Ciągle mam przed oczami tamtą chwilę. Tą, w której spotkała się dwójka nieznanych sobie ludzi. Chwilę,w której zwęża się wszechświat i istnieją tylko dwie jedności, chcące stać się całością. Choć może nie do końca zdają sobie z tego sprawę. Bo czasem zwykły przypadek może zmienić nasze życie.
A może to nie przypadek, a przeznaczenie?
On wyszedł ze sklepu. Z roztargnieniem zaczął szukać kluczyków do auta.
-Tego pan szuka? - usłyszał głos, który z pewnością mógłby należeć do anioła. Podniósł głowę i... ujrzał ją, jej cudowny uśmiech i oczy z niebiańskimi, wesoło tańczącymi ognikami. Nie mógł wymówić ani słowa. Wszystko inne przestało się liczyć. W jego wymiarze istniała teraz tylko ona. Nie zauważył nawet kluczyków, które kobieta trzymała w swej ręce.-Proszę pana dobrze się pan czuje? - to pytanie wyrwało go ze słodkiego letargu. Ziemia znów zaczęła się kręcić i wróciła do normalnych rozmiarów.
-Yyy... Co pani mówiła? - kobieta popatrzyła na niego jak na kosmitę.
-Chyba pan zgubił kluczyki do samochodu. Widziałam jak wypadały panu z kieszeni. Proszę oto i one - powiedziała, po czym podała mu kluczyki.
-Dziękuję bardzo, nie wiem co bym bez pani zrobił – odparł, po czym uśmiechnął się w swój firmowy sposób zawsze działający na kobiety. Jego uśmiech ani trochę na nią nie podziałał. No tak.... ona nie była taka jak wszystkie. Czuł to każdą komórką swego ciała. Ona była wyjątkowa.
-Nie ma za co, ale następnym razem niech pan trochę bardziej uważa- powiedziała i już miała się odwrócić, kiedy mężczyzna pociągnięty nagłym impulsem chwycił ją za nadgarstek. Zmieszał się trochę (w końcu to takie dziwne... stracić kontrolę nad własnym ciałem)
-Chciał pan coś jeszcze? - zapytała zdziwiona. W jej oczach błysnął nagły przypływ nadziei, choć twarz nadal pozostawała kamienna.
-Tak. Nie. To znaczny...- mężczyzna zmieszał się, a na policzki wstąpił mu dość okazały rumieniec. Kto by pomyślał? Mężczyzna potrafiący się rumienić? Kobieta na ten widok zaśmiała się lekko, co tylko jeszcze bardziej zestresowało naszego bohatera.
-Słodko się Pan rumieni. Zakładam, że chciał Pan zaprosić mnie na kawę?
-Tak. Chyba Pani potrafi czytać mi w myślach. Czy pójdzie pani ze mną na kawę, herbatę, piwo lub co tylko pani sobie zażyczy?
-Hm... Chyba zaryzykuję.
-To w takim razie spotkajmy się w przyjemnej kawiarence, na rogu tej uliczki, jutro o 18. Co pani na to?
-Jutrzejszy wieczór mam wolny, więc ma pan szczęście. Do zobaczenia.
-Do zobaczenia.
Obserwował ją, do momentu w którym znikła mu z oczu. Ze szczęściem wypisanym na twarzy wszedł do samochodu(chociaż właściwiej było by napisać, że do niego wskoczył). Nagle jego twarz przyjęła dziwny wyraz, jakby sobie o czymś przypomniał. Uderzył się ręką w czoło (wyglądało to jak typowy palmface). No tak, pewnie dopiero teraz przypomniał sobie, że w całym tym zamieszaniu nawet zapomniał spytać tego anioła o imię. Co za kretyn...

Ciągle mam przed oczami tamtą chwilę. Tą, w której spotkała się dwójka nieznanych sobie ludzi. Chwilę,w której zwęża się wszechświat i istnieją tylko dwie jedności, chcące stać się całością. Choć może nie do końca zdają sobie z tego sprawę. Bo czasem zwykły przypadek może zmienić nasze życie.
A może to nie przypadek, a przeznaczenie?
On wyszedł ze sklepu. Z...

To już, za chwilę będę mężatką. Mój wielki dzień. Alex jest przecież bogaty i przystojny, wszyscy mi mówią, że to dobra decyzja. Szkoda, że nic do niego nie czuję ale cóż on mnie kocha i zapewni mi szczęście do końca życia. Mam już 40 lat i nikogo lepszego nie znajdę. Jak byłam młoda głupio wierzyłam w miłość, a nawet w miłość od pierwszego wejrzenia. Teraz już wiem że takie coś nie istnieje.
Tata przyszedł, żeby zaprowadzić mnie przed ołtarz. Jest taki szczęśliwy. Wszyscy są, może tylko z wyjątkiem mnie.
A wiec zaczynamy.
Idę w stronę ołtarza. Nogi mi się trzęsą ze zdenerwowania. Chyba właśnie dociera do mnie że gdy powiem tak już nic nie będzie takie samo. Nerwowo rozglądam się na boki i nagle nogi pode mną się uginają, a serce bije mi trzy razy szybciej nie wcześniej. Jeszcze nigdy w życiu nie czułam czegoś takiego. A to wszystko dlatego ze moje oczy napotkały wzrok tego mężczyzny stojącego niedaleko w ławce.
Nie znam go.
Ale zaraz.
Poznaje ze widziałam go już wcześniej, na zdjęciach. Jest to przyjaciel Alexa. Nigdy nie wydawał mi się atrakcyjny, ale teraz gdy patrzę mu w oczy nie mogę od niego oderwać wzroku. Czyżby to nazywali miłością od pierwszego wejrzenia?
Chyba tak.
Nie wiem co mam zrobić właśnie doszłam przed ołtarz. Staję obok mojego przyszłego meża. Nie, nie mogę za niego wyjść w takiej sytuacji. Zaczynam się wiercić.
Co mam zrobić?
Nie wytrzymuje już tych wszystkich uśmiechów na około. Rozglądam się. Nie uśmiecha się tylko ON. Raczej wygląda na zmieszanego. Czyżby on tez to poczuł?
Zaraz zwymiotuje. Muszę się stąd wydostać.
Odwracam się na pięcie i uciekam.

To już, za chwilę będę mężatką. Mój wielki dzień. Alex jest przecież bogaty i przystojny, wszyscy mi mówią, że to dobra decyzja. Szkoda, że nic do niego nie czuję ale cóż on mnie kocha i zapewni mi szczęście do końca życia. Mam już 40 lat i nikogo lepszego nie znajdę. Jak byłam młoda głupio wierzyłam w miłość, a nawet w miłość od pierwszego wejrzenia. Teraz już wiem że...

Jane należała do grupy dziewczyn, które mają przeciętną urodę, nie są ani piękne, ani brzydkie, dlatego też nie miała dużego powodzenia u chłopaków, jednak czasami zdarzało się, że ktoś i na nią zwrócił uwagę.
Pewnego wieczoru, gdy oglądała jeden z jej ulubionych miłosnych filmów, zadzwonił telefon, gdy odebrała nie usłyszała nic więcej prócz bełkotu. Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilka razy, więc wyłączyła telefon. Następnego dnia ten sam nieznany numer zadzwonił i chociaż nie chciała odbierać, zrobiła to. W słuchawce usłyszała jakieś absurdalne wytłumaczenie od zupełnie nieznanego jej chłopaka, że upił się z kolegami i postanowili dla żartu podzwonić do różnych ludzi, a później nastąpiło coś jeszcze bardziej absurdalnego chłopak zaprosił ją na kawę. Nie wiedzieć czemu zgodziła się na to spotkanie, powiedział, że pozna go po wściekle żółtej bluzie. Zastanawiała się jaki chłopak nosi wściekle żółte bluzy?
Idąc na spotkanie nie obiecywała sobie zbyt wiele, z doświadczenia wiedziała jak faceci na nią reagowali, chciała nawet zrezygnować ze spotkania, bo przecież to nie miało sensu, jak mogła zgodzić się na spotkanie z nieznajomym facetem, który na dodatek zadzwonił do niej po pijaku?
Kiedy już dotarła na miejsce, w którym się umówili wcale się nie zdziwiła, że tajemniczego nieznajomego nie ma na miejscu, pewnie wcale nie miał zamiaru przyjść, to jakiś kolejny żart. Już miała odejść, kiedy usłyszała, że ktoś ją woła, co nie było zbyt subtelne, bo nie znając jej imienia wołał: „Ej ty, ty w czarnej kurtce”. Odwróciła się i nie tylko zobaczyła chłopaka ubranego we wściekle żółtą bluzę, ale również chłopaka o bardzo znajomej twarzy.
- Czy to możliwe? – powiedziała do siebie. Był to nikt inny tylko Dean, chłopak, w którym była zakochana w szkole średniej, a o czym on nie miał zielonego pojęcia.
Po wstępnym przedstawieniu się sobie, poszli do kawiarenki, gdzie rozmowa toczyła się tak jakby znali się od zawsze, a Jane już wiedziała, że to była jedna z najlepszych decyzji w jej życiu żeby przyjść na to spotkanie. Ona opowiedziała mu całą historię swojego życia, on jej swoją, nie krępowało ich żadne zawstydzenie towarzyszące przy poznaniu nowej osoby. W pewnym momencie Jane powiedziała:
-Wiesz, że w szkole średniej się w tobie kochałam? – dopiero później żałowała, że nie ugryzła się w język, bo przecież nie mówi się takich rzeczy na pierwszym spotkaniu.
-Poważnie? Chyba trzeba to zmienić z czasu przeszłego, na czas teraźniejszy – uśmiechnął się zawadiacko.
Po spotkaniu mimo wszystko była prawie pewna, że już więcej się nie spotkają, bo przecież wszystkie takie spotkania, jakkolwiek dobrze by nie przebiegały, kończyły się właśnie na jednym spotkaniu, jednak już następnego dnia rano zauważyła wiadomość na telefonie z pytaniem, kiedy się znowu zobaczą.
Po tym wiedziała, że spotkań będzie jeszcze mnóstwo, a ona właśnie pozna lepiej kogoś, o kim marzyła jako nastolatka, nie wiedziała tylko, że poznała miłość swojego życia, z którą przeżyje wiele wspaniałych chwil.

Jane należała do grupy dziewczyn, które mają przeciętną urodę, nie są ani piękne, ani brzydkie, dlatego też nie miała dużego powodzenia u chłopaków, jednak czasami zdarzało się, że ktoś i na nią zwrócił uwagę.
Pewnego wieczoru, gdy oglądała jeden z jej ulubionych miłosnych filmów, zadzwonił telefon, gdy odebrała nie usłyszała nic więcej prócz bełkotu. Sytuacja powtórzyła...

-Mamo ale ja nie chcę tam jechać ! Powiedz że się rozchorowałam.
-Nie widziałaś się z babcią od Świąt Bożego Narodzenia.
-Nie możemy jechać kiedy indziej, dzisiaj umówiłam się z Kaśką mamy iść na zakupy w tym nowym sklepie w centrum jest wyprzedaż!
-Nie jedziemy i koniec kropka, spakuj rzeczy zostaniemy tam na 3 dni.
-Dobrze tylko zadzwonię do Kaśki.

Kaśka odebrała dopiero po 6 sygnałach.
- Halo! Anka za ile będziesz?
- Sorki Kaśka ale nic z tego nie będzie. Mama kazała mi jechać na wieś do babci na 3 dni, ale ja nie chcę tam jechać pewnie nie będzie zasięgu i sklepów pewnie też nie będzie.
-Szkoda, słyszałam że dzisiaj ten przystojniak Erik będzie w centrum.
-Co? Czemu akurat dzisiaj? Pewnie ta małpa Sara się do niego przyczepi.
-Pewnie tak, dobra muszę iść bo inaczej wszystko sprzedają. Trzymaj się. Całuski.
-Pa

Czemu akurat dzisiaj! Ta małpa Sara znów mi od bije chłopaka (to nie mój chłopak ale będzie).
-Już jesteśmy - krzyknęła mama zatrzymując samochód.
-Super tak strasznie się cieszę, że chyba się zabiję ze szczęścia.

Babcia już czekała na ganku. Ubrana w żółtą sukienkę w kwiaty.
-Witaj mamo - powiedziała mama.
-Witaj córciu, czy to nasza kochana Anusia, witaj kochanie.
-Cześć babciu,
-Chodźcie zrobiłam obiad i lemoniadę.

Uwielbiam lemoniadę babci. Obiady, które gotowała babcia też były wyśmienite a najbardziej lubiłam zupę pomidorową.

-Babciu uwielbiam twoje obiady, a co będzie na deser?
-Szarlotka z lodami, twoja ulubiona.

Po zjedzeniu szarlotki poszłam do stajni. Babcia ma 3 konie. Moim ulubionym jest Pinezka. Gdy do niej podeszłam od razu zabrałam się za czesanie uwielbia to. Nagle usłyszałam jakiś hałas.

-Pinezko, co to było?
-Kim jesteś i co tu robisz ?
-To ja powinnam zadać ci to pytanie. To stajnia mojej babci. - To był najprzystojniejszy chłopak jakiego widziałam. Brązowe oczy, ciemne włosy nieco dłuższe, wysoki, wysportowany, na pewno lepszy niż Erik.
-Przepraszam wiedziałem, że pani Klara ma wnuczkę ale nie wiedziałem, że przyjechała.
-Nie miałam tego w planach.
-Jestem Kamil, a ty pewnie Anna.
-Tak, ale możesz mi mówić Anka.

Przez 3 dni spotykali się codziennie jeździli konno śmiali się i wygłupiali. Bardzo się polubili.

-Kaśka mówię ci on jest taki przystojny, zabawny, miły.
-Nie rozczulaj się, słyszałaś mamy mieć nowego chłopaka w szkole.
-Ciekawe kto to ?
-Anka !
-Kamil co ty tu robisz?
-Chodzę do szkoły.
-To super. - Nawet nie wiecie jak się ucieszyłam.
-To chyba przeznaczenie. - stwierdziła Kaśka.
-Chyba tak. - poparł Kamil.
Nie ukrywam że oblał mnie rumieniec a Kami złapał mnie za rękę i pocałował mnie w czoło. - To jak oprowadzisz mnie ?

-Mamo ale ja nie chcę tam jechać ! Powiedz że się rozchorowałam.
-Nie widziałaś się z babcią od Świąt Bożego Narodzenia.
-Nie możemy jechać kiedy indziej, dzisiaj umówiłam się z Kaśką mamy iść na zakupy w tym nowym sklepie w centrum jest wyprzedaż!
-Nie jedziemy i koniec kropka, spakuj rzeczy zostaniemy tam na 3 dni.
-Dobrze tylko zadzwonię do Kaśki.

Kaśka odebrała...

Drodzy słuchacze, w dzisiejszej audycji opowiem Wam trochę o sobie. I o darze z niebios, jaki dostałam. Nazywam się Eliza i jestem niewidoma od urodzenia. Ale za to radzę sobie świetnie w rozpoznawaniu dźwięków i zapachów, pomaga mi również dotyk i smak. Wszystkie zmysły mam bardziej wyostrzone.
Pewnego dnia szłam do stacji FM z moim psem Brunem, gdy usłyszałam piękną melodię. Ktoś grał Schuberta-Serenadę d-moll. Wszędzie rozpoznam ten dźwięk. Kiedyś mój ojciec ją grał dla mnie, zanim umarł.. Niestety musiałam już iść, żeby się nie spóźnić na antenę. Jednak ciągle byłam myślami przy tajemniczej postaci grającej ten utwór. W tych czasach kto interesuje się muzyką klasyczną?
Kilka dni później poszłam z mamą i moim nieodłącznym kompanem do kawiarenki, tak po prostu na kawę i ciasto. Niestety piesek musiał zostać przed wejściem, ponieważ obowiązuje zakaz wprowadzania psów. Jedząc pyszne ciasto o smaku tiramisu z polewą karmelową i sącząc kawę z cynamonem nie zdawałyśmy sobie sprawy, że ktoś uwolnił Bruna, który poleciał za kotem. Nagle poczułam delikatną woń perfum, jak dotąd o nieznanym mi zapachu, a zaraz po tym usłyszałam męski głos:
-To Wasz pies? O mało nie wpadł pod auto, w ostatniej chwili go złapałem.
Momentalnie rozpłynęłam się w jego głosie, dźwięki docierały do mnie w zwolnionym tempie, był delikatny a zarazem niski. Jak ze snu. Policzyłam do 10, żeby uspokoić szalone bicie serca. Niestety mama podziękowała nieznajomemu i skierowała nas do domu. Pomyślałam, że nigdy więcej go nie usłyszę, ale byłam pewna, że jest nieziemsko przystojny. W głosie miał nutkę tajemniczości.
Mama stwierdziła, że za dużo czasu spędzam w domu, a jedyne miejsce, w które chodzę to studio radiowe. Więc zaprowadziła mnie do filharmonii. Mama została w holu a ja poszłam zająć miejsca. Szłam i nagle potknęłam się o coś, sprawdziłam dotykając i usłyszałam dźwięk klawisza. To fortepian. Już miałam się wycofać, gdy ktoś za mną stanął i powiedział:
- A cóż to piękna nieznajoma tu robi? - To on! To jego głos, i ten charakterystyczny zapach, wszędzie Go rozpoznam. Gdy dotknął moją rękę by zaprowadzić mnie na miejsce, rozpadałam się na milion kawałków, przez dłonie przechodziło dziwne uczucie, coś jakby prąd przelatywał do mojego ciała. On chyba poczuł to samo, bo usłyszałam pomruk zdziwienia i szoku.
- Zaraz mam występ a potem chciałbym z Tobą porozmawiać jeśli pozwolisz. Jak masz na imię piękna nieznajoma?- powiedział to z nutką flirtu w głosie.
- Eliza, a Ty?
- Zac. Ten występ dedykuję dla Ciebie.
Potem zagrał to, czego w życiu się nie spodziewałam, melodia, którą słyszałam ostatnio! Wszystko spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. To On grał na ulicy, to On uratował psa a teraz to ten sam człowiek stoi przede mną. To musi być przeznaczenie, widocznie taka była wola Boga.Do teraz jesteśmy parą.
Moi mili, nasz czas się już kończy dlatego pomyślcie czy Wami rządził los, czysty przypadek czy Bóg i koniecznie podzielcie się ze mną tymi przemyśleniami! Do usłyszenia!

Drodzy słuchacze, w dzisiejszej audycji opowiem Wam trochę o sobie. I o darze z niebios, jaki dostałam. Nazywam się Eliza i jestem niewidoma od urodzenia. Ale za to radzę sobie świetnie w rozpoznawaniu dźwięków i zapachów, pomaga mi również dotyk i smak. Wszystkie zmysły mam bardziej wyostrzone.
Pewnego dnia szłam do stacji FM z moim psem Brunem, gdy usłyszałam piękną...

Spieszyła się bo babcia przed swoim wyjazdem obiecała upiec dla niej jej ulubioną szarlotkę, ale jej myśli krążyły wokół kończących się wakacji i rozpoczęcia nauki w nowej szkole, nie zwracała więc uwagi na otoczenie wokół niej. Skręcała właśnie za róg budynku i nagle poczuła, że się z kimś zderza. I to na tyle niefortunnie, że poczuła jak siatka pełna jabłek wymyka się jej z rąk. Wyrzuciła z siebie szybkie „przepraszam” i pospieszyła do zbierania owoców, które potoczyły się po chodniku we wszystkie strony. Zaabsorbowana tą czynnością w pewnym momencie zobaczyła męską dłoń sięgającą po jabłko, które akurat chciała pochwycić. Zaraz potem ta dłoń została wyciągnięta w jej stronę. „Proszę” - usłyszała. Podniosła wzrok i ujrzała przed sobą parę niesamowicie niebieskich oczu przysłoniętych lekko przez ciemne włosy. Te oczy ją pochłonęły, nie mogła od nich oderwać wzroku. Zobaczyła także, że chłopak lekko się do niej uśmiechnął więc mimowolnie odwzajemniła ten uśmiech i przypomniawszy sobie co do niej powiedział wybąkała prędko, nieśmiałe podziękowanie. Podnieśli się oboje jednak wciąż nie odrywali od siebie wzroku. Nic oprócz nich w tej chwili nie istniało. „Ej, idziesz czy nie?” - odezwał się chłopak stojący obok nich. Ten głos wyrwał ich oboje z tego dziwnego dla nich, a zarazem niesamowitego połączenia. Poczuła się jakby ocknęła się z głębokiego snu, z którego od dawna nie mogła się obudzić. Chłopak spojrzał na swojego kolegę i skinął mu głową, zaraz jednak jego wzrok znów powędrował do niej. Chciał coś do niej powiedzieć, widziała to, jednak nic nie usłyszała. Posłał jej za to kolejny uśmiech i tak po prostu wyminął ją dołączając do idącego już jego kolegi. Przez chwilę parzyła za nim jak odchodzi. W końcu ruszyła w drogę do domu, a jej myśli zaprzątał chłopak z niebieskimi oczami... Nie widziała jak chłopak, na którego wpadła oglądnął się za nią i zobaczył tylko jej oddalającą się sylwetkę. Już za kilka dni mieli znów niespodziewanie na siebie wpaść, ale tym razem los nie miał zamiaru pozwolić im tak po prostu odejść, bo byli sobie tak zwyczajnie przeznaczeni...

Spieszyła się bo babcia przed swoim wyjazdem obiecała upiec dla niej jej ulubioną szarlotkę, ale jej myśli krążyły wokół kończących się wakacji i rozpoczęcia nauki w nowej szkole, nie zwracała więc uwagi na otoczenie wokół niej. Skręcała właśnie za róg budynku i nagle poczuła, że się z kimś zderza. I to na tyle niefortunnie, że poczuła jak siatka pełna jabłek wymyka się jej...

Całą noc nie spałam, mimo tego że rano wcześnie rano musiałam wstać na pociąg.To już dziś . 1 sierpnia. Jestem osobą spokojną i trochę nieśmiałą,więc rodziców bardzo zdziwił fakt, że wybieram sie na Woodstock. Mimo to nie protestowali, trochę gorzej było z przefarbowaniem włosów na różowo, ale jakoś się udało. W końcu to oni zawsze mawiali"Agata musisz otworzyć sie znowu na ludzi, zacząć im ufać" Po śmierci mojego brata Jarka, strasznie zamknęłam się w sobie. Prawie do nikogo się nie odzywałam. Całe dnie przesiadywałam na plaży i patrzyłam tępo w fale. Brat by tego nie pochwalał . Bardzo kochał życie, szanował każdy dzień i uwielbiał słychać reaage. Jego idolem był Bob Marley. Wiec gdy jedna z koleżanek Marta zaproponowała mi wyjazd na Woodstock nie wahałam się ani chwili. Chciałam tam pojechać bo wiedziałam że mój brat zrobiłby tak samo. Podróż dłużyła mi się niesamowicie. Mimo tego, że pociąg był pełen Woodstockowiczów, z nikim nie rozmawiałam. Nie miałam ochoty . Za to Marta nawiązała mnóstwo nowych znajomości, już wtedy wiedziałam że na festiwalu raczej nie będziemy miały ze sobą wiele wspólnego. Nie myliłam się, juz pierwszego dnia straciłam ją z oczu. Zdezorientowana przeciskałam się w kierunku sceny, nagle jakiś wielki człowiek zataczając się wepchnął mnie w sam środek błota. Nie mogłam otworzyć oczu , błoto wleciało mi do ust myślałam że się uduszę. Usiłowałam się podnieść ale dno było muliste, a ja miałam zbyt mało siły. Uratowały mnie silne ramiona które wyciągnęły mnie i oczyściły twarz.
- Zapomniałaś jak się pływa w błocie Rusałko ? - powiedział ciepłym głębokim głosem nieznajomy.
Miał zielone włosy i ciemną karnacje. Całe ciało pokrywało mnóstwo gwiazdek. Spojrzał na mnie tymi swoimi wielkimi zielonymi oczami i rzekł:
- Mówią na mnie Burza, muszę wprowadzić trochę błysku w Twoje nudne życie, Rusałko.
Od tego momentu wszystko się zmieniło. Spędziłam z burzą trzy cudowne dni . Nie rozmawialiśmy za wiele o sobie. Po prostu świetnie sie bawiliśmy. Nauczył mnie m.in robić dredy. Odwiedziliśmy wioskę Kryszny . Nigdy w życiu się tak świetnie nie bawiłam. Gdy już wyruszalam w drogę powrotna zdałam sobie sprawę że nic o nim nie wiem ani on o mnie.. Zdołałam tylko wykrzyczeć adres : Ustka ulica Orzechowa 8 !!! Następny błysk w moim życiu nastąpił dopiero po paru tygodniach ale uważam że warto było czekać :)

Całą noc nie spałam, mimo tego że rano wcześnie rano musiałam wstać na pociąg.To już dziś . 1 sierpnia. Jestem osobą spokojną i trochę nieśmiałą,więc rodziców bardzo zdziwił fakt, że wybieram sie na Woodstock. Mimo to nie protestowali, trochę gorzej było z przefarbowaniem włosów na różowo, ale jakoś się udało. W końcu to oni zawsze mawiali"Agata musisz otworzyć sie znowu na...

Był maj, ciepły wiosenny maj. On ubrany sportowo, ona stylowo. Mieli się spotkać po raz pierwszy. Nie znali się, ich spotkanie miało być biznesowe.
Spotkanie miało się odbyć w kawiarni za godzinę.
On już gotowa jechała samochodem. On szedł piechotą. Byli blisko.
...
On pierwszy czekał na nią w kawiarni. Ona przyjechała 5 minut opóźniona. Korki. Zrobiła na nim wrażenie. Pięknie ubrana. Nie to ona była piękna, a strój to tylko dodatek. On się jej również spodobał. Już wiedzieli, że to będzie ciężkie spotkanie. Wiedzieli, że coś poczuli. Miłość? To się dopiero okaże... :)

Był maj, ciepły wiosenny maj. On ubrany sportowo, ona stylowo. Mieli się spotkać po raz pierwszy. Nie znali się, ich spotkanie miało być biznesowe.
Spotkanie miało się odbyć w kawiarni za godzinę.
On już gotowa jechała samochodem. On szedł piechotą. Byli blisko.
...
On pierwszy czekał na nią w kawiarni. Ona przyjechała 5 minut opóźniona. Korki. Zrobiła na nim wrażenie....

Pada.Siedzę i piję kawę. Za chwilę mam pójść do pracy. Tak mi się nie chce. Dyżur dwunastogodzinny na chirurgii.Praca mnie dzisiaj przytłacza i pogoda cały świat się na mnie uwziął. Jestem sama. Nie mam nikogo. Miałam kota ale on też przy mnie długo nie wytrzymał i uciekł. Musicie wiedzieć że jestem pechowa, skazana na samotność. Mam na imię Dorota, mam trzydzieści lat, mam mieszkanie super urządzone i dobry samochód i pustkę wokół siebie.Jestem lekarzem i ciągle pracuję, bo tylko tam mam z kim porozmawiać. I ruszam na kolejny dyżur. Już wiem po kolei jak przebiegnie i dzień.
Dotarłam na oddział.
- Dzień dobry pani doktor, zapowiada się dzisiaj ciężko, mówią, że był wypadek pod Wrocławiem autokaru i wszystkich maja do nas zwieść, kilkoro rannych
- Pani Marysiu zawsze jest ciężko ,poradzimy sobie . Już zwożą?
- tak, pani się szybko przebiera i na izbę
-ok, pędzę
W pokoju lekarskim był prawdziwy rwetes .ordynator zarządził,że wszyscy idziemy na izbę. Jest nas pięcioro, każdy dostanie po pacjencie. Diagnozujemy i ustalamy kolejność naszej interwencji.
Dotarłam na izbę. Na dzień dobry dostałam dokumentację i po raz pierwszy poczułam ukłucie w okolicy serca. Spojrzałam w karty. trzydziestoletni mężczyzna, kierowca, obrażenia wewnętrzne, otwarte złamanie, nieprzytomny. Pomyślałam sobie, O boże dlaczego, czy dam radę mu pomóc. wewnętrznie czułam, że muszę, on musi żyć. Podeszłam do łóżka. Lampa oświetlała jego bladą twarz,pełną bólu a ja czułam też ból, strach . Pierwszy raz jako lekarz czułam nie moc, lęk i ten dziwny ból.z diagnozowałam go. Przy każdym dotyku czułam przeszywający mnie dreszcz, ból zaciskający serce, drżenie. A on leżał. nie reagował. odbyła się operacja. Stałam przyklejona do szyby i patrzyła na niego, wsłuchiwałam się w odgłos aparatury. O Boże jak ja jestem głupia, nic o nim nie wiem. Może ktoś umiera ze strachu o niego a ja zachowuję się jak małolata.
wróciłam do domu ale mój duch został przy nim. następnego dnia pędziłam na dyżur, bez śniadania , kawy ale z nerwami. Pierwszy raz zależało mi żeby kogoś tak pragnąć zobaczyć
- Pani Marysiu jak mój pacjent?
-Cichutki pani doktor
Weszłam na salę i już wiedziałam, to moje życie, moja miłość, Nawet jeżeli nieszczęśliwa to takie moje przeznaczenie. Jego ręka drgnęła , podeszłam i ją uścisnęłam. Spojrzał na mnie a moja powłoka samotności pękła. Łzy płynęły po twarzy. nic nie mówiliśmy tylko tkwiliśmy wpatrzeni w siebie.

Pada.Siedzę i piję kawę. Za chwilę mam pójść do pracy. Tak mi się nie chce. Dyżur dwunastogodzinny na chirurgii.Praca mnie dzisiaj przytłacza i pogoda cały świat się na mnie uwziął. Jestem sama. Nie mam nikogo. Miałam kota ale on też przy mnie długo nie wytrzymał i uciekł. Musicie wiedzieć że jestem pechowa, skazana na samotność. Mam na imię Dorota, mam trzydzieści lat, mam...

Obudził mnie powtarzający się, drażniący, nieprzyjemny dla uszu dźwięk. Niechętnie uchyliłam powieki, a moim oczom ukazał się prawdopodobnie jeden z najokropniejszych widoków w moim życiu, a mianowicie elektroniczny zegar pokazujący 9.48 w poniedziałek. Zeskoczyłam z łóżka i wybiegłam z domu prosto na przystanek tramwajowy. ,,Pewnie budzik znowu się popsuł" - pomyślałam nerwowo. Przecież dzisiaj mam mój pierwszy dzień w pracy! Szef powiedział, ze jeśli spóźnię się chociażby minute nie mam się w ogóle co pojawiać! Wsiadłam do spóźnionego tramwaju żałując, że to nie ode mnie zależy szybkość pojazdu. Wybiegłam z niego najszybciej jak mogłam i nagle usłyszałam jak ktoś woła: ,,Proszę Pani! Proszę się zatrzymać!" Nie miałam nawet czasu, żeby obrócić się i zobaczyć o co chodziło. Do biurowca zostało jakieś 10 minut drogi, przebiegnę je w 3 i może jeszcze zdążę!
- Proszę Pani! - usłyszałam znowu i poczułam obcą dłoń na ramieniu, ale nie miałam na to czasu! Pobiegłam więc dalej, a za mną nadal biegł mój prześladowca. Zatrzymałam się pod samym biurowcem i ponieważ miałam jeszcze 4 minuty rezerwy (ponieważ naprawdę szybko biegłam) obróciłam się i spojrzałam prosto w twarz stojącego za mną przystojnego i zarumienionego mężczyzny.
-CO?! - wypaliłam, ponieważ w obecnej sytuacji nie było mnie stać na nic innego.
- Proszę Pana, wybaczy Pan, ale naprawdę nie mam czasu. Nie chcę niczego kupować, ale niczego sprzedawać. Niech zostawi mnie Pan w spokoju! Po prostu chce spokojnie rozpocząć mój pierwszy dzień w nowej pracy... po prostu chce na nowo zacząć żyć! Jestem tydzień po rozwodzie.. jestem po prostu w ciężkiej sytuacji, a Pańskie bieganie za mną przez połowę miasta wcale mi nie pomaga! - Nie wiem do końca dlaczego powiedziałam mu aż tak dużo prywatnych spraw, po prostu to wszystko się ze mnie wylało.
- A ja jestem Paweł. Zostawiła Pani torebkę na siedzeniu w tramwaju, więc postanowiłem, że za Panią pobiegnę, ale nie chciała się Pani zatrzymać. Wspominała coś Pani o pierwszym dniu w pracy. Czy pracuję Pani w tym biurowcu? Bo jestem jego szefem. To prawda, nie lubię spóźnialskich, ale rozumiem Panią w tej sytuacji. Czy da się Pani zaprosić na kawę?
Spojrzałam w jego błękitne oczy i coś sobie wtedy uświadomiłam. Budzik, który nie zadzwonił na czas, spóźniony tramwaj, a nawet dzisiejsza data mojego pierwszego dnia w pracy. Gdyby nie te wszystkie czynniki nie poznałabym tego człowieka od tej strony. Ale on nic nie powiedział. Powstała między nami przyjemna cisza, tak jakbyśmy już wszystko o sobie wieli i nic nie trzeba było dodawać. Po prostu cisza, w której mieściliśmy się my dwoje i zrozumienie.
- Tak. - powiedziałam - Właściwie to chętnie wypiłabym kawę.

Obudził mnie powtarzający się, drażniący, nieprzyjemny dla uszu dźwięk. Niechętnie uchyliłam powieki, a moim oczom ukazał się prawdopodobnie jeden z najokropniejszych widoków w moim życiu, a mianowicie elektroniczny zegar pokazujący 9.48 w poniedziałek. Zeskoczyłam z łóżka i wybiegłam z domu prosto na przystanek tramwajowy. ,,Pewnie budzik znowu się popsuł" -...