Ilja Ilf, Eugeniusz Pietrow - Złote cielę

Rozdział VII Rozkoszny ciężar sławy
Puściły latoś oziminy. Rozszczodrzyło się złote słonyszko i rozbryznęło promyczki na ten padół. Stary Romualdycz poniuchał swoją onuczkę i aże go zaćmiło...

Ilja Ilf, Eugeniusz Pietrow - 12 krzeseł

Rozdział XII Płomienna kobieta - marzenie poety
Słońce grzało na cały regulator, śmigały w górę żelazne karbowane żaluzje sklepowe. Ludzie pracy, którzy śpieszyli do biur i fabryk w zimowych okryciach, szli zadyszani, porozpinani i przytłoczeni ciężarem wiosny.

Rozdział XXI Licytacja
Na Siwcowym Wrażku fortepiany, mandoliny i harmonie grały hymny na cześć wiosny. Okna były pootwierane. Na parapetach stały doniczki z kwiatami. W jednym z okien tęgi mężczyzna w szelkach i rozchełstanej na włochatej piersi koszuli namiętnie wyśpiewywał. Pod ścianą skradał się powoli kot. W kioskach spożywczych płonęły naftowe lampki.

Ilja Erenburg - Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca

„W moim pokoju stał stary bijący zegar. Zegar ten zrobił nieszczęsny
zegarmistrz z Proskurowa, który wkrótce potem zwariował. Zegarmistrzowi umarła śliczna narzeczona i bicie zegara przypominało kobiecy głos. Dźwięk był tak prześliczny i tak smutny, że słuchając go śmiałem się i płakałem. Ja wiedziałem, że to jest grzech, że powinienem siedzieć i rozmyślać nad prawdą, lecz ja zbliżałem się do zegara i mówiłem sobie: »On się troszeczkę śpieszy« albo: »On się cokolwiek spóźnia«. Poruszałem wskazówkę i zegar znowu bił, a wówczas rozmawiała ze mną kobieta przedziwnej urody; ona mówiła mi o miłości i o smutku, mówiła o gwiazdach i kwiatach, o mojej martwej wiośnie i pełnej życia wiośnie zwariowanego zegarmistrza, w której śpiewają ptaki i w której szemrze deszcz”.

Ilja Ilf, Eugeniusz Pietrow - Złote cielę

Rozdział VII Rozkoszny ciężar sławy
Puściły latoś oziminy. Rozszczodrzyło się złote słonyszko i rozbryznęło promyczki na ten padół. Stary Romualdycz poniuchał swoją onuczkę i aże go zaćmiło...

Ilja Ilf, Eugeniusz Pietrow - 12 krzeseł

Rozdział XII Płomienna kobieta - marzenie poety
Słońce grzało na cały regulator, śmigały w górę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Idę, a wokół mnie trwa jeden z tych okropnych wiosennych dni. Pogoda doskonała, słońce, niebo itd., czasem fala ciepłego powietrza, wietrzyk, ptaki w krzakach, na drzewie. Ale jakoś to wszystko nie pasuje. Za wcześnie, nieoczekiwanie, ziemia jeszcze śmierdzi śniegiem, trawa leży pognieciona, mleczna, wszystko wilgotne, nasiąknięte. To nie to. W mieście podniosła atmosfera. Upragniona i gorliwa świeżość. Ludzie wychodzą z domów, snują się po parkach, kobiety zakładają sukienki, uczniowie T-shirty, krótkie spodnie. Wszystko zalane słońcem. Ale w powietrzu jeszcze unosi się wilgotny smród zimy. Ptaki szemrzą w krzakach, w trawie rosną kretowiska, drzewa nadymają pąki. Ale mamy marzec. Jutro, najpóźniej pojutrze ptaszki z krzewów wytnie mróz, kretowiska zesztywnieją, pąki się zwarzą, napada śnieg, baby dostaną reumatyzmu, uczniowie zapalenia płuc i cześć, pół roku w szpitalu na kroplówkach."
Z opowiadania "Lustro" ze zbioru Zostańcie z nami[bookLink]290216|Zostańcie z nami[/bookLink] Marka Šindelki
Wiosna przedwczesna, rozbudzająca nadzieje, które zaraz brutalnie się rozpływają, wiosna odsłaniająca brzydotę świata po zimie, wiosna mało romantyczna, wiosna Šindelki jest inna niż stereotypowe o niej wyobrażenie. Nie zgodzę się jednak z tym, że nie jest wyczekiwana...

"Idę, a wokół mnie trwa jeden z tych okropnych wiosennych dni. Pogoda doskonała, słońce, niebo itd., czasem fala ciepłego powietrza, wietrzyk, ptaki w krzakach, na drzewie. Ale jakoś to wszystko nie pasuje. Za wcześnie, nieoczekiwanie, ziemia jeszcze śmierdzi śniegiem, trawa leży pognieciona, mleczna, wszystko wilgotne, nasiąknięte. To nie to. W mieście podniosła atmosfera....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"W pewien wiosenny poranek o godzinie czwartej do Doliny Muminków przyleciała pierwsza kukułka. Usiadła na dachu niebieskiego domu Muminków i zakukała osiem razy, co prawda trochę ochryple, gdyż była to jeszcze bardzo wczesna wiosna".
"W Dolinie Muminków"

I jeszcze jeden:
"Kiedy zachodziło właśnie gorące wiosenne słońce, na Patriarszych Prudach zjawiło się dwóch obywateli".

"W pewien wiosenny poranek o godzinie czwartej do Doliny Muminków przyleciała pierwsza kukułka. Usiadła na dachu niebieskiego domu Muminków i zakukała osiem razy, co prawda trochę ochryple, gdyż była to jeszcze bardzo wczesna wiosna".
"W Dolinie Muminków"

I jeszcze jeden:
"Kiedy zachodziło właśnie gorące wiosenne słońce, na Patriarszych Prudach zjawiło się dwóch...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oto i wiosna! Wszystko wzrasta. Trawa, liście...Ale wiosna to pragnienie, czyste pragnienie! (...)I w nas wiele rzeczy przypomina wiosnę. Lepiej ich doświadczyć, niż interpretować. Wiecie, pragnienie to coś bardzo prostego, jak pójście spać, chodzenie po ulicach, może i zakochanie...
/Pierre Péju – Śmiech ogra/

Oto i wiosna! Wszystko wzrasta. Trawa, liście...Ale wiosna to pragnienie, czyste pragnienie! (...)I w nas wiele rzeczy przypomina wiosnę. Lepiej ich doświadczyć, niż interpretować. Wiecie, pragnienie to coś bardzo prostego, jak pójście spać, chodzenie po ulicach, może i zakochanie...
/Pierre Péju – Śmiech ogra/

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post