Poznali się banalnie, bo podzielił się z nią piciem na postoju, gdy razem wędrowali do Częstochowy podczas pieszej pielgrzymki. Dobry uczynek, a karma wraca. Pewnie zapomnieliby o sobie, gdyby nie to, że codziennie mimochodem mijali się zwijając namiot czy niosąc bagaż. To co Nią w nim zaintrygowało to cudowny uśmiech, nieco ironiczny, ale piękny. On zauważył, że miała w sobie tak wiele optymizmu i radości, niemal jak dziecko. Po pierwszej rozmowie zrozumieli, że mimo dzielących ich różnic, faktu jak siebie denerwowali i w jak wielu sprawach się nie zgadzali, coś ciągnie ich do siebie. Ona- dwadzieścia jeden lat, studentka prawa nad morzem. On za miesiąc kończył osiemnaście, planował wyjazd do Krakowa, chciał być wojskowym. Spotykali się coraz częściej, coraz częściej rozmawiali ze sobą. Ona była pewna, że po powrocie do domu ta znajomość się skończy, ale ku jej zaskoczeniu nie podzieliła ich ani odległość, ani nieporozumienia. Kiedy spotkali się znów on po prostu ją przytulił, a ona zrozumiała, że to tu jest jej miejsce, a czasami warto walczyć o kogoś nawet, gdy wydaje się to bezsensowne.

Poznali się banalnie, bo podzielił się z nią piciem na postoju, gdy razem wędrowali do Częstochowy podczas pieszej pielgrzymki. Dobry uczynek, a karma wraca. Pewnie zapomnieliby o sobie, gdyby nie to, że codziennie mimochodem mijali się zwijając namiot czy niosąc bagaż. To co Nią w nim zaintrygowało to cudowny uśmiech, nieco ironiczny, ale piękny. On zauważył, że miała w...

Wstałam rano, po nocy krótkiej, wietrznej i niespokojnej. Był to dzień w którym coś się skończyło a zaczęło się wszystko. Skoro był to początek, to nastąpił koniec czegoś co tak naprawdę było niczym. Nic było przystojne, wysokie i pociągające. Nic przez chwile było wszystkim: przebudzeniem, kolorem i muzyką. Nic potrafiło spojrzeć i ja z tego spojrzenia wyczytywałam wieczność. Teraz wiem, że to było złudzenie - zwykła gra świateł. Czasami widziałam w jego oczach odbicie nieba, a mi zdawało się że to niebo tam jest naprawdę, że nie jest już takie transcendentne i niedostępne.

Kiedy Nic odeszło poczułam pustkę, bo chociaż niczego nie było, to nawet to zostało mi zabrane. Człowiek nie lubi tracić. Gdy oddaje chce zyskać coś innego: szczęście, spokój czy pieniądze. Ja w zamian za nic dostałam pustkę. Nie chciałam jej, nie chciałam tej dziury której nie mogłam w chwili obecnej wypełnić. Nie chciałam tej tęsknoty co do której nie wiedziałam czy tęsknie dla samej jej idei czy z jakiegoś konkretnego powodu. Tak nagle świat wydał mi się jakiś mniej realny, ciaśniejszy, utopiony w szarej mgle. Mimo to postanowiłam wyjść na spacer, nie uszłam jednak daleko. Zatrzymałam się na środku chodnika, chociaż nikt inny nie stał. Ludzie pośpiesznie mijali mnie i siebie nawzajem. Oparłam się o latarnie i rozpaczliwie starałam się złapać oddech, na tym pozbawionym powietrza świecie. Liczyłam płytki chodnikowe. Doszłam do dziesięciu i nie wiedziałam co dalej. Zamknęłam oczy i zaczęłam sobie wymyślać od idiotek. Przecież jestem wystarczająco wartościowa, żeby poradzić sobie bez Niczego! Po co mi Nic, skoro mam siebie, no po co? Moje myśli zostały przerwane przez dotyk który poczułam na ramieniu. Otworzyłam oczy i podniosłam głowę. Przede mną stał mężczyzna, patrzył z troską. Spytał:

- Mogę w czymś pomóc? Czy pani się źle czuje?

Miałam mu tak wiele do powiedzenia ale żadne słowo nie chciało przejść przez moje ściśnięte gardło. Patrzyłam na jego szczerą twarz i wybuchnęłam płaczem. On nie wiedział co ma zrobić, w końcu przytulił mnie mocno na środku zatłoczonej ulicy. Jeszcze nie wiedziałam, że to była cezura mojego życia. Ten jeden najprawdziwszy z prawdziwych uścisków, który ogrzał mnie na lata, zmienił choć nie miał tego na celu. Nie wiedziałam że spotkałam anioła. Anioł pachniał papierosami i dezodorantem. Nagle ta mieszanka zapachów, wydała mi się symbolem bezpieczeństwa i ciepła. Przytulona do przodu jego krótki, moczyłam stopniowo jej materiał łzami. Nie wiem ile wtedy tak staliśmy, w końcu odsunęłam się i powiedziałam:

-Dziękuję i przepraszam, bardzo przepraszam-wskazałam rękom na plamę.

Uśmiechnął się do mnie:

-Nic się nie stało. Proszę pamiętać, że zawsze jest jakieś wyjście-pogrzebał w kieszeni kurtki- To dla pani.

Trzymał w ręku paczkę chusteczek. Wzięłam ją od niego i zrobiło mi się lżej. Poczułam ciepło w okolicy serca. Anioł odwrócił się i odszedł. On cały był uśmiechem.

Wstałam rano, po nocy krótkiej, wietrznej i niespokojnej. Był to dzień w którym coś się skończyło a zaczęło się wszystko. Skoro był to początek, to nastąpił koniec czegoś co tak naprawdę było niczym. Nic było przystojne, wysokie i pociągające. Nic przez chwile było wszystkim: przebudzeniem, kolorem i muzyką. Nic potrafiło spojrzeć i ja z tego spojrzenia wyczytywałam...

W spokoju jadłam kanapkę i bezmyślnie wgapiałam się w lodówkę stojącą naprzeciwko. Dziś miałam sprawdzian z szkole, musiałam się skupić. A patrzenie na lodówkę było takie ekscytujące...
Nagle, nie wiadomo skąd, jakieś hokusy pokusy, na zegarku wpół do ósmej! Zadławiłam się kanapką, musiałam popić gorącą herbatą, a potem gwałtownie wstałam, uderzając się kolanem w stół. Znowu zaczynał się dzień pechowy bardziej niż zazwyczaj (DPBNZ – jak to nazywam... albo i nie nazywam).
Na oślep zakładając buty i zarzucając plecak na ramię, wybiegłam z domu i starałam się zdążyć na autobus. Akurat padał deszcz. O kurczę, nawet się nie zdziwiłam. Pech to mój stary przyjaciel. Znamy się jak łyse konie. Kiedy ja pytam „Co tam słychać, przyjacielu?”, on odpowiada „A nic, tak sobie dotrzymuję ci towarzystwa”. Czasem myślę, że jest moim fanem.
Gdy w pośpiechu chowałam klucze do kieszeni kurtki, zderzyłam się z kimś, a jakże. To było takie totalnie nie do przewidzenia. Ale się nie przewróciłam. Zamiast tego zauważyłam, że ubrałam dwa buty nie do pary. Zrobiłam minę typu „jak to w ogóle możliwe?!”, przelotnie spojrzałam na dziewczynę, z którą się zderzyłam i bez słowa popędziłam dalej. Jeszcze bym sobie język odgryzła, gdybym zaczęła przepraszać. Dzisiaj to nic nie wiadomo.
Do przystanku miałam jakieś... bo ja wiem... pięćdziesiąt metrów? W każdym razie wtedy dostrzegłam, że autobus parkuje, dziwnie parska i zaprasza ludzi do środka. Przyspieszyłam, choć powinnam się spodziewać takiego obrotu akcji.
Nagle świat zwalnia, jestem tylko ja i autobus. Biegnę jak na maratonie, ale meta jest nieubłagana. Kiedy myślę, że to już, tak, wygrałam, drzwi się zamykają.
W tym momencie przeklęłam, ale nie będę się tak wyrażać głośno, gdyż jestem bardzo kulturalną osobą, która może być przykładem dla innych.
Przynajmniej czasami.
W autobusie, tuż przy drzwiach, stoi jakiś chłop. Ubrany na czarno, też z plecakiem na ramieniu. Może ma tyle lat co ja, może nie. W tym świecie mógłby mieć nawet czterdziestkę na karku, tylko że po operacji.
Wznoszę ręce do góry w geście frustracji i mam wrażenie, że zaraz wyjdę z siebie. Jestem wściekła, zdesperowana i zimno mi.
A wtedy chłop uśmiecha się sztucznie słodko, macha do mnie niczym modelka na estradzie i odjeżdża.
Co za palant.
***
Okazało się, że chłop mieszka niedaleko mnie i jest tak zwanym „intruzem”, który wprowadził się kilka tygodni temu do nowo wybudowanych domków. Skąd to wiem? Z moim pechem i wielką niechęcią do chłopa, wpadłam jeszcze na niego. Niestety. A może i stety.
Cóż, chłop jest całkiem niczego sobie.
Wiedziałam, że za tak wielkim pechem musi się ukrywać równie wielkie szczęście. I miałam rację.
Bo ja zawsze mam rację! Ha!

W spokoju jadłam kanapkę i bezmyślnie wgapiałam się w lodówkę stojącą naprzeciwko. Dziś miałam sprawdzian z szkole, musiałam się skupić. A patrzenie na lodówkę było takie ekscytujące...
Nagle, nie wiadomo skąd, jakieś hokusy pokusy, na zegarku wpół do ósmej! Zadławiłam się kanapką, musiałam popić gorącą herbatą, a potem gwałtownie wstałam, uderzając się kolanem w stół....

Przechadzał się po parku ze wzrokiem utkwionym w czubkach znoszonych butów. Był chłodny, wrześniowy dzień - chmury na niebie kłębiły się bezlitośnie, w powietrzu zawisła groźba zbliżającego się nieuchronnie załamania pogody. Od tygodnia zresztą prognozy wyraźnie wskazywały na rychłe nadejście ulewnych deszczów przeplatanych burzami. Rozkoszował się jesiennym zapachem przynoszonym przez lekki wiatr, niczym nieproszony gość przemykający opustoszałymi alejkami.
Po dłuższej chwili zatrzymał się nagle i zamknął oczy. Desperacko starał się uchwycić ten moment, nie pozwolić mu odejść. Starając się odegnać od siebie ponure rozważania dopadające go ostatnio stanowczo zbyt często, powoli rozchylił powieki. Kiedy wreszcie, po kilku mrugnięciach, udało mu się odzyskać ostrość widzenia, z wątpliwym zadowoleniem stwierdził, że nie jest już sam. Uniósł brwi, lustrując wzrokiem nieznajomą dziewczynę. Jej smukłą twarz otulały kruczoczarne włosy, nienaturalnie mocno kontrastując z bladą cerą. Unosiła się wokół niej nie dająca się sprecyzować aura tajemniczości. Zauważył, że i ona przygląda mu się z zaciekawieniem. Trwali tak przez chwilę omiatając spojrzeniem siebie nawzajem. W końcu poczuł, że nie mogą dłużej tak po prostu stać, zupełnie bezczynnie. Podszedł kilka kroków i stanął, obserwując jej reakcję. Na jej twarzy zagościł lekki uśmiech. Pomyślał wtedy, że to jeden z najpiękniejszych jakie było mu dane do tej pory ujrzeć. Ten z pozoru nic nie znaczący gest z jej strony dodał mu odwagi, toteż pewnym krokiem pokonał dzielący ich dystans i stanął tuż przed nią. Teraz mógł dokładniej przyjrzeć się jej twarzy. Delikatne rysy sprawiały wrażenie namalowanych przez jakiegoś światowej sławy artystę, tak perfekcyjną tworzyły całość. Chciał się przedstawić, jednak utonął w jej oczach koloru bursztynu i nie mógł wydobyć z siebie jakiegokolwiek dźwięku. Słowa były jednak zbędne. Ujął jej szczupłą, chłodną dłoń i ostrożnie ucałował, jak gdyby obawiał się, że jednym nieostrożnym ruchem może złamać tę kruchą istotę.
Pozwoliła mu na to i wiedziała, że niebawem pozwoli i na wiele więcej. Wiedziała, że w ramionach tego mężczyzny, odnajdzie wszystko to, czego szukała przez te wszystkie lata... A także i wiele więcej. Od tak dawna dręczyły ją setki pytań i wątpliwości. Tego dnia, wrześniowy wiatr odegnał je wszystkie i kazał puścić w niepamięć. Poprosiła, by czas się zatrzymał.

Przechadzał się po parku ze wzrokiem utkwionym w czubkach znoszonych butów. Był chłodny, wrześniowy dzień - chmury na niebie kłębiły się bezlitośnie, w powietrzu zawisła groźba zbliżającego się nieuchronnie załamania pogody. Od tygodnia zresztą prognozy wyraźnie wskazywały na rychłe nadejście ulewnych deszczów przeplatanych burzami. Rozkoszował się jesiennym zapachem...

Dla Poli miała być zwykła weekendowa wycieczka do przyjaciółki, lecz okazało się, że tej podróży nigdy nie zapomni. Wsiadając w Rawiczu do pociągu jadącego do Wrocławia nie spodziewała się, że znajdzie jakiekolwiek wolne miejsce siedzące, ale ponieważ jej niewielka walizka nie utrudniała poruszania się wśród podróżnych, postanowiła przejść się po kilku przedziałach. Kiedy zobaczyła wolne miejsce, ucieszyła się, że nie musi stać półtorej godziny. Na przeciwko niej siedział przystojny chłopak i uśmiechał się do niej szeroko. Pola nigdy nie lubiła nawiązywać krótkotrwałych znajomości w publicznych środkach transportu, wolała pogrążyć się w lekturze. Jednak kiedy wyciągała z torebki „Dzieci Húrina”, chłopak z naprzeciwka zaczął rozmowę, a ona uznała, że niegrzecznie będzie go zignorować. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, nawet nie zorientowała się, kiedy minęło półtorej godziny podróży i wszyscy wokół wstali, żeby sięgnąć swoje bagaże. Puścił ją przodem, a kiedy ona odwróciła się, żeby się pożegnać, zniknął jej z oczu. Poczuła lekki zawód, ale zaraz zganiła się w myślach, bo przecież w Rawiczu czekał na nią jej narzeczony, Michał.
Spędziła miły weekend ze swoją przyjaciółką z liceum, a potem wróciła do swojego mieszkania, które dzieliła z przyszłym mężem, lecz wspomnienie tej krótkiej znajomości nie dawało jej spokoju. Po kilku dniach otworzyła Facebooka, gdzie znalazła stronę „Spotted: PKP Wrocław Główny” i napisała ogłoszenie:

„Poszukuję chłopaka, który podróżował w piątek, 22 sierpnia do Wrocławia. Musiałeś rozpocząć swoją podróż w Poznaniu, Kościanie albo Lesznie, a ja dosiadłam się do Ciebie w Rawiczu. Siedziałam naprzeciwko Ciebie i rozmawialiśmy całą drogę. Pociąg wyjeżdżał z Poznania o 18:48, z Kościana o 19.30, a z Leszna o 19:53, natomiast we Wrocławiu miał być o 21:39, ale miał piętnastominutowe opóźnienie. Jeśli to czytasz, proszę odezwij się.
Brunetka lubiąca Tolkiena.”

Wyłączyła komputer szybko, bo wyrzuty sumienia już się odezwały. Gdyby Michał szukał przez internet jakiejś dziewczyny, której w ogóle nie zna, poczułaby się okrutnie zraniona.
Przez wiele dni sprawdzała swoją skrzynkę odbiorczą. Nie odpisał. Wiedziała, że tego mogła się spodziewać, bo przecież z takich stron korzystają głównie nastolatki. Próbowała zapomnieć.

Z Michałem przestało jej się układać. Kłócili się o wszystko i pod znakiem zapytania stanęło to, czy w przyszłym roku staną na ślubnym kobiercu. Chciała odpocząć, więc zadzwoniła do swojej przyjaciółki z pytaniem, czy może ją w weekend odwiedzić.
Od tamtego spotkania minęły prawie cztery miesiące, ale Pola wybrała ten sam pociąg. Weszła do pierwszego wagonu i postanowiła przejść cały pociąg wyzywając się po drodze w myślach od naiwnych idiotek. Szła, coraz bardziej zła na siebie, aż nagle ktoś złapał ją za rękę. Obróciła się i przed oczami znowu miała jego czarujący uśmiech. „Dlaczego wtedy tak szybko uciekłaś?” - zapytał. Już chciała odpowiedzieć, lecz on zamknął jej usta długim pocałunkiem.

Dla Poli miała być zwykła weekendowa wycieczka do przyjaciółki, lecz okazało się, że tej podróży nigdy nie zapomni. Wsiadając w Rawiczu do pociągu jadącego do Wrocławia nie spodziewała się, że znajdzie jakiekolwiek wolne miejsce siedzące, ale ponieważ jej niewielka walizka nie utrudniała poruszania się wśród podróżnych, postanowiła przejść się po kilku przedziałach. Kiedy...

Ona -Iga: Miłośniczka Literatury Pięknej, uwielbia też słuchać "ciepłej" spokojnej muzyki , często spędzała czas w parku, na łące gdzieś gdzie mogła być z naturą słuchać śpiewu ptaków, szum liści czy delikatnie dzwoniących kielichów kwiatów. Wrażliwa o delikatnej urodzie, jej twarz pokrywały liczne piegi włosy miała jasne- złociste oczy niebieskie niczym niezapominajki lubiła bujać w obłokach, marzyć, na swoje wyprawy często zabierała swój Polaroid robiła zdjęcia natury, jedno zrobiła sobie ucinając przy tym prawą połowę twarzy, trzymała je by się „wysuszyło” a wiatr, który tak uwielbiała wywiał je niczym dmuchawca, nie biegła za nim patrzyła tylko jak zatacza kręgi w powietrzu, pomyślała” czy ktoś je znajdzie?, jeśli je znajdzie to będzie ktoś wyjątkowy”.

On Julian: Romantyk, blondyn z błękitnymi oczami i szelmowskim uśmiechem, z duszą podróżnika lubi spędzać czas poza domem uwielbia fotografować też posiadał Polaroid.„Zakochany” w Tośce. Właśnie był na weekendowej wyprawie za miasto ze swoją dziewczyną, ona marudziła że pełno much, os i innych insektów a przecież tak ich nie cierpi, że nos ją swędzi od trawy a oczy pieką i łzawią.
-Ej Julek przestań, daj ja zrobię Tobie zdjęcie na tle tego zachodzącego słońca
- No dobra
Wzięła Polaroid, już robiła zdjęcie gdy jakiś żuczek usiadł jej na ramieniu i w popłochu ruszyła aparatem uwieczniając tylko lewą połowę twarzy Juliana .
- Julek błagam chodźmy stąd dobrze wiesz że nie cierpię takich miejsc
- Tośka przesadzasz, ciągle tylko marudzisz nic Ci nigdy nie pasuje. Gdzie masz to zdjęcie?
- Jakie zdjęcie?
- Tośka no te co ucięłaś!
- Tobie dałam przecież
- Nie przypominam sobie, ja nic nie mam
- Ja też nie mam, zobacz w kieszeniach, w plecaku…
- No nic pusto, eh Tośka
- Eh Julian ja stąd idę Ty sobie zostań i szukaj tego zdjęcia
Tośka ruszyła obrażona w stronę drogi
Julian chciał iść za nią ale coś go powstrzymało wrócił się w głąb łąki szedł i ujrzał dziewczynę, która unosiła w górze ręce trzymając chustkę a wiatr kołysał ją ku górze włosy miała jasne- złociste. W głowie Juliana pojawiło się słowo „Anioł” podszedł bliżej i zobaczył że na jednym z krzaków coś leży, wziął do ręki było to zdjęcie bardzo podobne do tego, które zrobiła Tośka, z ucięta połową twarzy, mimo to poznał że to była „tańcząca z wiatrem” dziewczyna. Patrzył na zdjęcie jak zahipnotyzowany jej oczy barwy niezapominajki miały w sobie coś niesamowitego a piegi dodawały delikatności . Nagle ktoś dotknął go za ramię i powiedział:
- To moje, a to chyba Twoje wyciągnęła rękę a w niej trzymała zdjęcie Juliana
Popatrzyli na siebie podając sobie zdjęcia a one złączyły się tymi stronami gdzie akurat były ucięte twarze i mimo iż były to dwie różne osoby zdjęcie wyglądało jakby było jednością . Uśmiechnęli się do siebie bo wiedzieli że właśnie dwa ciała złączyły się w jedną duszę.

Ona -Iga: Miłośniczka Literatury Pięknej, uwielbia też słuchać "ciepłej" spokojnej muzyki , często spędzała czas w parku, na łące gdzieś gdzie mogła być z naturą słuchać śpiewu ptaków, szum liści czy delikatnie dzwoniących kielichów kwiatów. Wrażliwa o delikatnej urodzie, jej twarz pokrywały liczne piegi włosy miała jasne- złociste oczy niebieskie niczym niezapominajki ...

Tak. Jestem tutaj. Patrzę ci w oczy. Ale jest zupełnie inaczej, niż sobie to wyobrażałam. Myślałam, że będę radosna, podekscytowana, oszołomiona. Że będę chciała skakać ze szczęścia, całować cię bez końca i opowiadać całemu światu, że teraz mam ciebie. Ale w ogóle się tak nie czuję.

Czuję się tak, jakbym w ogóle nie była przygotowana na ten moment, a przecież jednocześnie wiem, że czekałam na nasze spotkanie całe lata. Jesteś inny, niż myślałam. Ale wiem, że jesteś mój. I jedyne, co chcę teraz robić, to nie skakać, nie mówić nikomu o tobie i całym tym szczęściu, ale po prostu mieć cię blisko. Patrzeć na ciebie.

Muszę ci się do czegoś przyznać. Jeszcze zanim cię poznałam, gotowa byłam od razu się ciebie pozbyć, wyrzucić cię z mojego życia, zostawić. Zwłaszcza po tym, jak odeszli Mark, Dennis, Lloyd, a w końcu Jack. Gdy odszedł Jack, powiedziałam sobie, że to koniec, że już nigdy nie pozwolę żadnemu mężczyźnie zagościć w moim życiu. A teraz pojawiłeś się ty i wiem, że nie potrafiłabym się na to zdecydować. Ty jesteś inny. Ty jesteś mój. I wiem, że nie odejdziesz.

Teraz, gdy trzymam cię w ramionach, wiem, że będziemy razem szczęśliwi. Nigdy nie wierzyłam w przeznaczenie, ale teraz wiem, że musiałeś się pojawić. To na ciebie czekałam, ciebie się obawiałam, a jednocześnie cię pragnęłam, i wreszcie tu jesteś. I teraz już nic nas nie rozłączy. Jesteśmy razem zaledwie od kilku minut, ale wiem to na pewno.

Pewnie nasze wspólne życie będzie trudne. Pewnie będzie mi ciężko, czasami będę zmęczona, będę miała dość. I ty na pewno będziesz nieraz miał dość mnie, padnie wiele bolesnych słów i któreś z nas trzaśnie drzwiami. Będziemy oboje płakać, wrzeszczeć z bezsilności. Ale wiem, że to przetrwamy. Jestem gotowa przez to przejść, przez te wszystkie lata, kiedy będziemy razem, w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli. Nie musimy sobie tego przysięgać. Bo wiem, że od dziś nic nas nie rozłączy.

Jeszcze nie zdecydowałam, jak będziesz się nazywał. Ale twoje imię będzie mi na zawsze drogie. Będziesz mężczyzną mojego życia. Będę cię kochać, bo wiem, że tak właśnie miało być. Że mieliśmy się spotkać. To było nam pisane i od dziś będę już wiedzieć, że mężczyzna, na którego czekałam całe życie, to ty. Mój syn.

Tak. Jestem tutaj. Patrzę ci w oczy. Ale jest zupełnie inaczej, niż sobie to wyobrażałam. Myślałam, że będę radosna, podekscytowana, oszołomiona. Że będę chciała skakać ze szczęścia, całować cię bez końca i opowiadać całemu światu, że teraz mam ciebie. Ale w ogóle się tak nie czuję.

Czuję się tak, jakbym w ogóle nie była przygotowana na ten moment, a przecież jednocześnie...

-Będzie fajnie, poznasz kogoś. Będziesz miała okazję oderwać się od wszystkiego–trajkotała Anka.
Nie miałam na ten wyjazd ochoty.Hiszpania–marzenie, ale teraz…Niedawno zmarł ojciec, matka też się słabo trzyma, ale robi dobrą minę do złej gry.
-Jedź kochanie, dobrze ci zrobi.
Pojechałam.
Gdy wylądowałam, przeżyłam szok. Madryt był przepiękny!
Podjechał po mnie samochód, ciotki Ani, u której miałam spędzić dwa tygodnie, miała pole campingowe.
Gdy dojechaliśmy byłam tak zmęczona, że od razu zasnęłam.Rano obudziłam się wcześnie, więc postanowiłam rozejrzeć się po okolicy.Znalazłam ciche miejsce z ładnym widokiem.Siedziałam tam długo. Gdy już miałam wracać, usłyszałam, że ktoś jest za mną.
-Hi!–Wpatrywały się we mnie piękne brązowe oczy należące do przystojnego bruneta.
-Hi! – odpowiedziałam nieśmiało.
-Do you speak English?-odezwał się znowu.
-Yes, a little.
-What’s your nationality?–ciągnął.
-I’m Polish.
-Świetnie!–zatkało mnie–Jak masz na imię?
-Nina, a ty?
-Adam.Zatrzymałaś się na tym campingu?Na długo?–wciąż nie mogłam się napatrzeć na jego piękne oczy.
-Tak.Przyjechałam na dwa tygodnie.
-Jak ci się tu podoba?–głos też ma piękny, mogłabym go słuchać i słuchać.
-Wczoraj wieczorem dopiero przyleciałam, nie zdążyłam wiele zobaczyć.
-Może cię oprowadzić? Możemy też pojechać gdzieś dalej, jeśli chcesz–zapowiada się fajnie.
-Jasne! Miło z twojej strony.
Adam oprowadził mnie po każdym najpiękniejszym zakątku Madrytu. Cały czas rozmawialiśmy, żartowaliśmy. Musiał mnie polubić, w końcu tak się starał żeby mnie zadowolić. Na camping wróciliśmy dopiero wieczorem.
-Do jutra–powiedział i dał mi buziaka.
Już nie mogłam się doczekać jutra…
6:30 Ktoś już się dobija do drzwi.
-Gotowa?–powitał mnie uroczym uśmiechem.
-Zawsze!–ubrałam się i już siedzieliśmy w aucie.
-Tak jak obiecałem, dziś coś poza tym tłocznym Madrytem.
Jechaliśmy prawie dwie godziny, ale było warto.
Wylądowaliśmy nad morzem! Wyjął z bagażnika wielki kosz i zaczął rozkładać jego zawartości.
-Uwielbiam pikniki!–krzyknęłam zadowolona.
-To będzie ostatni nasz wspólny dzień, musiałem to uczcić. W nocy wracam do Polski.– Nie wiedziałam co odpowiedzieć, nie chciałam nic mówić, czekałam, aż to on znów przejmie inicjatywę–Może spotkamy się jeszcze, skąd dokładnie jesteś?
-Wrocław
-Serio? Ja też! Dlaczego cię wcześniej nie spotkałem?
Nie mogłam w to uwierzyć! Ten dzień był jeszcze lepszy od poprzedniego!
-Wiesz, chciałem ci jeszcze coś wyznać-zamarłam–jak tylko cię zobaczyłem od razu chciałem cię poznać. Jesteś taka naturalna, miła. Czy mógłbym liczyć na to żeby kiedyś było coś więcej?–nie mogłam z siebie wydusić słowa–zrozumiem, jeśli powiesz, że nie. Proszę–dał mi kartkę–tu jest mój numer, chciałbym cię poznać jeszcze lepiej, jakbyś miała ochotę to dzwoń.
Milczałam nadal.
-Bierzmy się za jedzenie, bo wystygnie–zmienił temat.
Zaczęliśmy jeść. Po paru minutach się odezwałam.
-Zadzwonię. Obiecuję.
Uśmiechnął się i położył na piasku. Nie zastanawiając się długo położyłam się obok niego.
Hiszpania–tu właśnie wróciliśmy po latach, zaraz po ślubie.

-Będzie fajnie, poznasz kogoś. Będziesz miała okazję oderwać się od wszystkiego–trajkotała Anka.
Nie miałam na ten wyjazd ochoty.Hiszpania–marzenie, ale teraz…Niedawno zmarł ojciec, matka też się słabo trzyma, ale robi dobrą minę do złej gry.
-Jedź kochanie, dobrze ci zrobi.
Pojechałam.
Gdy wylądowałam, przeżyłam szok. Madryt był przepiękny!
Podjechał po mnie samochód,...

Środek nocy. Ulice oświetlał księżyc i słabe światła latarni. Miasto było opustoszałe i chyba dlatego lubiłem takie spacery. Nie lubiłem tłoku, a klimat nocnych wypraw służył uporządkowaniu wszystkich kłębiących się w głowie myśli. Tym razem okazało się, że ławka w parku, na której zazwyczaj siadałem była zajęta. Siedziała tam skulona istotka o blond włosach. Płakała. Nie miałem w zwyczaju zaczepiać obcych, ale było w niej coś niezwykłego. Powoli rozejrzałem się -poza nami w parku nie było nikogo. Zbliżyłem się niepewnym krokiem.
-Wszystko w porządku? –zapytałem siadając obok.
Dziewczyna uniosła głowę, ukazując swoje zapłakane oczy –niebieskie niczym ocean. Chociaż jej twarz była opuchnięta od płaczu, nadal była piękna. Wydawała się być w podobnym wieku do mojego. Niepewnie spoglądała na mnie, po chwili przerywając milczenie.
-Nic się nie stało. Muszę tylko zebrać myśli. Dziękuję, że zapytałeś. –odpowiedziała cicho.
Powinienem odejść, jednak jakieś dziwne uczucie nie pozwalało mi zostawić jej samej. Chociaż nawiązywanie znajomości w środku nocy w parku było istnym szaleństwem –podjąłem się go.
-Wiesz, czasami łatwiej jest wygadać się nieznajomemu. Powiedzieć wszystko, co nas boli, bez obawy, co ktoś pomyśli –ponowne spotkanie będzie mało prawdopodobne.
Nie wierzyłem, że to powiedziałem. Myślałem, że weźmie mnie za zdesperowanego gościa. Tym większe było moje zdziwienie, gdy dziewczyna przetarła oczy i rozpoczęła swoją historię.
-Znam Maćka od małego, nasi rodzice się przyjaźnią. Lubię go, ale jako przyjaciela. Niedawno oświadczył mi się. A ja… Zgodziłam się. Nie chciałam niszczyć tej przyjaźni. Jednak cały czas mam wrażenie, że popełnię wielki błąd. Wmawiam sobie, że małżeństwo z rozsądku to najlepsze, co mogę wybrać, ale boję się.
Dziewczyna przysunęła się i chyba nieświadomie wtuliła w moje ramiona płacząc. Cała drżała. Nie byłem pewien, co powinienem zrobić, jednak przytuliłem ją i delikatnie gładziłem dłonią po plecach, by uspokoiła się. Po jakimś czasie, zmęczona płaczem zasnęła. A ja, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo, czuwałem nad spokojnym snem tej istotki.
***
Czas płynął i wszystko wokół się zmieniało. Po 3 latach małżeństwa Julia przekonała się, że mylenie przyjaźni z miłością może skończyć się tylko jednym –zniszczeniem wszystkiego. Wychodząc z sądu czuła ulgę -zakończyła największą pomyłkę swojego życia, nim ktokolwiek ucierpiał. Sięgnęła do portfela, w którym znajdowała się pomięta kartka z numerem, który zapisał jej tamtej nocy. Chciała wykręcić go wiele razy, lecz bała się. Tym razem była pewna, że chce to zrobić.
A on? Próbował swoich sił jako pisarz i w każdej historii wracał do tej nocy i tajemniczej dziewczyny z parku. Siedział właśnie nad nowym projektem, gdy poczuł wibrację telefonu.
-Kuba? –odezwał się niepewny głos. –Tu Julia, pamiętasz mnie? Moglibyśmy się spotkać?
Nigdy nawet przez chwilę nie zapomniał.
Pojawiając się w umówionym miejscu, oboje wiedzieli, że to początek czegoś nowego. Czegoś, co było im przeznaczone.

Środek nocy. Ulice oświetlał księżyc i słabe światła latarni. Miasto było opustoszałe i chyba dlatego lubiłem takie spacery. Nie lubiłem tłoku, a klimat nocnych wypraw służył uporządkowaniu wszystkich kłębiących się w głowie myśli. Tym razem okazało się, że ławka w parku, na której zazwyczaj siadałem była zajęta. Siedziała tam skulona istotka o blond włosach. Płakała. Nie...

Lidia wciąż trzymała w rękach książkę o niezwykle intrygującym tytule „Jak się zakochać? Miłość w dziesięciu krokach.”. Kupić czy nie kupić, szekspirowski dylemat zajmował większość myśli dziewczyny. Czuła, że to właśnie jest ten moment, że może teraz znaleźć swojego księcia, wyjść za niego za mąż, urodzić mu trójkę dzieci i zamieszkać w domku na wsi, ale pojawiła się pewna przeszkoda… Umiała rozwiązać każde (no dobra, prawie każde) matematyczne równanie, lecz nie miała zielonego pojęcia jak znaleźć swoją wielką miłość. Gdzie szukać? Jak się uśmiechać uśmiechem mówiącym: „Jestem tobą zainteresowana” a nie „Jestem psychopatką. Uciekaj póki możesz”? I odwrotnie, jak samej nie trafić na psychopatę? Co powinna zrobić? Jak rozmawiać? Jak oddychać? Jak…? Było tyle pytań, na które Lidia nie znała jeszcze odpowiedzi. Dlatego właśnie, zaraz po pracy, wybrała się do księgarni i w dziale z poradnikami odnalazła książkę, która mogła zmienić jej życie.
Autorzy, jak mówiła krótka nota biograficzna na okładce poradnika, to nie byle kto, ale renomowani psycholodzy badający całe swoje życie ludzkie zachowania. -Taki ktoś nie mógłby napisać czegoś niesprawdzonego.- pomyślała Lidia i poczuła podekscytowanie.- Jeszcze w tym roku się zakocham.-postanowiła. Wrzuciła książkę do koszyka i ruszyła w stronę kasy.
Jednak podniosłe, dla Lidki, wydarzenie zostało zakłócone. Jakiś mężczyzna zagrodził jej przejście, stając między regałami.
- Pierwszy zobaczyłem tę książkę.- powiedział.- Niech mi ją pani odda.- dziewczyna spojrzała na niepozornego okularnika, który wyprostował się i uniósł głowę, mając złudną nadzieję, że tak wygląda znacznie groźniej. Nie zamierzała oddawać mu swojej zdobyczy.
- Pan chyba żartuje!- zawołała.- Książka jest już w moim koszyku, więc jest moja!- miała rację, niepisane prawo księgarń mówiło, że jeśli coś znajduje się w twoim koszyku, to znaczy, że sobie to „zaklepałeś”.
- Ale ja potrzebuję się zakochać.- jęknął mężczyzna. Lidia zauważyła w jego oczach łzy i przez chwilę zawahała się.
- Nie.- odpowiedziała.- Ja potrzebuję bardziej, ja mam plan! Niech pan zamówi sobie z Internetu albo coś.- dodała i ruszyła do przodu, a zrezygnowany mężczyzna odsunął się.
Jednak Lidka była wrażliwą dziewczyną i ostatni raz spojrzała w jego stronę, chcąc upewnić się, że nie łamie mu serca/ nie pozbawia go marzeń. Właśnie wtedy dostrzegła, że jego oczy są niezwykle niebieskie, a włosy niesamowicie brązowe. On za to zauważył jej przepiękny uśmiech.- Ciekawe jakiego ma dentystę?- przemknęło mu przez myśli.
- Może podzielimy się książką?- zaproponowała.- Jestem Lidia.- wyciągnęła rękę.
- Henryk.- odpowiedział i uścisnął jej dłoń. Właśnie wtedy, gdy tylko czubki ich palców się zetknęły poczuli coś niesamowitego, jakby przez ich ciała przepłynął delikatny strumień prądu.- A może książka nie jest nam potrzebna?- zapytał, a dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- To przeznaczenie.- pomyśleli jednocześnie, a później żyli długo i szczęśliwie.

Lidia wciąż trzymała w rękach książkę o niezwykle intrygującym tytule „Jak się zakochać? Miłość w dziesięciu krokach.”. Kupić czy nie kupić, szekspirowski dylemat zajmował większość myśli dziewczyny. Czuła, że to właśnie jest ten moment, że może teraz znaleźć swojego księcia, wyjść za niego za mąż, urodzić mu trójkę dzieci i zamieszkać w domku na wsi, ale pojawiła się...