Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami niepokojący. Akcja toczy się niespiesznie, teraźniejszość miesza się z retrospekcjami z przeszłości, a główna bohaterka wróżka Ropuszka skrada serce czytelnika. W pewnym momencie chciałam ją pocieszyć i otrzeć czarną łzę, ale ubiegł mnie
Hadim – rycerz bez zbroi i majątku, ale o dobrym sercu.
Czy książka zaskakuje? A i owszem zaskakuje, z tym że nie zwrotami akcji, bo tych
jest mało, ale sposobem prowadzenia narracji i kreacjami bohaterów.
Jeśli ktoś potrzebuje lekkiego przerywnika i odskoczni to "Cierń",
będzie jak znalazł.

Z retellingiem sprawa nigdy nie jest prosta. No bo co zrobić, żeby zachęcić do przeczytania historii, którą zdawałoby się, każdy zna od podszewki? Dlatego też podziwiam autorów, którzy się na to porywają, a jeszcze bardziej tych którzy potrafią zaskoczyć czytelnika snując opowieść zupełnie inaczej.
„Cierń” ma baśniowy, oniryczny klimat, gęsty od niedopowiedzeń, momentami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy sięgnęłam po "Cierń" autorstwa T. Kingfisher, dzięki zapowiedziom, nie spodziewałam się typowej historii o księżniczce w opałach i rycerzu, który ją ratuje. To zaskakująca opowieść, która oferuje zupełnie nowe spojrzenie na znaną bajkę.

Autorka wzięła motyw Śpiącej Królewny i wywróciła go do góry nogami. Główną bohaterką jest Toadling, tajemnicza istota, która przez wiele lat strzegła tajemniczej wieży. Nie jest to jednak zwykła opowieść o zwykłym rycerzu, który przybywa na ratunek pięknej księżniczce. Toadstool nie jest uroczą młodą dziewczyną w tarapatach, a rycerz Halim nie pasuje do stereotypowego wizerunku bohatera. Ich relacja jest pełna czułości i subtelności, co nadaje opowieści niepowtarzalnego uroku.

Kingfisher doskonale połączyła humor z mrocznymi wątkami, tworząc historię, która wciąga od pierwszej strony. Wraz z Ropuszkąpoznajemy tajemnice wieży i prawdę legendy o Śpiącej Królewnie. Autorka rzuca wyzwanie tradycyjnym interpretacjom baśni i zaskakuje czytelnika.

Jednak pomimo wielu mocnych stron, "Cierń" nie jest pozbawiona wad. Brakuje atmosfery, która mogłaby zwiększyć napięcie opowieści. Mogłoby być więcej szczegółowych scen, aby uczynić ją bardziej zapadającą w pamięć czytelnika.

Ogólnie rzecz biorąc, "Cierń" to niezwykła i intrygująca historia, która zaskakuje od pierwszej do ostatniej strony. Pomimo swoich drobnych wad, książka T. Kingfisher zasługuje na uwagę tych, którzy uwielbiają reinterpretować baśnie oraz tych, którzy szukają oryginalnych i pomysłowych historii.

Kiedy sięgnęłam po "Cierń" autorstwa T. Kingfisher, dzięki zapowiedziom, nie spodziewałam się typowej historii o księżniczce w opałach i rycerzu, który ją ratuje. To zaskakująca opowieść, która oferuje zupełnie nowe spojrzenie na znaną bajkę.

Autorka wzięła motyw Śpiącej Królewny i wywróciła go do góry nogami. Główną bohaterką jest Toadling, tajemnicza istota, która przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie lubię recenzji zdradzających fabułę książek które czytam. Nie czytam nigdy też opisu książki przed przeczytaniem. Psuje mi to całą zabawę. Dlatego też postaram się zrecenzować książkę bez szczegółów. Nowela Cierń to poetycka baśniowa opowieść która przeniesie nas w świat dziecięcy. Słuchając audiobooka, co było dodatkowym atutem, poczułam się znów jak 12 latka czytająca Harrego Pottera. W łóżku, w ciepłej i miękkiej pościeli z kubkiem kakao. Taka właśnie jest ta opowieść. Lekka, nieskomplikowana, miejscami z humorem, wartościowa opowieść bez zadęcia, patetyzmu i pretensjonalności. Łagodna i subtelna, bez umoralniania na siłę i recepty na jedno szczęśliwe zakończenie/drogę życiową.
Pierwszy raz miałam tak pozytywne wrażenie jeśli chodzi o osadzenie całości w jednym miejscu, nie będące zabiegiem męczącym. Język tak ładnie wszystko opisuje, że jak widać można opisać jedno miejsce i mimo to przyciągnąć uwagę czytelnika w łatwy sposób. Opowieść łagodna, ujmująca i subtelna. Tak jak spokój i beztroska dzieciństwa. Osadzona w nieokreślonym czasie i miejscu, ale to jest najciekawsze. Czas i miejsce jest tylko tłem bez większego znaczenia dla przekazu.  Konkluzja, żeby za wiele nie zdradzać, przypominająca o tym, że najważniejsze to być Panem swojego losu i nie pozwolić innym decydować o sobie. O tym, że słabszy i delikatniejszy nie równa się gorszy. A złamanie utartych schematów, wyobrażeń i społecznych konwenansów jest uwalniające. Nie zawsze to co znane jest lepsze od nieznanego i odwrotnie. To my rysujemy swoją własną historię. Nikt nie ma prawa poprawiać tego rysunku. Tak jak dziecko które maluje fioletowe niebo i czerwoną żyrafę. Bo może. My też możemy pokolorować nasz świat jak tylko chcemy. Słodko gorzko. Ciernie i róże. Zamek i mur. Droga i przestrzeń. Woda i ogień. Decyzja i zmiana. Tak jak świat Ciernia, jak piękny kolorowy rysunek z bajki który można by namalować po przeczytaniu tej historii. To Twoja bajka, jak z reklamy Delicji. ; )  O Tobie i o mnie. O nas wszystkich.
2011 znaków  

Nie lubię recenzji zdradzających fabułę książek które czytam. Nie czytam nigdy też opisu książki przed przeczytaniem. Psuje mi to całą zabawę. Dlatego też postaram się zrecenzować książkę bez szczegółów. Nowela Cierń to poetycka baśniowa opowieść która przeniesie nas w świat dziecięcy. Słuchając audiobooka, co było dodatkowym atutem, poczułam się znów jak 12 latka czytająca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z pewnością znacie jedną z najpiękniejszych baśni braci Grimm, opowiadającej o historii życia Roszpunki – dziewczynki, w dzieciństwie odebranej rodzicom przez zazdrosną czarownicę i dorastającej samotnie w wieży. Na pewno kojarzycie także inną bajkę – tą o Śpiącej Królewnie, córce władców wielkiej krainy, przeklętej przez złą wróżkę i skazanej na bardzo długi sen. Oczywiście w tamtych historiach na ratunek damie w opałach przybywał książę, uwalniał ją od złej wiedźmy i razem żyli długo i szczęśliwie. Myśleliście kiedyś, co stałby by się, gdyby tą całą konwencję obrócić? Gdyby to nie czarownica, a dziewczyna mieszkająca w wieży była złą postacią w tej bajce?

Jeśli tak, to książka pt. „Cierń” autorstwa znakomitej pisarki T. Kingfisher będzie dla Was idealną propozycją czytelniczą. Przedstawia trochę zmodyfikowaną wersję opowieści o Śpiącej Królewnie, z dołączonymi elementami historii Roszpunki – tutaj, to ona jest czarownicą strzegącą wieży, która uśpiła królewnę na wieki. Jednak niech nie zmylą Was pozory: brzydota czy umiejętność zmieniania się w żabę. Ropuszka, bo tak nazywa się nasza bohaterka, ma za sobą bardzo trudne przeżycia i wybory – życie, które wciąż nie mogło się zdecydować, w jakiej z rzeczywistości ją umieścić: zawieszona pomiędzy nimi od wieków nie czuła się dobrze będąc w świecie ludzi, i wciąż tęskniła do magicznych stworzeń, które ją wychowały.

Oczywiście co to byłaby za baśń, gdyby nasza główna bohaterka do końca swoich dni tylko się obwiniała i czekała w formie żaby aż jej nemezis się obudzi. W stanie wielkiej samotności i wewnętrznego poddania się, zastaje ją rycerz. Nie jest to do końca stereotypowy książę z bajki – nie grzeszy urodą, nie ma zbyt wielu pieniędzy, a w głębi duszy tak naprawdę boi się zabijać ludzi. Wprost idealny dla porzuconej czarownicy.

Jak rozwinie się ta historia? Czy Ropuszka przezwycięży swoje obawy i podzieli się opowieścią o swoim życiu z nieznajomym rycerzem? Czy chłopak, żądny przygód, jej uwierzy? I w końcu kim okaże się śpiąca w wieży dziewczyna? Tego wszystkiego dowiecie się, gdy tylko sami sięgniecie po „Cierń” T. Kingfisher. 

Z pewnością znacie jedną z najpiękniejszych baśni braci Grimm, opowiadającej o historii życia Roszpunki – dziewczynki, w dzieciństwie odebranej rodzicom przez zazdrosną czarownicę i dorastającej samotnie w wieży. Na pewno kojarzycie także inną bajkę – tą o Śpiącej Królewnie, córce władców wielkiej krainy, przeklętej przez złą wróżkę i skazanej na bardzo długi sen....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W sam środek magicznego świata przeniosły mnie strony tej książki. To było jak przeniesienie się do ulubionych filmów Disneya, gdzie każda strona kryła nową niespodziankę.
Znane baśnie splatały się w jedną wielką opowieść, pełną zwrotów akcji i nieoczekiwanych wydarzeń.
Wystarczyło jedno spojrzenie na okładkę, a już wiedziałem, że czeka mnie czytelnicza uczta.
Księżniczki, książęta, wróżki i rycerze - wszyscy żyli w tej magicznej krainie, gdzie każdy mógł być bohaterem swojej własnej historii.
Pewnego dnia młoda dziewczynka została zmieniona w żabę i tak zaczęła się jej niezwykła przygoda.
Ropuszka, bohaterka stworzona przez T. Kingfisher, okazała się być niezwykle odważną i twardą postacią, gotową stawić czoło każdemu wyzwaniu.
Kiedy Ropuszka przypadkowo spotkała tchórzliwego rycerza, świat zaczął się zmieniać.
Ich losy splatały się w niezwykły sposób, sprawiając, że nie mogłem oderwać się od lektury.
Czy ta baśń będzie miała szczęśliwe zakończenie?
Tego nie zdradę, ale mogę powiedzieć, że ta książka skradła moje serce swoim urokiem i humorem .
Śmiech i emocje towarzyszyły mi podczas czytania każdego rozdziału.
Lubię, gdy książka potrafi wzbudzić we mnie różnorodne uczucia, a ta zdecydowanie spełniła moje oczekiwania.
W końcu, kto nie chciałby od czasu do czasu przenieść się magicznego świata baśni, gdzie wszystko jest możliwe?
Polecam tę książkę każdemu, kto pragnie odbrobinę magii w swoim codziennym życiu.
Chwila zapomnienia i uśmiechu gwarantowane! 

W sam środek magicznego świata przeniosły mnie strony tej książki. To było jak przeniesienie się do ulubionych filmów Disneya, gdzie każda strona kryła nową niespodziankę.
Znane baśnie splatały się w jedną wielką opowieść, pełną zwrotów akcji i nieoczekiwanych wydarzeń.
Wystarczyło jedno spojrzenie na okładkę, a już wiedziałem, że czeka mnie czytelnicza uczta.
Księżniczki,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od dziecka uwielbiałam baśnie, które zimowymi wieczorami czytał mi tata do snu. Otwierał grubą księgę, a ja myślami przenosiłam się w bajkowy świat, ale zamiast zasnąć prosiłam o kolejny rozdział. Później sama je czytałam i przyglądałam się z zaciekawieniem barwnym ilustracjom. Może dlatego ta krótka historia tak bardzo mnie urzekła.
Bohaterowie są niejednoznaczni i wielowymiarowi, a ta opowieść ukazuje nam że zewnętrzne piękno nie zawsze idzie z wewnętrznym. W końcu może się okazać, że ci których bierzemy za potwory tak naprawdę robią wszystko co w ich mocy żeby pomóc, a ci którzy na pierwszy rzut oka wydają się dobrymi bohaterami nimi nie są. Ropuszkę polubiłam od samego początku, ponieważ nie jest typową przebojową, piękna bohaterka, a wręcz przeciwnie jest nie urodziwa i niepewna siebie. Jednak przy tym zawsze chce jak najlepiej dla innych, nawet kosztem własnego szczęścia. Podobnie Halim, który jest łagodnym rycerzem o złotym sercu, a po każdym przekleństwie przeprasza.
Jedyną wadą tej książki jest to, że z pewnością jest za krótka. Jeśli ktoś uwielbia baśniowe, tajemnicze historie to zdecydowanie polecam!

Od dziecka uwielbiałam baśnie, które zimowymi wieczorami czytał mi tata do snu. Otwierał grubą księgę, a ja myślami przenosiłam się w bajkowy świat, ale zamiast zasnąć prosiłam o kolejny rozdział. Później sama je czytałam i przyglądałam się z zaciekawieniem barwnym ilustracjom. Może dlatego ta krótka historia tak bardzo mnie urzekła.
Bohaterowie są niejednoznaczni i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Cierń" T. Kingfisher to powieść, która z założenia podważa konwencje baśni i romantycznych narracji. Kingfisher prowokuje do zastanowienia nad tradycyjnymi opowieściami o heroicznych rycerzach i niewinnych księżniczkach, przenosząc nas do świata, gdzie nie wszystko jest takie, jak się wydaje.

Centralna postać, Ropuszka, to wróżka strzegąca wieży, w której śpi przeklęta księżniczka. Nie jest to jednak zwykła opowieść o czarownicy czy złośliwej wróżce; Ropuszka, jak się okazuje, ma ważne powody, by bronić klątwy. Jej perspektywa stawia pod znakiem zapytania moralność i motywy typowych bohaterów baśni, zmuszając czytelnika do przemyślenia, co naprawdę oznacza bycie bohaterem.

Gdy na scenę wkracza rycerz, oczekujemy typowej heroicznej eskapady. Kingfisher jednak szybko rozwiewa te oczekiwania. Rycerz, który pojawia się, nie jest typowym wojownikiem, a jego misja nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać. Jest bardziej zainteresowany prawdziwą historią niż samym ratunkiem, co dodaje głębi jego postaci i samej narracji.

"Cierń" wywołuje refleksję na temat tego, jak historie są opowiadane i jakie wartości promują. Przez postać Ropuszki i jej dialogi z rycerzem, książka bada, jak tradycyjne narracje mogą manipulować prawdą i wpływać na nasze rozumienie heroizmu.

Kingfisher zadaje pytania o wartość tych baśniowych "nagród" – czy piękna księżniczka jest naprawdę nagrodą dla heroicznych czynów rycerza, czy może jest to tylko romantyczna iluzja zakorzeniona w naszej kulturze? Autorka rozwija te idee, bawiąc się konwencjami i oczekiwaniami, które często są nieuchronnie związane z gatunkiem fantasy i baśniami.

Autorka oferuje nam historię, która jest zarówno urocza, jak i prowokująca, co sprawia, że "Cierń" jest lekturą wartą uwagi dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż tylko tradycyjnej baśni, której urok i oryginalność sprawiają, że jest to książka, która pozostaje w pamięci długo po odłożeniu jej na półkę. Polecam ją każdemu, kto ceni sobie literaturę, która nie boi się zadawać trudnych pytań.

"Cierń" T. Kingfisher to powieść, która z założenia podważa konwencje baśni i romantycznych narracji. Kingfisher prowokuje do zastanowienia nad tradycyjnymi opowieściami o heroicznych rycerzach i niewinnych księżniczkach, przenosząc nas do świata, gdzie nie wszystko jest takie, jak się wydaje.

Centralna postać, Ropuszka, to wróżka strzegąca wieży, w której śpi przeklęta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

T. Kingfisher to pseudonim amerykańskiej pisarki Ursuli Vernon. Pisze książki fantasy, horrory, książki dla dzieci, komiksy oraz powieści dla dorosłych. Laureatka nagród Hugo, Nebula i wielu innych.
“Cierń” to krótka powieść przedstawiającą alternatywną wersję “Śpiącej Królewny”. Główną bohaterką jest wróżka chrzestna Ropuszka, która przez wieki pilnuje kasztelu otoczonego ciernistym żywopłotem przed innymi. Aż pewnego dnia zjawia się rycerz, który słyszał opowieści o klątwie i pragnie uwolnić piękną królewnę.
Ta książka jest dla mnie urzekająca, emocjonalna i poruszająca. Bohaterki i bohaterowie przedstawieni są sposób wielowymiarowy, niejednoznaczny, w odróżnieniu od klasycznych baśni, gdzie zawsze najlepsze dobro zwalcza najgorsze zło. Jest to opowieść osadzona w baśniowej scenerii, w której nie brakuje magii, żywiołów, wróżek, odmieńców czy bogiń. Jest pokazana różnorodność, różni ludzie, stwory, grupy społeczne czy religie, ale bez zbędnego wdawania się w szczegóły i sztywnego podziału na lepszych i gorszych. Bardzo podoba mi się, że postaci (nawet te fantastyczne) są z krwi i kości - to znaczy mają uczucia, czasem są nieporadni, zakompleksieni, wrażliwi czy poirytowani. Przy tym są przedstawieni w sposób bardzo czuły, nieoceniający, momentami dla mnie wzruszający. Ta książka skłania do refleksji nad tym co znaczy, że ktoś jest piękny i odważny. Nie chodzi tylko o wygląd czy machanie mieczem (przez białego mężczyznę oczywiście) i “ratowanie królewny”, cokolwiek tak naprawdę miałoby to oznaczać. Jest to opowieść o lęku, odpowiedzialności, podejmowaniu działań (również bardzo trudnych i wyczerpujących) i braniu za nie odpowiedzialności oraz konsekwencji, nie zawsze przyjemnych i satysfakcjonujących. Jest to też opowieść o przyjaźni i miłości , ale nie bajkowo-cukierkowych, tylko realnych, z przywiązaniem, wrażliwością i odpowiedzialnością za drugą osobę. Tak przedstawiona baśń o śpiącej królewnie, w odróżnieniu od wersji disneyowskiej, pokazuje bardziej realny świat - to co brzydkie nie jest zawsze tylko i wyłącznie złe, a to co piękne nie zawsze jest czystym dobrem, bohaterowie nie zawsze mają wpływ na to co się dzieje i w związku z tym odczuwają pełen wachlarz emocji. 

T. Kingfisher to pseudonim amerykańskiej pisarki Ursuli Vernon. Pisze książki fantasy, horrory, książki dla dzieci, komiksy oraz powieści dla dorosłych. Laureatka nagród Hugo, Nebula i wielu innych.
“Cierń” to krótka powieść przedstawiającą alternatywną wersję “Śpiącej Królewny”. Główną bohaterką jest wróżka chrzestna Ropuszka, która przez wieki pilnuje kasztelu otoczonego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Warto się czasami zastanowić nad tym: czy jedna zła decyzja podjęta pod wpływem stresu może zmienić całe nasze życie? Czy błąd, który popełniliśmy wiele lat wcześniej ciąży na nas przez całe życie? Dlaczego czasami tak trudno jest się pozbyć problemu? "Cierń" nie odpowie jednoznacznie na te pytania, aczkolwiek niektórych czytelników może zainspirować do próby zastanowienia się nad konsekwencjami każdej decyzji. Z całą pewnością można zrozumieć osoby, które stwierdzą, że ta książka nie jest dla nich. Jest to naturalne i w sumie jeżeli chodzi o samą fabułę, pewnie często można się w niej zagubić, czytając trochę rozkojarzyć, gdyż brakuje tutaj nagłych zwrotów akcji. Trzymających w napięciu portretów pyschologicznych postaci. Jednak z drugiej strony ten krótki utwór posiada obok sensów dosłownych te, które sprawiają, że przez pewien czas można dyskutować nad treściami w niej ukrytymi. A chyba w literaturze o to właśnie chodzi. Wydaje mi się, że dobra książka to taka, która jest pretekstem do dyskusji. A "Cierń" bez wątpienia porusza tematy, o których warto dyskutować. Można zastanawiać się czy środowisko, w którym żyjemy mimo tego, że z perspektywy innych jest złe, nie może dawać nam szczęścia? Jakie emocje może w nas budzić powrót po latach do miejsca, w którym się wychowaliśmy. 
Według mnie ksiażka pod względem fabularnym może nie przypaść do gustu każdemu. Jednak warto dać jej szansę i zastanowić się nad jej warstwą niedosłowną, gdyż nie jest to tylko prosta historia na dobranoc. 

Warto się czasami zastanowić nad tym: czy jedna zła decyzja podjęta pod wpływem stresu może zmienić całe nasze życie? Czy błąd, który popełniliśmy wiele lat wcześniej ciąży na nas przez całe życie? Dlaczego czasami tak trudno jest się pozbyć problemu? "Cierń" nie odpowie jednoznacznie na te pytania, aczkolwiek niektórych czytelników może zainspirować do próby zastanowienia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Autorka w podziękowaniu pisze, że dla niej ta książka jest słodka i sielska, choć wiele osób pewnie nie zgodziłoby się z nią. Ale ja rozumiem. Czytając, towarzyszyły mi te same odczucia. Spokój i pokrzepienie okrywające serce ciepłym kocykiem.
Zresztą, przez całą książkę (czy raczej książeczkę) przepłynęłam, prawie jakbym zanurzyła się w magii Ropuszki. Nie był to wartki strumień, ale ciepły i leniwy, zachęcający do spokojnego spaceru.
Ale książka to nie tylko sielski strumyczek. Jak przystało na baśń niesie za sobą ukryty przekaz. I jak przystało na retelling baśni, również sama przepisuje pewne określenia na nowo.
W końcu więzieniem jest nie tylko klątwa i cierniowy ostrokół. Tak samo silnym więzieniem stać może się poczucie obowiązku czy winy, normy społeczne i oczekiwania innych. Bo w końcu czy każdy rycerz musi być rycerski? A może rycerskość oznacza co innego i nie jest nią stawanie w szranki na turniejach, a po prostu dobroć i przepraszanie po każdym przekleństwie?
I czym tak naprawdę jest miłość? Skąd się bierze i kiedy się pojawia? To coś wrodzonego? A może nabytego? A przede wszystkim co miłość może, a czego nie może zdziałać.
To co jest również wielką zaletą tej książki, to narrator, który pozostaje zupełnie nienarzucający się. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Ropuszki, jednak wszystko co się dzieje jest nakreślone delikatnie (co do Ropuszki bardzo zresztą pasuje) i pozwala czytelnikowi na samodzielne rozeznanie się i określenie swoich własnych uczuć względem postaci i wydarzeń.
Książka nie narzuca odpowiedzi, a jedynie zaprasza na spokojny spacer łagodnym strumykiem.

Autorka w podziękowaniu pisze, że dla niej ta książka jest słodka i sielska, choć wiele osób pewnie nie zgodziłoby się z nią. Ale ja rozumiem. Czytając, towarzyszyły mi te same odczucia. Spokój i pokrzepienie okrywające serce ciepłym kocykiem.
Zresztą, przez całą książkę (czy raczej książeczkę) przepłynęłam, prawie jakbym zanurzyła się w magii Ropuszki. Nie był to wartki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej