Ja dostałem :D Dziękuję raz jeszcze, gratuluję i życzę miłej lektury :D

Ja dostałem :D Dziękuję raz jeszcze, gratuluję i życzę miłej lektury :D

Dziękuję za docenienie trzeciego tekstu z Korsoniem :)

Dziękuję za docenienie trzeciego tekstu z Korsoniem :)

Dziękuję bardzo :)

Gratuluje :)

Dziękuję bardzo :)

Gratuluje :)

Ale fajnie, dziękuję!
Gratuluję wszystkim!

Ale fajnie, dziękuję!
Gratuluję wszystkim!

Gratuluję wszystkim laureatom. Dziękuję za docenienie mojego tekstu.

Gratuluję wszystkim laureatom. Dziękuję za docenienie mojego tekstu.

Nagrody otrzymują:
Jędrol
Xixiks
agnieszka
Agnieszka
Rafał

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Jędrol
Xixiks
agnieszka
Agnieszka
Rafał

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy w piątek.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy w piątek.

Pan Jan pojechał kupić żonie parę butów. Wyszedł z domu o 15:54, zszedł z trzeciego piętra i dostał się na przystanek, robiąc sto osiemnaście kroków. Wsiadł drugimi drzwiami do autobusu linii numer 24, zajął czwarte miejsce siedzące od końca, a po drodze, która zajęła osiemnaście minut przeczytał dwa tysiące sto dwadzieścia dwa słowa książki. Wysiadł na ósmym przystanku, skręcił w trzecią ulicę od głównej drogi i wszedł do drugiego sklepu pierwszymi drzwiami i przywitał się z pierwszą ekspedientką, która miała swoją drugą zmianę, była po czterech kawach i nosiła dwa warkocze. Pan Jan powiedział w dziewiętnastu słowach o chęci zakupu umówionych dwa dni temu butów, które o 18:18 zostały zamówione do salonu. Pani ekspedientka podała mu trzecie pudło z piątego rzędu pod pierwszą ladą i w ośmiu słowach poprosiła o dwukrotne sprawdzenia, czy para butów to rozmiar 34, czy katalogowy kolor to e-52 oraz czy nie ma ani jednej wady technicznej. Pan Jan w dwóch słowach wyraził swoją aprobatę, następnie ekspedientka dwukrotnie podała cenę w wysokości stu dziewiętnastu złotych i dziewięćdziesięciu dziewięciu groszy oraz jeden raz uwzględniła rabat w wysokości trzydziestu procent, co dawało cenę osiemdziesięciu trzech złotych oraz dziewięćdziesięciu dziewięciu groszy. Pan Jan jednym ruchem wyciągnął z portfela jeden banknot pięćdziesięciozłotowy, jeden banknot dwudziestozłotowy oraz dwa banknoty dziesięciozłotowe. Pani ekspedientka wyciągnęła z kasy jedną monetę jednozłotową z siódmej przegródki i jedną monetę pięciozłotową z dziewiątej przegródki i jednym ruchem podała panu Janowi resztę, a potem powiedziała w trzech słowach, że nie jest w stanie wydać jednego grosza, który powinien znajdować się w pierwszej przegródce. Pan Jan wyeksponował swoje emocje z trzynastu słowach, z czego cztery były nieprzyzwoite, po czym wyciągnął nóż i trzy razy ugodził panią ekspedientkę - dwa razy w klatkę piersiową i raz w rękę. Ofiara straciła jeden litr i czterysta jeden mililitrów krwi. Pan Jan rzucił nóż, którzy trzy razy odbił się od podłogi i w końcu upadł, w czasie dwóch sekund wybiegł z salonu obuwniczego i z prędkością dziewięciu i pół kilometra na godzinę oddalił się od miejsca zbrodni.
Sędzia patrzył się zszokowany.
- Imponujące - orzekł. - Ale po to wszystko?
- To proste - odparł prokurator. - Ostatnio mam wiele pracy, a chciałem napisać opowiadanie o liczbach na konkurs Lubimy czytać. Postanowiłem połączyć pracę ze swoim hobby.
2453 znaków, 374 słów

Pan Jan pojechał kupić żonie parę butów. Wyszedł z domu o 15:54, zszedł z trzeciego piętra i dostał się na przystanek, robiąc sto osiemnaście kroków. Wsiadł drugimi drzwiami do autobusu linii numer 24, zajął czwarte miejsce siedzące od końca, a po drodze, która zajęła osiemnaście minut przeczytał dwa tysiące sto dwadzieścia dwa słowa książki. Wysiadł na ósmym przystanku,...

- 4,18,86 – przeczytałam i nie rozumiałam dlaczego w zeszycie od polskiego mojej Olki są te liczby, a pod nimi innym charakterem napisane są jeszcze inne.
„Co to znaczy? Czy ma to coś wspólnego z jej zniknięciem?” zastanawiałam się i dalej przeglądałam jej zeszyty w poszukiwaniu rozmów z koleżankami, jakie się pisze podczas nudnych lekcji. Przecież sama chodziłam do szkoły. Jednak w każdym zeszycie na marginesie są napisane jakieś liczby, nic mi nie mówiące. Jakby ktoś porozumiewał się jakimś kodem, ale po co utrudniać sobie życie.
- Słucham? – odebrałam dzwoniący telefon.
- Znaleźliśmy Pani córkę – zakomunikował głos po drugiej stronie, a ja nie słuchając dalej pojechałam na komisariat.
Olka siedziała na biurowym krześle z miną wściekłego psa. Żuła gumę i dłubała coś w paznokciach.
- Nie chce z nami rozmawiać – powiedział mi policjant na korytarzu.
- Ja spróbuję – zaproponowałam i weszłam do pokoju.
- Oluś, gdzie Ty byłaś? Tak się martwiłam – córka spojrzała na mnie z kpiną w oczach. Wzięła długopis i kartkę i zaczęła coś pisać.
Podała mi kartkę, na której był napisany ciąg liczb 2,10,23,1,1,10,23,2.
„O co w tym wszystkim chodzi?” zastanawiałam się, lecz nie miałam pojęcia, co mówi do mnie moja córka. Postanowiłam pójść do jej przyjaciółki i zapytać ją o tajemnicze liczby, lecz Nina powiedziała mi, że od miesięcy nie przyjaźni się z Olą, bo Ola woli Julę. Zapytałam o adres nieznanej mi Julki i pojechałam tam. Drzwi otworzyła mi młoda dziewczyna z kolczykiem w wardze.
- Czego? – zapytała.
- Co to znaczy? – podałam jej kartkę z liczbami.
- Prawdę – odburknęła.
- Czyli? – byłam dociekliwa, przecież chodziło o moje dziecko.
- To taki nasz szyfr. Każda liczba to słowo, które się odmienia rzecz jasna – odpowiedziała Jula.
- A co to znaczy?
- Dokładnie to Olka chciała Pani powiedzieć, że Pani jej nie rozumie, i ona Pani także.
- Skąd to wiesz? – nie rozumiałam jak z tego ciągu wywnioskować zdanie.
- 2 to ty, ciebie,10 to nie, 23 rozumieć, 1 ja, mnie – wytłumaczyła i zamknęła drzwi.
„Jak mało wiem o swoim dziecku” pomyślałam i postanowiłam poprosić Olę o naukę jej języka buntu.

- 4,18,86 – przeczytałam i nie rozumiałam dlaczego w zeszycie od polskiego mojej Olki są te liczby, a pod nimi innym charakterem napisane są jeszcze inne.
„Co to znaczy? Czy ma to coś wspólnego z jej zniknięciem?” zastanawiałam się i dalej przeglądałam jej zeszyty w poszukiwaniu rozmów z koleżankami, jakie się pisze podczas nudnych lekcji. Przecież sama chodziłam do szkoły....

Choć nienawidziła tego zwrotu, w życiu mogła liczyć tylko na siebie i brata. Marta Weiss z pozoru była normalną dziewczyną, nosiła gąszcz kręconych, kasztanowych włosów, zerkała na świat piwnymi oczami, a to wszystko na szczupłej wysokości metra sześćdziesięciu-pięciu. Bardzo by chciała, aby opis kończył się wraz z ostatnim zdaniem, niestety, pewna cecha musiała burzyć odbiór jej osoby. Cierpiała na wyjątkowo ciężką odmianę dyskalkulii, przypadłości która sprawia, że liczby pod każdą postacią, pisaną, czytaną czy nawet wyobrażaną, stanowiły horror nie do pojęcia. Dla Marty budzik nie dzwonił o godzinie siódmej, dla Marty była to godzina kurczaka, gdyż była posiadaczką zegarka ze zwierzątkami zamiast godzin. Kiedy dzwoniła, to tylko do osób zakodowanych przez jej brata. A był to dopiero początek niekończącej się listy czynności które musiały być uproszczone lub wykonywane przez Piotrka, jej ukochanego brata.
-Dosyć tego!- skarciła się w myślach. – Najwyższa pora pokonać to cholerstwo, dłużej tak nie wytrzymam. Biorę garść pieniędzy i kupię sobie, SAMA, ulubione chrupki.
Ubrała się w ciepły płaszcz i zbiegła po schodach na sam dół. Ile pięter, nie miała bladego pojęcia.
W sklepie na jednej z półek odnalazła swoje ulubione chrupki o smaku bekonu i dumnie pomaszerowała do kasy. Przed nią obcy mężczyzna dokonywał transakcji.
- ...naście złotych i …dziesiąt groszy- wyrecytowała znudzona i ewidentnie obrażona na świat kasjerka.
Mężczyzna uiścił opłatę bez żadnych problemów i wyszedł ze sklepu. Kurczowo ściskała paczkę chrupek dodając sobie otuchy. Zostali sami, ona i wredna baba za ladą.
Kasa zaświergotała skanując kod kreskowy paczki.
-…den złoty, …naście groszy- wysapała entuzjastka swojej pracy.
- Proszę odliczyć.- powiedziała podsuwając garść monet kasjerce.
-Czy ja wyglądam jak automat? Odliczy i położy na bilonownicy.
-Kiedy ja… nie mogę- wyszeptała Marta powstrzymując łzy.
-Nie denerwuj mnie dziewczyno, albo robisz zakupy, albo nie zawracaj mi głowy- skwitowała kasjerka obracając się do niej bokiem.
W tym momencie pękła. Złość, smutek, strach, wszystkie negatywne emocje, które w niej się kumulowały od lat, wyleciały momentalnie.
Kilka minut później siedziała już grzecznie na tylnym siedzeniu wezwanego radiowozu w bransoletkach, które stanowczo nie pasowały do jej ulubionego płaszczyka.
-Zabieramy Panią na komisariat, wstępnie posiedzi Pani sobie ..ści ..siem godzin-powiedział jeden z policjantów.
-Ale… ja nie wiem ile to jest- odparła już totalnie obojętna.

Choć nienawidziła tego zwrotu, w życiu mogła liczyć tylko na siebie i brata. Marta Weiss z pozoru była normalną dziewczyną, nosiła gąszcz kręconych, kasztanowych włosów, zerkała na świat piwnymi oczami, a to wszystko na szczupłej wysokości metra sześćdziesięciu-pięciu. Bardzo by chciała, aby opis kończył się wraz z ostatnim zdaniem, niestety, pewna cecha musiała burzyć...