Dziękuję bardzo! Książka właśnie dzisiaj dotarła :)

Dziękuję bardzo! Książka właśnie dzisiaj dotarła :)

Dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Bardzo dziękuję i gratuluje pozostałym zwycięzcom

Bardzo dziękuję i gratuluje pozostałym zwycięzcom

Gratuluję!

Gratuluję!

Zwyciężyli:

Karolina3
Dagnamara
Misha
Krysia
agatrzes

Gratulujemy!

Zwyciężyli:

Karolina3
Dagnamara
Misha
Krysia
agatrzes

Gratulujemy!

gdzie są wyniki ogłaszane?

gdzie są wyniki ogłaszane?

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w poniedziałek 4 czerwca.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone najpóźniej w poniedziałek 4 czerwca.

Sprzątając, można znaleźć wiele ciekawych rzeczy. Nagle okazuje się, że pamiątki, stare pocztówki czy figurki w rzeczywistości nie zostały wyrzucone, tylko tkwiły gdzieś głęboko w szafach, czekając na odpowiedni moment. Moment, w którym ponownie przykują uwagę i ponownie staną w centrum uwagi. Przynajmniej tyle należało im się za całkowite zapomnienie o ich istnieniu.
Właśnie taką możliwość otrzymała cała stara, drewniana skrzyneczka, poobklejana nalepkami z Kubusiem Puchatkiem, Digimonami i postaciami z innych bajek. Jak do tej pory schowana była pod warstwą ubrań na dnie głębokiego kufra na strychu – w poprzednią sobotę jednak znalazła ją Emilia, która w dzieciństwie zwykła wkładać tam swoje skarby. Przysiadła zatem na ziemi, przesuwając palcami po drewnie, a potem rozchyliła wieko, wstrzymując oddech na widok ukochanych przedmiotów. Była tu bransoletka, którą dostała na urodziny od swojej pierwszej miłostki, były zdjęcia legitymacyjne krewnych, liściki, rozsypane koraliki, wycinki z gazet. Patrząc na to wszystko, dotykając palcami kolejnych rzeczy, znów czuła się jak mała dziewczynka, która z największą powagą traktowała zbieranie ukochanych drobnostek. Jej dłonie odnalazły książkę i podniosła ją na wysokość oczu, rozszerzając ze zdumienia oczy. To była jej pierwsza książka, która wzbudziła w niej takie uczucia, która wycisnęła z oczu łzy i nie pozwalała o sobie zapomnieć nawet w nocy. Prześladowała ją postać bohaterskiego psa, który w opowieści Romana Pisarskiego oddał życie dla ratowania dziecka. To właśnie przez tą lekturę sięgnęła po książki wykraczające poza zakres obowiązkowy w szkole. Pozwoliła sobie na chwilkę zalać się fali wspomnień, które przesunęły jej w myślach okładki wielu kolejnych książek. Pamiętała cykl „Ani z Zielonego Wzgórza” – świat rudej dziewczynki wciągnął ją, i kiedy jej rówieśnicy zajęci byli bieganiem po podwórku, ona z zapartym tchem śledziła losy dorastającej dziewczyny. I kochała Waltera. Na samą myśl usta wyginały się w uśmiechu, bo jej pierwszą miłością był bohater książki. Jego śmierć ciężko nią wstrząsnęła, nawet bardziej niż poświęcenie psa, jeżdżącego koleją. Przez miesiąc nie była w stanie zbliżyć się do książki, dopiero po pogodzeniu się z sytuacją, doczytała ją do samego końca. W zasadzie wciąż kochała Waltera. I ciągle współczuła Souad, której rodzina wyrządziła tak wielką krzywdę, że jako dziewczynka nie potrafiła ukryć przerażenia, nad postępowaniem dorosłych. Tuliła się potem do mamy, chcąc upewnić się w przekonaniu, że jej to nigdy nie spotka. Nie rozumiała, dlaczego dopuszczono do tego, by Souad cierpiała. Dopiero w miarę upływu czasu, tracąc dziecinną naiwność, mogła sprostać tej książce i bogata w wiedzę o innych krajach, zrozumieć postępowanie tamtych ludzi.
Jako dziecko przywiązała się też do powieści Henryka Sienkiewicza o Stasiu i Nel. W stosunku do tej dwójki zawsze odczuwała ciepłe, niby siostrzane uczucia, wspierając ich i dopingując przez cały czas czytania. Odetchnęła z ulgą dopiero wtedy, gdy po zamknięciu książki upewniła się, że zakończyła się ona dobrze. Że już nikt nie wtrąci tam dodatkowej strony, by zniszczyć to piękne zakończenie. Nie chcąc do tego nawet dopuścić, owinęła książkę folią.
Z sentymentem przyglądała się teraz tym rzeczom, które ukształtowały jej charakter i miłość do książek. Nie potrzebowała telewizji, nie miała zbyt wielu ulubionych seriali czy filmów – wolała przeznaczać czas na czytanie. Nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Sprzątając, można znaleźć wiele ciekawych rzeczy. Nagle okazuje się, że pamiątki, stare pocztówki czy figurki w rzeczywistości nie zostały wyrzucone, tylko tkwiły gdzieś głęboko w szafach, czekając na odpowiedni moment. Moment, w którym ponownie przykują uwagę i ponownie staną w centrum uwagi. Przynajmniej tyle należało im się za całkowite zapomnienie o ich istnieniu.
...

Jako młoda dziewczynka uwielbiałam oglądać serial "Domek na prerii", który jak na ówczesne czasy był niezwykłym biletem do fascynującego i bajecznego świata dzikiego zachodu. W każde niedzielne popołudnie zasiadałam przed telewizorem wraz z młodsza siostrą i z zapartym tchem śledziłyśmy losy kochającej się rodziny amerykańskich pionierów, którzy postanowili zaryzykować i spróbować odnaleźć szczęście na tych dzikich terenach. Serial ten nie emanował przemocą, efektownymi scenami walk czy też nie do końca śmiesznym poczuciem humoru, który obecnie gości w większości seriali. Jego największym atutem była bowiem opowieść o codziennym życiu, zmaganiu się z kłopotami, dzieleniu troskami i radowaniu najmniejszymi sukcesami, które tak naprawdę składają się na pojęcie "szczęście". Serial ten uczył życia, mądrego życia..

Jako młoda dziewczynka uwielbiałam oglądać serial "Domek na prerii", który jak na ówczesne czasy był niezwykłym biletem do fascynującego i bajecznego świata dzikiego zachodu. W każde niedzielne popołudnie zasiadałam przed telewizorem wraz z młodsza siostrą i z zapartym tchem śledziłyśmy losy kochającej się rodziny amerykańskich pionierów, którzy postanowili zaryzykować i...

Mama nauczyła mnie czytać, gdy miałam cztery lata - od tego czasu połykam tyle książek rocznie, że nie jestem w stanie wszystkich zapamiętać. Tym bardziej nie mam pojęcia, ile obejrzałam filmów. Te, które nie wywarły na mnie wrażenia już dawno zostały wydalone z mojego umysłu, lecz są takie perełki, które mam nadzieję zawsze przechowywać w swojej pamięci.

Miałam może 9-10 lat, gdy dostałam w prezencie książki z serii "Harry Potter" (od 1 do 6 tomu; 7 jeszcze nie był wtedy wydany). Znałam niektóre przygody młodego czarodzieja z ekranizacji, a jako zapalony molik książkowy musiałam dorwać w swoje ręce pierwowzór. Przeczytałam wszystkie części raz-dwa i z niecierpliwością czekałam na ostatni tom. Muszę przyznać, że przygody Harry'ego odbierałam bardzo emocjonalnie - kibicowałam mu w czasie Turnieju Trójmagicznego, wtedy, gdy razem z przyjaciółmi stworzył Gwardię Dumbledore'a oraz podczas zwykłych dni w szkole, gdy musiał znosić wyzwiska oraz szyderstwa na temat bycia "wybrańcem". Kochałam Harry'ego, Rona i Hermionę całym sercem - byli dla mnie jak najbliżsi przyjaciele, i do tej chwili mam do nich sentyment. Choć wiem, że wiele osób ma obiekcje co do wartości, jakie niosą książki J.K. Rowling, to dla mnie one były i są opowieścią o poświęceniu, przyjaźni, miłości i przezwyciężaniu problemów. Myślę, że nie tylko dla mnie będą symbolem pewnej epoki: może nie w dziejach świata, ale chociażby naszej młodości czy dzieciństwa.

Teraz chodzę do liceum i choć od małego byłam uprzedzona do szkolnych bibliotek, postanowiłam jednak udać się do niej celem wypożyczenia czegoś innego niż lektura. Byłam nastawiona sceptycznie, lecz po wypożyczeniu i przeczytaniu "Zabić drozda" odwiedzam szkolną wypożyczalnię częściej. Najbardziej poruszyła mnie jednak pożyczona stamtąd książka "Grona gniewu" - chociaż czytam głównie powieści fantastyczne, był to strzał w dziesiątkę. Śledząc losy Joadów, czułam się tak, jakbym razem z nimi podróżowała do "ziemi obiecanej" - Kalifornii. Też martwiłam się o brak środków do życia, o słabe zdrowie nestorów rodu, o nienarodzone dziecko Rosasharn, o to, co będzie jutro. Teraz już wiem, że powinnam docenić to, co mam, bo wiele ludzi - nieważne czy dawniej, czy dziś - ma o wiele gorsze warunki do życia ode mnie.

Przyznam, że z filmami sprawa ma się trochę inaczej - gdy byłam młodsza, nie zwracałam na nie zbytniej uwagi. Wieczorynka, jakiś film, kreskówka - nie miało to dla mnie większego znaczenia. W pamięci utkwił mi tylko "Niedźwiedź w dużym niebieskim domu"; pamiętam, że bardzo lubiłam wszystkich bohaterów, szczególnie tytułowego misia oraz mysz Tutka i że chciałam choć na jeden dzień znaleźć się w niebieskim domu i beztrosko bawić się z mieszkającymi tam zwierzętami. Teraz zwracam większą uwagę na to, co oglądam i najczęściej wybieram musicale i filmy kostiumowe. Najbardziej chyba przeżywałam historię Scarlett i Retta w "Przeminęło z wiatrem". Przypadkowo natknęłam się na ten film w telewizji, jednak obejrzałam wtedy tylko fragmenty. Potem postanowiłam zobaczyć film od początku do końca... i wciągnęłam się. Podziwiałam Scarlett, choć jednocześnie nienawidziłam jej oraz współczułam Rettowi, który za nic nie mógł zdobyć miłości głównej bohaterki. Chociaż film trwa prawie cztery godziny, nie znużył mnie, wręcz zachęcił do przeczytania powieści Margaret Mitchell. Myślę, że to od tamtego momentu zaczęła się moja fascynacja XIX wiekiem.

Moja historia dalej trwa, gusta się zmieniają, lecz wiem, że w jakiś sposób te dzieła będą dla mnie ważne - zostawiły ślad, który wpłynął na moje zachowanie, postrzeganie świata. Nie bez kozery: "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci". Może tak będzie i w moim przypadku?

Mama nauczyła mnie czytać, gdy miałam cztery lata - od tego czasu połykam tyle książek rocznie, że nie jestem w stanie wszystkich zapamiętać. Tym bardziej nie mam pojęcia, ile obejrzałam filmów. Te, które nie wywarły na mnie wrażenia już dawno zostały wydalone z mojego umysłu, lecz są takie perełki, które mam nadzieję zawsze przechowywać w swojej pamięci.

Miałam może 9-10...