Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

 [bookCover]217475|Władca liczb[/bookCover] Władca liczb[bookLink]217475|Władca liczb[/bookLink]

 [bookCover]217475|Władca liczb[/bookCover] Władca liczb[bookLink]217475|Władca liczb[/bookLink]

Zobacz ten post

- To nie ma żadnego sensu!- detektyw Marlyn poczuł jak sprawa zaczyna go powoli przerastać. - 16 osób znalezionych martwych w swoich mieszkaniach, każda otrzymała po 16 ran nożem i czas zgonu wszystkich mieści się w godzinie 16.00. Mamy do czynienia z psychopatą-matematykiem?! - wypił łyka kawy zmuszając swój umysł do wkroczenia na jeszcze większe obroty. Po chwili, gdy poczuł jak zimne powietrze dmucha mu w twarz zapytał srogo wyglądającego mężczyznę stojącego przed nim:
- Czy ofiary były ze sobą w jakiś sposób powiązane?
- Jedynymi czynnikami, które je łaczą to mieszkanie we wspólnym bloku i liczba 16. - odpowiedział mężczyzna, którego wyraźnie bolało, że musiał się zgłosić o pomoc do detektywa.
- Liczba 16... - powiedział detektyw delektując się brzmieniem tych słów. Zapadła chwila ciszy, podczas której obcy mężczyzna wpatrywał się w twarz detektywa jakby ten miała na czole rozpisane wyjaśnienie zagadki.
- Dobrze, od czegoś trzeba zacząć. Nie płacą wam chyba za wynajmowanie mnie prawda? Przynieście mi nazwiska wszystkich mieszkańców alejki 16.
Marlyn nie miał na myśli niczego konkretnego. Chciał po prostu pozbyć się pary niepotrzebnych rozpraszających go oczu, a to było jedyne logiczne polecenie jakie mógł wydać. W końcu trzeba też było od czegoś zacząć.
Po godzinie ujrzał Srogiego - bo tak zaczął go nazywać z kartką w ręce. Podszedł do niego z głupim uśmiechem jakby odkrył wszystkie tajemnice świata i podał mu kartkę. Marlyn wziął od niego kartkę ( wyrwał mu z ręki)
i po przejechaniu oczami po kilku nazwiskach ryknął śmiechem.
- Nawet gdyby rozwiązanie zagadki podeszło do was i powiedziało : ,,Cześć jestem Rozwiązaniem Zagadki, czy to nie wspaniała pogoda?" wszczęlibyście trwające miesiąc śledztwo! Proszę mi natychmiast aresztować Adama Decd'a pod zarzutem morderstwa. - odpowiedział zadowolony z łatwej pracy. Jednak wcale nie poszło tak łatwo. Najtrudniejszą rzeczą jest zawsze wytłumaczenie tym głąbom jak do tego doszedł. Srogi patrzył na niego jakby dostał w twarz.
- Och... - westchnął detektyw. - Naprawdę nazwisko Decd nie wydało wam się dziwne? To nawet nie brzmi. Skąd wiem, że jego właściciel ma na imię Adam? Otóż Adam to nasza szczęśliwa szesnastka. A jest pierwszą literą alfabetu, więc ma numer jeden, d - czwartą, więc numer czwarty. Łącznie imię daje nam sumę 16, czyli dokładnie tyle samo co wcale nie podejrzanie brzmiące nazwisko. Ależ to oczywiście przypadek, że Adam Decd mieszka w 16. alejce, a niedaleko jego domu popełniono szesnastkowe morderstwo, dokładnie w kamienicy, w której mieszkał pod numberem 16, cóż nie?
Srogi popatrzył na niego srogo spod swoich krzaczastych brwi i odszedł gwałtownie gestykulując i wydają rozkazy.

- To nie ma żadnego sensu!- detektyw Marlyn poczuł jak sprawa zaczyna go powoli przerastać. - 16 osób znalezionych martwych w swoich mieszkaniach, każda otrzymała po 16 ran nożem i czas zgonu wszystkich mieści się w godzinie 16.00. Mamy do czynienia z psychopatą-matematykiem?! - wypił łyka kawy zmuszając swój umysł do wkroczenia na jeszcze większe obroty. Po chwili, gdy...

Zobacz ten post

więcej

mniej

-Otwieraj ten sejf! Mamy mało czasu, w każdej chwili mogą wrócić.- Powiedział Stary.
-Próbuję! To nie jest zwykły sejf.-Burzył się Łapa.

Włamali się wieczorem do willi państwa Barbarzyńców, wiedząc że wyszli na bankiet. Nie mieli jednak pojęcia, jak długo potrwa impreza, a z rabunkiem mieli ogromny problem. Sejf okazał się najnowszym krzykiem mody, który nie był dostępny dla szarych ludzi. Wymagał pokaźnej sumy pieniędzy, by go kupić i nie lada inteligencji do obsługi. Wyświetlał jednak pewne podpowiedzi.

-Stary? Jesteś dobry z matmy?
-Jasne! Jestem królem matematyki, dlatego włamuję się do cudzych domów!- Odparł wściekły Stary.
-Przybliżenie liczby pi?- Spytał zakłopotany Łapa.
-Po co ci to? Mamy otworzyć sejf a nie rozwiązywać zadania z matmy głąbie.
-Taka jest pierwsza podpowiedź.
-3,14, tyle nawet moja półroczna siostra wie.
-Okay. Wpisane.
-To otwieraj.
-Nie można. Teraz √3.
-Co oni z nas chcą zrobić?!-Krzyknął Stary.
-Uspokój się, bo sąsiedzi usłyszą. 1,41 albo 1,73... Strzelam, że to drugie.
-I jak?
-Pasuje.

Nagle usłyszeli za sobą kroki. Przerażeni odwrócili się i ujrzeli dwoje świecących w ciemności ślepi. Przepędzili kota i wrócili do roboty.

-Ci idioci bawią się z nami! Wielcy doktorzy.-Mówił oburzony Łapa.
-Nie marudź. Mów lepiej ile jest 2 do 6 potęgi.
-Nie jestem matematykiem!
-No licz! 2 do 3 to 8.
-Do 4 to 16.
-Do 5... Chwila.
-32 głąbie!
-Właśnie, czyli do 6 to 64.
-Brawo Einsteinie, koniec już z tą grą?
-Nie. 〖log〗_2 32
-Co to jest?!
-Logarytm. To jest ostatnie pytanie. Jak źle odpowiemy, nie wiem, co się stanie.
-Nie mam pojęcia co to są logarytmy.
-Daj mi chwilę spróbuję sobie przypomnieć.... to będzie chyba 4.
-Jesteś pewien?
-Nie.
-Strzelaj.

Obaj wstrzymali oddechy, czekając w napięciu na to, co się stanie. Po chwili włączył się okropny alarm, a drzwi i okna zasunęły żelazne zasłony.
To było ich ostatnie włamanie. Kolejne kilka lat przesiedzieli w zimnej, ciasnej celi, ucząc się matematyki.

-Otwieraj ten sejf! Mamy mało czasu, w każdej chwili mogą wrócić.- Powiedział Stary.
-Próbuję! To nie jest zwykły sejf.-Burzył się Łapa.

Włamali się wieczorem do willi państwa Barbarzyńców, wiedząc że wyszli na bankiet. Nie mieli jednak pojęcia, jak długo potrwa impreza, a z rabunkiem mieli ogromny problem. Sejf okazał się najnowszym krzykiem mody, który nie był dostępny...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Patrzyłem nerwowo na ekran bankomatu. Dookoła błyskały światła radiowozów i stało kilkoro policjantów, patrzących na tekst na ekranie bankomatu..:

"WITAJ NIEZNAJOMY! PRZEDE WSZYSTKIM, ZA NIC NIE ODRYWAJ DŁONI OD EKRANU, BO NASTĄPI BUM! NIE WIERZYSZ? SPÓJRZ PROSZĘ NA SPODNIĄ CZEŚĆ DASZKA I PRZYJRZYJ SIĘ UMOCOWANEMU C-4! SPRAWA JEST PROSTA, MASZ 25 MINUT NA WPROWADZENIE OSTATNIEJ CYFRY KODU PIN, KTÓRY ROZBROI BOMBĘ. TRZY PIERWSZE CYFRY PINU TO 546? ALE NIE MARTW SIĘ, JEŚLI ROZWIĄŻESZ TĘ OTO ZAGADKĘ, ODNAJDZIESZ WŁAŚCIWĄ CYFRĘ..:

"W pokoju jest 5 osób: rycerze i zbóje. Rycerz zawsze mówi prawdę, a zbój zawsze kłamie. Każdego zapytano, ile jest rycerzy w pokoju. Padły następujące odpowiedzi: 1,2,3,4,5. Ile jest rycerzy w pokoju?"

7 minut.., tyle Mi zostało życia. Po chwili pojawił się przy Mnie inny policjant, ubrany po cywilnemu.

- Proszę Pana - rozpoczął spokojnym głosem. - Proszę się nie denerwować i nie wykonywać gwałtownych ruchów. Saperzy już tu jadą..

- Zdążą w 5 minut? - zapytałem.
- Nie.. - odarł spuszczając lekko głos. - Ale może sami jakoś sobie poradzimy. Kowalski! 0 krzyknął w stronę grupki policjantów, po czym po chwili podszedł młody chłopak w mundurze. - Ty zdaję studiowałeś matematykę tak?

- Eee, pół semestru Panie sierżancie - odparł speszony policjant.

- To i tak lepiej niż My..Rozwiążesz te zagadkę, dasz sobie radę?
- Eee, spróbuję - odarł mało przekonująco, po czym zaczął czytać tekst zagadki.

1,20 sekund..czy ja śnieć, czy to jakiś cholerny koszmar..?

- Proszę, niech Pan powie, że odgadł te liczbę - zwróciłem się z wielką nadzieją ku Kowalskiemu.

- Eee..no. ., to chyba będzie..2..?

- Dobrze, My musimy teraz odejść na bezpieczną odległość, a Pan niech.., niech wciśnie 2 - odparł sierżant, po czym wycofał się z Kowalskim na około 10 metrów.

- Cóż.., niech będzie 2.. - powiedziałem sam do siebie na głos, przejechałem palcem po cyferblacie zatrzymując go na cyfrze 2..

- Nie! - usłyszałem nagle krzyk ! - Pomyliłem się, to 3!

Niestety dla Mnie było już za późno, palce zaczęły Mi się trząść, a nagły krzyk wywołała u Mnie nagły wstrząs całego ciała, i palec przesunął Mi się bardzo w lewą stronę..i wcisnął mały kwadracik

Zamiast huku, gorąca, i bólu..poczułem nagle ciszę, spokój, i ogromną ulgę..Nie wybuchło..

Po chwili podbiegli do Mnie policjanci, z uśmiechniętym Kowalskim na czele.

- Ha wiedziałem , że to trójka, wiedziałem - krzyczał!

- Nie zupełnie.. - odparłem. - Wystraszyłem się krzyku i palec prześlizgnął się Mi na cyfrę 1, i to ją nacisnąłem - odparłem.

Patrzyłem nerwowo na ekran bankomatu. Dookoła błyskały światła radiowozów i stało kilkoro policjantów, patrzących na tekst na ekranie bankomatu..:

"WITAJ NIEZNAJOMY! PRZEDE WSZYSTKIM, ZA NIC NIE ODRYWAJ DŁONI OD EKRANU, BO NASTĄPI BUM! NIE WIERZYSZ? SPÓJRZ PROSZĘ NA SPODNIĄ CZEŚĆ DASZKA I PRZYJRZYJ SIĘ UMOCOWANEMU C-4! SPRAWA JEST PROSTA, MASZ 25 MINUT NA WPROWADZENIE...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Komisarz Paweł Korsoń ocknął się z głową opartą na biurku. Rozciągnął się przed oknem obserwując nocne życie wielkiego miasta. Nie patrząc na talię kartoników leżących na biurku wstawił wodę na kawę.
Sprawa Apostoła ciągnęła się prawie od roku. Jakiś psychol ze szczególnym umiłowaniem tekstów biblijnych zabijał warszawskich księży zostawiając przy nich enigmatyczne wiadomości. W swoim liście pełnym biblijnych związków frazeologicznych zapowiedział, że ofiar na „nowym ołtarzu Pana będzie jedenaście”
Tak właśnie zaczęła się symfonia gwoździ wbijanych w trumnę kariery komisarza Pawła Korsonia. W chwili obecnej wydział dochodzeniowy miał dziesięć trupów duchownych i media na każdym kroku.
Komisarz odstawił gorący kubek z kawą na jeden z liścików Apostoła. Zanim się zorientował na kartoniku została okrągła plama. Korsoń zaklął pod nosem ale równocześnie wypuścił papierosa z ust.
- A jeśli te numery.. to litery?
***
Kolejność wiadomości Apostoła.
„Szesnastu ich było”
„Piętnasty był wyrwą”
„Piętnastu zwątpiło”
„Jeden był wojną”
„Czterech wyruszyło z nadzieją”
„Trzech przetrwało wędrówkę”
„Osiem lat wojny”
„Zniszczyło szesnastu”
„Czterech wciąż żyje”
„Dwudziesta czwarta będzie ostatnią”
***
Korsoń jak w transie, to pisał, to odczytywał swoje zmagania z ewidentnym szyfrem. Kiedy przyporządkował liczby do odpowiadających im liter w alfabecie bez polskich znaków oprócz litery „ł”, zadzwonił telefon.
- Szefie, mamy trupa. To robota Apostoła. Jest jedenasty list.
- Przeczytaj mi wiadomość. Jaki numer?
- „Dziewięć kręgów zstąpi na Ziemię”
- Dziewieć! A, b, c, d, e, f, g, h…i. Czyli i!
Rzucony telefon odbił się od biurka i wylądował pod drzwiami. Komisarz dopisał ostatnią literę w swoich notatkach i przeczytał na głos wynik kryptograficznego śledztwa.
- Tak, komisarzu. A echa płaczu wypełnią piekielne studnie – powiedział niski głos za plecami Korsonia.
Dochodziła północ.

Komisarz Paweł Korsoń ocknął się z głową opartą na biurku. Rozciągnął się przed oknem obserwując nocne życie wielkiego miasta. Nie patrząc na talię kartoników leżących na biurku wstawił wodę na kawę.
Sprawa Apostoła ciągnęła się prawie od roku. Jakiś psychol ze szczególnym umiłowaniem tekstów biblijnych zabijał warszawskich księży zostawiając przy nich enigmatyczne...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Przebudziłam się o godzinie 3 w nocy. Spojrzałam na zegarek i przeszył mnie dreszcz. Brr, godzina duchów. Jeszcze długo nie mogłam zasnąć..
Sniłam o jakiś czarnych postaciach, drzewa, ławki, chyba jakiś park.
Wstałam rano i poszłam sobie zrobić kawę. 03.03. wydawał się złowrogo patrzeć na mnie z kalendarza. W pośpiechu przebrałam się i ruszyłam na uczelnię.
Dobiegłam na autobus, właśnie podjeżdżała '3'. Nie wsiadłam, bo lepszy dojazd miałam '7', lecz ta się wciąż nie pojawiała. Po kwadransie, gdy przyjechała kolejna '3', nie miałam wyboru - wsiadłam..
Reszta dnia mijała spokojnie, zdziwiłam się wracając tym razem tramwajem, gdy uświadomiłam sobie że i on ma nr '3', a przysięgłabym że wsiadałam do '15'. Wychodząc zauważyłam trzy zakapturzone postaci. Przypomniałam sobie dzisiejszy sen i zlękłam gdy zauważyłam że w pobliżu nie ma nikogo innego. Przyśpieszyłam kroku, ale gdy się obróciłam postacie były bliżej niż wcześniej. Zaczęłam biec i nagle zobaczyłam przed sobą ścianę z ogromną czerwoną liczbą. Zgadnijcie jaką...
Nagle poczułam szarpnięcie i upadłam. Czułam tylko rwący ból w prawej nodze.
Obudziłam się zlana potem.
"ufff, to był tylko koszmar".
Wstałam i nagle runęłam na podłogę.
"Dlaczego moja noga jest w gipsie????"
/a 03.03 złowrogo patrzył na mnie z kalendarza.../

Przebudziłam się o godzinie 3 w nocy. Spojrzałam na zegarek i przeszył mnie dreszcz. Brr, godzina duchów. Jeszcze długo nie mogłam zasnąć..
Sniłam o jakiś czarnych postaciach, drzewa, ławki, chyba jakiś park.
Wstałam rano i poszłam sobie zrobić kawę. 03.03. wydawał się złowrogo patrzeć na mnie z kalendarza. W pośpiechu przebrałam się i ruszyłam na uczelnię.
Dobiegłam na...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Kasia była przez całe życie liderem. Łatwo umiała się odnaleźć w otaczającej ją rzeczywistości, uwielbiała dzielić i rządzić. Nie potrafiła do końca nawiązać kontaktów z współpracownikami, nie przyzwyczajała się nigdy do nich. No ale cóż w tym dziwnego, w końcu była numerologiczną 1.
Naprawdę wierzyła w liczby. W końcu zbudowała dom i założyła rodzinę w 6 roku osobistym. Jej wybranek był 9 … 1 i 9 - początek i koniec. Wiedziała, że nie mają szans na cudowne wspólne życie, w końcu są z dwóch różnych światów. Ona - pragmatyczna samotnica, On – altruista, uwielbiający spędzać wolny czas z jak największą ilością bliskich mu osób. Jednak zaryzykowała, aby dać temu małżeństwu największe szanse pobrali się w 3 roku numerologicznym, przynoszącym nadzieję i cudowne rozwiązania. Ponieważ bardzo chcieli mieć dzieci, zwlekali do 6 roku, „roku macierzyństwa”; w końcu nadszedł, a potem kolejny 7 – nauka i samotność. To się akurat sprawdziło, ale następny 8 będzie wspaniały, pojawi się wiele propozycji zawodowych, będzie w końcu rozchwytywana i może zdarzy się w końcu ten cud, na który tak długo czeka - urodzi się dziecko.
Ale nic takiego się nie wydarzyło. Szybko nastał 9 rok, zakończenie wszystkiego, małżeństwa i pracy. Po tylu latach nienagannie wykonywanych obowiązków podziękowali jej za współpracę, a On stwierdził, że się dusi, przebywając z nią całymi dniami w pustym domu, potrzebuje odrobiny wolności, otwarcia się na innych ludzi.
Kasia nadal patrzy na układ liczb i robi to czasem odruchowo, ale już w to nie wierzy, zbyt wiele rzeczy się nie sprawdziło, zbyt wiele straciła, straciła nadzieję…

Kasia była przez całe życie liderem. Łatwo umiała się odnaleźć w otaczającej ją rzeczywistości, uwielbiała dzielić i rządzić. Nie potrafiła do końca nawiązać kontaktów z współpracownikami, nie przyzwyczajała się nigdy do nich. No ale cóż w tym dziwnego, w końcu była numerologiczną 1.
Naprawdę wierzyła w liczby. W końcu zbudowała dom i założyła rodzinę w 6 roku osobistym....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Watykan jest w niebezpieczeństwie. Iluminaci znów zaatakowali, udało im się podłożyć bombę w Archiwach Watykańskich, przez co najcenniejsze dzieła Kościoła stoją w obliczu całkowitego zapomnienia.

W komnacie papieskiej odezwał się telefon, to Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej - Lorenzo Accolo. Przed chwilą otrzymał rozkazy od przywódcy intruzów, lecz nie był już niczego pewien. Bomba w samym centrum Archiwów? Pomieszczenie to było pilnie strzeżone. Widocznie wrogowie byli wszędzie, przez lata wkradli się w struktury Kościoła, by teraz zaatakować w bardzo czuły punkt.

Co gorsza, Iluminaci mają podgląd na wejście do Archiwów, a gdzieś na dachu znajdować ma się snajper. Żądają, aby sam papież odbezpieczył ładunek, inaczej odliczanie dobiegnie końca, ponieważ snajper tylko papieżowi pozwoli wejść do środka.

Nie trzyma się to kupy, pomyślał sekretarz, ale musi poinformować papieża.
Jego wielki umysł może poradzi sobie z tą zagadką. Papież od dziecka uwielbiał matematykę i nauki ścisłe, ale interesuje się także psychologią - jak mówi: dzięki temu mogę dotrzeć prawie do każdego zatwardziałego grzesznika. Może on zrozumie, wszak nie zna nikogo mądrzejszego od samej głowy Kościoła.

Lecz papież Jones nie zrozumiał. Był troskliwy, a jego życie było mu dużo mniej ważne, niż zbierane przez tysiąclecia wielkie księgi. Galileusz, św. Tomasz, św. Paweł, wszystko to miałoby się zmarnować?

[...]

Oczom jego ukazała się tablica przycisków 4x4, napis "NEWS" i zagadka:
"Św. Piotr, czyli skała, ustanowił pierwszy podział administracyjny Kościoła. Każdy z 4 kierunków otrzymał własnego przewodnika. Każdy z nich ustanowił 16 biskupów. I byłoby dobrze, gdyby nie Szatan i jego demony. Nakazał im wybić połowę biskupów, lecz według ścisłych zasad: ustawić w kolejności północ, południe, wschód, zachód, następnie zabić wszystkich parzystych. Z pozostałych przy życiu zabić co trzeciego. Żywi tworzą kod do rozbrojenia bomby."
Tymczasem licznik wskazywał 0:50. Papież jednak wiedział o co chodzi, nie było to dla niego wielkim wysiłkiem, jednak czasu pozostało bardzo mało. Na szczęście intruz zostawił mu kartkę i długopis. Kiedy odliczający czas zegar dobił do 0:03, na dole kartki papież zapisał "A8A2", po czym sprawnymi palcami uderzył w cztery przyciski, a zegar zatrzymał się na 2 sekundach.

[...]

Dwa tygodnie później sekretarz zapukał do drzwi papieskiej sypialni, a tylko on mógł to wówczas zrobić, po czym nieśmiało spytał o rozwiązanie zagadki, gdyż nadal go nie rozumiał. Papież uśmiechnął się krzywo, po czym pokazał mu kartkę, którą nadal trzymał na stoliku.
- Zobacz Peter. Wymyślony przez nich podział Kościoła na cztery części to nic innego, niż cztery znaki do wpisania. Nigdy nie wyszło to na jaw, ale w czasie posługi kapłańskiej bardzo polubiłem się z informatyką, dlatego też łatwo poradziłem sobie z tym zadaniem. W informatyce jest coś takiego jak bity. 1 to tak, 0 to nie. Podobnie tutaj - każdy żywy to 1, martwy - 0. Na początku wystarczy ustawić wszystkich tak, jak kazali, później "zabić" parzystych, więc w miejscu 1 postawiłem 0. W drugim kroku postawiłem 0 w miejscu co trzeciej 1. Tym sposobem otrzymałem 4 grupy po 4 jedynki lub zera, lecz były w złej kolejności. Kazali mi najpierw ustawić ich w sposób NSEW, lecz nad przyciskami wyraźnie widać było napis "NEWS", który z początku był dla mnie niezrozumiały. Po ustawieniu 4 grup na swoich miejscach, miałem już taki kod: 1010 1000 1010 0010. Dalej głowiłem się przez chwilę nad tym, dlaczego przycisków jest 16, czy każda linijka symbolizowała osobną czwórkę? To wydawało się dziwne, bardziej prawdopodobne było dla mnie to, że każdy przycisk był osobną cyfrą. Uczyłem się kiedyś o klawiaturze matrycowej. Każdy przycisk symbolizował cyfrę od 0 do F.
- Do F?! - wtrącił się sekretarz.
- Tak, Peter. Jest to system szesnastkowy. F odpowiada 15 w systemie dziesiętnym. Już rozumiesz? Każda czwórka, po przekonwertowaniu na system szestnastkowy, czyli heksadecymalny, dała mi osobny znak - 4 różne cyfry. Ustawione w odpowiedniej kolejności dały mi kod do wyłączenia bomby: A8A2. Intruzi byli przekonani, że w tych sprawach jestem nikim, że nie poradzę sobie z takimi operacjami, lecz moje zamiłowanie... Peter... mogę ci coś wyznać? Ufam ci jak własnemu ojcu. Wiem, kto za tym stał. To nie żadni Iluminaci. To złość, zazdrość i wiele innych grzechów... Nie potrafię mu pomóc. Pet, to mój brat... Pozwoliłem mu wejść do Archiwów w zaufaniu, żeby mógł zobaczyć jak wygląda to mistyczne miejsce, przyszedł z taką prośbą dziś rano... Tylko on i rodzice wiedzieli o moim zamiłowaniu do informatyki, lecz George był urodzonym programistą. Co prawda tłumaczyłem mu, że cieszę się z tego, jednak on zawsze uważał, że nie zasługuję na miłość rodziców, bo jestem słabym informatykiem i nie potrafię rozwiązać prostych zagadek. To była jedna z nich. Wszystko to nie trzymało się kupy, pewnie sam to przyznasz? Otóż Pet, mój brat jest wielkim informatykiem, ale jest aspołeczny, nie jest w stanie zaplanować prawdziwego ataku. Podejrzewam, że ten zegar nie miał nic wspólnego z bombą, zrobił prosty zegar odmierzający czas, tylko po to, żeby mnie ośmieszyć w naszym gronie. Peter... nikt nie wybiera rodziny, nawet papież, jednak kocham go, nie chcę, aby ponosił tego konsekwencje, proszę cię, nie mów nikomu o tym, co zrobił George.
- Prawda... nawet papież nie może nic poradzić na zazdrosnego brata.

Watykan jest w niebezpieczeństwie. Iluminaci znów zaatakowali, udało im się podłożyć bombę w Archiwach Watykańskich, przez co najcenniejsze dzieła Kościoła stoją w obliczu całkowitego zapomnienia.

W komnacie papieskiej odezwał się telefon, to Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej - Lorenzo Accolo. Przed chwilą otrzymał rozkazy od przywódcy intruzów, lecz nie był już niczego...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Teraz już mam pewność, że 1+1=3. –Pomyślała.
Milion wspólnych chwil, tysiące czułych słówek, dziesiątki marzeń i TA jedna noc , która była zaprzeczeniem matematycznym. Dzieląc się sobą , pomnożyli swoje szczęście.
Po 38 tygodniach oczekiwań i 15 godzinach męczącego porodu wiedziała, że ta mała istotka , która przed chwilą otrzymała 10 w skali APGAR, będzie jej, ich całym światem. 3320 g i 53 cm ich ogromnego szczęścia.
9 miesięcy minęło jak jeden dzień i wtedy przyplątało się jakieś paskudne zapalenie oskrzeli. Decyzja lekarzy o pozostawieniu dziecka w szpitalu, spowodowała, że do ich sielankowego życia zakradł się strach i łzy. Pewnie rozczulaliby się nad sobą dłużej, ale w szpitalnym bufecie spotkali koleżankę z dawnych lat. Od słowa do słowa, bez żadnego żalu do losu opowiedziała o chorobie swoje córki.
W matematycznym skrócie brzmiało to tak :
W połowie ciąży pada diagnoza HLHS; potrzebne są 3 operacje, koszt tych operacji około 200 000 zł, 26 cyfrowy numer konta, setki puszek do których można wrzucać pieniądze , tysiące ulotek i jeden cel: Uratować życie dziecka.
Wtedy zrozumiała ,że we wszystkim co robimy można dopatrzyć się liczb. Wszystko możemy sprowadzić do dodawania, mnożenia,potęgowania czy też wyciągania poza nawiasy, ale najważniejsza jest 1!
Jedno życie, jedna matka, jeden wspólny cel, jeden gest czy też czasami jedna jedyna szansa.
To od nas zależy co zrobimy z tą 1.

Teraz już mam pewność, że 1+1=3. –Pomyślała.
Milion wspólnych chwil, tysiące czułych słówek, dziesiątki marzeń i TA jedna noc , która była zaprzeczeniem matematycznym. Dzieląc się sobą , pomnożyli swoje szczęście.
Po 38 tygodniach oczekiwań i 15 godzinach męczącego porodu wiedziała, że ta mała istotka , która przed chwilą otrzymała 10 w skali APGAR, będzie jej, ich...

Zobacz ten post

więcej

mniej