W najtrudniejszych momentach mojego życia jest przy mnie moja rodzina i ukochany mężczyzna. Jak byłam młodsza - w szkole, to swój smutek przelewałam na papier, z czego powstało kilka nawet fajnych, aczkolwiek smutnych wierszy. Teraz radze sobie poprzez rozmowe, a czasem wypłakuje wszystkie złe emocje. Zdarza się też tak, że dobrze działa na mnie samotny czas w ogrodze lub na łonie naatury, gdzie udaje mi się wyciszyć.

W najtrudniejszych momentach mojego życia jest przy mnie moja rodzina i ukochany mężczyzna. Jak byłam młodsza - w szkole, to swój smutek przelewałam na papier, z czego powstało kilka nawet fajnych, aczkolwiek smutnych wierszy. Teraz radze sobie poprzez rozmowe, a czasem wypłakuje wszystkie złe emocje. Zdarza się też tak, że dobrze działa na mnie samotny czas w ogrodze lub...

Jak ci życie zbrzydnie i świat stanie się piekłem,
wsadź łeb do kibla i nakryj się deklem.
Oto, co według Agaty z powieści Marty Fox trzeba zrobić, gdy doskwiera wam proza życia. Ja mam jednak inny pomysł: zagrajmy w grę... Losujemy kartę i bez względu na to, co tam jest napisane, musimy wykonać zadanie. Zgoda? Oto, jak mogą wyglądać wasze wyzwania:

Eksperymentalny Sygnał Dobra
Zadanie najprostsze ze wszystkich: idąc po zakupy, wracając po ciężkim dniu w pracy/szkole uśmiechnij się do kilku mijanych przechodniów. Zobaczysz, ktoś na pewno odwzajemni uśmiech, a ty poczujesz się lepiej.

Czyste szaleństwo!
Co szalonego zawsze chciałaś/eś zrobić? Skoczyć na bungee, pobawić się w wesołym miasteczku tak jak wtedy, gdy było się małym dzieckiem czy chociażby zapisać się na lekcje tańca brzucha? Cokolwiek to by było, masz spełnić swoje najdziwniejsze marzenia i zapomnieć o rutynie!

Wszyscy mówią...
...kocham cię! Uściskaj swoje dziecko/chłopaka/zadzwoń do rodziców czy siostry i powiedz kilka miłych słów. Tak po prostu, bez okazji. Sprawisz,że poczują się docenieni.

Wyznania zakupoholiczki
Jeśli jesteś kobietą, to pewnie lubisz zakupy. Mogę się też założyć, że chciałabyś udać się do jakiejś stolicy mody: Paryża, Mediolanu... Czemu nie? Jeśli masz trochę oszczędności, znajdź tani bilet lotniczy last minute i wyskocz gdzieś na weekend sama lub z najbliższą przyjaciółką. Niech rozpocznie się zakupowe szaleństwo! (Wiem, że może ci się to spodobać, ale dla własnego dobra nie powtarzaj tego zbyt często, dobra? ;))

Wspomnień czar...
Każdy z nas ma swoją ulubioną książkę, film z dzieciństwa. Jeśli dawno ich sobie nie przypominałaś/eś, to zrób to teraz. Odrzuć na bok wszystkie bestsellery i zanurz się w beztroskim świecie "Dzieci z Bullerbyn" lub "Ani z Zielonego Wzgórza". A jak fajnie byłoby znów zobaczyć "Reksia" czy "Bolka i Lolka"! Tylko pamiętaj, że książki i filmy muszą mieć szczęśliwe zakończenie i pozytywne nastawienie do świata! Może i tobie udzieli się ta atmosfera?

Niech się zacznie zabawa! Karty można tworzyć według własnego uznania, z jedną tylko zasadą: zadania muszą poprawiać humor i odbiegać od szarej codzienności. Najlepiej grać razem z rodziną i przyjaciółmi. Gotowi? Zaczynamy walkę z prozą życia!

Jak ci życie zbrzydnie i świat stanie się piekłem,
wsadź łeb do kibla i nakryj się deklem.
Oto, co według Agaty z powieści Marty Fox trzeba zrobić, gdy doskwiera wam proza życia. Ja mam jednak inny pomysł: zagrajmy w grę... Losujemy kartę i bez względu na to, co tam jest napisane, musimy wykonać zadanie. Zgoda? Oto, jak mogą wyglądać wasze wyzwania:

Eksperymentalny Sygnał...

Dekalog szczęśliwego człowieka

1. Nie będziesz płakał bez powodu, a jeśli już musisz, to płacz w samotności.
2. Kochaj życie, gdyż ono kocha Ciebie.
3. Traktuj ludzi tak, jak sam chciałbyś, aby Cię traktowali.
4. Znaj swoją wartość i wiedz, kiedy mówić STOP.
6. Nie zazdrość.
7. Nie terroryzuj.
8. Kochaj swoich bliźnich i staraj się im pomagać.
9. Kiedy trzeba odejdź, kiedy trzeba zostań.
10. Uśmiechaj się codziennie, bo uśmiech nic nie kosztuje.

BONUS: Egzystencja jest tylko jedna, jest krótka i bardzo różnie można nią pokierować. Kiedy zdasz sobie sprawę, że właśnie teraz możesz dokonać czegoś przełomowego, a tracisz czas siedząc na czterech literach, wtedy doceniasz "prozę życia", gdyż ona trwa jednie niczym pstrykniecie palcami... TRACH!

Nuda, to pojęcie dla ludzi, którzy osiągnęli wszystko. Marzenia i własne ambicje sprawiają, że warto żyć i warto doświadczać nowych rzeczy!

Warto żyć, warto śnić, warto kochać, warto po prostu być! ;)

Dekalog szczęśliwego człowieka

1. Nie będziesz płakał bez powodu, a jeśli już musisz, to płacz w samotności.
2. Kochaj życie, gdyż ono kocha Ciebie.
3. Traktuj ludzi tak, jak sam chciałbyś, aby Cię traktowali.
4. Znaj swoją wartość i wiedz, kiedy mówić STOP.
6. Nie zazdrość.
7. Nie terroryzuj.
8. Kochaj swoich bliźnich i staraj się im pomagać.
9. Kiedy trzeba odejdź, kiedy...

Mój sposób na radzenie sobie z prozą życia ?
Dodawanie mu kolorów, radość z najmniejszych rzeczy które są wielkie.
Często odsyłam się w odległe marzenia, siedzenie z głową w chmurach potrafi wyleczyć doła :D

W moim życiu dość rzadko występuję proza/rutyna ale jak już się zdarzy to mam parę sposobów, sprawdzonych sposobów na to:
- PRZYJACIELE
Zawsze ze mną, zawsze pomogę, doradzą, porozmawiają, ale i pomilczą.
Często szalejemy aż nie zabraknie nam tchu. Głównie o to tu
przecież chodzi, kochać siebie i ludzi którzy nas otaczają :)
- CZYTANIE KSIĄŻEK
Dzięki nim mogę przenieść się w inny świat, świat którego nawet
mogłabym nie odkryć gdyby nie one :)
- SPACERY
Najczęściej wieczorne, miłe, przy okazji można kogoś poznać :]
- MUZYKA
Muzyka to coś co bardzo kocham, mogę siedzieć godzinami ze słuchawkami w uszach i wsłuchiwać się w rytm, melodię, dźwięk, głos wokalistów. Wszystko to pomaga na rutynę, odwołuje nas do innego świata :)

Oto główne moje sposoby na prozę życia :)
Mało kosztowne, a tak skuteczne.

Bo zawsze, ale to zawsze wtedy kiedy ktokolwiek będzie robić coś z powyższych czynności, na pewno nie będzie się nudzić i wpadać w monotonię, rutynę czy inne przykre rządzenie losu ;]

Mój sposób na radzenie sobie z prozą życia ?
Dodawanie mu kolorów, radość z najmniejszych rzeczy które są wielkie.
Często odsyłam się w odległe marzenia, siedzenie z głową w chmurach potrafi wyleczyć doła :D

W moim życiu dość rzadko występuję proza/rutyna ale jak już się zdarzy to mam parę sposobów, sprawdzonych sposobów na to:
- PRZYJACIELE
Zawsze ze mną, zawsze pomogę,...

Godzina 7.00 - pobudka
Godzina 8.00 - dzwonek na lekcje
Godzina 15.00 - powrót do domu
Godzina 16.00 - spacer, odwiedziny znajomych i tak dalej
Godzina 20.00 - powrót do domu
Godzina 21.00 - lekcje, nauka
I tak dzień w dzień.
I jak tu wyrwać się z codziennej rutyny?
Może zastosować się do słynnych słów piosenki:
"Wsiąść do pociągu byle jakiego,
Nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet,
Ściskając w ręku kamyk zielony,
Patrzeć jak wszystko zostaje w tyle. "
Jednak czy byłoby to rozsądne, zostawić wszystko 'w tyle', porzucić na pewien czas szkołę, pracę, przyjaciół, rodzinę...?
Nie, nie byłoby to rozsądne.
Ale jak urozmaicić swoje życie będąc cały czas rozsądnym? Jak rozweselić się w ponure szare dni?
Nie trzeba przecież od razu iść skakać na bungee, szukać naszej drugiej połówki, która w końcu sama się znajdzie - prędzej czy później; nie trzeba skakać z samolotu ze spadochronem.
Wystarczy przeżywać każdy dzień w pełni.
Gdy idziemy do szkoły, do pracy - co wtedy myślimy? Jesteśmy źli, że trzeba się uczyć, że pieniądze trzeba zarabiać ciężką pracą, ale przecież możemy się uśmiechnąć. Gdy się uśmiechamy, świat nabiera barw. Zauważamy też, że ludzie do nas też się uśmiechają. Czy zagadałeś kogoś, kogo nie znasz, na ulicy? Nie koniecznie dla podrywu, ale aby porozmawiać, jaka to pogoda, jakie życie? Jak nie, to czas najwyższy. Trzeba poznawać ludzi. Ludzie dali nas życie. Z ludźmi żyjemy. W ludziach mamy oparcie. To właśnie oni wtargają do naszego "świata", to właśnie nich wpuszczamy do naszych serc. Tylko oni mogą pomóc nam uniknąć depresji, pustki.
Wyobrażasz sobie życie bez ludzi? Ty sam. Jeden. Nikogo więc. Żyj. Za około 50 lat odejdziesz z tego świata. Umierasz w samotności. Nikt Ciebie nie zapamięta. Smutne. Co gorsza, nie masz do kogo otworzyć ust, do kogo się przytulić, dla kogo się wyżalić?
No ale fakt - ludzie nas otaczają. Otaczają nas, a jednak dalej jest szaro.
A gdyby dodać do tego 'dobre żarcie', rockowy koncert,dobry film i nienaganną książkę?
Owe 'dobre żarcie' zapełni nasze żołądki, dla mniej szczęśliwych pozostanie w boczkach.
Rockowy koncert zagłuszy naszą pustkę.
Dobry film pomoże przenieść się nam do innego świata - tak samo jak nienaganna książka.
Jak widać, rzeczy wymienione w ostatnim pytaniu, mogą tylko trochę urozmaicić nasze życie, jednak nie zmieni go.
Tak, wiem. Już dużo napisałam o ludziach, jednak, tylko poznając wciąż nowych ludzi, tylko z nimi się zaprzyjaźniając, szukając w nich wsparcia, radości, miłości, intryg, smutku będziemy w stanie się spełnić. Tylko to uchroni nas przed rutyną.

Sposoby z doskwierającą prozą życia? Sposobem jesteśmy my sami. Jeśli sami nie zaczniemy się uśmiechać do innych, wszystko inne nie ma znaczenia. Wtedy zaczyna się pustka, depresja, która może prowadzić do nawet do prób samobójczych. Czy sposobem jest czytanie książki, jedzenie czekolady, oglądanie filmu? To tylko przyjemności. Każdy coś lubi, dużo osób ma nawet swoje hobby, ale to jest nic nie warte, jeśli nie ma w naszych sercach ludzi.

Tak jak wcześniej napisałam, można poskakać na bungee, albo o czym nie wspomniałam - pójść w środku nocy nad jezioro i się w nim wykąpać, odwiedzić plażę nudystów, wziąć ze sobą radio, i zacząć tańczyć do muzyki w jakimś miejscu publicznym. Na pewno byłby to sposób na prozę życia, ale pamiętajmy, że czym więcej nas, tym weselej.

Godzina 7.00 - pobudka
Godzina 8.00 - dzwonek na lekcje
Godzina 15.00 - powrót do domu
Godzina 16.00 - spacer, odwiedziny znajomych i tak dalej
Godzina 20.00 - powrót do domu
Godzina 21.00 - lekcje, nauka
I tak dzień w dzień.
I jak tu wyrwać się z codziennej rutyny?
Może zastosować się do słynnych słów piosenki:
"Wsiąść do pociągu byle jakiego,
Nie dbać o bagaż, nie dbać...

Proza życia kojarzy się z szarą, burą rzeczywistością, której nieodłączną częścią jest monotonia. Przytłacza, utrudnia oddychanie, zabija wewnętrzną chęć życia. Codzienne powtarzanie tych samych czynności powoduje utratę celu. Proza życia oplata człowieka jak pnącze i dusi powoli. Trudno jest radzić sobie z taką sytuacją, gdy człowiek siedzi i wyczuwa jedynie, że życie przydarza się komuś innemu, nie przytrafiając się jemu samemu. Jednak wprowadzenie chociaż małej świeżości, takiej jak zapisanie się na basen, czy też siłownie sprawia, że człowiek powoli wraca na ścieżkę, zwaną życiem. Siedzenie na kanapie i wpajanie sobie pesymistycznych myśli, zapewne nie jest tak obiecujące, jak spotkanie ze znajomymi, wyjście do kina czy poznanie nowych ludzi. Bezczynność jedynie pogłębia niechciane uczucia, nieodwracalnie wiodące do depresji. Co przede wszystkim trzeba zrobić? Wstać z kanapy, wyjść z domu i rozkoszować się tym, co nas otacza. Wybrać się w ulubione miejsce, najlepiej z książką i “wdychać” uroki świata. Pozwolić sobie żyć. Pozwolić by życie do nas przyszło. To moje najlepsze sposoby, na pokonanie doskwierającej prozy życia, zwykłe, ale nie łatwe, jednak pozwalają mi znów poczuć, że żyję i mam jakiś cel.

Proza życia kojarzy się z szarą, burą rzeczywistością, której nieodłączną częścią jest monotonia. Przytłacza, utrudnia oddychanie, zabija wewnętrzną chęć życia. Codzienne powtarzanie tych samych czynności powoduje utratę celu. Proza życia oplata człowieka jak pnącze i dusi powoli. Trudno jest radzić sobie z taką sytuacją, gdy człowiek siedzi i wyczuwa jedynie, że życie...

Do mojej wal doskwierająco prozą życia niewątpliwie zaliczę spotkania z przyjaciółmi. Jest to pewnego rodzaju oderwanie się od domowych obowiązków, pracy czy chociażby zwykłego szarego życia. Można szczerze porozmawiać, pośmiać się i urozmaicić czas świetnymi zabawami. Warto spotykać się z przyjaciółmi, bo to oni dają nam energię do działania. Uwielbiam „babskie pogaduchy” o modzie, wyprzedażach, chłopakach, blogach słynnych dziewczyn, zwierzętach czy chociażby naszym hobby. Uwielbiam mieć osobę, której mogę powiedzieć wszystko, wyżalić się, opowiedzieć miłe wspomnienia z wakacji czy rodzinne problemy.
Drugim sposobem, bardziej kobiecym są niewątpliwie zakupy. Chyba każda z nas uwielbia chodzić po sklepach w poszukiwaniu nie wiadomo czego. Najlepszym okresem są dla mnie wyprzedaże, ponieważ można sporo zaoszczędzić i kupić naprawdę modne rzeczy. Jestem wtedy bardzo zadowolona, gdyż mogę choć na chwilkę zapomnieć o moich obowiązkach, masie pracy w domu i rozpłynąć się w szaleństwie zakupów. Takie zakupy naprawdę potrafią poprawić humor każdej kobiecie. Czasami zastanawiam się po co mi masa rzeczy, w których i tak prawie nigdzie nie chodzę. A potem myślę sobie, że warto kupić coś co poprawi nam humor, nawet gdyby miało wylądować nienoszone w szafie. Pewnie po jakimś czasie przypomnimy sobie o danej rzeczy i wydobędziemy ją z szafy razem ze wspomnieniami. Może akurat podczas zakupów poznamy przystojnego mężczyznę albo będą to najlepsze zakupy i miło spędzony czas z przyjaciółmi lub rodziną?
Jest jeszcze jedna metoda, która może Wam wydawać się dziwna. Ja jako nastolatka, uwielbiam przebywać z małymi dziećmi. One są takie słodkie i kochane. To one wywołują uśmiech na mojej twarzy, a ich słodkie buziaki poczucie wartości. Uwielbiam kiedy się do mnie przytulają, a nawet zasypiają na moich kolan. Czuję się wtedy potrzebna komuś, nie jestem zupełnie obojętna dla świata, wiem że gdzieś istnieje mała istotka, która mnie w danej chwili potrzebuje. Kocham dziecięcy śmiech, bieganie i rozrabianie. Uwielbiam czuć dotyk ciepłej rączki w mojej dłoni, gdy chodzimy na spacery i nie straszny mi nawet ich nocny płacz.
Ostatnią już chyba metodą i również bardzo ważną jak pozostałe są książki. Uwielbiam czytać książki, potrafią przenieść nas w zupełnie odległe miejsca. To dzięki nim rozwija mi się wyobraźnia i mogę pomarzyć i wyobrazić sobie, że jestem razem z bohaterami akcji. Pozwala mi to oderwać się od szarej rzeczywistości i przeżyć coś zupełnie nieziemskiego. Choć wszyscy bardzo mi się dziwią co takiego pięknego jest w książkach, ja nadal jestem im wierna i uwielbiam chodzić do biblioteki, a księgarnia to dla mnie istny rarytas. Widząc tak dużą ilość książek często popadam w rozpacz, ze względu na ograniczoną sumę pieniędzy. Jednak za każdym razem jak jestem w księgarni staram się kupić coś w przyzwoitej cenie i uzbierać na następny zakup.

Choć mam tyle metod, nie zawsze udaje mi się wygrać z doskwierająco prozą życia. Są dni, gdzie siedzę samotnie, w czterech ścianach. Towarzyszy mi tylko mój zeszyt z wierszami, gdzie wyładowuje wszelkie emocje, te złe i te dobre. Myślę sobie czy już zawsze będę sama i czy zawsze w życiu będzie tak ciężko. Lecz każdego ranka podnoszę się z dołka i witam nowy dzień, nową szansę na wygraną!

Do mojej wal doskwierająco prozą życia niewątpliwie zaliczę spotkania z przyjaciółmi. Jest to pewnego rodzaju oderwanie się od domowych obowiązków, pracy czy chociażby zwykłego szarego życia. Można szczerze porozmawiać, pośmiać się i urozmaicić czas świetnymi zabawami. Warto spotykać się z przyjaciółmi, bo to oni dają nam energię do działania. Uwielbiam „babskie pogaduchy”...

Proza życia... jaka proza?

Przecież życie jest pełne barw, szczęścia i radości. Trzeba tylko umieć je dostrzec i się niemi cieszyć. Mamy coraz więcej i coraz mniejszą ilością rzeczy potrafimy się cieszyć.
Moje życie też większość uzna z zwykłe, proza jak nic.
A mnie cieszy uśmiech ukochanej osoby, zielona trawa, pyszna truskawka, lody waniliowe, rozmowa z przyjaciółką, gorąca kąpiel, dzień wolny, troska bliskich, udany zakup...

Jak wprowadzałam się z moim ukochanym do naszego mieszkania, niewiele w nim było. Cieszyliśmy się jednak, że jesteśmy na swoim. Mieliśmy meble kuchenne, ale nie było lodówki. Jakiś czas musieliśmy się przemęczyć bez niej, za to ogromna była nasza radość, gdy już ją kupiliśmy. Tak po kolei cieszymy się z każdej lampy, mebla, drobiazgu. Bo uwierzcie mi jest z czego. Najbardziej to wszystko doceniamy, gdy przez jakiś czas nam tego brakuje.

Ale może mam źle poukładane w głowie?
Może... Jeżeli zobaczycie kiedyś idącą w podskokach 30tkę, to mogę być ja.
A czemu podskakuję? Bo słonko świeci, bo fajnie jest się przewietrzyć, poruszać, uśmiechnąć.

Dużo radości czerpię z książek, rozjaśniają mi one smutniejsze dni, dają dużo pozytywnej energii, otwierają oczy i serce. To dzięki nim uczę się dostrzegać coraz to nowe rzeczy w moim otoczeniu i się nimi cieszyć. Dajcie się i Wy zarazić radością...

Proza życia... jaka proza?

Przecież życie jest pełne barw, szczęścia i radości. Trzeba tylko umieć je dostrzec i się niemi cieszyć. Mamy coraz więcej i coraz mniejszą ilością rzeczy potrafimy się cieszyć.
Moje życie też większość uzna z zwykłe, proza jak nic.
A mnie cieszy uśmiech ukochanej osoby, zielona trawa, pyszna truskawka, lody waniliowe, rozmowa z przyjaciółką,...

Mam kilka takich metod, bo mnie depresja jest znana - choruję na nią blisko dwa lata... Oprócz łykania tak zwanych pigułek szczęścia to stała praca nad sobą poprzez terapię i całkowite zmiany w trybie życia... TV zamieniłam na mądre książki i poradniki, oddaję się swojej pasji, jaką jest fotografia - w przyszłym tygodniu wyruszam robić serię zdjęć do zaliczenia szkolnego portfolio. Pozwalam sobie na małe przyjemności, nie wmawiam już sobie, że nic mi się nie należy. Uczę się wciąż nowych rzeczy i staram się po prostu żyć ;)

Mam kilka takich metod, bo mnie depresja jest znana - choruję na nią blisko dwa lata... Oprócz łykania tak zwanych pigułek szczęścia to stała praca nad sobą poprzez terapię i całkowite zmiany w trybie życia... TV zamieniłam na mądre książki i poradniki, oddaję się swojej pasji, jaką jest fotografia - w przyszłym tygodniu wyruszam robić serię zdjęć do zaliczenia szkolnego...

Pasja. Moja pasja to najlepszy lek pod słońcem na prozę dnia, na wszelkiego rodzaju smutki i wątpliwości, na kolejne depresyjne pytania i na nią też – znaczy na samotność. Dzięki mojej pasji nie czuję się samotna albo sama. Utrzymuję myśli na wodzy, a czoło wysoko. Nie garbię i nie tracę nadziei czy pewności siebie. Moją pasją jest krawiectwo, którego uczę się dopiero od dwóch lat, a które zdążyło już zdetronizować wszystkie inne zajęcia. W głowie jednak drzemało o dziesięć lat dłużej. Wciąż kalkuluję, ile materiału zużyję, jak zszyję rękaw. Pasja to mój wierny druh na niepogodę w duszy. Nie pozwala mi się poddać, bo wciąż tyle mam do zrobienia, wymyślenia i uszycia.

Pasja. Moja pasja to najlepszy lek pod słońcem na prozę dnia, na wszelkiego rodzaju smutki i wątpliwości, na kolejne depresyjne pytania i na nią też – znaczy na samotność. Dzięki mojej pasji nie czuję się samotna albo sama. Utrzymuję myśli na wodzy, a czoło wysoko. Nie garbię i nie tracę nadziei czy pewności siebie. Moją pasją jest krawiectwo, którego uczę się dopiero od...