widmo – dybuk, żywe trupy). Aura niesamowitości i groza wyznaczają obszary nie miejsca, powidoki Jedwabnego, które straszy odziedziczoną ciemną, pamięcią, i silnie oddziałują estetycznie, ale i bliskie są kiczu.
Popularne formy prozy o Zagładzie rozrastają się do kilkutomowych sag, cykli kryminałów i obszernych powieści – to kolejna obserwacja Marty Tomczok. Dzieje się tak z kilku powodów: ekonomicznych, konstrukcyjnych (schemat powieści przygodowo-awanturniczej i realizm o charakterze XIX-wiecznej prozy popularnej) i psychologicznych (funkcja ewazyjna). W tych wielkoformatowych tekstach wiele jest miejsca na ideologiczne „gry społeczne” pod postacią prezentacji losów wielopokoleniowej żydowskiej rodziny i żydowskiej finansjery czy postaw Polaków wobec Żydów. Autorka książki pokazuje, jakie zabiegi towarzyszą tym kreacjom (wycięcie, zlekceważenie, nieprawdopodobieństwo, przesunięcie i inne), rozpatruje manipulacje i substytucje."

Na ten temat trafnie się wypowiadała Barbara Czarnecka w swojej pracy "Niebezpieczne związki".
"Jedno z największych niebezpieczeństw dla świadomości społecznej
polega właśnie na substytucjonalności popliteratury zagładowej, jej paradokumentalności, w której – jak słusznie podkreśla Tomczok – nie o pamięć chodzi, ale w zasadzie dowolne imaginarium związane z Zagładą. Przy...

https://www.facebook.com/100064841194029/posts/pfbid05sDdsZFa4LjuEv6zPhq5Kqw4qHF9xzhFUgL6uDvKo5yNUkd8TpfFBxW58J6yUcx5l/

https://www.facebook.com/100064841194029/posts/pfbid05sDdsZFa4LjuEv6zPhq5Kqw4qHF9xzhFUgL6uDvKo5yNUkd8TpfFBxW58J6yUcx5l/

Słyszałam o tym, jak się żyło w obozie koncentracyjnym od własnego dziadka. Gdybym miała to opowiadać, to nawet w przypadku ocenzurowania byłoby to zbyt mocne. Nie uważam, żeby Czornyj przekraczał jakieś granice. Nic mnie we wspomnianej książce nie razi, a nie podchodzę bezkrytycznie do tego, co czytam. Przede wszystkim brzydzę się manipulacją i graniem na emocjach. U M.C. nie dopatruję się takich braków. Pisarz wypełnia lukę, która powstała po wymarciu dawnej generacji- osób, które przeżyły katownię. Co do metod, wywodzą się one z technik dramowych. Od kiedy nie można ich stosować w literaturze obozowej? Czemuś ma to przecież służyć. Współczesnemu czytelnikowi jest to potrzebne. Kiedy czytam wpisy na L.C., mam wrażenie, że umniejsza się wagę tego co było albo podchodzi się do pewnych spraw wybiórczo, wpływając na poglądy rozmówców. To bezczelne. Wrażliwości brak. Trzeba ją rozbudzać. 

Słyszałam o tym, jak się żyło w obozie koncentracyjnym od własnego dziadka. Gdybym miała to opowiadać, to nawet w przypadku ocenzurowania byłoby to zbyt mocne. Nie uważam, żeby Czornyj przekraczał jakieś granice. Nic mnie we wspomnianej książce nie razi, a nie podchodzę bezkrytycznie do tego, co czytam. Przede wszystkim brzydzę się manipulacją i graniem na emocjach. U M.C....

Wejdź proszę na Facebooka Muzeum Auschwitz gdzie wymieniają błędy merytoryczne w książce Czornyja o Mengele. W takim temacie jak Zagłada nie potrzebuję żeby ktoś uzupełniał luki swoim widzimisię tylko faktami. Jeśli komuś trzeba jeszcze domalować trochę makabry to zdecydowanie powinien się zastanowić czy rzeczywiście chodzi mu o edukację w temacie Holocaustu. Mi wystarczą opracowania naukowe, wspomnienia świadków. Nie mam potrzeby czytać fikcji bo to właśnie ona rozmywa to, co się wydarzyło. Tam nic nie trzeba dopisywać
 Same fakty mrożą krew w żyłach. 

Wejdź proszę na Facebooka Muzeum Auschwitz gdzie wymieniają błędy merytoryczne w książce Czornyja o Mengele. W takim temacie jak Zagłada nie potrzebuję żeby ktoś uzupełniał luki swoim widzimisię tylko faktami. Jeśli komuś trzeba jeszcze domalować trochę makabry to zdecydowanie powinien się zastanowić czy rzeczywiście chodzi mu o edukację w temacie Holocaustu. Mi wystarczą...

@TerazCzytam, swój pogląd w kwestii literatury obozowej oraz miejsca w niej dla MC wyraziłaś przekonująco i uargumentowałaś go w sposób nie budzący moich zastrzeżeń. Niemniej jednak, już nawet jako przekonana do Twojego pozycjonowania Zagłady oraz stosunku do niej, cały czas, od kiedy zdaję sobie z niej sprawę, decyduję się nie rozbudzać mej wrażliwości tą treścią. Ewentualnie mogłabym się podjąć i takiego wyzwania lecz tylko w kontekście vendetty i za wynagrodzeniem przekraczającym znacznie moje potrzeby.

@TerazCzytam, swój pogląd w kwestii literatury obozowej oraz miejsca w niej dla MC wyraziłaś przekonująco i uargumentowałaś go w sposób nie budzący moich zastrzeżeń. Niemniej jednak, już nawet jako przekonana do Twojego pozycjonowania Zagłady oraz stosunku do niej, cały czas, od kiedy zdaję sobie z niej sprawę, decyduję się nie rozbudzać mej wrażliwości tą treścią....

Jaki był Mengele? Znam go z relacji bliskiej mi osoby, jego "pacjenta". Książki M.C. nie czytałam. Ale wiem, że w beletrystyce mogą się pojawić jakieś nieścisłości. Ważne wprawdzie, by nie mijać się z prawdą, bo zafałszowuje się historię. Jeśli owe nieścisłości nie zmieniają sensu książki, ogólnej wymowy, to pół biedy. Kto zechce się zapoznać z literaturą naukową na ten temat, ten znajdzie statystyki i będzie mógł dokonać weryfikacji. Ja i tak nie spamiętam liczb. A swoją drogą, nie chodzi o to ile dokładnie, tylko o to czy. Bo  jedno życie, to przecież cały świat. Abstrahując, podobne zarzuty wysuwano przeciw powieściom Heather Morris. 

Jaki był Mengele? Znam go z relacji bliskiej mi osoby, jego "pacjenta". Książki M.C. nie czytałam. Ale wiem, że w beletrystyce mogą się pojawić jakieś nieścisłości. Ważne wprawdzie, by nie mijać się z prawdą, bo zafałszowuje się historię. Jeśli owe nieścisłości nie zmieniają sensu książki, ogólnej wymowy, to pół biedy. Kto zechce się zapoznać z literaturą naukową na ten...

@TerazCzytam, tu znów wdam się w polemikę, bo jeśli jedno życie, to cały świat, wówczas od zaprzestania dręczenia swojego własnego należy zacząć.

@TerazCzytam, tu znów wdam się w polemikę, bo jeśli jedno życie, to cały świat, wówczas od zaprzestania dręczenia swojego własnego należy zacząć.

Tu i teraz należy przestać dręczyć własnego interlokutora, bo można go nazwać zaledwie własnym, ale juz jednak nie swoim własnym.

Tu i teraz należy przestać dręczyć własnego interlokutora, bo można go nazwać zaledwie własnym, ale juz jednak nie swoim własnym.