"Kiedy znajdziemy się na zakręcie, co z nami będzie?" śpiewała Sylwia Grzeszczak. No właśnie, co z nami będzie? Ja już nauczyłam się, żeby nie planować jutra bardzo dokładnie, bo w życiu jak w labiryncie - każdy wybór na swoje konsekwencje.
Czy miałam przygody z zrujnowanymi planami? I to nie raz! Najczęściej były to takie, na które czekałam z niecierpliwością. A gdy myślałam, że gorzej być nie może to mnie jeszcze samochód ochlapał - i to nawet w słoneczne dni, albo potknęłam się na prostej drodze.
Niektórzy moi znajomi wolą iść dłuższą drogą, byle by nie skręcać. Ja robię odwrotnie. Nieważne którędy, istotne, że szybko na miejscu. Tak więc śmiało skręcam w praktycznie każdy możliwy zakręt. I póki co żyję, więc chyba te moje wybory nie są takie złe.
Spokojnie życie? Bez żadnych wzlotów i upadków? To nie dla mnie! Bo co bym opowiadała wnukom bujając się w drewnianym fotelu? Gdyby człowiek wiedział co go spotka za rogiem, nie znałby uczucia jakim jest szok czy, chociażby zaskoczenie, które potrafią w niesamowity sposób ubarwić nasz ponury dzień.
Podsumowując: life is brutal, and full of zasadzkas and sometimes kopas w dupas, so you must be czujny, bo za każdym corner czai się danger.

"Kiedy znajdziemy się na zakręcie, co z nami będzie?" śpiewała Sylwia Grzeszczak. No właśnie, co z nami będzie? Ja już nauczyłam się, żeby nie planować jutra bardzo dokładnie, bo w życiu jak w labiryncie - każdy wybór na swoje konsekwencje.
Czy miałam przygody z zrujnowanymi planami? I to nie raz! Najczęściej były to takie, na które czekałam z niecierpliwością. A gdy...

Zamknęłam drzwi, a klucz schowałam do kieszeni spodni. Wychodząc z domu wzięłam parasol, bo w telewizji zapowiadali deszcze, kolejna nie trafiona prognoza - pomyślałam. Idąc chodnikiem zaczęłam rozmyślać o przyszłości, niedługo zacznę studia i samodzielne życie, na tę myśl uśmiechnęłam się w duchu...
- Co się tak cieszysz do tego chodnika?
Ups... chyba uśmiechałam się nie tylko w duchu. Odwróciłam się i ujrzałam mojego kolegę z liceum.
- Hej! Marcin nie zauważyłam cie.
- Tak myślałem idziesz zadowolona już od pięciu minut, co cie tak rozbawiło?
- Myślałam o studiach, pochwale ci się, że przyjęli mnie na medycyne.
- Oo... gratuluję, ale jestem zdziwony, naprawde kręci cię medycyna? Będziesz robić ludziom operacje czy plombować zęby?
- Bardzo śmiesne! Będe miała przychodnie jak już musisz wiedzieć.
- Niewielka różnica, ale jak tam sobie chcesz, w sumie nawet fajnie, będiesz mi wypisywała recepty kiedy zechcę.
- Nie licz na to, a zresztą tobie już żadne leki nie pomogą.
- Ha! Ha! Okej nie przyszedłem gadać o mnie, bo mam mało czasu a chciałbym ci złożyć ciekawą propozycję.
- Jeśli chcesz mnie zaprosić na randkę wystarczy powiedzieć, a ja ci wtedy grzecznie odmówię.
- Jakaś ty zabawna, możesz pomarzyć o randce. A teraz do rzeczy, wiesz, że moja ciocia kuzynka ma trójkę dzieci, a w tę sobotę razem z mężem jadą na wesele jej koleżanki i nie mają z kim zostawić maluchy...
- I poprosiła mnie? Przecież nawet mnie nie zna.
- Nie, poprosiła mnie, ale nie znam się na dzieciach i nie wiem czy dam sobie z nimi radę, a jak będą płakać.
- Nie dziwię im się, gdybym miała zostać całą noc z tobą też bym płakała.
- Hej możesz przez chwilę nie żartować.
- Okej pomogę ci, ale teraz muszę lecieć, bo w Croppie są wyprzedaże.
- Pff... kobieta i zakupy, kto do tego dopuścił. To przyjde do ciebie w sobotę razem z dziećmi.
- Okej.

Usłyszałam dzwonek do drzwi, więc zdjęłam rękawicę kucharską i wbiegłam do przedpokoju. Przekręciłam klucz i do domu weszła 7-letnia dziewczynka z brązowymi włoskami, a tuż za nią w podskokach wbiegł chłopiec, miał około 4 latka. Na samym końcu do pokoju wszedł Marcin, trzymając w ręku nosidełko dla niemowląt. Zaskoczona zamknęłam drzwi i wpuściłam wszystkich do salonu. Dzieci rozsiadły się na kanapie, a Marcin z nosidełkiem usadowił się na fotelu.
- Nie zapomniałeś powiedzieć mi czegoś? - zapytałam chłopaka.
- A tak, nie wspominałem, że cała rodzina mojej kuzynki to bruneci - powiedział rozbawiony.
- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. Te dzieci robią jeszcze w pampersy i noszą smoczki, w każdej chwili mogą się ropłakać na dobre - (no może z wyjątkiem Martynki), spojrzałam na starszą dziewczynkę.
- Więc nie możemy dopuścić do tego, aby się rozpłakały.
- Ile ma to najmniejsze?
- Agatka? 5 miesiecy.
- Masz dla niej mleko i pampersy?
- No jasne wszystko jest w tej wielkiej torbie koło stołu, a zresztą nie przeżywaj musimy je tylko uśpić i zgłowy.
- Dobra widzę, że ta mała już śpi, Martynka raczej nie będzie problemem, więc najpierw zajmijmy się Adasiem.
Spojrzałam na kanapę, potem rozejrzałam się po całym pokoju i z przerażeniem stwierdziłam, że chłopca nie ma w pokoju. Natychmiast wbiegłam do kuchni, zabrałam go spod stołu, który właśnie zamierzał przewrócić. Ja, Marcin i Adaś weszliśmy do sypialni, aby przebrać małego w piżamę, ale on nie był z tego zadowolony i rzucał samochodem, w każdego, kto kazał mu iść spać...

Jechałam samochodem na spotkanie z Marcinem do kawiarni. Powiedział, że postawi mi kawę, bo pomogłam mu z dzieciakami, ale po tym co przeszliśmy w tamtą sobotę, powienien mi postawić dwie kawy, bo kiedy Agatka nie chciała przestać płakać, Adaś zbił dwa wazony swoim wozem strażackim, a Martynka wyszła z domu, kiedy nikt nie widział należało mi się jeszcze ciasto do tych kaw. Kiedy dojechałam na miejsce zaparkowałam samochód i ruszyłam w stronę Marcina i jego kolegi Tomka.
- Hej dawno cie niewidziałem - powiedział do mnie Marcin z szerokim uśmiechem.
- Zamknij się albo tak ci przyłoże, że żadne leki nawet na receptę, ci nie pomogą.
- Wiesz Tomek, Dominika chce zostać lekarzem i będę miał recepty gratis.
- Wiesz właściwie to wczoraj złożyłam podanie na inne studia... - odpowiedziałam.
- Naprawdę, jakie?
- Pedagogikę. Nie patrząc na to, ile szkód w domu wyrządziły mi te dzieci, naprawdę je polubiłam i myślę, że praca w przedszkolu to wspaniały zawód.

Zamknęłam drzwi, a klucz schowałam do kieszeni spodni. Wychodząc z domu wzięłam parasol, bo w telewizji zapowiadali deszcze, kolejna nie trafiona prognoza - pomyślałam. Idąc chodnikiem zaczęłam rozmyślać o przyszłości, niedługo zacznę studia i samodzielne życie, na tę myśl uśmiechnęłam się w duchu...
- Co się tak cieszysz do tego chodnika?
Ups... chyba uśmiechałam się nie...

Moja opowieść w porównaniu z poprzednimi może wydać się błaha, dziecinna i trochę nie na miejscu, lecz myślę, że każdy ma prawo wyrazić swoje zdanie na każdy temat, więc ją tu przytoczę.

Przez większość swojego życia bierzemy udział w dawno zaplanowanych wydarzeniach. Zaplanowanych przez nas, naszych rodziców i znajomych.

Ja również należałam do tego grona osób, które zawsze dzierżą w torebce długopis i mały organizer w czarnej okładce. Do osób, które planują każdy swój dzień, godzinę, minutę, choć nie wiedzą ile na tym tracą.

Pierwszą rzeczą, która pokazała mi jak cieszyć się nieplanowanymi i spontanicznymi wypadami były ... ( nie uwierzycie!).. pociągi!

Głupie!? Niemądre1? Ale jakie prawdziwe. Pociągi bowiem poruszają się według z góry zaplanowanego rozkładu jazdy. Powinny przyjeżdżać i odjeżdżać w ustalonych godzinach, zabierać odpowiednich pasażerów, którzy wsiądą do wyznaczonego im przedziału. Wszystko w kursowaniu tych środków komunikacji musi być dokładnie zaplanowane.

Słowa '' powinny " i '' musi " są tutaj kluczowe. Zrozumiecie jeśli przeczytacie moją prostą opowieść.

Cała historia miała miejsce w te wakacje. Razem z rodziną wybrałam się na tygodniowy wypad do przepięknej miejscowości zwanej Jastarnią. Znudzeni długimi godzinami spędzonymi nad czystym Bałtykiem, w trzydziestostopniowym słońcu postanowiliśmy wybrać się na Hel, do fokarium.

Wycieczka była już z góry zaplanowana. Pociąg miał przyjechać o godzinie dziesiątej trzydzieści. Całą rodziną bardzo się spieszyliśmy. Wstaliśmy dużo wcześniej i poszliśmy rano na stołówkę po wcześniejszym zawiadomieniu obsługi jadłodalni o naszym wcześniejszym przybyciu.. Śniadanie również zjedliśmy w pośpiechu i udaliśmy się na peron.

Czekaliśmy i czekaliśmy do godziny dziesiątej czterdzieści pięć. Gdzie jest ten pociąg? Mój tata zdenerwowany stał jedną nogą na peronie, a drugą na szynie nasłuchując oznak nadjeżdżającego pociągu. Nic. Czekaliśmy i czekaliśmy. Wybiła jedenasta. Zdenerwowani i zawiedzeni siedzieliśmy na chłodnych płytkach chodnikowych wpatrując się w zakręt, zza którego powinien nadjechać pociąg. Nic. W końcu wybiła jedenasta trzydzieści. Zrezygnowani opuściliśmy peron, obiecując sobie, że na Hel wybierzemy się jutro. Cały plan dnia runął jak domek z kart.

Następnego dnia historia się powtórzyła.

Wycieczka była już z góry zaplanowana. Pociąg miał przyjechać o godzinie dziesiątej trzydzieści. Całą rodziną tak jak wczoraj bardzo się spieszyliśmy. Wstaliśmy dużo wcześniej i poszliśmy rano na stołówkę po wcześniejszym zawiadomieniu obsługi jadłodalni o naszym wcześniejszym przybyciu.. Śniadanie równeż zjedliśmy w pośpiechu i udaliśmy się na peron.

Jak poprzedniego dnia czekaliśmy i czekaliśmy do godziny dziesiątej czterdzieści pięć. Gdzie jest ten pociąg? Mój tata zdenerwowany stał jedną nogą na peronie, a drugą na szynie nasłuchując oznak nadjeżdżającego pociągu. Nic. Czekaliśmy i czekaliśmy. Wybiła jedenasta. Zdenerwowani i zawiedzeni siedzieliśmy na chłodnych płytkach chodnikowych wpatrując się w zakręt, zza którego powinien nadjechać pociąg. Nic. W końcu wybiła jedenasta trzydzieści. Nagle za zakrętem pojawił się pociąg. Uszczęśliwieni staliśmy i czekaliśmy aż otworzą się jego drzwi. Pociąg zatrzymał się. Drzwi się otworzyły i... nie było już dla nas miejsca. Cały peron ( podobnie jak ich reszta ) był zapchany przez turystów. Nie udało nam się do niego wsiąść.Zrezygnowani opuściliśmy peron, obiecując sobie, że na Hel wybierzemy się jutro. Cały plan dnia znów runął jak domek z kart.

Dnia trzeciego.

Tym razem nie śpieszyliśmy się choć plan dnia był napięty. W spokoju zjedliśmy śniadanie o późniejszej godzinie i powolnym krokiem szliśmy na peron gdy nagle dobiegł nas głośny gwizd. Na szynach pojawił się rozpędzony pociąg. Do peronu został nam ponad kilometr. Zdeterminowani rozpoczęliśmy wyścig z czasem lub, jak ktoś woli, z pociągiem. Pociąg zatrzymał się na peronie, a nam do przebiegnięcia zostało jeszcze ok. 300 m. Biegliśmy jednak dalej. Gdy dobiegliśmy pociąg odjeżdżał już z peronu.
'' - Jak to możliwe? - zapytałam zrozpaczona. - Przez dwa dni się spóźniał, a dziś przyjechał dziesięć minut wcześniej?"

Wtedy obrócił się do nas mężczyzna sprzątający na peronie.
'' - Och! Proszę państwa, przyszli państwo na ten pociąg o dziesiątej trzydzieści? To był dopiero ten spóźniony pociąg z godziny dziewiątej dziesięć."
Zszokowani wpatrywaliśmy się w mężczyzne. Wszyscy byli zawiedzeni komunikacją miejską i faktem, że nie udało nam się zdążyć na pociąg. W tym momencie zza lady pobliskiego sklepy wyszła miła sprzedawczyni.
'' Proszę państwa tam dalej jest przystanek autobusów i busów kursujących na Hel.- zaśmiała się."
Wszyscy byliśmy zaskoczeni i własną głupotą i brakiem orientacji. Podziękowaliśmy kobiecie i poszliśmy na przystanek. Akurat zatrzymał się bus.
'' Czy kursuje pan na Hel? - zapytałam"
'' - Jasne, wsiadajcie. - odpowiedział kierowca.''
W końcu po trzech dniach udało nam się pojechać na Hel i obejrzeć wspaniałe fokarium.
To wydarzenie nauczyło mnie dwóch rzeczy:
Po pierwsze: nie zawsze wszystko da się zaplanować i nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem.
Po drugie: lepiej nie ufać komunikacji miejskiej :)

Moja opowieść w porównaniu z poprzednimi może wydać się błaha, dziecinna i trochę nie na miejscu, lecz myślę, że każdy ma prawo wyrazić swoje zdanie na każdy temat, więc ją tu przytoczę.

Przez większość swojego życia bierzemy udział w dawno zaplanowanych wydarzeniach. Zaplanowanych przez nas, naszych rodziców i znajomych.

Ja również należałam do tego grona osób, które...

Nigdy nie planowałam za bardzo przyszłości, wychodziłam z założenia „co ma być to będzie”, czasami takie nieplanowane sytuacje kończą się bardzo dobrze. W przekonaniu, że postępuję dobrze utrzymuje mnie sytuacja sprzed trzech lat. Przypadek, którego nie planowałam, a zupełnie odmienił moje życie.
Zawsze byłam osoba nieśmiałą, bałam się przyszłości, jak ja sobie w życiu poradzę skoro wszystkiego się boję, nie mam żadnych znajomych, a dorosłość już tak blisko. Przyszedł czas wyboru studiów, początkowo nie dostałam się na ten kierunek, na który chciałam, sytuacja mało optymistyczna, mogłam czekać dalej, ostatecznie bym się tam dostała, ale postanowiłam zaryzykować i całkowicie zmienić plany. Zdecydowałam się na kierunek, którego nazwa w zasadzie nic mi nie mówiła, jedyne co mogłam przypuszczać to, że będzie ciężko. Pozwoliłam, że przypadek wpłynie na całe moje przyszłe życie, mogło się to skończyć całkowitym niepowodzeniem, ale stało się zupełnie inaczej. Ta decyzja zapoczątkowała ciąg pozytywnych zmian w moim życiu, teraz, po trzech latach z całą pewnością mogę powiedzieć, że to była najlepsza decyzja w moim życiu i jeśli jeszcze raz miałabym zaryzykować, zrobiłabym to. Dzięki temu częściej zaczęłam ryzykować, robić rzeczy, na które wcześniej bym się nie odważyła, o których wcześniej bym nawet nie pomyślała. Stałam się zupełnie inną osobą, pewną siebie, otoczoną wspaniałymi ludźmi, spełniam swoje marzenia, rozwijam się, robię to co kocham. Jeszcze trzy lata temu nawet nie odważyłabym się marzyć, że tak będzie wyglądać moje życie. Teraz staram się pomagać takim osobom, jak ja kiedyś, pomóc uwierzyć, pomóc zacząć być sobą, pokazać, że można inaczej żyć, wystarczy zrobić tylko jeden krok poza swoje schematy, zaryzykować i zmienić swój świat.
Teraz już nie boję się przyszłości, bo wiem, że wszystko przede mną, wszystko w moich rękach i z każdego niepowodzenia można wyciągnąć coś pozytywnego. Gdy w życiu trafiam na jakąś przeszkodę, gdy nie wszystko idzie po moich myślach, nie załamuję się, wiem, że mogę wyciągnąć z tego korzyści i zazwyczaj dzięki takim porażkom osiągam swój kolejny osobisty sukces.

Nigdy nie planowałam za bardzo przyszłości, wychodziłam z założenia „co ma być to będzie”, czasami takie nieplanowane sytuacje kończą się bardzo dobrze. W przekonaniu, że postępuję dobrze utrzymuje mnie sytuacja sprzed trzech lat. Przypadek, którego nie planowałam, a zupełnie odmienił moje życie.
Zawsze byłam osoba nieśmiałą, bałam się przyszłości, jak ja sobie w życiu...

Dawno, dawno temu... W czasach, kiedy internet blokował linie telefoniczne i był tylko dla wybranych - miałam gg. Jako zwariowana nastolatka czasami siadałam do komputera, czekałam cierpliwie na połączenie z internetem i wypatrywałam wiadomości do znajomych... Pewnego dnia patrzę, a tu Ktoś do mnie zagaduje. Zaczęliśmy pisać i tak od słowa do słowa, przegadaliśmy 3 lata. Najśmieszniejsze jest to, że się nigdy w tym czasie nie spotkaliśmy, chociaż jesteśmy z Ktosiem z tej samej miejscowości. Tak nas te rozmowy związały, że jesteśmy już razem 6 lat i planujemy ślub oraz z optymizmem patrzymy w przyszłość... A zaczęło się tak nagle, niespodziewanie, przypadkowo, mogłam zignorować tą wiadomość... Nigdy nie wiadomo, co jest nam spisane na kartach najwspanialszej powieści - ŻYCIA.

Dawno, dawno temu... W czasach, kiedy internet blokował linie telefoniczne i był tylko dla wybranych - miałam gg. Jako zwariowana nastolatka czasami siadałam do komputera, czekałam cierpliwie na połączenie z internetem i wypatrywałam wiadomości do znajomych... Pewnego dnia patrzę, a tu Ktoś do mnie zagaduje. Zaczęliśmy pisać i tak od słowa do słowa, przegadaliśmy 3 lata....

Ja zawsze coś planuje ale nie zawsze moje plany mi wychodzą jak bym ciałą. Jak moje sąsiada mówi rób palny a rozśmieszy Pana Boga. Człowiek zawsze wierzy że jest jutro i że można sobie zaplanować. Nie który myślą że lubią żyć z dnia na dzień a nie który lubą planować całe swe życia ale nie zawsze się tak da życie w naszych czasch jest tak nie przewidywalne nie widmo co się może. i teraz nie przychodz do głowy taki zdowie w który ja maił uczesniczy ale przychodzi mitak historia . Jedynej dziewczyny zasrzelonaj w kinie 2 tygodnie temu że w częsniej już miała udzieł w taki wydarzeniu i przeżyła a teraz już nie miała tyle szcześcia. Myślę że co jest przeznaczone człowiekowi to się wydarzy, tak samo jest z miłością każdy człowiek ma swoją połówkę wszczśnie czy pożniej ją spodaka i będe ten jedny czy ta jedyna. Życie to jesdna wielka niespodzianka.

Ja zawsze coś planuje ale nie zawsze moje plany mi wychodzą jak bym ciałą. Jak moje sąsiada mówi rób palny a rozśmieszy Pana Boga. Człowiek zawsze wierzy że jest jutro i że można sobie zaplanować. Nie który myślą że lubią żyć z dnia na dzień a nie który lubą planować całe swe życia ale nie zawsze się tak da życie w naszych czasch jest tak nie przewidywalne nie widmo co się...

Być jak Mickiewicz

Od zawsze byłam dobrze zorganizowana. Misie musiały stać na innej półce niż lalki, książki poukładane w szufladzie, miseczki dla kotów ułożone, itp. Śniadanie o tej godzinie, obiad o tamtej, a kolacja przed osiemnastą. Koleżanki mogły przychodzić tylko w danym dniu i zostawać do ustalonej godziny, ja tak samo.
Potem poszłam do gimnazjum.
Musiałam przestać się przejmować bzdurami. Lalki i misie wylądowały na strychu, ich miejsce na półkach zaczęły zajmować książki. Nie jadłam o tych samych godzinach, zdarzało się, że sama gotowałam, ponieważ rodziców często nie było w domu. Chcąc spędzić z kimś swój wolny czas, zapraszałam ludzi do siebie, gdy tylko chciałam, nie zwracając uwagi na bałagan i chaos panujący w moim pokoju.
Kupiłam sobie kalendarzyk na biurko i zapisywałam na nim wszystkie sprawdziany, kartkówki, zebrania, spotkania, itp. Gdy dziś przeglądam na strychu moje byłe kalendarze, jestem zdziwiona, że dałam radę wyrobić się za wszystkim w ciągu 24 godzin.
Znalazłam się w liceum.
Doba stała się zbyt krótka. Kalendarz biurkowy zamieniłam na wielki notes z kalendarzem, w którym trudno znaleźć wolną linijkę. Sprawdziany, kartkówki, zajęcia dodatkowe i korepetycje przeplatają się ze sobą i przeskakują z tygodnia na tydzień w zwiększonej ilości. Tylko w ferie zimowe i wakacje mogę przyglądać się śnieżnobiałym stronom, na których widnieje odliczanie- chcę wiedzieć ile czasu na odpoczynek mi zostało.
Chciałam zostać lekarzem. Myślałam o byciu chirurgiem, potem zachciało mi się stać się dentystką z prawdziwego zdarzenia. W końcu taki wybrałam profil, a maturę będę zdawać z przedmiotów ścisłych.
Pewnego dnia przeglądałam zdjęcia z wycieczki do Krakowa. Mam konto na deviantart.com, chciałam dodać coś fajnego. Natrafiłam na zdjęcie przedstawiające pomnik Mickiewicza. Przyglądając się fotografii, zrozumiałam, że zamęczanie siebie całogodzinnym sterczeniem przed książkami i pomysłami na przyszłość, których wcale nie pragnę zrealizować, jest nie w porządku. Zawsze chciałam być kimś ważnym, osobą o której nie zapomni świat.
Kto nie zna Mickiewicza? Chciałam być jak on – nieśmiertelna. Człowiek ten wciąż żyje w sercach Polaków. Jego utwory czytane są przed osoby w każdym wieku. Ludzie uczą się ich na pamięć od najmłodszych lat, a aktorzy z dumą grają w ekranizacjach jego poezji.
Nie pragnę oglądać mojej twarzy na okładkach gazet oraz na portalach plotkarskich. Chcę być jak Mickiewicz. Chcę robić to, co kocham. Pragnę choć trochę zmienić ludzi, pokazać im coś lepszego. Nie stracę nadziei. Nie możemy stać się zombie pochylonymi całymi dniami nad nowoczesnym sprzętem komputerowym. Nie chcę być kolejnym lekarzem, który z zimną krwią wykonuje kolejne zabiegi, a zmęczony rutyną dnia i swoim męczącym zawodem, nie potrafi się już nawet uśmiechnąć.
Jeszcze nie wiem, kim chcę zostać. Wciąż szukam swojej drogi, ale dzięki tej chwili refleksji nad zdjęciem pomnika Adama Mickiewicza w Krakowie wiem, że na pewno nie stanę się kolejnym człowiekiem, który wstanie, zapracuje, odbierze wypłatę i pójdzie spać, by kolejnego dnia zrobić to samo.

Być jak Mickiewicz

Od zawsze byłam dobrze zorganizowana. Misie musiały stać na innej półce niż lalki, książki poukładane w szufladzie, miseczki dla kotów ułożone, itp. Śniadanie o tej godzinie, obiad o tamtej, a kolacja przed osiemnastą. Koleżanki mogły przychodzić tylko w danym dniu i zostawać do ustalonej godziny, ja tak samo.
Potem poszłam do gimnazjum.
Musiałam...

Najlepsze liceum. Przyszłościowe studia. Satysfakcjonująca praca. Ewentualnie mąż. Ewentualnie dziecko.

Zawsze wierzyłam, że właśnie tak będzie. Schody zaczęły się w momencie, kiedy uświadomiłam sobie, że to liceum wcale nie jest najlepsze. Opinia to jedno, stan faktyczny - zupełnie inna bajka. Kurczowo trzymałam się reszty planu:

Przyszłościowe studia. Satysfakcjonująca praca. Ewentualnie mąż. Ewentualnie dziecko.

Pod koniec liceum ostatnie, co umiałam wymyślić, to przyszłościowy kierunek. Kiedy jest się dobrym ze wszystkiego, to nie jest się dobrym z niczego. Po co mi były same piątki? Trzeba było mieć same tróje i piątkę z matematyki - przynajmniej byłoby wiadomo, w którą stronę podążać.

Uparłam się na filologię szwedzką, ale zapomnieli zrobić nabór w Krakowie. Na godzinę przed maturą nie wiedziałam, co chcę robić. Zaraz po maturze dla świętego spokoju (coby rodzice nie truli) złożyłam do stolicy, coby zrealizować marzenie o UJ - do Krakowa i schodząc na ziemię i myśląc realnie o tym, co potrafię.. do Katowic. Trafiła się germanistyka na Śląsku. Jeszcze nie wyjechałam z domu, a już wiedziałam, że ni mnie grzeje, ni mnie ziębi. Trudno.

Jakiekolwiek studia. Satysfakcjonująca praca. Ewentualnie mąż. Ewentualnie dziecko.

W domu się skomplikowało i postanowiłam rzucić mój kierunek w diabły. I tak go nie lubiłam. Utwierdził mnie w tym "Faust". Wróciłam do rodzinnego domu, rozpoczęłam informatykę. Może i uczelnia taka sobie, ale chociaż sprawiało mi to frajdę. Gdyby wcześniej, ktokolwiek powiedział mi, że będę miała studia przy komputerze - wyśmiałabym go z pewnością. Przewrotność losu, a co!

Satysfakcjonująca praca. Ewentualnie mąż. Ewentualnie dziecko.

Tylko.. z tą pracą, to dość skomplikowane. Nie było i tyle. Skupiłam się jednak na mężu. Co prawda w planach występował fakultatywnie, ale jak się nie ma tego, co się lubi, to się lubi, co się ma. Namówiłam ówczesną miłość mojego życia na ten sam kierunek, zamieszkaliśmy razem. Stało się jasne, że to już ten jedyny. I na zawsze. Znowu moje plany diabły wzięli.

Praca. Dziecko.
Albo:
Dziecko. Praca.

Wcale nie było tak łatwo o pracę - zwłaszcza, że uzupełniające studia robiłam (tfu, wciąż robię) dziennie. Po ślubie mogłam się zatem skupić na potomstwie. Sierpień - nic. Wrzesień - nic. Październik - nic. Listopad - nic. Moje nadzieje na macierzyństwo zaczęły zanikać. Grudzień - nic. Styczeń - nic. Luty - nic. Pomyślałam: nie to nie. Nie ma sensu. Może faktycznie najpierw obrona pracy magisterskiej, potem praca. A dziecko - kiedy i ja będę mieć pewną sytuację zarobkową. Marzec, kwiecień - upłynął na szukaniu pracy. Kiedy w maju znalazłam.. okazało się, że dni stają się bardziej męczące. Poranki cięższe. Wieczory.. jakoś dziwnie senne. W "Dzień matki" naszła mnie myśl, że może jednak mam co świętować - ale zabrakło mi odwagi, żeby iść do apteki. 31.05 zaczęłam liczyć dni. Tchnął mnie do tego poranny spacer do łazienki. W "Dzień dziecka" wpatrywałam się w dwie kreski i zastanawiałam się, czy przypadkiem nie śnię jeszcze. Kiedy gotowa byłam sobie odpuścić, szczęście samo przyszło do mnie.

Obrona. Praca. Drugie dziecko.

Tylko... czy aby na pewno jestem w stanie skończyć moje dzieło zwane potocznie pracą magisterską? Czy znajdę opiekunkę do dziecka i, czy będę w stanie je zostawić z nią? Czy tak łatwo uda mi się znowu zajść w ciążę i nosić maleństwo pod sercem?

Planowanie jest fajne. Brak realizacji planów... jak u mnie jest rzeczą oczywistą. Nie zdziwię się, jak w najbliższym czasie to praca znajdzie mnie. Albo... jak maleńka istota zamieszka w brzuchu, chociaż jest ostatnim elementem tej układanki. Tak naprawdę - plan planem, ale z niecierpliwością czekam na to, co przyniesie życie, bo póki co mnie nie zawiodło. Nie byłam w najlepszym liceum, nie skończyłam przyszłościowych studiów i nie mam satysfakcjonującej pracy. Mam za to wspaniałą i kochającą rodzinę. A kiedy dorzucę do tego pogodę ducha, to zdecydowanie mam więcej niż to, co sobie zaplanowałam lata temu.

Najlepsze liceum. Przyszłościowe studia. Satysfakcjonująca praca. Ewentualnie mąż. Ewentualnie dziecko.

Zawsze wierzyłam, że właśnie tak będzie. Schody zaczęły się w momencie, kiedy uświadomiłam sobie, że to liceum wcale nie jest najlepsze. Opinia to jedno, stan faktyczny - zupełnie inna bajka. Kurczowo trzymałam się reszty planu:

Przyszłościowe studia. Satysfakcjonująca...

Im mniej się ma ambicji i planów wobec przyszłości, tym jest ona ciekawsza. Jeśli mam plany, jak coś będzie wyglądało, rzadko tak to wygląda. Nawet więcej, im bardziej się spinam, żeby było coś w określony sposób, tym bardziej się to nie klei. W moim życiu wiele rzeczy poszło niezgodnie z planem albo wbrew planom. Uczę się wtedy przyjmować wszystko z bogactwem inwentarza. Miniony rok był takim czasem, gdy prawie wszystko co sobie zaplanowałam ułożyło się inaczej niż chciałam. Nigdy wcześniej nie czułam się tak bezradna jak wtedy. Nabrałam pokory wobec życia bo dotychczas myślałam, że wszystko mogę. Obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie podejmę pracy za biurkiem. Sytuacja na rynku w moim miasteczku zmusiła mnie, że robiłam dokładnie to czego nie cierpiałam. Chciałam wrażeń, żeby coś działo się w moim życiu, ale uległam wypadkowi i byłam unieruchomiona przez kilka tygodni co zatrzymało mnie w biegu. Zaczęłam leczyć się z uczucia do pewnego mężczyzny, gdy niespodziewanie się pojawił i nieplanowane uczucie wróciło ze zdwojoną siłą. Na chwilę. Podjęłam terapię, żeby uporządkować swoje życie, a w rezultacie przypłaciłam to depresją. Wszystko na odwrót. A co z dobrymi rzeczami, których nie planowałam? Przyszły same. Zawsze chciałam pisać i niepostrzeżenie zaczęłam to robić, tak ostrożnie niczego nie planując. I spełnia się. Piszę, publikuję i coraz częściej wygrywam w konkursach literackich. Tęskniłam za wartościowymi znajomościami, ale nie chciałam robić niczego na siłę. I pojawiły się same. Brakowało mi dobrych relacji z mamą i nie wierzyłam, że to kiedyś może się zmienić a okoliczności w moim życiu sprawiły, że relacje zaczęły same się zmieniać na lepsze. Odstawiłam antydepresanty i zaczęłam się lepiej czuć bez leków. Uczę się otwierać na to, co przynosi życie za bardzo już nie planując. Bo najlepsze w życiu może być to, co przychodzi samo.

Im mniej się ma ambicji i planów wobec przyszłości, tym jest ona ciekawsza. Jeśli mam plany, jak coś będzie wyglądało, rzadko tak to wygląda. Nawet więcej, im bardziej się spinam, żeby było coś w określony sposób, tym bardziej się to nie klei. W moim życiu wiele rzeczy poszło niezgodnie z planem albo wbrew planom. Uczę się wtedy przyjmować wszystko z bogactwem...

Jestem osobą kreatywną oraz spontaniczną, lecz planowanie to zdecydowanie moja działka. Uwielbiam zażądzać i stwarzać nowe możliwości oraz podnosić poprzeczkę. Niestety moją słabością jest tłumienie w sobie emocji. Nigdy nie potrafiłam się z tym uporać,to mój odwieczny wróg. Pewnej przepłakanej nocy postanowiłam sobie,że już nigdy więcej nie będę płakać i żalić się nad własnym losem. Oczywiście na początku było mi bardzo ciężko ,lecz nie poddawałam się i wierzyłam. Nadzieja dawała mi siłę. Za każdym razem ,gdy łzy cisnęły mi się do oczu myślałam o obietnicy ,którą złożyłam sobie tamtej nocy. Chciałam być silna i poniekąd mi się to udało. Zaplanowałam ,że otworzę się na nowe znajomości i kontakty. Weszłam na pewien potral społecznościowy i założyłam tam konto. Po niespełna dwunastu minutach dostałam zaproszenie na rozmowę od użytkownika o nazwie "Spontaniczny94". Przedstawił mi się jako niespełniony w życiu osiemnastolatek żyjący chwilą. Miło nam się rozmawiało ,a po paru dnaich wymieniliśmy się numerami telefonu. Pomimo ,że dzieliła nas gigantyczna odległość ,pisaliśmy. Zwierzaliśmy się sobie wzajemnie i czułam się z tym świetnie. Piotr, bo tak miał na imię, opowiedział mi o swoim nałogu ,jakim jest alkoholizm. Codzienna monotonnia życia doprowadziła go do takiego stanu. Świat stał się dla niego rutyną i bezużytecznym pinkiem. Bo oczywiście życie jest według niego grą. Czatowaliśmy bardzo często, czasami nawet do białego rana, aż nagle poczułam wielką ochotę na zwierzenie się komuś ze swoich problemów. Napisałam, że przez kilka miesięcy męczę się z depresją. Nie potrafię się już uśmiechać tak jak kiedyś. Napisałam mu o moim planie ,a raczej misji - ZERO PŁACZU. Myślałam ,że mnie wyśmieje ,lecz zaskoczył mnie i pomógł. Postanowił przedstawić mi świat oczyma dziecka ,kazał mi go sobie tak wyobrazić. Zamknęłam oczy i pogrążyłam się w marzeniach. Czułam odprężenie i błogość. Zrozumiałam ,że świat jest taki jakim go sobie stwarzamy. Od tamtej rozmowy stan mojego zdrowia emocjonalnego podniósł się ,a ja czuję się jak nowo narodzona. Oczywiście zdarza mi się popłakać ,lecz prez konkretne powody. Spontaniczny pokazał mi ,że nie wszystko musi iść zgodnie z planem ,a życie niesie nam tyle niespodzianek ,że nawet sobie tego nie wyobrażamy. Miał rację, a przeżycia które towarzyszyły mi przez ten cały czas, doprowadziły mnie do nowej pasji jaką jest psychologia..

Jestem osobą kreatywną oraz spontaniczną, lecz planowanie to zdecydowanie moja działka. Uwielbiam zażądzać i stwarzać nowe możliwości oraz podnosić poprzeczkę. Niestety moją słabością jest tłumienie w sobie emocji. Nigdy nie potrafiłam się z tym uporać,to mój odwieczny wróg. Pewnej przepłakanej nocy postanowiłam sobie,że już nigdy więcej nie będę płakać i żalić się nad...