To była druga klasa liceum. Wtorek. Złotawe popołudnie. Z pewnością wtorek, bo akurat tego dnia po angielskim miała iść do położonej piętro niżej sali geograficznej i jedną ręką przyciskała do piersi ciężki atlas świata. Została w klasie trochę dłużej chcąc upewnić się co do terminu jakiegoś testu. Właśnie mówiła nauczycielce „Do widzenia”. Klamka poruszyła się jeszcze zanim zdążyła położyć na niej wyciągniętą dłoń i drzwi otworzyły się a w szparze ukazała się głowa jakiegoś ucznia. Znieruchomiała zbyt zaskoczona, gdy ten lekko wychylał się nad nią by zakomunikować coś nauczycielce. Nie pamiętała co mówił, ale stała tak blisko niego że dokładnie wyczuwała bijące od niego ciepło. Skojarzyła go jako chłopaka z klasy wyżej. Uczeń skończył mówić i jakby wciąż nie uświadomiwszy sobie jej bliskiej obecności bez jednego spojrzenia zatrzasnął jej drzwi przed nosem i po chwili oparł się o nie z wyraźnym głuchym odgłosem. W prostym odruchu odwróciła się do nauczycielki dzieląc się z nią zakłopotanym uśmiechem komentującym śmieszność sytuacji. Przez chwilę zawahała się, nie wiedząc co robić. W końcu nie mogłaby przepchnięciem otworzyć drzwi, o które ktoś się opierał. Zamierzała w nie zapukać, by zwrócić na siebie uwagę lecz po raz kolejny drzwi uciekły przed jej złożoną w piąstkę dłonią i znów ta sama młodzieńcza twarz ukazał się kilkanaście centymetrów ponad nią. Tym razem jednak spojrzenie ciemnych oczu zatrzymało się dokładnie na niej i pogodnie skruszona mina dopełniała słowa przeprosin. Nie chcąc mu przerywać jedynie ciekawie mu się przyglądała. Chłopak był trochę wyższy, ciemnowłosy, jego twarz nie była szczególnie przystojna, miała jednak w sobie coś ujmującego. Głos również miał miły i chociaż słowa, które wypowiadał nie dochodziły do jej świadomość, to jednak melodia całej wypowiedzi była bardzo przyjemna dla ucha. Przepuścił ją w drzwiach a ona odruchowo odszukała jego oczy, gdy mijała go zapewniając, że naprawdę nic się nie stało. Dla potwierdzenia swego dobrego humoru zaśmiała się jeszcze króciutko i idąc korytarzem uczyniła swój krok lekkim i pełnym wdzięku by wyczuwalne na plecach spojrzenie pozostało dłużej skupione dokładnie na niej.
Nie zdziwiła się też zbytnio, gdy w kolejny wtorek wychodząc z sali niemalże potknęła się o jego nogi. Odkleiwszy się od ściany wykorzystał to, by zaproponować jej uwolnienie od ciężaru atlasu geograficznego. Gdy odprowadzał ją na niższe piętro nie mógł oderwać oczu od jej twarzy i umiejętnie podtrzymywał rozmowę byle tylko móc obserwować pojawiające się i znikające dołeczki w jej policzkach. Potem jeszcze wiele razy wpadała tak na niego, a ponieważ coraz częściej następowało to pod koniec lekcji wkrótce popołudnia także zaczęli spędzać razem. Lubiła, gdy w wejściu do kina czy kawiarni pewnie chwytał klamkę i przepuszczał ją przed sobą. Już też więcej żadne drzwi nie weszły im w paradę.

To była druga klasa liceum. Wtorek. Złotawe popołudnie. Z pewnością wtorek, bo akurat tego dnia po angielskim miała iść do położonej piętro niżej sali geograficznej i jedną ręką przyciskała do piersi ciężki atlas świata. Została w klasie trochę dłużej chcąc upewnić się co do terminu jakiegoś testu. Właśnie mówiła nauczycielce „Do widzenia”. Klamka poruszyła się jeszcze...

Evit: Cześć. sama tworzysz?nie obraź się za moje słowa ok? od kilkunastu lat jestem strasznym molem książkowym i je po prostu pożeram, i odniosłam wrażenie czytając Twoją wypowiedź jakbym już ją gdzieś czytała....takie mam odczucie. ale oczywiście sorki jeśli to twoje autorstwo

Tak, mogę zapewnić, że piszę sama. Być może jakiś autor już użył kiedyś takiego pomysłu w swojej twórczości, nie jestem w stanie tego sprawdzić, zresztą pomysł chyba nie jest na tyle oryginalny, żeby nigdy nie napisano czegokolwiek podobnego. Nie powiem, Twój komentarz mnie zaskoczył, bo nawet nie przyszło mi do głowy, żeby kopiować skądś historię i łamać regulamin tylko po to, żeby wygrać książkę...

Evit: Cześć. sama tworzysz?nie obraź się za moje słowa ok? od kilkunastu lat jestem strasznym molem książkowym i je po prostu pożeram, i odniosłam wrażenie czytając Twoją wypowiedź jakbym już ją gdzieś czytała....takie mam odczucie. ale oczywiście sorki jeśli to twoje autorstwo

Tak, mogę zapewnić, że piszę sama. Być może jakiś autor już użył kiedyś takiego pomysłu w...

Po sześciu miesiącach wirtualnych spotkań w końcu znaleźli się w jednym mieście. Bardzo blisko siebie. Cieleśnie. Bo czy Internet nie zmniejszył niebezpiecznie świata?
Ona śliczna brunetka. Dwudziestosiedmiolatka z magistrem fizyki, która nigdy nie szukała miłości, ani nawet znajomości w Internecie. Idiotyczna sytuacja, do której doprowadził „nieomylny” system allegro zmusiła ją do napisania do tego sprzedającego. Jakiś ARenoir25, który obserwuje najdziwniejsze obrazy jaki w swoim życiu widziała. Zapytała go w bardzo grzeczny sposób dlaczego transakcja nie może dojść do skutku. Podpisała się „Anna”. Nigdy tego nie robiła, w Internecie była tylko i wyłącznie „AstraKil”. Odpisał jej, zadziwiająco ślicznie zaczynając e – maila: „Droga Anno. Nie, po prostu Anno. Anno. W mojej wyobraźni jesteś „Jeune fille lisant” Renoir’ a. W końcu kupujesz ode mnie książkę, która zafascynowała mnie tym malarzem…” Taki był początek pierwszego listu. Później ona odpisała pięknym początkiem, a potem pisali już o wszystkim.
On dojrzały trzydziestopięciolatek. Blondyn w okularach. Doktor nauk humanistycznych. Po mailu od Anny znowu patrzył na kobietę o wyraźnych kształtach a nie tylko na człowieka. Dlaczego akurat ona? Może przez to, że chciała kupić tę książkę, która widnieje na jego liście do sprzedaży od długiego czasu. Po drugim liście od niej nie mógł przestań z nią rozmawiać. Chciał ją poznać. Na początku… tylko poznać.
Najzabawniejsze jest to, że ich spotkanie zostało przez nich samych dokładnie zaplanowane. Anna pisała o tym co włoży, jakie będzie mieć buty i fryzurę. Jaki pierścionek założy a jakie kolczyki. Jakich perfum użyje. On pisał o tym jak na nią spojrzy, jakie kwiaty jej przyniesie. Pisał o tym jak bardzo chce ją zobaczyć i dotknąć jej dłoni. Ona z Warszawy on z Wrocławia a za punkt spotkania wybrali Kraków. Miasto, z którym nic ich nie łączy. Chcieli aby ich połączyło albo wciąż nie znaczyło nic.
W dniu ich spotkania lał deszcz. Spotkanie na rynku nie było dobrym pomysłem, ale nie kontaktowali się od kilku dni. Obiecała mu, że włoży jasne sandałki. Choć woda płynęła po ulicach strumieniami została przy tych butach. Chciała sprawić mu przyjemność. Nim doszła w umówione miejsce lekkie buciki nadawały się do wyrzucenia. „Trudno. Może będzie warto.” Może… nie była przekonana czy naprawdę zakochała się w kimś kogo nigdy nie widziała. „Może to jakiś morderca?” Była przygotowana na wszystko i dość ją to rozbawiło. Przez deszcz wyglądała okropnie. Włosy się skręciły, buty do wyrzucenia, stopy sine od zimna. Na sobie ulubiony stary sweter, który wcisnęła do torby tuż przed wyjściem. Nie wyglądała jak miała wyglądać, ale miała nadzieję, że ją pozna.
On nie wyglądał lepiej. A nawet gorzej. Nie miał nawet parasola. Stała taka drżąca i bezbronna. Od razu ją poznał. Podszedł. Popatrzył w jej oczy i wiedział. Wiedział, że to ona. Że to właśnie ona. Nie tylko z Internetu.
- Mateuszek? – zapytała nieśmiałym uśmiechem. Wiedziała.

Po sześciu miesiącach wirtualnych spotkań w końcu znaleźli się w jednym mieście. Bardzo blisko siebie. Cieleśnie. Bo czy Internet nie zmniejszył niebezpiecznie świata?
Ona śliczna brunetka. Dwudziestosiedmiolatka z magistrem fizyki, która nigdy nie szukała miłości, ani nawet znajomości w Internecie. Idiotyczna sytuacja, do której doprowadził „nieomylny” system allegro...

Danielle od czasów podstawówki obracała się w szerokim gronie znajomych. Zawsze wszędzie było jej pełno. Po prostu to lubiła i nie wstydziła się tego, że woli spędzić wieczór na imprezie, niżeli oddawać ten czas nauce.
Z kolei Bruno był jej zupełnym przeciwieństwem. Miłośnik obszernych tomów encyklopedii naukowych, pasjonat jazdy na rowerze oraz hobbista hockeyu. Nie stronił od wieczoru przy wciągającej książce z kubkiem zielonej herbaty w ręce. Z reguły unikał zabaw i omijał je szerokim łukiem.
Do ich spotkania doszło dzięki jednemu imieniu – Crystal. Ich wspólna koleżanka chciała widzieć wszystkich zaproszonych gości. Poza tym, były to jej wyjątkowe urodziny, które zorganizowała jako biwak w lesie. Miało być niezapominanie i zupełnie wyjątkowo. Zamiast tego okazały się być prawdziwym koszmarem.
Na początku wszystkim sobie przedstawiono. Danielle i Bruno wymienili pierwszy uścisk dłoni. On, spojrzał na nią niepewnie, ale natychmiast zaczął pragnąć więcej. Łapczywie przyglądał się jej całej. Dan, natomiast nieufnie wpatrywała się w jego piwno-miodowe oczy, które od razu zapadły głęboko w jej pamięci. Nikt z reszty, nie poczuł niepohamowanych uczuć unoszących się w powietrzu.
Wieczór minął im szybko i radośnie. Młodzież nie stroniła od alkoholu lecz nic poza tym. Crystal miała jasno określone zasady – wrócić bezpiecznie i bezpiecznie do domu. Bez żadnego uszczerbku na zdrowiu. Danielle i Bruno wiedzieli, że to niemożliwe. Ich serca były zatracone w gonitwie za sobą. Obydwa chciały dopaść się jak najprędzej.
W środku nocy, komplet osób, równo jedenaście, zgromadził się w kręgu przy ognisku. Odśpiewali głośnie „Sto lat” i zaczęli opowiadać dowcipne historie. Cieszyli się swoim towarzystwem i celebrowali szczęśliwy dzień Crystal. Danielle i Bruno wymieniali między sobą nieustannie ciekawskie spojrzenia. Niespodziewanie, zza któregoś namiotu, wyłonił się niedźwiedź. Wszyscy poderwali się z miejsc i zaczęli krzyczeć. Nikt już nie patrzył na tort, alkohol, każdy chciał uciec jak najdalej od dzikiego i nieprzewidywalnego zwierza. Bruno wiedział, że musi działać. W biegu chwycił zdezorientowaną Danielle za rękę i pobiegł w stronę jarzącego się w oddali, sztucznego, blasku światła. Ona, przerażona, trzymała się go kurczowo, nie tylko z obawy przed drapieżnikiem. Nie chciała go puścić już nigdy. Pragnęła zostać z nim w nieprzerywalnym uścisku na zawsze. Nie była w stanie wytłumaczyć sobie co się z nią działo. Bruno czuł, że sięga nieba trzymając ją za rękę. Czując jej bijące ciepło i bliskość ciała, był ogromnie podekscytowany. Jego uczucia szukały granic ujścia. Bez uprzedzenia pociągnął dziewczynę energicznie. Zaczęli wspinać się na drzewo. Pełni buzującej adrenaliny, przepełniającej ich żyły, znaleźli się ponad trzy metry nad ziemią. Usiedli okrakiem na solidnej gałęzi, twarzami zwróceni do siebie.
– Bruno – wyszeptała, patrząc przenikliwymi i namiętnymi oczami w jego.
– Ci. – Intensywnie zlustrował ją wzrokiem po czym zatopił się w słodkości jej ust.

Danielle od czasów podstawówki obracała się w szerokim gronie znajomych. Zawsze wszędzie było jej pełno. Po prostu to lubiła i nie wstydziła się tego, że woli spędzić wieczór na imprezie, niżeli oddawać ten czas nauce.
Z kolei Bruno był jej zupełnym przeciwieństwem. Miłośnik obszernych tomów encyklopedii naukowych, pasjonat jazdy na rowerze oraz hobbista hockeyu. Nie...

Basię jak co dzień obudziły ptaki. Lubiła swoje mieszkanko nad rzeką, ale poranków wręcz nienawidziła.
"Boże, jaki miałam dziś sen - pomyślała Basia budząc się - Czy można zakochać się nawet w snach? Głupota!!
Śniło jej się, że była w kinie z koleżankami z roku. Basia jak to Basia coś zawsze musi spłatać głupiego by zwrócić na siebie uwagę. Ale kto by przypuszczał, że idąc po schodach w ciemnej sali kinowej potknie się i wyrzuci kubełek z popcornem komuś na głowę? Nikt. Z kolei ten ktoś to był dopiero "KTOŚ"!! Jego postawa, to spojrzenie, ten uśmiech....O mały włos Basia drugi raz nie upadła. Jak to w snach chłopak nie obraził, przyjął przeprosiny i wszyscy wrócili na swoje miejsca. Na jakim filmie była? A kto by zwrócił na to uwagę, gdy za nią siedziało takie cudo!! Gdy niby odruchowo oglądała się do tyłu on patrzył na nią. Z filmu niewiele wiedziała, więc wymówiła się koleżanką bólem brzucha i wyszła z sali.Chłopakowi Basia okazała się nieobojętna, gdyż chwilę później również opuścił salę. Spotkali się na korytarzu.....
- Cześć, jestem Rafał.
-Basia...naprawdę przepraszam Cię za ten popcorn, tak jakoś to wyszło...naprawdę nie chciałam.
- Spoko nie gniewam się, ale w ramach rekompensaty może dasz się namówić na spacer i lody?
Basia znieruchomiała. Z reguły była wstydliwa i unikała chłopaków jak ognia, ale tym razem wewnętrzny głos po prostu pchał ją w jego ramiona i w końcu się zgodziła. I to był strzał w dziesiątkę! Jeszcze z nikim nie rozmawiało jej się tak swobodnie - tyle wspólnych tematów, taka swoboda, podobne poglądy i hobby....tylko, że on był duszą towarzystwa, ona zaś szara myszka trzymająca się zawsze na uboczu. Nagle przed nimi pojawiła się grupka chłopaków wykrzykująca imię Rafała. Basię opanował strach, wykorzystując chwilę nieuwagi Rafała oddaliła się w boczną uliczkę i uciekła...
Z ociągnięciem Basia wstała w końcu z łóżka, lecz nagle gwałtownie usiadła. Jej wzrok zatrzymał się na nocnym stoliku, gdzie leżał kubek po lodach i maleńka róża....czyżby śniła dalej? Nie to nie możliwe...skoczyła na równe nogi i zadzwoniła do Karoliny...
- Cześć, wiem, że jest wcześnie, przepraszam, ale powiedz mi jedno, czy wczoraj byliśmy w kinie?
- My tak, ale ty raczej nie, bo te parę minut nie powinno się zaliczać. Zostawiłaś nas twierdząc, że boli cię brzuch i sobie poszłaś, a potem nawet nie raczyłaś nam odpisać na sms-y czy ci przeszło.
- O Boże....- wydusiła tylko Basia.
- Stało się coś?
Basia w wielkim skrócie opowiedziała jej swój niby "sen".
- A niech mnie!!- zawyrokowała Karolina - Ty to masz farta dziewczyno. Takie ciacho!Ale czemu uciekłaś? Czyś ty oszalała? Teraz możesz sobie podziękować, że przez swoją głupotę straciłaś szansę na miłość....
Tyle to i Basia sama wiedziała, nikt nie musiał jej dobijać...Przez kolejne dni czuła się fatalnie. Wiedziała, ze postąpiła źle, ale już taka była. Nie do końca rozumiała co tak naprawdę się w niej dzieje. Jak można tęsknić za kimś, kogo się wcale nie zna? Wiedziała, że straciła swoją jedyną szansę na coś pięknego.
Czas sprawił, że pogodziła się z rolą szarej myszki. Udało jej się w końcu skupić na nauce i pracy, i cudem dobiła do lipca. Zdała śpiewająco magisterkę co dało jej powód do świętowania. Razem z Karoliną i Zośką wybrały się do dyskoteki, ulubionego miejsca studentów. Schodząc schodami w dół na salę, Basia stanęła w pół drogi jak wryta...
- Boże, dziewczyny on tam jest!!! - udało jej się wydusić z siebie.
- Nie gadaj!! - wykrzyknęła z entuzjazmem Karola.
Lecz w tym samym momencie i Rafał ujrzał je spod baru, gdzie siedział z kumplami.Długą chwilę wpatrywali się sobie z daleka - zaskoczenie, nieukrywana radość w sercu...Jego uśmiech mówił sam za siebie, gdy ruszył w jej kierunku.
- O ho! No to my uciekamy, bo już chyba nas nie potrzebujesz - zagadnęła Karola i zniknęła z Zośką w tłumie.
Gdy podszedł do niej długo stali bez słowa...aż w końcu Rafał przerwał tą ciszę:
- Szukałem Cię..
- Przepraszam..- odpowiedziała zawstydzona Basia.
- Co weekend zachodziłem do kina, lecz Ciebie już nigdy tam nie zastałem...
Basia ze zdziwienia otworzyła usta
- Ja...szukałeś mnie? Dlaczego?
- Głupie pytanie;)a dlaczego chłopak może szukać dziewczyny?....bo fajnie nam się rozmawiało, bo jesteś inna niż te wszystkie dookoła, wyjątkowa, bo mi się podobasz? Myślałem, że już nigdy Cię nie spotkam...
- Ja też...- prawie bezdźwięcznie odpowiedziała Basia.
- To co zatańczymy? - nie tracił czasu Rafał.
Basia energicznym ruchem głowy zgodziła się i tak poprowadził ją na środek parkietu nie zważając na wszystko. Gdy przytulił ją do siebie - w głowie jej zawirowało. Nie uszły jej uwadze uśmieszki i głupie teksty jego kumpli i odruchowo się odsunęła. Jednakże Rafał mocniej przytulił ją do siebie:
- O nie!! Tym razem tak łatwo mi nie uciekniesz - powiedział z uśmiechem, a potem wyszeptał jej do ucha - A do otoczenia zacznij się przyzwyczajać, bo nie zamierzam Cię już wypuścić z moich objęć.
Basia uśmiechnęła się nieśmiało, gdy spojrzał jej w oczy. Była taka szczęśliwa! Coś co zaiskrzyło kilka tygodni temu dziś wystrzeliło milionem iskier. Basia zrozumiała, że od przeznaczenia nie da się uciec, bo ono i tak ją zawsze dogoni...

Basię jak co dzień obudziły ptaki. Lubiła swoje mieszkanko nad rzeką, ale poranków wręcz nienawidziła.
"Boże, jaki miałam dziś sen - pomyślała Basia budząc się - Czy można zakochać się nawet w snach? Głupota!!
Śniło jej się, że była w kinie z koleżankami z roku. Basia jak to Basia coś zawsze musi spłatać głupiego by zwrócić na siebie uwagę. Ale kto by przypuszczał, że idąc...

Zdarła z siebie ubranie i patrzyła na mnie przerażonym wzrokiem.
- Nie musisz tego robić.
- Muszę
Dotknąłem jej piersi. Była twarda, jędrna - zupełnie taka jaka być powinna.
- Ubierz się. Powiemy im to, co chcą usłyszeć.

Kilka lat później, zupełnie przypadkowo, spotkałem ją na ławce w parku. Czytała Fitzgeralda.
- Uwielbiam tą książkę. - Powiedziałem bardziej do siebie.
Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.
- Jesteś... Czekałam na Ciebie.

Zdarła z siebie ubranie i patrzyła na mnie przerażonym wzrokiem.
- Nie musisz tego robić.
- Muszę
Dotknąłem jej piersi. Była twarda, jędrna - zupełnie taka jaka być powinna.
- Ubierz się. Powiemy im to, co chcą usłyszeć.

Kilka lat później, zupełnie przypadkowo, spotkałem ją na ławce w parku. Czytała Fitzgeralda.
- Uwielbiam tą książkę. - Powiedziałem bardziej do siebie.
...

Kolejarz Maciej był samotny. Codziennie rano budził się w swoim wielkim łóżku małżeńskim, w którym spał sam jeden, bo nie miał żony, wstawał przygotowywał sobie śniadanie i przynosił je sobie do łóżka z okrzykiem - "Czas wstawać kochany!". Potem kładł się z powrotem i odpowiadał - "Dobrze, dobrze już wstaję". Wstawał, jadł, mył się i wychodził krzycząc do pustego mieszkania - "Nie martw się. Będę przed piątą." Schodził po schodach z piątego piętra, łapał autobus i jechał na dworzec. Tam przebierał się w swój konduktorski uniform i zaczynał pracę.
Pani Magda, sprzątaczka, była prostą, samotną kobietą. Wstawała wcześnie rano, piła kawę, po czym wychodziła z domu i szła w stronę dworca, gdzie pracowała, mówiąc każdej napotkanej osobie "Dzień dobry".
Tego dnia kolejarz Maciej jak zwykle pojawił się na dworcu. Przywitał uprzejmie wszystkich kolegów. Zdjął z wieszaczka swoją konduktorską czapkę oraz klucze i wpisał się do księgi pracowników, po czym udał się do zajezdni.
Pani Magda dotarła do dworca. Założyła fartuch, wyciągnęła ze schowka wózek i załadowała na niego wszystkie potrzebne detergenty. Zdjęła z wieszaczka klucze, wpisała się do księgi pracowników i wyszła na peron.
Kolejarz Maciej przywitał się z lokomotywą, al lokomotywa odpowiedziała mu tym samym. Policzył wagony, choć wiedział, ile ich jest - zawsze było tyle samo. Usłyszał głos: "Pociąg z Pogodnej do Wesołej wjeżdża na tor pierwszy przy peronie pierwszym.". Pociąg wjechał, a kolejarz Maciej w nim.
Pani Magda zobaczyła pociąg wjeżdżający na stację. Zawsze fascynowały ją pociągi. Były takie wielkie i majestatyczne. Dlatego właśnie przyjęła pracę dworcowej sprzątaczki. Nagle zobaczyła, że na torach leży kot. Był on wielki i szary. Pani Magda nigdy nie widziała tak wielkiego i tak szarego kota. Zawahała się. Pociąg stał, ale za chwilę mógł ruszyć. Wzruszyła ramionami. Pociągi nie ruszają od tak, same z siebie, żeby rozjechać stojące na torach kobiety, które ratują koty. Wskoczyła na tory i zanurzyła rękę w gęstym, szarym futrze.
Nagle kolejarz Maciej zobaczył kota. Był on wielki i szary. Mężczyzna nigdy nie widział tak wielkiego i tak szarego kota. W ty samym czasie kota spostrzegła stojąca na peronie sprzątaczka. Kolejarz Maciej ze zdumieniem patrzył jak kobieta schodzi na tory i zanurza rękę w gęstym szarym futrze. "Chciałbym mieć taką żonę" - pomyślał i trochę się tej myśli przestraszył. Sprzątaczka podniosła głowę i spojrzała na niego. "Chciałbym mieć taką żonę." - pomyślał odważniej.
Pani Magda podniosła głowę i spojrzała na konduktora pociągu. "Co za wspaniały człowiek" - pomyślała mimowolnie, nie wiedząc, dlaczego właściwie tak myśli.
Wielki, szary kot siedział na parapecie i patrzył, jak jego właściciele oddalają się w stronę dworca. Byli małżeństwem do dziesięciu lat. Poznali się dzięki temu, że pewnego dnia postanowił położyć się na torach.

Kolejarz Maciej był samotny. Codziennie rano budził się w swoim wielkim łóżku małżeńskim, w którym spał sam jeden, bo nie miał żony, wstawał przygotowywał sobie śniadanie i przynosił je sobie do łóżka z okrzykiem - "Czas wstawać kochany!". Potem kładł się z powrotem i odpowiadał - "Dobrze, dobrze już wstaję". Wstawał, jadł, mył się i wychodził krzycząc do pustego mieszkania...

Jak zwykle weszła na czat. To stało się już jej nałogiem. Wchodziła na niego, zawsze gdy czuła się źle i samotnie. Klikała na pierwszy dobrze brzmiący nick i zaczynała rozmowę. Pisała o wszystkim w końcu człowiek po drugiej stronie ekranu jej nie znał. Nie mógł jej więc ocenić ani osądzić.
Tym razem jednak rozmówca przykuł jej uwagę. Wydał się być inny od reszty. Miał te same pasje co ona i tak samo lubił spędzać czas. Nim się spostrzegła musiała już kończyć.
Od tamtej pory z niecierpliwością śledziła czata i czekała aż pojawi się on. Po miesiącach czatowania wreszcie ośmieliła umówić się z nim w realu. Spotkali się na mieście by było bezpieczniej. Już z tłumu go wyłapała , był taki jakim go sobie wyobrażała. Gdy jej dotknął poczuła dreszcze na całym ciele. Tak musi wyglądać miłość-pomyślała. On również chyba to poczuł bo na jednej randce się nie skończyło.
Po kilku randach wybrali się na wycieczkę a na niej pod pięknym starym dębem oświadczył się jej.W końcu tak długo czekali na prawdziwą miłość ,że teraz mogli się nią już tylko delektować.

Jak zwykle weszła na czat. To stało się już jej nałogiem. Wchodziła na niego, zawsze gdy czuła się źle i samotnie. Klikała na pierwszy dobrze brzmiący nick i zaczynała rozmowę. Pisała o wszystkim w końcu człowiek po drugiej stronie ekranu jej nie znał. Nie mógł jej więc ocenić ani osądzić.
Tym razem jednak rozmówca przykuł jej uwagę. Wydał się być inny od reszty. Miał te...

1 listopad, data raczej mało wymarzona na zrodzenie wielkiej miłości, lecz nie tym razem.. Do koleżanki przyjechała kuzynka - Wiktoria, wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem.. My jak zawsze(paczka dobrych kolegów) szwendamy się w zimny wieczór po naszej wiosce, bo co innego można robić na wsi ? Spotkaliśmy koleżankę - Paulinę, powiedziała nam, że wybiera się z kuzynkami na cmentarz, od razu zawiało chłodem.. Zaproponowałem, że będę im towarzyszył, oczywiście zgodziła się. Paulina poszła po swoje kuzynki, osiemnastoletnią Wiktorię i rok młodszą Oliwię, ta pierwsza od razu przykuła moją uwagę, bo jak wysoka, niebieskooka brunetka z kręconymi włosami miała by tego nie zrobić. Szybko się poznaliśmy i wyruszyliśmy na cmentarz. Droga na cmentarz była dość długa, okraszona lasem, idealnie pomogła by bliżej poznać Wiktorię, choć nie mogłem wykrztusić nic mądrego. Próbowałem ukraść jej choć jedno małe spojrzenie i ku mojemu zaskoczeniu udało mi się to niejednokrotnie. Doszliśmy do cmentarza kończąc rozmowę o duchach i różnych opowiadaniach naszych staruszek z wioski. Cmentarz w świecach, epicki klimat. Gdy już skończyliśmy modlić się za duszę naszych bliskich musieliśmy wracać. W drodze powrotnej, tej samej, przez las razem Wiktorią dziwnie zostaliśmy z tyłu, sami.. Nagle spytała się czy jest mi zimno, potwierdziłem kiwając głową, w tym samym momencie złapała mnie za rękę, uśmiechnąłem się, a ona odpowiedziała tym samym, szliśmy tak całą drogę do domu dowiadując się o naszych podobnych zamiłowaniach do książek i tej samej muzyki.. Niestety jej ojciec zadzwonił i kazał wracać jej do domu, puszczając moją dłoń powiedziała tylko, żebym nie usnął. Gdy wróciłem do domu położyłem się na łóżku i jednak usnąłem, obudził mnie telefon, to była ona, powiedziała, że idzie w moją stronę.. Szybko się ubrałem i zdecydowałem, ze dam jej na pamiątkę książkę, trafiło na moją ulubioną "Cień Wiatru". Gdy wyszedłem, ona już była blisko, kazała mi iść ze sobą i że ma dziesięć minut czasu wiec gdy byliśmy blisko domu Pauliny od razu rzuciła mi się na szyję i zaczęła płakać, to było coś wspaniałego, bo to nie były na pewno łzy smutku.. Dałem jej książkę, schowała ją do swojej kurtki i powiedziała, że nie chce jechać do domu, chce być tu, ze mną.. Niestety los tak chciał, że dzieliły nas kilometry nie do przejścia.. Kiedy czas się kończył wtuleni w siebie, nie wierzyliśmy, że to może się tak szybko skończyć. Zamknęła mi usta długim pocałunkiem, którego nigdy nie zapomnę, nawet samochody na nas trąbiły. Rozstaliśmy się ze łzami w oczach i świetnym wspomnieniem..

MOJA PIĘKNA HISTORIA, DZIĘKUJĘ, KONIEC :)

1 listopad, data raczej mało wymarzona na zrodzenie wielkiej miłości, lecz nie tym razem.. Do koleżanki przyjechała kuzynka - Wiktoria, wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem.. My jak zawsze(paczka dobrych kolegów) szwendamy się w zimny wieczór po naszej wiosce, bo co innego można robić na wsi ? Spotkaliśmy koleżankę - Paulinę, powiedziała nam, że wybiera się z kuzynkami na...

Było to piękne lipcowe późne popołudnie. Milena przebywająca od tygodnia na turnusie rehabilitacyjnym usiadła przy dużym stole pod płotem, który okalał boisko. Kule bez których się nie ruszała, złożyła obok.
- Czemu siedzisz? - zapytał ojciec stawiając na blacie dwie duże butelki coli. - Miałaś poczekać na mnie przy grillu a przy okazji zająć kolejkę.
Dziewczyna zerknęła na tłum stojący przy rożnie i okolicznych stolikach z chlebem, przypieczonym oscypkiem oraz kiszką domowej roboty. Westchnęła.
- Chodźmy. - rzekła krótko, wzięła kule.
Stanęli na końcu, czekając na swoją kolej, obserwowali rozgrywający się na stadionie mecz. Osoby z zespołem Downa zaciekle walczyły o pierwsze miejsce a te na wózkach dzielnie dopingowały. Opiekunowie robili zdjęcia i klaskali na przemian.
- Dobry wieczór, co panienka sobie życzy? - z zamyślenia wyrwał Milenę aksamitny męski głos. Przeniosła wzrok na chłopaka. Wysoki, przystojny młodzieniec z uwodzicielskim uśmiechem wyjął spod stołu dwa papierowe talerze i dwa komplety sztućców.
- Dobry. Poproszę kiełbasę może z oscypkiem. - przyglądała się mężczyźnie z zainteresowaniem. - Jeszcze kromkę chleba do tego.
Aleks, ojciec dziewczyny, został obsłużony przy innym stanowisku.
- Bardzo proszę. Jakub jestem. - wyciągnął dłoń do Mileny i uścisnął lekko. Poczuła ciepło rozlewające się po całym ciele.
- Milena, dziękuję. Miło mi było cię poznać.
"Mnie ciebie również ślicznotko, lecz nie myśl, że na tym koniec". Uśmiechnął się do siebie.
Przez cały wieczór obserwował dziewczynę. Nigdy nie wierzył w miłość od pierwszego wejrzenia. To dla nastolatków. Lecz teraz...
Boisko wreszcie opustoszało. Aleksander zniknął w ośrodkowym budynku a wiedziona instynktem Milena, została przy stoliku. Fotografowała położony nieopodal drewniany kościółek. Uśmiechnęła się na widok Jakuba.
- Nareszcie koniec, podobało ci się? najedzona? może przynieść ci jeszcze kiełbaskę lub oscypka? - usiadł przed nią i spojrzał w jej brązowe oczy. Serce podskoczyło gdy obdarzyła go uśmiechem.
- Lubię te grille ośrodkowe. A jeśli chodzi o jedzenie to nie, dziękuję pojadłam. - na dowód poklepała z lubością brzuch.
Gdy późną nocą spacerowali po cichej wiosce, rozmawiali o wszystkim tak, jakby znali się całe wieki. Przysiedli nad czystym, spokojnym, dużym jeziorem. Tafla wody stała nieruchomo. Milena wzięła leżący obok stopy kamień i rzuciła przed siebie. Po dłuższej chwili zadrżała a Jakub objął ją ramieniem. Ich dłonie się złączyły a spojrzenia wreszcie spotkały, zamilkli. Serce dziewczyny, dotąd tak oporne na wszelkie męskie zaloty, topniało powoli. Poczuła, że przy tym mężczyźnie będzie bezpieczna i szczęśliwa, on zaś zrozumiał, że warto być cierpliwym i wytrwałym. Trzeba odpuścić poszukiwania bo miłość spada na człowieka nagle, jak grom z jasnego nieba. Na nich akurat spadła ta prawdziwa miłość.

Było to piękne lipcowe późne popołudnie. Milena przebywająca od tygodnia na turnusie rehabilitacyjnym usiadła przy dużym stole pod płotem, który okalał boisko. Kule bez których się nie ruszała, złożyła obok.
- Czemu siedzisz? - zapytał ojciec stawiając na blacie dwie duże butelki coli. - Miałaś poczekać na mnie przy grillu a przy okazji zająć kolejkę.
Dziewczyna zerknęła...