Kłamstwo, czy ono tak naprawdę istnieje? Możemy je definiować na wiele sposób, przecież jesteśmy tylko ludźmi, każdy z nas na podany fakt reaguje inaczej, i nawet jeśli zachodzi prawdopodobieństwo kłamstwa to tak naprawdę sami go sobie definiujemy. Przecież na wiele sytuacji istnieje wielu świadków, wystarczy zapytać ludzi, którzy ulegli wypadkowi zbiorowemu, każdy pamięta go inaczej. Nasz mózg jest zawodny. Dlatego mówi się, że kłamstwo powtórzone sto razy staje się prawdą. Nasz mózg przekształca złe sytuacje tak by nie wyglądały na takie jakie są w rzeczywistości. Dopiero przy zebraniu spójnych informacji możemy wyciągnąć wnioski i oskarżyć człowieka o kłamstwo. A jak sobie radzić z wyrzutami? Jeśli podany czyn robimy świadomie i dokładnie wiemy jaki cel chcemy nim osiągnąć, to wyrzuty pojawiają się wówczas kiedy jesteśmy przyłapywani na kłamstwie, bo do póki taka sytuacja się nie pojawi, nawet przez myśl nam nie przejdzie jak ją rozwiązać. A jak sobie z nimi radzić? Możemy na to pytanie odpowiedzieć dopiero wówczas gdy do tego dojdzie.

Kłamstwo, czy ono tak naprawdę istnieje? Możemy je definiować na wiele sposób, przecież jesteśmy tylko ludźmi, każdy z nas na podany fakt reaguje inaczej, i nawet jeśli zachodzi prawdopodobieństwo kłamstwa to tak naprawdę sami go sobie definiujemy. Przecież na wiele sytuacji istnieje wielu świadków, wystarczy zapytać ludzi, którzy ulegli wypadkowi zbiorowemu, każdy pamięta...

Namówiłam ostatnio kolegę na to by przeczytał serię "Harry Potter".
Kolega bardzo szybko czyta,więc minął chyba tydzień z hakiem a był przy 4 części. Już gdy zaczynał czytać oznajmiłam mu,że może do mnie przychodzić z każdym pytaniem w sprawie książki, a chętnie mu pomogę.
Wczoraj podszedł do mnie i zapytał :"Ola...a Szalonooki Moody jest w końcu dobry czy zły ?" No i co ?! Co miałam zrobić? Kto czytał Harry'ego wie w czym problem-nie Moody był Moody'ym w 4 tomie. No, ale w końcu z uśmiechem na twarzy powiedziałam, że Moody jak najbardziej tak. W sumie to prawda-półprawda,bo nie o tego Moody'ego pytał, ale myślę,że mi wybaczy.
Nie byłabym sobą gdybym tylko jedną osobę zmusiła do przeczytania Harry'ego. Moja przyjaciółka także się skusiła i zaczęła czytać.Ostatnio napisała do mnie SMSa :"Widziałam na jakimś fanpage zdjęcie z martwym Fredem.Czy to prawda??"Moja odpowiedź :"Nie,tak tylko w filmie zrobili ; )".
Wyrzuty sumienia załagodziłam faktem, że nie zepsułam im książki.
Są takie kłamstwa na które powinniśmy sobie pozwalać !

Namówiłam ostatnio kolegę na to by przeczytał serię "Harry Potter".
Kolega bardzo szybko czyta,więc minął chyba tydzień z hakiem a był przy 4 części. Już gdy zaczynał czytać oznajmiłam mu,że może do mnie przychodzić z każdym pytaniem w sprawie książki, a chętnie mu pomogę.
Wczoraj podszedł do mnie i zapytał :"Ola...a Szalonooki Moody jest w końcu dobry czy zły ?" No i co...

Kłamstwo, przez większość z nas uważane jest za niewybaczalne, ale każdy na pewno choć raz się go dopuścił. Często zastanawiamy się czy kłamstwo w dobrej sprawie jest złe? Załóżmy, że śmiertelnie chora osoba ukrywa swoje dolegliwości przed rodziną, aby nie przysporzyć im kłopotów i zmartwienień. Czy według was byłoby to szlachetne zachowanie? W pewnym sensie wydaje mi się że tak, ale o wiele lżej jej by było, gdyby podzieliła się swoimi troskami z bliskimi, a i oni chętnie by jej pomogli. Innym kłamstwem z kolei mogłoby być malutkie oszustwo, na przykład pochwalenie posiłku przygotowanego przez znaną nam osobę, a tak naprawdę zastanawiałbyś się czy nie był on szkodliwy dla twojego zdrowia. Niby nic strasznego się nie stało, chciałeś tylko sprawić przyjemność osobie, która się postarała i przygotowała jedzenie, ale nie uważasz, że chciałaby poznać twoją SZCZERĄ opinię? Dzięki niej mogłaby na przykład popracować nad swoimi umiejętnościami kulinarnymi. I może był to nietypowy przykład, ale ilu z nas skłamało, aby sprawić drugiej osobie przyjemność? Mnie również się to kilka razy zdarzyło, ale moja ocena nigdy nie była w pełni pozytwna i starałam się zasugerować drobne zmiany. Sama chciałam zobaczyć uśmiech na twarzy innej osoby. Zostały jeszcze niespełnione obietnice. Zdarzyło się wam złożyć komuś obietnicę i jej nie dotrzymać? Mnie tak. Miałam wtedy wyrzuty sumienia i próbowałam jakoś wynagrodzić to osobie, której złożyłam przyrzeczenie. Dlatego teraz zastanawiam się nad tym co obiecuję. Oczywiście są też kłamstwa o wiele gorsze, wręcz niewybaczalne. Właśnie przez niektóre z nich rozpadją się związki międzyludzkie. Kłamstwo ma krótkie nogi, dlatego prawda zawsze wyjdzie na jaw, a po usłyszanej wcześniej "lipnej bajeczce", może być ona bardzo bolesna. Jeszcze nie spotkało mnie w życiu "kłamstwo niewybaczalne" ani ja się go nie dopuściłam ani nikt wobec mnie. Myślę, że jest to związane z tym, że za krótko żyję na tym świecie. Natomiast jestem pewna, że w którymś momencie mojego istnienia się z nim spotkam. Skoro większość z nas mija się z prawdą, można powiedzieć, że dzisiejszy świat zbudowany jest z kłamstw.

Kłamstwo, przez większość z nas uważane jest za niewybaczalne, ale każdy na pewno choć raz się go dopuścił. Często zastanawiamy się czy kłamstwo w dobrej sprawie jest złe? Załóżmy, że śmiertelnie chora osoba ukrywa swoje dolegliwości przed rodziną, aby nie przysporzyć im kłopotów i zmartwienień. Czy według was byłoby to szlachetne zachowanie? W pewnym sensie wydaje mi się...

Kłamstwa mogą objawiać się w każdym wypowiedzianym przez nas zdaniu. Na początku panujemy nad nimi, ale z czasem zaczynają nam się wymykać z pod kontroli. Zaczyna się od drobnych przewinień, przeważnie jest tak ,,Mama się o tym nie dowie", ,,Rodzice nie będą wiedzieli" albo po prostu ,,Nie powiem im/jej", ,,Wymyślę coś". I to już początkuje to kłamstwo, za które później będziemy się wstydzić. Z czasem prawdę będziemy mówić coraz rzadziej np. ,,Ja na prawdę tego nie zrobiłem/łam", ,,Nic mi nie jest", a także ,,Nie odzywam się do Ciebie" też jest kłamstwem, gdyż po chwili większości konfliktów nad ciemnym niebem pojawia się słońce, czyli pogodzenie. Jak sobie radzić z wyrzutami sumienia? Przytoczyć czas refleksji nad własnym życiem, częściej spoglądać w niebo i zatrzymać się na moment, by zapamiętać tę chwilę, jako jeden z lepszych dni. Zastanawiać się nad tym co mówimy, a jeżeli skłamiemy od razu się do tego przyznać i powiedzieć całą prawdę, przytoczę tu dwa przysłowia ,,Kłamstwo ma krótkie nogi", ,,Lepsza brzydka prawda, niż piękne kłamstwo" i to jest prawda. Co możemy jeszcze zrobić dla czystości własnego sumienia? Iść do tych, u których kłamaliśmy, powiedzieć to co prawdziwe i przeprosić to najlepszy rachunek sumienia. W każdej chwili, teraz też możemy zastanowić się nad własnym życiem i kłamliwością, a więc w takich chwilach ,,Bezpieczniej jest milczeć, niż mówić", a jak już się zdarzy kłamstewko, to szczerze przeprosić.

Kłamstwa mogą objawiać się w każdym wypowiedzianym przez nas zdaniu. Na początku panujemy nad nimi, ale z czasem zaczynają nam się wymykać z pod kontroli. Zaczyna się od drobnych przewinień, przeważnie jest tak ,,Mama się o tym nie dowie", ,,Rodzice nie będą wiedzieli" albo po prostu ,,Nie powiem im/jej", ,,Wymyślę coś". I to już początkuje to kłamstwo, za które później...

Kłamstwo numer jeden: "Ostatnie ciastko. Więcej już nie zjem." - pocieszenie samo w sobie.
Kłamstwo numer dwa: "Doczytam tylko do końca rozdziału i idę spać." - Po kolejnych pięciu rozdziałach jestem tak padnięta, że brak mi sił na wyrzuty sumienia.
Kłamstwo numer trzy: "Od jutra... [tu wstaw dowolną czynność/umiejętność]" Zdania zaczęte od tych słów w 99% są skazane na bycie kłamstwami. - Wyrzuty sumienia czekają w utajeniu, bo zawsze przecież jeszcze można zacząć "od jutra" jeszcze raz ;)

Kłamstwo numer jeden: "Ostatnie ciastko. Więcej już nie zjem." - pocieszenie samo w sobie.
Kłamstwo numer dwa: "Doczytam tylko do końca rozdziału i idę spać." - Po kolejnych pięciu rozdziałach jestem tak padnięta, że brak mi sił na wyrzuty sumienia.
Kłamstwo numer trzy: "Od jutra... [tu wstaw dowolną czynność/umiejętność]" Zdania zaczęte od tych słów w 99% są skazane na...

Kłamstwa.. Nie znoszę, piętnuję, choć sama ich używam czasem. Hipokrytka, nazwijcie od razu. Ale najpierw wysłuchajcie, a dopiero później oceńcie. Moje kłamstwa są po to, bym sama nie oszalała od wyrzutów sumienia. Po kłótni z przyjaciółką, gdy zdaję sobie sprawę, że to tak właściwie to była moja wina, że to ja niewłaściwie się zachowałam. A ona, obrażona nie chce przeprosin. I ja, zostaję na lodzie, patrzę na nią z daleka. Zaś moja dusza uwielbia roztrząsać każdy moment każdego wydarzenia.
A po pewnym czasie się już nie da. Bo za chwilę dojdzie do mojej własnej autodestrukcji. Dlatego wymyślam kłamstwa. Że to jej wina i że to ja powinnam się czuć urażona, jak ofiara. I dzięki temu mogę dalej normalnie żyć.
Teraz możecie mnie osądzić. Dobrze, że kłamię czy też po prostu, hipokrytka?

Kłamstwa.. Nie znoszę, piętnuję, choć sama ich używam czasem. Hipokrytka, nazwijcie od razu. Ale najpierw wysłuchajcie, a dopiero później oceńcie. Moje kłamstwa są po to, bym sama nie oszalała od wyrzutów sumienia. Po kłótni z przyjaciółką, gdy zdaję sobie sprawę, że to tak właściwie to była moja wina, że to ja niewłaściwie się zachowałam. A ona, obrażona nie chce...

Mówią, że „kłamstwo ma krótkie nogi”, „kłamstwem daleko się nie zajdzie” czy „w każdym kłamstwie jest trochę prawdy”. Jednak czy autorzy tych przysłów i porzekadeł zdawali sobie sprawę, że w XXI wieku tylko na tym będzie opierał się świat?
Niestety, przyznaję się. Nie należę do aniołów, choć staram się pomagać ludziom. Daleko też mi do diabła, choć używam jego narzędzia w codziennym życiu. Kłamstwa. Nikomu nie jest łatwo przyznać się do tego, a Ci którzy mówią otwarcie, że kłamią są źle postrzegani w społeczeństwie. Jednak mimo mej pogardy dla kłamstwa, sama go używam… Kiedy?
Kiedy chcę usprawiedliwić swoje postępowanie. Mówienie przecież kolejny raz w pracy, że zaspałam jest nudne. Ubarwiam więc swój żywot o zepsuty autobus, kolizję na drodze, paskudnego motorniczego, który zamyka drzwi przed nosem czy awarię windy. Brzmi pewnie znajomo? Wiele osób bowiem ucieka się do takiego „niewinnego” kłamstewka by być lepiej postrzeganym w pracy.
Nie mówienie całej prawdy też jest dla mnie kłamstwem, chociaż tutaj robię to żeby nie sprawiać przykrości innym. I tak, kiedy moja koleżanka pyta mnie czy ładnie wygląda – a tak nie jest, wymieniam wszystko co mi się podoba, a resztę prawdy zatrzymuję dla siebie. „Do twarzy Ci w tym kolorze” (ale ta bluzka leży na tobie okropnie), „Ta spódniczka podkreśla Twoje nogi” (choć powinnaś je schować w spodniach) czy „Ta fryzura idealnie pasuje do brunetek” (ale nie do wszystkich).
Nie ukrywam jednak, że nie lubię tego robić i zawsze mam wyrzuty sumienia. Powtarzam sobie jednak, że skoro nikogo przy tym nie krzywdzę to chyba nie powinnam mieć wyrzutów? A może powinnam… oceńcie sami.

Mówią, że „kłamstwo ma krótkie nogi”, „kłamstwem daleko się nie zajdzie” czy „w każdym kłamstwie jest trochę prawdy”. Jednak czy autorzy tych przysłów i porzekadeł zdawali sobie sprawę, że w XXI wieku tylko na tym będzie opierał się świat?
Niestety, przyznaję się. Nie należę do aniołów, choć staram się pomagać ludziom. Daleko też mi do diabła, choć używam jego narzędzia w...

Kłamstwo. W rzeczy samej coś bardzo ludzkiego. Nie ma osób, które nie kłamią. W jednej sytuacji, kiedy dzwoni Twój tata i pyta co u Ciebie? co robisz? - nie odpowiesz, że właśnie skończyłeś się masturbować i dobrze, że nie zadzwonił 3 minuty wcześniej, bo cała robota poszłaby na marne (dziwne wyjątki pomijam..). W drugiej sytuacji dzwonisz do żony, że będziesz dłużej w pracy, patrząc przy tym na stojącą w progu seksowną sekretarkę. Z moralnej reguły każdy powie, że pierwsza sprawa drugiej do pięt nie dorasta. Ja jestem innego zdania. Uważam, że nie ma mniejszego lub większego kłamstwa. Nie bez powodu oba przypadki i tak nazywamy kłamstwem. Każde kłamstwo swój konkretny powód. A czy relacja rodzice - nastolatek nie opiera się w większości, w pewnym sensie na kłamstwie?
Świat bez kłamstw. Osobiście nie potrafię sobie tego wyobrazić, kiedy przed oczami mam dzisiejszy ludzki cynizm i egoizm. Sprawa jest prosta: kłamiąc, albo coś zyskamy albo stracimy. 50% szans.

Jestem młoda i może jeszcze nie wiem nic o życiu, ale widzę jak jest i nie chcę spuszczać na siebie hipokryzji mówiąc jakie to kłamstwo jest złe, kiedy samej zdarza mi się skłamać.

I nie "w dobrej albo "złej wierze" ". Po prostu skłamać.
Kłamie kiedy muszę albo kłamie kiedy chcę.
To słowo powinno nabrać neutralnego znaczenia.

Kłamstwo. W rzeczy samej coś bardzo ludzkiego. Nie ma osób, które nie kłamią. W jednej sytuacji, kiedy dzwoni Twój tata i pyta co u Ciebie? co robisz? - nie odpowiesz, że właśnie skończyłeś się masturbować i dobrze, że nie zadzwonił 3 minuty wcześniej, bo cała robota poszłaby na marne (dziwne wyjątki pomijam..). W drugiej sytuacji dzwonisz do żony, że będziesz dłużej w...

Nie dotykam twarzy. Nie rozglądam się na boki. Patrzę Ci w oczy, ale nie natarczywie. Odpowiadam na pytanie i za wszelką cenę staram się wyglądać tak, jakbym wcale nie oszukiwała.
„Tak, u mnie wszystko w porządku, dziękuję.”
„Nie, nie mam ci tego za złe, no co ty, daj spokój!”
„Tak, żałuję tego co zrobiłam.”
Żądam szczerości. Żądam, żebyś odkrył przede mną swoje serce i opowiedział mi swoje najskrytsze tajemnice. Jestem pewna, że ja również to zrobię, ale jeszcze nie teraz. Nie dziś. Jeszcze nie ufam Ci na tyle. Im mniej o mnie wiesz, tym trudniej będzie Ci mnie skrzywdzić. To nie tak, że czekam, aż to zrobisz. Niby dlaczego chciałbyś mnie zranić? Na pewno nie mógłbyś się do tego posunąć, ale...
Wypowiedziane kłamstwa tworzą między nami niewidzialną ścianę. Jak murarz ustawia cegły, tak i ja pieczołowicie kładę kłamstwo koło kłamstwa. Spoiną jest wstyd, który nieustannie gromadzi się wokół mnie. Wstydzę się tego, że kłamię. Wstydzę się tego, że Ci nie ufam. Wstydzę się i boję się twojej reakcji, kiedy runie mur i ujrzysz prawdziwą mnie. Ale przecież tak jest lepiej i dla mnie, i dla ciebie. Powtarzam to zdanie jak mantrę.
Lepiej. Bezpieczniej.
Kolejne kłamstwo.
Wyrzuty sumienia okrążają mnie, a strach paraliżuje każdy mięsień mojego ciała. Podświadomie wiem, że te małe kłamstewka są nieistotne, że nie wyrządziłam nimi krzywdy. Jednocześnie słyszę mamę, mówiącą, że nie można kłamać. Mamę, która odpowiada na moje pytanie i mija się z prawdą. Pamiętam nauczycielkę z podstawówki, karzącą ucznia za oszustwo. Nauczycielkę, która nie była z nami szczera.
Szczerość, mówią nam, jest podstawą każdej relacji międzyludzkiej.
Wszyscy kłamią. Nikt się nie przyznaje, ale wszyscy kłamią i to jest jedna z tych niewielu rzeczy, których możemy być pewni, więc gdy kolejnym razem zapytasz, czy wszystko w porządku, to pozbędę się wyrzutów sumienia i odpowiem, że tak. Wszystko w jak najlepszym porządku.

Nie dotykam twarzy. Nie rozglądam się na boki. Patrzę Ci w oczy, ale nie natarczywie. Odpowiadam na pytanie i za wszelką cenę staram się wyglądać tak, jakbym wcale nie oszukiwała.
„Tak, u mnie wszystko w porządku, dziękuję.”
„Nie, nie mam ci tego za złe, no co ty, daj spokój!”
„Tak, żałuję tego co zrobiłam.”
Żądam szczerości. Żądam, żebyś odkrył przede mną swoje serce i...

Nie ma człowieka, który nie kłamie. Ale różne są tego powody. Niektórzy chcą być uprzejmi i taktowni.
-Jak wyglądam w tej bluzce?
-Świetnie.
A w myślach: Trochę cię pogrubia i ten kolor ci nie pasuje.
Dlaczego nie możemy odważyć się na szczerość?! Przecież to nie jest takie trudne. Wszystkim znany jest frazeologizm - owijać w bawełnę. Lepiej powiedzieć prawdę "okrężną drogą", niż kłamać w żywe oczy.
Niektórzy kłamią, aby chronić siebie lub innych. Uważam, że to drugie jeszcze da się wybaczyć, ponieważ jest to działanie na korzyść innych, bardzo zresztą honorowe. Ale jeżeli kłamiesz po to, aby wymigać się od kary, to jesteś zwyczajnym tchórzem. Każdy musi ponosić odpowiedzialność za swoje czyny i słowa.
Tak prezentuje się moja opinia. Uważam, że każde kłamstwo jest niedopuszczalne. Po co kreować nową rzeczywistość? Mamy książki, aby zanurzyć się w innym świecie, a realia pozostawmy takimi jakie są. Mi także zdarza się kłamać. Ale nie zagłuszam wyrzutów sumienia, tylko po prostu szczerze, uczciwie się do tego przyznaję.

Nie ma człowieka, który nie kłamie. Ale różne są tego powody. Niektórzy chcą być uprzejmi i taktowni.
-Jak wyglądam w tej bluzce?
-Świetnie.
A w myślach: Trochę cię pogrubia i ten kolor ci nie pasuje.
Dlaczego nie możemy odważyć się na szczerość?! Przecież to nie jest takie trudne. Wszystkim znany jest frazeologizm - owijać w bawełnę. Lepiej powiedzieć prawdę "okrężną...