Przez całe życie gubiłam rękawiczki. Kupowałam nowe, mijały dwa-trzy dni – ulatniały się, znikały jak kamfora. I tak każdej zimy.
Mój ojciec z kolei nigdy nie mógł zachować przy sobie kluczy do mieszkania dłużej niż kilka miesięcy. Gubił je. Bez powodu. Kilkugodzinne szukanie nic nie dawało. Zapadały się pod ziemię...

Pod ziemię, tak właśnie myślałam. Ale zmieniłam zdanie po tym, jak znalazłam się tutaj. Ja i pozostali ludzie, którzy przypadkiem przechodzili obok niewidzialnych drzwi, przez które się po prostu wpada do krainy Niebytu. Stąd nie ma odwrotu, tu jest tylko wejście, wyjścia brak. Zostaliśmy wchłonięci przez Niebytian, którzy pewnego dnia celowo powiększyli przejścia do tego świata na tyle, że zmieścili się w nich ludzie. To że tu jestem było przypadkiem. Po prostu znalazłam się za blisko przejścia, zupełnie nieświadomie. Codziennie żałuję, że tamtego dnia wyszłam z domu!
Istoty z tej krainy są ogromne i straszne, ukradli nas światu, tak jak kradną te wszystkie klucze, rękawiczki, wsuwki do włosów i długopisy. Są cwani, niczego nie produkują, bo wolą kraść gotowe przedmioty z naszego świata. Nas wchłonęli dla towarzystwa. Jesteśmy ich domowymi zwierzątkami. Traktują nas dobrze, tylko ta obroża tak bardzo uwiera w szyję...

Przez całe życie gubiłam rękawiczki. Kupowałam nowe, mijały dwa-trzy dni – ulatniały się, znikały jak kamfora. I tak każdej zimy.
Mój ojciec z kolei nigdy nie mógł zachować przy sobie kluczy do mieszkania dłużej niż kilka miesięcy. Gubił je. Bez powodu. Kilkugodzinne szukanie nic nie dawało. Zapadały się pod ziemię...

Pod ziemię, tak właśnie myślałam. Ale zmieniłam zdanie...

Ci, którzy znikneli nie byli zwykłymi ludźmi. Zostali wybrani już tysiące lat temu. Przybyli z obcej galaktyki, oddalonej od Mlecznej Drogi o 699 tysięcy lat świetlnych. I choć dla nas to po prostu K-98 dla nich jest to Suncross- dom. Wysłani by przekazać ludzkości ważną wiadomość. Wiadomość , która miała zaważyć o losach wszechświata...Niestety, coś poszło nie tak .Na ojczystej planecie jeden z jej mieszkańców nacisnąl wielki czerwony klawisz i tym jednym gestem przywołał ich z powrotem, uniemożliwiając wykonanie misji jednocześnie skazując Ziemię i wszystkie inne planety w galaktyce na pewną zagładę...Czy jest ktoś kto potrafi nas ocalić?

Ci, którzy znikneli nie byli zwykłymi ludźmi. Zostali wybrani już tysiące lat temu. Przybyli z obcej galaktyki, oddalonej od Mlecznej Drogi o 699 tysięcy lat świetlnych. I choć dla nas to po prostu K-98 dla nich jest to Suncross- dom. Wysłani by przekazać ludzkości ważną wiadomość. Wiadomość , która miała zaważyć o losach wszechświata...Niestety, coś poszło nie tak .Na...

Po pierwsze - ludzie, którzy zniknęli nie byli ludźmi, tylko kosmitami. Żyli na Ziemi nieświadomi swojego pochodzenia, gdy w określonym czasie (czyli dnia ich zniknięcia) obudziły się w nich ich prawdziwe tożsamości. Odzyskali pamięć skąd pochodzą, przypominając sobie także - jakie zadanie mają wykonać. Przez wszystkie lata życia na Ziemi skatalogowali potrzebne informacje na temat ludzkości, w pewien sposób byli ludźmi, więc wiedzieli nawet, co człowiek myśli, czuje, jakie ma nadzieje i jaką ma siłę. Posiadają zdolność telepatii, a więc mogą bez problemu ze sobą się porozumiewać. Zniknęli, aby dostać się na swoją Planetę i tam szykują się do ostatecznego ataku na Ziemię... Wiedzą, jak zniszczyć ludzkość, ale także wiedzą, jak mogą nią zagospodarować, jak osiedlić się tam na dobre...

Po pierwsze - ludzie, którzy zniknęli nie byli ludźmi, tylko kosmitami. Żyli na Ziemi nieświadomi swojego pochodzenia, gdy w określonym czasie (czyli dnia ich zniknięcia) obudziły się w nich ich prawdziwe tożsamości. Odzyskali pamięć skąd pochodzą, przypominając sobie także - jakie zadanie mają wykonać. Przez wszystkie lata życia na Ziemi skatalogowali potrzebne informacje...

April: Co im sie stało? Byli tak wściekli na świat, że pewnego dnia postanowili rzucić to wszystko: wyszli rano niby po dżemor i już nie wrócili.

:D
Aż przypomniała mi się zwrotka Małej Alei Róż, Dżemu (a propos) —
Któregoś dnia rzucę to wszystko
i wyjdę rano, niby po chleb
Wtedy na pewno poczuję się lepiej,
zostawię za sobą ten zafajdany świat

Zbieg okoliczności? Nie sądzę! :D

April: Co im sie stało? Byli tak wściekli na świat, że pewnego dnia postanowili rzucić to wszystko: wyszli rano niby po dżemor i już nie wrócili.

:D
Aż przypomniała mi się zwrotka Małej Alei Róż, Dżemu (a propos) —
Któregoś dnia rzucę to wszystko
i wyjdę rano, niby po chleb
Wtedy na pewno poczuję się lepiej,
zostawię za sobą ten zafajdany świat

Zbieg okoliczności? Nie...

Cały czas tutaj jesteśmy.
Niewidzialni, bez ciała. Niemi, niezdolni do wydobycia z siebie głosu.
Nie wyczuwacie naszej obecności. Nie reagujecie na dotyk.
Chodzimy za Wami krok w krok, bo jakże moglibyśmy Was opuścić? Przyglądamy się łzom spływającym po Waszych policzkach, nie mogąc uronić własnych. Wysłuchujemy modłów i naszych imion, które wypowiadacie pomiędzy spazmami szlochu. Kładziemy się obok Was na łóżkach i obserwujemy, jak zasypiacie. Głaskamy po głowach osierocony dzieci, przytulamy zagubione matki. Nie możemy zrobić nic więcej.
Dzień mija za dniem, a my codziennie słuchamy Waszych teorii. Nie jesteśmy w Niebie. Nie pochłonęło nas Piekło. Bóg i Szatan nie walczą o nasze dusze. Jesteśmy zawieszeni pomiędzy życiem a śmiercią, smutkiem i radością, istnieniem a ogromną pustką.
Nie wiemy dlaczego. Nie mamy pojęcia po co. Nie próbujemy domyślać się przez kogo to wszystko.
Pozostało nam tylko czekać. Obserwować Was i z ogromnym skupieniem wsłuchiwać się w bicie naszych niewidzialnych serc. Możemy marzyć o tym, że kiedyś się zatrzymają... a Wy, pomimo smutku i żalu, nigdy nie zapomnicie naszych uśmiechniętych twarzy.

____
Liczba znaków: 1138

Serial HBO zapowiada się znakomicie! Mam nadzieję, że książka będzie równie rewelacyjna, ponieważ mam ją na swojej wakacyjnej liście lektur do zdobycia. ;)

Cały czas tutaj jesteśmy.
Niewidzialni, bez ciała. Niemi, niezdolni do wydobycia z siebie głosu.
Nie wyczuwacie naszej obecności. Nie reagujecie na dotyk.
Chodzimy za Wami krok w krok, bo jakże moglibyśmy Was opuścić? Przyglądamy się łzom spływającym po Waszych policzkach, nie mogąc uronić własnych. Wysłuchujemy modłów i naszych imion, które wypowiadacie pomiędzy spazmami...

Co im sie stało? Byli tak wściekli na świat, że pewnego dnia postanowili rzucić to wszystko: wyszli rano niby po dżemor i już nie wrócili.

:D

Co im sie stało? Byli tak wściekli na świat, że pewnego dnia postanowili rzucić to wszystko: wyszli rano niby po dżemor i już nie wrócili.

:D

Czy człowiek może wierzyć w przeznaczenie? Każdy dzień jest nierozwikłaną tajemnicą. Jednak czy nie warto żyć chwilą? To pytanie często tkwiło w podświadomości Kate. Prestiżowy zawód, narzeczony, wspierająca rodzina. Jednak w głębi duszy pojawiał się coraz częściej niepokój. Kate postanowiła więc odpocząć od dotychczasowego życia i wyjechać na dwa tygodnie do Barcelony.25. października rodzina odprowadza ją na lotnisko. Po wejściu do samolotu Kate zwróciła uwagę na chłopaka, który siedział obok niej. Przez całą podróż rozmawiała z nowo poznanym mężczyzną. Podczas lądowania Eric zapytał:
- Czy mogę podziękować Ci za miłe towarzystwo barcelońskim cheesecakiem?
Dziewczyna zgodziła się. Po odebraniu bagażu i odprawie, siedzieli już razem w przytulnej kawiarence. Miało być tak pięknie! Jednak po chwili poczuła mocny ból głowy i kołatanie w sercu... Kate obudziła się w nieznanym dotychczas miejscu. Leżała w podartych i zakrwawionych ubraniach, na czarnym łóżku. Było bardzo jasno, od dużej ilości okien. Pobiegła do jednego z nich, ale zobaczyła tylko i wyłącznie bezkresny las. W pokoju nie było drzwi. Pomyślała:
-Gdzie ja jestem?
Nagle zauważyła dziwną przeszkloną komorę,a w niej Erica. Usłyszała głośny świst. Nie miała gdzie uciec. Szklane drzwi rozsunęły się i usłyszała jego głos:
- Nic nie mów Kate. Jestem wysłannikiem Andriuszy Ciemności, którzy chcą pochłonąć ludzkość. Eric wziął ją za rękę i zaprowadził do wschodniego okna. Powiedział:
- Widzisz te szklane akwaria, które kołyszą się wraz z szumem drzew. Są w nich uwięzieni ludzie. To śmiertelne pułapki Andriuszy - dzikusów żyjących pod ziemią, którzy chcą zniszczyć świat. Zostałem wybrany na jednego z ich przewodników, ale chcę się wyzwolić. Żyć na ziemi i ocalić ludzkość. Musisz być silna.
Kate nie wierzyła własnym oczom. Zobaczyła szklane pomieszczenia, w których widziała wielu ludzi, a wśród nich dzieci, błagając o litość. Zapytała:
-Dlaczego nam to robicie?
Odpowiedział:
-Wkrótce się dowiesz

Czy człowiek może wierzyć w przeznaczenie? Każdy dzień jest nierozwikłaną tajemnicą. Jednak czy nie warto żyć chwilą? To pytanie często tkwiło w podświadomości Kate. Prestiżowy zawód, narzeczony, wspierająca rodzina. Jednak w głębi duszy pojawiał się coraz częściej niepokój. Kate postanowiła więc odpocząć od dotychczasowego życia i wyjechać na dwa tygodnie do Barcelony.25....

Zostali wybrani.
Są tymi którzy przeżyją czekającą nas apokalipsę.
A może nas przed nią uchronią?
Jednego jestem pewna. Czeka nas nieuchronna katastrofa. Musimy być silni i wierzyć że ludzkość zostanie uratowana. Miejmy nadzieję że tym którzy 'odeszli' nie dzieje się nic złego. Nasze matki , żony , przyjaciółki i córki , nasi ojcowie , mężowie , przyjaciele i synowie , są gdzieś tam gdzie może wszystko jest inne. Może nie w Niebie , ale w innym lepszym miejscu . Przygotowują nam miejsca , by zabrać nas tam gdzie czeka na nas szczęście. Robią wszystko by zmienić to co nieuchronne. Nie stoi za tym Bóg , ale ktoś kto ma władzę. Świata może już nie być , ale my musimy walczyć by przeżyć.

Zostali wybrani.
Są tymi którzy przeżyją czekającą nas apokalipsę.
A może nas przed nią uchronią?
Jednego jestem pewna. Czeka nas nieuchronna katastrofa. Musimy być silni i wierzyć że ludzkość zostanie uratowana. Miejmy nadzieję że tym którzy 'odeszli' nie dzieje się nic złego. Nasze matki , żony , przyjaciółki i córki , nasi ojcowie , mężowie , przyjaciele i synowie , są...

" 9 Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. 10 I głosem donośnym tak wołają: «Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka». 11 A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga Zwierząt, i na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, 12 mówiąc: «Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen». 13 A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: «Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli?» 14 I powiedziałem do niego: «Panie, ty wiesz». I rzekł do mnie: «To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili*. 15 Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi*. 16 * Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, 17 bo paść ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu». "
Zostali wybrani. Część z nich może nawet nie była wierząca, lecz nadeszła obiecana Apokalipsa. Stanęli u bram Nieba, nieświadomi tego, iż zostali przyjęci do grona zbawionych. Na miejsce nieśmiertelnych istot - Aniołów, które swoją dumą i odrazą do ludzi narazili sie Bogu i zostali strąceni. Teraz jako Upadłe Anioły wmieszają się między ocalałych, którzy tułać się będą po Ziemi nie zaznawszy spokoju i szczęścia po utracie bliskich.

" 9 Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. 10 I głosem donośnym tak wołają: «Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka». 11 A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga...