Zawsze widywałem ją tylko z daleka. Nie wiedziałem czy jest piękna, czy to była tylko moja wyobraźnia; chciałem, żeby piękna była. Dobrze mieć obsesję na punkcie pięknej kobiety. Obsesję? Nie wiem czy to odpowiednie określenie na stan, w którym obecnie się znajduję. Wspomnienia związane z szatynką nie zawierają dni, w których wyczekiwałbym pod jej domem z lornetką czy podążał za nią krok w krok. Przecież my nigdy się nie spotkaliśmy! Jedynie obserwowałem jej sylwetkę z kuchennego okna, dokładnie o 14.40 każdej środy, kiedy to właśnie mijała mój dom w pogoni do tylko jej znanego celu. Aż do dzisiaj.
- Dziś jest nasze pierwsze spotkanie. Spotkanie po miesiącach obserwacji. Dziś wiem, że byłaś piękna. Najpiękniejsza. Z krótkich, urywanych rozmów z Twoimi znajomymi wiem, co lubiłaś i do czego w życiu dążyłaś. Byłaś dla mnie przeznaczona. Byłaś dla mnie, a ja dla ciebie... - Głos mi się łamał, gdy szeptałem te słowa nad jej obliczem. Jej delikatna twarz z rozchylonymi ustami i silnie zamkniętymi oczami. Chciałbym, żeby te oczy były otwarte, bym wreszcie mógł ujrzeć ich kolor. Wpatrywać się w nie godzinami. Poczułem nieodpartą potrzebę dotknięcia jej twarzy. Chciałem poczuć zimno jej skóry na swojej dłoni. Już miałem to zrobić, gdy nagle zamarłem z ręką w bezruchu; zaledwie kilka centymetrów od śnieżnobiałej cery. Jeszcze nie nadeszła odpowiednia chwila, uświadomiłem sobie, chociaż to ostatnie spotkanie naszych ciał. Postanowiłem zapamiętać detale tej najpiękniejszej sylwetki, spoczywającej w trumnie.
- Przyjdzie taki czas, że odnajdziemy się w miejscu, gdzie nie będzie już cierpienia. Chociaż dzisiaj jest nasze pierwsze spotkanie, tam gdzie się znajdziemy nie będzie miało ono znaczenia. Zaczniemy liczyć spotkania na nowo. Spotkania naszych dusz, podczas których przekonam cię do bycia ze mną na zawsze...

Zawsze widywałem ją tylko z daleka. Nie wiedziałem czy jest piękna, czy to była tylko moja wyobraźnia; chciałem, żeby piękna była. Dobrze mieć obsesję na punkcie pięknej kobiety. Obsesję? Nie wiem czy to odpowiednie określenie na stan, w którym obecnie się znajduję. Wspomnienia związane z szatynką nie zawierają dni, w których wyczekiwałbym pod jej domem z lornetką czy...

Myślałam, że nigdy już nikogo nie pokocham, że nigdy nikomu tak nie zaufam jak ufałam jemu. Temu, który odszedł, temu, przy którym czułam się tak bezpiecznie.
Łzy spływają mi po policzkach, kiedy patrze na jego zdjęcie. Jesienny wiatr rozwiewa moje długie blond włosy, tak że przyklejają się do moich wilgotnych policzków. W głowie krąży mi milion pytań ale jedno wyjątkowo głośno. Dlaczego on ?
Wracam do domu, przechodząc przez bramę cmentarza i kolejne myśli w mojej głowie. Przecież on miał tylko 19 lat.
W domu od razu do moich nozdrzy dociera intensywny zapach lawendy, którego od pewnego czasu nie mogę znieść. Kładę się na łóżku i rozmyślam jak mogłoby wyglądać nasze życie, gdyby nie ten cholerny wypadek.
Następnego ranka wyszłam na spacer, ciężko mi usiedzieć w domu, w którym ciągle mnie mdli. Świeże powietrze działa na mnie jak lekarstwo. Przechodzę koło sklepu z sukniami ślubnymi i myślę, że ja nigdy takiej nie założę bo nie chce nikogo innego. Czuję, że moje życie skończyło się razem z jego cudownym życiem.
Hej poczekaj – krzyczy za mną męski głos- coś ci wypadło.
Odwracam się, młody chłopak mniej więcej w moim wieku podaje mi moje słuchawki. A ja nie umiem wydusić z siebie żadnego nawet najkrótszego słowa. Tylko patrze w jego piękne oczy i czuję się szczęśliwa. Od razu dopadają mnie wyrzuty sumienia, ja jestem szczęśliwa a miłość mojego życia leży w drewnianej skrzyni.
-Mogę zaprosić cię na kawę – pyta mnie piękny nieznajomy – przepraszam, że się nawet nie przestawiłem. Jestem Bartek.
Julia – podaję mu rękę – przykro mi ale nie powinnam pić kawy.
To na herbatę – uśmiecha się Bartek
Chciałabym odmówić, ale po prostu nie potrafię, więc się zgadzam. Bardzo dobrze nam się rozmawiało, okazało się, że mamy naprawdę wiele ze sobą wspólnego. Bartek odprowadził mnie do domu tam jeszcze rozmawialiśmy. Poczułam się trochę słabo więc już chciałam wejść do środka. Ale wtedy on mnie złapał za rękę i pocałował. Przez chwile myślałam, że jestem w niebie ale ta chwila nie trwała długo bo zaraz naszły mnie wyrzuty sumienia. Nie tylko ze względu na mojego zmarłego chłopaka. Moje sumienie się odezwało bo nie powiedziałam Bartkowi wszystkiego a teraz on mnie całuje tak namiętnie, tak, że uginają się po de mną nogi.Czuję, że jesteśmy sobie przeznaczeni, chociaż znamy się tylko pół dnia. Ale on mnie całuje tylko dlatego, że nie wie o czymś ważnym, o tym, że rośnie we mnie nowe życie.

Myślałam, że nigdy już nikogo nie pokocham, że nigdy nikomu tak nie zaufam jak ufałam jemu. Temu, który odszedł, temu, przy którym czułam się tak bezpiecznie.
Łzy spływają mi po policzkach, kiedy patrze na jego zdjęcie. Jesienny wiatr rozwiewa moje długie blond włosy, tak że przyklejają się do moich wilgotnych policzków. W głowie krąży mi milion pytań ale jedno wyjątkowo...

Eliza615: LubimyCzytać: Hopeless[bookLink]222994|Hopeless[/bookLink]

Masz rażący błąd ortograficzny w swoim opowiadaniu. Zabójczy przez ó, a nie u.

Eliza615: LubimyCzytać: Hopeless[bookLink]222994|Hopeless[/bookLink]

Masz rażący błąd ortograficzny w swoim opowiadaniu. Zabójczy przez ó, a nie u.

 [bookCover]222994|Hopeless[/bookCover]

Zaplanowałam ten przyjazd. Już od dawna chciałam odwiedzić to miejsce, na własne oczy ujrzeć jak cudowna jest Normandia. Jechałam całe dwa dni. Postój miałam w Niemczech, tak cieszę się, że już dojechałam. Zupełnie nie miałam ochoty siedzieć w hotelu. Zameldowałam się, wypakowałam rzeczy i opuściłam pokój. Moją miłością z dzieciństwa były konie. Przejażdżka po tych terenach wydawała się wręcz wyśnionym marzeniem. Nie czekałam dłużej, postanowiłam odnaleźć dojazd do pobliskiej stadniny. Udałam się tam, gdy tylko znalazłam informację o jej położeniu.
Ten zapach. Przypominał mi tak bardzo moją młodość. Świeże siano, odgłos parskających koni. Weszłam do boksu Dream. To na nim miałam jechać w swoją pierwszą przejażdżkę po krainie Normandii. Spojrzałam głęboko w jego oczy. Konie… siła, piękno i nieposkromiona wolność. Symbol potęgi. Dzikie i niezależne, a jednak w pełni oddane ludziom za dar ich miłości. Z zamysłu wytrącił mnie odgłos idącego człowieka. Odwróciłam się i ujrzałam mężczyznę, wydawało się, że był w moim wieku. Przedstawił się. Michael. Będzie moim przewodnikiem.
Osiodłaliśmy konie. Nikt więcej nie jedzie? Rozejrzałam się po stajni, stał w niej tylko Michael. Dosiedliśmy wierzchowców. Jechaliśmy w milczeniu. Otoczenie zapierało oddech w piersiach. Źrenice miałam szeroko otwarte. Tętno pulsował zadziwiająco szybko. Słyszałam odgłos kopyt obijających się o kamienną ścieżkę. I widziałam przed sobą Michaela. Czy tu wszystko musi być tak… ujmujące? Dojechaliśmy do piaszczystej części drogi. Wyrwało mnie z zamyślenia machnięcie jego ręki. Ruszył galopem przed siebie, nie czekałam dłużej. Dotknęłam grzywy Dream’a, poczułam rozgrzane ciało wierzchowca, mięśnie aż paliły go by dogonić konia Michaela. Zrównaliśmy się, odwróciłam głowę w jego kierunku. Uciekłam wzrokiem. On mnie obserwował. Zawstydzona pogoniłam konia głośnym cmoknięciem. Nie dał za wygraną. Ruszył za mną, po chwili znów wyrównał. Jak na złość nie było widać końca tej drogi. Czułam zażenowanie. Od niego bił spokój. Konie galopowały równo, głowa przy głowie, niemalże tak blisko, że czułam dotyk jego nogi tuż przy mojej nodze. Po chwili kątem oka dostrzegłam jego dłoń. Delikatnie pogładził mnie po włosach, zamarłam. Droga dobiegła końca. Zwolniliśmy konie. Czekałam na jego reakcje. Cisza. Wszystko działo się tak jak przedtem. Ruszył zostawiając mnie w tyle. Ścisnęłam wodze i oczekiwałam w napięciu na jakikolwiek znak. Cisza. Pamiętam tylko jego wzrok, kiedy opuszczałam to miejsce. Odniosłam wrażenie, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Czy to mogło być przeznaczenie? W życiu można być pewnym tylko śmierci.

Zaplanowałam ten przyjazd. Już od dawna chciałam odwiedzić to miejsce, na własne oczy ujrzeć jak cudowna jest Normandia. Jechałam całe dwa dni. Postój miałam w Niemczech, tak cieszę się, że już dojechałam. Zupełnie nie miałam ochoty siedzieć w hotelu. Zameldowałam się, wypakowałam rzeczy i opuściłam pokój. Moją miłością z dzieciństwa były konie. Przejażdżka po tych...

Noc była cicha i spokojna. Małej wielkości źródło znajdujące się w samym środku lasu emitowało blask księżyca rozświetlającego niebo, jak nocne słońce. W oddali słychać było szelest liści i pohukiwanie samotnej sowy, która siedziała na najwyższym konarze drzewa, obserwując życie toczące się w dole. Panującą dookoła ciszę przerwał nagły dźwięk łamanych gałązek przez kogoś biegnącego prosto w stronę źródła. Z pobliskiego drzewa w ciemną noc wzbiło się stado wystraszonego ptactwa, jednak ona nawet się nie wzdrygnęła. Było coś bardziej przerażającego niż zwierzęta i to przed tym uciekała w głąb lasu. Nawet nie zauważyła, że przed sobą ma obalone i porośnięte mchem drzewo przez które zaledwie kilka sekund później się przewróciła. Z trudem wstała z mokrej ziemi oblepiona nadgnitymi liśćmi. Jej ubranie i dłonie były tak ubłocone, że nie sposób było ją dostrzec w gęstwinie krzewów rosnących dookoła. Dopiero teraz przystanęła na chwilę by odpocząć. Nie słyszała nic prócz bicia własnego serca, które omal nie wyskoczyło jej z piersi. Dziewczyna rozejrzała się po okolicy, nie zauważając nikogo. Wzięła kilka głębokich wdechów by wyrównać rytm serca, po czym ostrożnie stąpając po mokrym podłożu, podeszła do źródła i uklękła przy jego brzegu obmywając powierzchownie błoto ze swoich rąk. Zanurzając dłonie w zimnej wodzie, ponownie rozejrzała się dookoła. Już nie była sama. Przestraszona poderwała się z ziemi najszybciej i najciszej jak potrafiła, po czym schowała się za pobliskim drzewem. Po drugiej stronie źródła stała zakapturzona postać. Dziewczyna z tej odległości nie widziała twarzy przybysza, jednak czuła na sobie jego spojrzenie. Stał zwrócony dokładnie w stronę drzewa za którym się ukrywała jednak nie zrobił ani jednego kroku w jej stronę, jakby czekał, aż to ona zrobi pierwszy ruch. Jego szata niemal zlewała się z leśnym krajobrazem, zaś przez ramię przewieszony miał kołczan ze strzałami. W lewej dłoni trzymał solidny łuk, który w każdej chwili mógł napiąć i użyć. Coś w tym nieznajomym przyciągało dziewczynę. Bała się go, ale równie mocną ją fascynował.
- Gabriela? – spytał. Miał tak kojący głos, że przez moment nogi dziewczyny ugięły się pod nią z fali pozytywnych emocji. Bez namysłu wyszła zza drzewa patrząc na nieznajomego, który powoli ściągnął z głowy kaptur odsłaniając swą twarz. Wtedy to poczuła. Pragnienie silniejsze niż potrzeba oddychania. Musiała go dotknąć. Musiała się przekonać, że on naprawdę istnieje. Podeszła do niego i delikatnie ujęła jego twarz w swoje dłonie. Nie odtrącił jej, a jedynie przyciągnął do siebie. Ich serca zaczęły bić w jednym rytmie.
- Dorian – powiedziała. Nie wiedziała skąd zna jego imię i on jej, jednak czuła, że to ten jedyny. Tej nocy już nie będzie uciekać. Przed nikim i niczym. Schowała się w ramionach mężczyzny i była pewna, że przy nim nic złego jej nie spotka. On również poczuł się spokojniejszy kiedy Gabriela była obok. Dwoje zakochanych. Przeznaczonych tylko dla siebie.

Noc była cicha i spokojna. Małej wielkości źródło znajdujące się w samym środku lasu emitowało blask księżyca rozświetlającego niebo, jak nocne słońce. W oddali słychać było szelest liści i pohukiwanie samotnej sowy, która siedziała na najwyższym konarze drzewa, obserwując życie toczące się w dole. Panującą dookoła ciszę przerwał nagły dźwięk łamanych gałązek przez kogoś...

Było to wtedy. Siedziałam urzeczona, bowiem nie rzadko zdarzało się by ktoś potrafił mnie przekonać swoimi szalonymi myślami. Z nim było inaczej. Urzekła mnie AURA. Stał, mówił do każdego z osobna i do wszystkich razem, każdemu potrafił podać swoją dłoń, ale to oczy były drogą do jego duszy. Wiem, że mnie zauważył, może zbyt natarczywie, ale z onieśmieleniem i ciekawością wpatrywałam się w niego. Chciałam powiedzieć cokolwiek, zapytać się skąd jest, jak ma na imię, czy otworzy przede mną swoje serce. Wyszedł. Zrezygnowana również wyszłam tymi samym drzwiami, obok mnie pojawiła się ona, od razu wiedziała, o co mi chodzi. Wtedy się odwrócił, z zachwytu potrafiłam zachłysnąć się świeżym powietrzem. Zapytał się czy to tak ładnie mówić o nim za plecami, zaprzeczałam.
Nim zdążyłam zauważyć szłam obok niego, do bramy dzieliło nas tylko kilka metrów, a czułam jakby to była pielgrzymka dziękczynna do Ziemi Świętej trwająca wiele lat! A on coraz to, spoglądał na mnie, wyczekując może czegoś niezwykłego. Był niczym Dobry Nieznajomy, przybyły z dalekich mórz, który za chwilę uwolni mnie z kajdanów ponurego świata, przez jego oczy przemawiał błękit tych wszystkich wód, których ani ja a ni ona, nie mogłyśmy sobie wyobrazić. Był ciepłym wiatrem, który utulał mnie do snu, tuż u swoich stóp, był Tym, – na którego zawsze czekałam.
Kochałam Go nie za bycie mężczyzną, ale za jego Człowieczość, kochałam jego Duszę i Spokój.

Gdy szlachetność człowiecza
Czynem i słowem popłaca
A szeroka wymowa z dorzecza
Wątłych uczniów nawraca

I jednym spojrzeniem gromadzi
I jednym gestem uraczy
Wtenczas i naszą ciemnotę nagrodzi
I z samym nieczystym bitwę stoczy

Błękitem wód przejrzystych nakaże
Niebem spokojnym ludność pokrzepi
A w podarku edeńską hortensję wymarzą
Jako ślepców – z gliny nam świętych ulepi

Wznosić będą na wieczne góry
Lecz siłą wytrwałą wszystkich ostudzi
By jako najemnik obalać mury
Przed łaską zbawienną dla ufnych ludzi

Nie żywiołem, lecz czystym sługą
Duchem tnącym włosy pielgrzyma
Pamiętną nadzieją dla mnie niedługą
Od której wstążkę szafirową otrzymam

Było to wtedy. Siedziałam urzeczona, bowiem nie rzadko zdarzało się by ktoś potrafił mnie przekonać swoimi szalonymi myślami. Z nim było inaczej. Urzekła mnie AURA. Stał, mówił do każdego z osobna i do wszystkich razem, każdemu potrafił podać swoją dłoń, ale to oczy były drogą do jego duszy. Wiem, że mnie zauważył, może zbyt natarczywie, ale z onieśmieleniem i ciekawością...

Jej imię było niczym słodycz czekolady, która powoli roztapiała się na moim języku. Była jak ten szalony potok wody z wodospadu, który spada, spada, spada by w końcu, z gracją baletnicy, połączyć się w dole ze strumieniami rzeki. Jej oczy były pyłem z gwiazd, który błyszczał w jej niebieskich tęczówkach. Ciało było marzeniem do spełnienia, a głos najpiękniejszą melodią, która rozbrzmiewała w moim sercu, gdy tylko otworzyłem oczy.
Ona była zupełnym przeciwieństwem mnie: rozważna, opanowana, z planem na najbliższe dziesięć lat, ale mimo tego nadal tworzyła wokół siebie aurę, której nie mogłem tak po prostu zignorować. Ta aura uwodzi mnie do tej pory chociaż jej już nie ma, ale...
Miała dwadzieścia jeden lat, gdy ją poznałem. Długie blond włosy opadały na jej ramiona i dalej, na piersi. Posiadała niesamowite nogi – długie aż do nieba, i uśmiechała się promiennie. Pamiętam dokładnie, że lekkie podmuchy wiatru smagały skórę, a ona stała w czerwonej sukience, na środku chodnika, i zaglądała w okno biura podróży, do którego ktoś przykleił ulotki reklamujące wakacje na Majorce, w Nowym Jorku i 48 innych miejscach. Pamiętam, że przeszedłem obok niej śpiesząc do pierwszej pracy, którą miałem podjąć po rekonwalescencji – nudnej i monotonnej robocie, w biurze u mojego wuja Roba. Pamiętam, że gdy doszedłem do przejścia dla pieszych, świecił się sygnał umożliwiający mi przejście na drugą stronę. Pamiętam, że postawiłem nogę na jezdni, a potem obróciłem się i zderzyłem ze staruszkiem. Nawet nie przeprosiłem. Wyminąłem wszystkich ludzi, spojrzałem przed siebie i zobaczyłem ją znowu. Stała tak jak przedtem. Mogłem przejść na drugą stronę, udawać, że nic się nie stało, ale ona... Była tam zupełnie sama, potrącana przez przechodniów, wciąż uśmiechnięta.
Nigdy nie wierzyłem w miłość od pierwszego spojrzenia i nie wierzyłem w przeznaczenie. Uciekałem od tego jak od ognia, ale w tamtej chwili nie mogłem pozbyć się myśli, która mówiła, że jeśli pójdę dalej to stracę szansę na rodzinę; żonę i dwójkę dzieci. Czułem, że świat zatraciłby równowagę, gdybym do niej nie podszedł, nie zapytał o jej imię i powód tego niestandardowego zachowania. Czułem, że świat stanąłby do góry nogami i nic nie byłoby takie same.
Podszedłem więc i nieśmiało zajrzałem w jej twarz. A ona spojrzała na mnie cała rozpromieniona i opowiedziała swoją historię. Mówiła bardzo długo i mówiła bardzo zgrabnie. O tym, że urodziła się w Londynie, a jej imię ma wiele wspólnego z czasami hipisów. Mówiła wreszcie, że zawsze szuka miejsc, które można zwiedzić, a tamtego dnia (kiedy się spotkaliśmy) natrafiła na etiopską wioskę, gdzieś na końcu świata.
Mówiła, a ja słuchałem tego poematu, który spisałem w moim sercu. A kiedy tak mówiła, ja zakochiwałem się w niej coraz bardziej. Już wiedziałem, że to przypadkowe spotkanie wcale nie jest przypadkowe, bo ona po prostu jest mi przeznaczona.

Jej imię było niczym słodycz czekolady, która powoli roztapiała się na moim języku. Była jak ten szalony potok wody z wodospadu, który spada, spada, spada by w końcu, z gracją baletnicy, połączyć się w dole ze strumieniami rzeki. Jej oczy były pyłem z gwiazd, który błyszczał w jej niebieskich tęczówkach. Ciało było marzeniem do spełnienia, a głos najpiękniejszą melodią,...

Odkąd skończyłam szesnaście lat, babcia stale powtarzała mi, że nigdy nie spotkam prawdziwej miłości. Miała sny, których przesłania kurczowo się trzymała i z niezachwianą pewnością swoich racji każdego dnia zasiadała w fotelu, czekając na spełnienie wizji. I choć nie chciałam wierzyć w jej wróżby utkane ze snów, zaskakująco często te uznawane za babcine wymysły wydarzenia przenosiły się z krainy snów do rzeczywistości. Kiedy więc babcia powiedziała, że moim przeznaczeniem jest żyć z kimś (dokładnie blondynem, prawnikiem, mogącym zapewnić mi dostatnie życie, ale też wykończenie nerwowe) z rozsądku a nie z porywów serca, zaczęłam powoli godzić się z moim przeznaczeniem, pozwalając sobie na wątłą, chybotliwą iskierkę nadziei, która w końcu zgasła, gdy mój piąty chłopak odszedł, zakończywszy nasz związek słowami „Lubiłem cię, ale, do jasnej cholery, nie potrafiłaś sprawić, żebym cię pokochał. Brakuje ci tego czegoś, co ma na przykład twoja koleżanka, Emma, tego ognia, tajemniczości, powabu. Zostańmy przyjaciółmi, okej?”. Choć zapewnie nie powinnam oprzeć się takiej propozycji, po tylu ciepłych słowach, wyszłam, trzaskając drzwiami, co miało oznaczać „Nie”.
I kiedy się poddałam, odcięłam od uczuć, tęsknoty i oczekiwania, po pewnym czasie pojawił się on. Gdy koleżeńska relacja zaczęła zmierzać w stronę czegoś więcej, uciekłam. Nie odbierałam telefonów, unikałam jego ulubionych miejsc, zamknęłam się w czterech ścianach własnej duszy, bo wiedziałam, że tym razem moje serce naprawdę zaczynało się zakochiwać i musiałam uciąć to uczucie, wyrwać z korzeniami, zanim zakwitnie, bo później słowa i rozłąka zostawiłyby jeszcze większe rany. Ale on się nie poddawał. Walczył z moim strachem, wszystkimi mrocznymi obawami, zbliżał się powoli, krok po kroku, a ja nie mogłam się nadziwić, jaki jest cierpliwy. Ten taniec uczuć między nami, którego krokami były moje cofanie się i wracanie z powrotem na miejsce, trwał kilka miesięcy, a on, choć ciężko znosił moje pojawiające się i znikające zdystansowanie, czekał. A gdy w końcu zapytałam, dlaczego to robi, wypowiedział słowa, których szczerość, według przeznaczenia wysnutego przez moją babcię, nigdy miała nie być mi dana.
- Kocham cię, głuptasie. Najpierw cię lubiłem, później powoli, dzień za dniem, zacząłem się w tobie zakochiwać, aż w końcu z prędkością światła całkowicie straciłem serce, bo oddałem je tobie.
Gdy opowiedziałam mu o wszystkim, co wcześniej działo się w moim życiu i jaki los został mi zapisany, pokręcił głową, a kasztanowe włosy opadły mu na oczy, w których widziałam tylko miłość, miłość, miłość, która mnie pochłaniała, spalała i napełniała oddechem życia.
- To nie ludzie kierują przeznaczeniem. Przeznaczenie nie podlega żadnej kontroli, jest jak fala tsunami, której nie da się powstrzymać. Ale to my decydujemy, co zrobimy z tym, co nam przyniesie – czy przyjmiemy podarunek, czy może jednak go odrzucimy. Ja przyjmuję moje przeznaczenie – powiedział i pochylił się, by złożyć na moim czole pocałunek.

Odkąd skończyłam szesnaście lat, babcia stale powtarzała mi, że nigdy nie spotkam prawdziwej miłości. Miała sny, których przesłania kurczowo się trzymała i z niezachwianą pewnością swoich racji każdego dnia zasiadała w fotelu, czekając na spełnienie wizji. I choć nie chciałam wierzyć w jej wróżby utkane ze snów, zaskakująco często te uznawane za babcine wymysły wydarzenia...

Cała historia zaczęła się w zamku, gdzie panował król Walerian. Jego syn, Aleksy miał niedługo przejąć koronę i ożenić się z księżniczką Laurą. Niestety, jego sercem zawładnęło uczucie do młodej służącej Klaudii. Podobała mu się jej delikatność, skromność i szlachetna postawa, choć nie była osobą z wyższych sfer. Miała dobre serce, czystą duszę w której zauroczył się książe. Miała hipnotyzujące zielone oczy i długie, błyszczące włosy w odcieniu blond. Miała nieskazitelną urodę. Niestety, nie można było tego powiedzieć o księżniczce Laurze, której w głowie były tylko pieniądze i majątek. Tak naprawdę nie kochała Aleksego, pragnęła jego dobrobytu. Nie była piękna tak jak Klaudia, uwielbiała przepych i była arogancka.
Król Walerian postanowił wydać swojego syna właśnie za Laurę, ponieważ stosunki ich rodzin zacieśniłyby się i powiększyli swe ziemie. Laura była jedyna księżniczką w okolicy, dlatego też król nie miał wyboru.
Nadszedł dzień spotkania się przyszłych małżonków. Do sali konferencyjnej weszła Laura, gdzie czekał na nią Aleksy. Kulturalnie się przedstawili. Laura była osobą próżną, rozmawiała jedynie o pieniądzach i o tym, że zostanie królową niebawem, jakie to ma sukienki i co będzie robić w roli królowej. Aleksy zasmucony rozmyślał (nie słuchając Laury) jak ma postąpić, myślami był przy Klaudii, chciałby żyć wiecznie z ukochaną, nawet jeśli miałoby to być życie skromne. Nie pragnął Laury, ale taka była wola jego ojca. To było marzenie króla, by syn objął władzę nad osadą. Rozdarty uczuciami Aleksy długo rozmyślał nad podjęciem decyzji. Laura skończyła swój monolog i spytała czy idą do przyszłych teściów się zaręczyć, tak oficjalnie. Aleksy wiedział, że tak będzie lepiej, więc wstał i kroczył za Laurą. Wyszli z sali na korytarz. Laura zniknęła gdzieś w oddali a Aleksy po raz ostatni odwrócił się za siebie, patrząc w przeszłość. Ujrzał tam swoją ukochaną; piękną i tak mądrą Klaudię... Zajrzał w te doskonałe zielone oczy, ten pożegnalny ostatni raz. Odwrócił się uraniając łzę i podążył za swoim przeznaczeniem- za Laurą.

Cała historia zaczęła się w zamku, gdzie panował król Walerian. Jego syn, Aleksy miał niedługo przejąć koronę i ożenić się z księżniczką Laurą. Niestety, jego sercem zawładnęło uczucie do młodej służącej Klaudii. Podobała mu się jej delikatność, skromność i szlachetna postawa, choć nie była osobą z wyższych sfer. Miała dobre serce, czystą duszę w której zauroczył się...

-Głupi deszcz!- powiedziała Julita stojąc na ulicy i czekając aż zapali się zielone światło.
Dzisiaj miała wyjątkowo paskudny dzień. Zwolnili ją z pracy bo szefowej nie spodobało się to że ma chorą matkę i chciała wziąć urlop że by się nią opiekować. Już cały dzień padało ale teraz zaczęło lać. A ona stała na tym cholernym deszczu płacząc z bezsilności. Teraz wróci do domu i… i co? Rozpłacze się? Zacznie krzyczeć? Nie na pewno nie. Zrobi sobie herbatę przebierze się a potem pójdzie odwiedzić mamę. Tak, to chyba dobry plan. Światła nie chciały się zapalić. Miała dość czekania. Poszła w górę ulicy i zatrzymała się na chwile przy wystawie sklepowej. Na manekinach wisiały piękne sukienki idealne na nadchodzące lato. Zza rogu wyjechał jakiś samochód. Z piskiem opon zaparkował przy tym samym sklepie, przy którym stała Julita. Parkując oczywiście samochód wjechał w sporych rozmiarów kałuże i ochlapał ją. Julita wściekła obróciła się by spojrzeć na kierowcę. Ten już wysiadł i trzymał w ręku parasol. Był to mężczyzna, mógł mieć jakieś dwadzieścia pięć lat; czyli tyle co Julita. Był ubrany w dżinsy i skórzaną kurtkę. Wyglądał bardzo dobrze ale Julita nie zwracała na to uwagi. Chciała się na nim wyżyć za to co ją dzisiaj potkał.
-Co narobiłeś?! Przez ciebie mam mokre buty!
-Przepraszam panią. Nie chciałem. Poza tym i tak jest pani już cała mokra.- odpowiedział mężczyzna uśmiechając się rozbawiony.
-Co cię tak bawi!? To że moje buty teraz są całe mokre?
-Przepraszam. Może cię podwiozę do domu i dam swój numer żebyś mogła do mnie zadzwonić i powiedzieć ile ci jestem winien za te buty.- zaczął wsiadać do samochodu.
-Nawet cię nie znam.
-Filip. Jedziesz czy nie? Tu zatrzymałem się tylko po to żeby cię ochlapać.
-Dobra.
-A jak ty masz na imię? Wiesz nie chcę jechać z nieznajomą.
-Julita. Mam na imię Julita.
-Julita, ładne.
  
I pomyśleć że poznaliśmy się w ten sposób pół wieku temu. To były zwariowane czasy. Teraz po pięćdziesięciu latach mamy dwójkę dzieci i ośmioro wnuków. Gdyby nie ten dzień pewnie nigdy bym go nie poznała. Czasami odnoszę wrażenie że moja matka dokładnie wiedziała kiedy zachorować i poprosić mnie o opiekę. Gdy się dowiedziała o Filipie powiedziała że mam korzystać z okazji więc tak zrobiłam. I sprawa się wyklarowała w ciągu kilku tygodni. Po tym czasie wiedziałam że to ten jedyny.

-Głupi deszcz!- powiedziała Julita stojąc na ulicy i czekając aż zapali się zielone światło.
Dzisiaj miała wyjątkowo paskudny dzień. Zwolnili ją z pracy bo szefowej nie spodobało się to że ma chorą matkę i chciała wziąć urlop że by się nią opiekować. Już cały dzień padało ale teraz zaczęło lać. A ona stała na tym cholernym deszczu płacząc z bezsilności. Teraz wróci do domu...