Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Aleksandra
Dominika
Pola
Yevoni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Bartosz
Aleksandra
Dominika
Pola
Yevoni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

kiedy będą wyniki ? 

kiedy będą wyniki ? 

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Pamiętam ten uścisk w żołądku, gdy pierwszy raz po wakacjach koleżanki zamiast opowieści o podróżach i nowych sukienkach wspomniały o spróbowaniu piwa. Brzmiały tak dorośle, zachowywały się też, jakby osiągnęły jakiś poziom, do którego mi nawet nie było blisko. "Chodź z nami, musisz spróbować", zachęcały. Miałyśmy 13 lat i nie czułam się jeszcze gotowa na tę dorosłość, do której wszyscy dążyli. Nie ciągnęło mnie do pierwszych papierosów, nie lubiłam smaku piwa. Ale chciałam pasować. Każdy chce pasować, gdy mieszka w małym miasteczku. Piwo sączone w lesie smakowało gorzko i mdle, ale człowiek chociaż udawał, że wszystko pasuje. Chwaliły się chłopcami, którzy do nich pisali, opowiadały o prostowaniu włosów i tuszowaniu rzęs.
Ja chciałam grać w Simsy.
Później trafiłam na imprezę, gdzie jeden ze starszych chłopców za wszelką cenę usiłował przekonać mnie, żebym z nim wyszła. Nie wiedziałam gdzie, nie wiedziałam po co. Koleżanki mówiły, żeby iść. Nie wyszłam. straciłam dużo koleżanek. Za to doczekałam się wyprowadzki.
Po latach wiem, że trzeba dorosnąć nawet do dojrzewania. Nie ma sensu gonić za rówieśnikami, nie trzeba ma siłę zrywać z siebie niewinnej dziecinności.  

Pamiętam ten uścisk w żołądku, gdy pierwszy raz po wakacjach koleżanki zamiast opowieści o podróżach i nowych sukienkach wspomniały o spróbowaniu piwa. Brzmiały tak dorośle, zachowywały się też, jakby osiągnęły jakiś poziom, do którego mi nawet nie było blisko. "Chodź z nami, musisz spróbować", zachęcały. Miałyśmy 13 lat i nie czułam się jeszcze gotowa na tę dorosłość, do...

Doświadczenie było przeszywające. Lecz mogę coś opowiedzieć. Zapewne kojarzycie ciche noce, bez szumu wiatru. Noce, w których człowiek może wreszcie prawdziwie odpocząć od hałasu zatłoczonych ulic i komend w pracy. Jeśli namalowaliście już tę głuchą ciszę, teraz tylko dorysujcie szkic nastoletniej dziewczyny. To nastoletnia Ja w swoim pokoju. Nie dobiegały z niego żadne dźwięki. Ale Ja tam byłam, ze słuchawkami na uszach. Tłukłam myślami w ścianę i balansowałam między pełnym szczęściem a rozpaczą. Tak to właśnie wyglądało. Głucha na świat. Głucha na dorosłość. Dni nie różniły się nadto. Aż pewnego dnia Ona rzekła:
„Będę mieć operację. Idę do szpitala”.
„Operację?!”
Zostałam całkiem sama. Mogłam. Byłam już pełnoletnia. Ale wciąż byłam dzieckiem! Odwiedziny w szpitalu, odwiedziny u krewnych, zakupy, opiekowanie się zwierzętami i obowiązki domowe. To wszystko spadło na moją głowę. Spadłoby, gdybym głowę miała. Ale musiałam mieć! To było coś tak innego. Czułam się jak przedszkolak w za dużych kaloszach. Cisza była piorunująca. Tym razem naprawdę byłam sama. Słuchawki leżały na którejś z półek. A we mnie powoli następowało budzenie się. Wolno, lecz coraz pewniej chodziłam do sklepu, robiłam zakupy. Co jeszcze? Wypłacałam pieniądze, opiekowałam się zwierzętami. Dom stał się dla mnie jak dziecko, które myłam i karmiłam. Odwiedziłam Ją w szpitalu. Uśmiechała się do mnie. Była taka senna i niemrawa. A ja byłam… dorosła.

Doświadczenie było przeszywające. Lecz mogę coś opowiedzieć. Zapewne kojarzycie ciche noce, bez szumu wiatru. Noce, w których człowiek może wreszcie prawdziwie odpocząć od hałasu zatłoczonych ulic i komend w pracy. Jeśli namalowaliście już tę głuchą ciszę, teraz tylko dorysujcie szkic nastoletniej dziewczyny. To nastoletnia Ja w swoim pokoju. Nie dobiegały z niego żadne...

Mój wstęp w dorosłość był i jest niezwykle chaotyczny. Najgorsze dla mnie było zderzenie z rzeczywistością, które nastąpiło z dniem przeprowadzki do innego miasta oddalonego o ponad 100km od mojego rodzinnego miasta. Dla moich rodziców to zawsze było proste i oczywiste, edukacja podstawowa, szkoła średnia i studia. Następnie oczywiście dobrze płatna praca i ostatecznie zakładanie rodziny. Los chciał, że na studiach nie powiodło mi się za dobrze i po pierwszym semestrze zdecydowałam się na ich rzucenie, co już zaburzyło harmonię planu rodziców. Potem było jeszcze lepiej. Wróciłam do domu, znalazłam pracę i... Przeprowadziłam się z chłopakiem do sąsiedniego miasta, narazie na tym moja historia się kończy, ale to co się stało podczas tego roku mogę jedynie nazwać istnym rollercosterem mojego życia. 

Mój wstęp w dorosłość był i jest niezwykle chaotyczny. Najgorsze dla mnie było zderzenie z rzeczywistością, które nastąpiło z dniem przeprowadzki do innego miasta oddalonego o ponad 100km od mojego rodzinnego miasta. Dla moich rodziców to zawsze było proste i oczywiste, edukacja podstawowa, szkoła średnia i studia. Następnie oczywiście dobrze płatna praca i ostatecznie...

Powoli stawiam swoje pierwsze kroki w dorosłość i już jutro zaczynam pisać maturę, niestety spóźniona o dwa lata. Niedawno, podczas pożegnania, jedna z nauczycielek spytała mnie, czy pamiętam kiedy nastąpił moment, w którym zdałam sobie sprawę, że jestem już dorosła i dobitnie uświadomiłam sobie wtedy, że mam za sobą bagaż, którego nie powinien mieć nikt, szczególnie, gdy ciągnie się on od dzieciństwa. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie, kiedy dokładnie miał miejsce moment "przejścia", gdy doszło do mnie, że nie jestem już dzieckiem i pewne rzeczy straciłam bezpowrotnie. Domyślam się, że miało to miejsce na przełomie końca podstawówki, a początku gimnazjum, gdy wszystko zaczęło się sypać. Jeżeli chodzi o moje wspomnienia, niestety prawie wszystkie uległy zaparciu, pewnej manipulacji z najbliższego otoczenia lub całkowitemu wymazaniu z powodu tramy, której nawet nie pamiętam. Strzępki, które pozostały są wystarczająco nieprzyjemne, by pojawiła się świadomość, że przez kilka lat, gdy dziecko potrzebuje największej uwagi, bo dorasta i wchodzi w etap dojrzewania, spędziłam pośród nocnych kłótni, krzyków i trzaskania drzwiami. Zastanawiałam się kiedyś, czy gdybym dostała szansę cofnięcia się do tamtego etapu, czy skorzystałabym z niej? Oszczędziłabym sobie wiele cierpienia, ale czy byłabym wtedy tym, kim jestem teraz? Straciłabym bagaż doświadczeń, który uczynił mnie silniejszą i najprawdopodobniej byłabym całkowicie inna osobą.

Powoli stawiam swoje pierwsze kroki w dorosłość i już jutro zaczynam pisać maturę, niestety spóźniona o dwa lata. Niedawno, podczas pożegnania, jedna z nauczycielek spytała mnie, czy pamiętam kiedy nastąpił moment, w którym zdałam sobie sprawę, że jestem już dorosła i dobitnie uświadomiłam sobie wtedy, że mam za sobą bagaż, którego nie powinien mieć nikt, szczególnie, gdy...

Moje życie było, jest i myślę, że jeszcze długo będzie bardzo chaotyczne. Jako dziecko i później nastolatka musiałam się zmierzyć z wieloma zmartwieniami, którymi zdecydowanie nie powinna się przejmować żadna osoba w tym wieku. Rozwód rodziców, przeprowadzki, zmiany szkół, a także słaba sytuacja finansowa nauczyły mnie niezwykłej odpowiedzialności już w młodym wieku i sądzę, że to właśnie wtedy postawiłam ten krok w moją mentalną dorosłość. Pomagałam mamie w domu, uczyłam się i starałam się chwytać różnych prac wakacyjnych, aby ulżyć mamie w obowiązkach. Niestety takim decydującym momentem wkroczenia w dorosłość była śmierć mojego ojca, byłam już wtedy nieco starsza, ale nadal bolało, że nie dożył on mojej osiemnastki, spadło na mnie wtedy o wiele więcej obowiązków oraz musiałam wspierać całą resztę swojej rodziny. Mimo wielu przykrości z każdego etapu swojego życia wyciągnęłam wiele wartościowych lekcji, które pomogą mi przejść przez życie najlepiej jak potrafię. Przez cały ten czas zawsze towarzyszyły mi książki i znajdowałam w nich ucieczkę w najcięższych chwilach i mimo iż od osiągnięcia całkowitej pełnoletności dzieli mnie aż, a może tylko, kilkanaście miesięcy – to czuję się jakbym już dawno przekroczyła ten decydujący moment dojrzałości w życiu i uważam, że tą dojrzałość emocjonalną można osiągnąć zarówno w młodości jak i dopiero w późnych latach swojego życia, bo to nie liczba ukończonych lat definiuje mentalną dorosłość człowieka.

Moje życie było, jest i myślę, że jeszcze długo będzie bardzo chaotyczne. Jako dziecko i później nastolatka musiałam się zmierzyć z wieloma zmartwieniami, którymi zdecydowanie nie powinna się przejmować żadna osoba w tym wieku. Rozwód rodziców, przeprowadzki, zmiany szkół, a także słaba sytuacja finansowa nauczyły mnie niezwykłej odpowiedzialności już w młodym wieku i...

Tak szczerze? Wydaję mi się, że my nigdy nie wchodzimy w ,,dorosłość". Całe życie jesteśmy w jakimś stopniu dorosłymi, po prostu przez nasz żywot ten stopień wzrasta i spada.
Bo to wcale nie musi być tak, że jesteśmy coraz bardziej dorośli. Możemy być coraz mniej.
Często kiedy byliśmy ,,dziećmi" mieliśmy trudne przeżycia - rozwód rodziców, wyśmiewanie w szkole, zbyt wysokie oczekiwania rodziny.
I ,,dorośli" zamiast wyciągnąć z tego wnioski próbują o tym ,,zapomnieć". Robią dzieciom dokładnie to samo co im robili rodzice, chociaż sami przeżyli na swojej skórze jakie to bolesne! Myśląc przy tym, że są bardziej dorośli, ale nie! To nie jest prawda! Omijanie f a k t ów i udawanie głupiego nie jest dorosłe. Jest to dziecięce i nieodpowiednia w każdym procencie.
A jak definicja dorosłych to właśnie takie zachowanie to mam ogromną nadzieje, że jestem jeszcze dzieckiem.

Tak szczerze? Wydaję mi się, że my nigdy nie wchodzimy w ,,dorosłość". Całe życie jesteśmy w jakimś stopniu dorosłymi, po prostu przez nasz żywot ten stopień wzrasta i spada.
Bo to wcale nie musi być tak, że jesteśmy coraz bardziej dorośli. Możemy być coraz mniej.
Często kiedy byliśmy ,,dziećmi" mieliśmy trudne przeżycia - rozwód rodziców, wyśmiewanie w szkole, zbyt...

Kres mojej adolescencji nastąpił, gdy zostałem ojcem. Miałem
dwadzieścia cztery lata, uważałem że wszystko jeszcze przede mną,
a do rodzicielstwa zupełnie się nie nadaję. Z tym pierwszym nawet
miałem nawet rację.   Do tej pory wiodłem raczej rozrywkowe życie. Zarabiałem psie
pieniądze na graniu hard rocka i miałem się z tym dobrze. Wokół
pełno było alko oraz tanich dragów. Czasami wydawać by się
mogło, że muzyka jest tylko pretekstem do znieczulania. Każdy z
nas chciał być drugim Jimem Morrisonem. Rodzicielstwa nie obawiałem
się tak bardzo, jak odrzucenia ze strony zespołu. Co za problem
wymienić basistę na takiego, co to nie ma zobowiązań, co może
ruszyć w trasę za każdym razem z biletem w jedną stronę. Do tego
czułem się jak szmata, bo miałem paskudne poczucie winy, że
zamiast podskakiwać z radości, czuję frustrację i żal. Nagle z
lekkoducha musiałem zostać dorosłym. Ale jak to tak – przecież
dorośli ogarniają życie, a ja? Miałem dwadzieścia cztery lata, a
nie zdążyłem wyrobić jeszcze dowodu! Ale zrobiłem to, jak
również dowiedziałem się, że dorośli ogarniają życie niekiedy
gorzej niż dzieci.   Córeczkę oczywiście pokochałem jak tylko się urodziła. Udało mi tak
zarządzić czasem, aby wystarczyło go dla rodziny, pracodawcy oraz
weekendowymi graniami w domach kultury czy na ulicy. Lekko nie jest,
ale myślę, że już jestem dorosłym. Nie pytajcie tylko, po czym
to poznałem. 

Kres mojej adolescencji nastąpił, gdy zostałem ojcem. Miałem
dwadzieścia cztery lata, uważałem że wszystko jeszcze przede mną,
a do rodzicielstwa zupełnie się nie nadaję. Z tym pierwszym nawet
miałem nawet rację.   Do tej pory wiodłem raczej rozrywkowe życie. Zarabiałem psie
pieniądze na graniu hard rocka i miałem się z tym dobrze. Wokół
pełno było alko oraz tanich dragów....