[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] Strony książek, które obejmowałam wzrokiem zaszły cieniem. Usłyszałam nad sobą głos: „Stephen King? Myślałem, że taka prymuska czyta tylko naukowe książki.” To był Dawid, sąsiad z akademika, którego poznałam tydzień
temu na imprezie organizowanej przez koleżankę. Wysoka średnia to nie temat na wieczór z rówieśnikami, idiotko. Pomyślałam, a do Dawida powiedziałam z uśmiechem: „Myślałam, że taki sportowiec jak Ty, może znać co najwyżej nazwisko Sienkiewicza czy Mickiewicza i to tylko ze słyszenia”. Uśmiechnął się, a ja na ten uśmiech mogłabym patrzeć cały czas. „Wiem, że czekasz teraz na jakiś przedmiot zapchaj dziurę, więc może spędzisz ten czas lepiej, np. ze mną, w bibliotece? Będę mógł Cię jeszcze bardziej zaskoczyć moją znajomością literatury”. Odrzekł, a ja… nie zgodziłam się. To głupie, Dawid mi się bardzo spodobał, a ja się speszyłam i po prostu weszłam do Sali na zajęcia. Trudno, straciłam szansę, czeka mnie pewnie naśmiewanie się na kolejnej imprezie, przeżyję. Po południu,
gdy byłam już w moim akademickim pokoju, usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam, a za nimi… nikogo nie było. Spojrzałam w dół i zobaczyłam jedną z książek Cobena z przyczepioną karteczką: Jedna z moich ulubionych. Będę w czytelni. Dołącz, jeśli akurat nie uczysz się z książek z lat 90-tych. D. Roześmiałam się. Na moim biurku leżała otwarta Dydaktyka Okonia. Ubrałam się pospiesznie i ruszyłam do czytelni. Do końca studiów rzadko już bywałam tam w pojedynkę…

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] Strony książek, które obejmowałam wzrokiem zaszły cieniem. Usłyszałam nad sobą głos: „Stephen King? Myślałem, że taka prymuska czyta tylko naukowe książki.” To był Dawid, sąsiad z akademika, którego poznałam tydzień
temu na imprezie organizowanej przez koleżankę. Wysoka średnia to nie temat na wieczór z rówieśnikami, idiotko....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[ 2. "Romantyczni w Paryżu"] 
  Miałam zły dzień, nic nie szło po mojej myśli, a na domiar
złego pokłóciłam się z moją przyjaciółką. Postanowiłam więc udać się
do jedynego miejsca, które mogłoby mnie uspokoić, do biblioteki. Wzięłam z
półki moją ukochaną książkę „Ania z zielonego wzgórza”, usiadłam przy stoliku i
postanowiłam oddać się lekturze. Czytałam może z 15 minut, kiedy na stoliku
przed moimi oczami pojawiła się książka „Cześć, mam na imię Michał” oraz „Cześć,
co słychać?”. Podniosłam głowę do góry i ujrzałam całkiem przystojnego
chłopaka. Po chwili położył kolejne książki na stole – „Spacer nad rzeką”,
Cappuccino z cynamonem” oraz „Kawa z kardamonem”. Odczekał chwilę i położył
jeszcze „Chodźmy razem”. Nie miałam pojęcia o co mu tak naprawdę chodzi, więc
zapytałam po co te książki. Nie usłyszałam jednak żadnej odpowiedzi, za to na
stole po krótkiej chwili wylądowała książka „Strasznie mi się podobasz”. Moje
policzki nabrały lekkiego różu, a ja uśmiechnęłam się mimowolnie.
A co było dalej?
Okazało się, że Michał, bo tak miał na imię jest niemową, a ja mu się
spodobałam, więc postanowił zaryzykować i spróbować nawiązać ze mną kontakt. Od
tamtego pamiętnego dnia spotykaliśmy się niemal codziennie, najpierw w
bibliotece, później na mieście. W międzyczasie zapisałam się na kurs migowy,
abyśmy mogli bez problemu się porozumiewać, czym bardzo mu zaimponowałam. Dziś
mijają dwa lata od naszego pierwszego spotkania, a my jesteśmy chyba
najbardziej zakochaną parą na świecie.   

[ 2. "Romantyczni w Paryżu"] 
  Miałam zły dzień, nic nie szło po mojej myśli, a na domiar
złego pokłóciłam się z moją przyjaciółką. Postanowiłam więc udać się
do jedynego miejsca, które mogłoby mnie uspokoić, do biblioteki. Wzięłam z
półki moją ukochaną książkę „Ania z zielonego wzgórza”, usiadłam przy stoliku i
postanowiłam oddać się lekturze. Czytałam może z 15 minut,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. "Jedno życzenie" Nicholasa Sparksa" ]

Wszedł do kawiarni „Zakładka”, w której bywał z kolegami ze studiów, jednak nie spodziewał się spotkać tutaj kobiety życia. Siedziała przy stoliku tuż przy oknie i robiła zapiski wertując książkę przypominającą swoimi gabarytami cegłę. Twarz ukryła pod zasłoną bujnych kasztanowych włosów, których refleksy lśniły odbijając promienie słoneczne. Spytał, czy może się przysiąść na kawę. Kiedy podniosła na niego swoje szmaragdowozielone oczy, przepadł. W tym momencie poczuł jak serce zamarło mu w piersi. Wiedział, że kobieta, na którą właśnie patrzy będzie tą, z którą spędzi resztę życia. Odłożyła na bok notatki i zamknęła książkę, która, jak się okazało była także jego ulubioną – „Mistrz i Małgorzata” Bułhakova. Przegadali całe popołudnie nie mogąc oderwać od siebie oczu.
Od tego dnia „Zakładka” wpisała się w ich cykliczny rytuał spotkań. Tu umawiali się
na spotkania z przyjaciółmi, rozmawiali o pasjach, celebrowali jubileusze, rocznice znajomości i tradycyjnie, wymieniali się książkami, których szeregi stały na kawiarnianych półkach zachęcając do lektury. W tym miejscu spędzali okrągłe rocznice ślubu, a było ich sporo, bo przeżyli wspólnie ponad 50 lat.
Mimo, iż kawiarnia zmieniała właścicieli i logo, to jednak dla nich pozostawała wciąż miejscem pierwszego magicznego połączenia dusz. Tu wzięła początek ich wieczna wspólna droga pełna wzajemnego zaufania, miłości i bliskości. Tu celebrowali ważne chwile w otoczeniu przyjaciół i książek, które nieodłącznie im towarzyszyły.
 

[3. "Jedno życzenie" Nicholasa Sparksa" ]

Wszedł do kawiarni „Zakładka”, w której bywał z kolegami ze studiów, jednak nie spodziewał się spotkać tutaj kobiety życia. Siedziała przy stoliku tuż przy oknie i robiła zapiski wertując książkę przypominającą swoimi gabarytami cegłę. Twarz ukryła pod zasłoną bujnych kasztanowych włosów, których refleksy lśniły odbijając promienie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. Jedno życzenie ]

Spędziła przy tej półce z dziesięć minut, z czego większość stała na mini  drabince i na niej wpatrywala się w okładkę książki. Nie znała autora ale oprawa zawladnela jej umysłem i bo obracala  książkę w dłoniach a kilka razy, upewniwszy się ze nikt jej nie obserwuje, zanurzyla  twarz w pachnących drukiem stronach. Zeszła z drabinki żeby stanąć stabilnie i raz jeszcze przeczytać opis z tylu. Nie zauważyła że pracownica sklepu zabrała drabinkę... z reszta nie wiele widziała dzierzac w dłoniach upragnioną powieść.  Mimo chęci nie zdecydowała się na zakup bo wyszła na spacer bez pieniędzy.  Nie jej wina że czasami spacery kończą się w księgarni. Nie sięgała tam gdzie stała książka więc odwróciła się i poprosiła innego klienta o pomoc. Odłożył książkę i wrócił do przeglądania półek.  Cały czas kontem oka zerkal na dziewczynę która zabrała się do wyjścia. Zauważył  ze się nie zdecydowała na książkę. Wyznała powód.  Pokiwał. Ujrzał jej plecy i sięgnął po książkę. Szybko dotarł do kasy gdzie zostawił okrągłą sumę nie czekając na resztę by móc ja dogonić.  Daleko nie uszka ale nye chciał ryzykować. Zbliżył się do niej niemal na krok i wyciągnął przed siebie książkę tak by dostrzegła ja kątem oka. Odwrócił a się zaskoczona. Powiedział wprost że chciałby wypić z nią kawę lub herbatę lub nie pić nic a tylko chwilę posiedzieć i pogadać. Dodał ze książka jest dla Niej nawet jeśli się nie zgodzi. Zgodziła się. 

[3. Jedno życzenie ]

Spędziła przy tej półce z dziesięć minut, z czego większość stała na mini  drabince i na niej wpatrywala się w okładkę książki. Nie znała autora ale oprawa zawladnela jej umysłem i bo obracala  książkę w dłoniach a kilka razy, upewniwszy się ze nikt jej nie obserwuje, zanurzyla  twarz w pachnących drukiem stronach. Zeszła z drabinki żeby stanąć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[Rozmowy z przyjaciółmi] 
To miał być mój dwudziesty pierwszy raz spędzonych samotnie Walentynek. Wieczór zastał mnie pod kocem w łóżku i uczuciem samotności. Nie brakło mi miłości, jednak przydałby się ktoś do rozmowy.
Od zawsze kochałam serię o Potterze, to była wręcz fiksacja, więc postanowiłam poszperać o tym w sieci. Natrafiłam na przeglądarkową grę, zwykła klikanka i forum. Po chwili śledzenia żywiołowych konwersacji okazało się, że było tam mnóstwo osób w moim wieku. Poczułam się jak ryba w wodzie i skoczyłam w tę toń rozmów.
Czas leciał, a ja się uzależniłam. Każdego dnia spędzałam kilka godzin na rozmowach i grze w moim ukochanym świecie. Kolejne pchnięcie od losu nastąpiło dość nieoczekiwanie. Od słowa do słowa, okazało się, że administrator mieszka, tak jak ja, we Wrocławiu. Zaczął drążyć, gdzie konkretnie. Na Trójkącie? Ja też! Odwiedź mnie w Maku na Krakowskiej, dorabiam tam sobie! Co ty gadasz, ja widzę tego Maka z okna pokoju! Co, więc ja mieszkam po drugiej stronie ulicy!
W tej grze aktywnych było może sto pięćdziesiąt osób, a ja mieszkałam naprzeciw administratora. Przypadek?
Postanowiliśmy zrobić zlot, a chętni mogli zanocować u nas. W sumie było dziesięć osób, uznaliśmy to za ogromny sukces.
Na ten zlot przyjechał mój obecny partner. Mieszkał na drugim końcu Polski, ale pół roku później już we Wrocławiu. Dla mnie.
Czy to przeznaczenie? Owszem! Tyle rzeczy musiało się wydarzyć, żebyśmy się poznali, a zaczęło się od naszego niecodziennego
zainteresowania serią o Potterze. 

[Rozmowy z przyjaciółmi] 
To miał być mój dwudziesty pierwszy raz spędzonych samotnie Walentynek. Wieczór zastał mnie pod kocem w łóżku i uczuciem samotności. Nie brakło mi miłości, jednak przydałby się ktoś do rozmowy.
Od zawsze kochałam serię o Potterze, to była wręcz fiksacja, więc postanowiłam poszperać o tym w sieci. Natrafiłam na przeglądarkową grę, zwykła klikanka i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1. „Rozmowy z przyjaciółmi”, Sally Rooney]

Jeśli miał być ze sobą całkowicie szczery, to nigdy jej nie lubił.
Zawsze czytała tę swoją najcudowniejszą literaturę piękną dla ludzi z wyższych sfer, nosiła nieskazitelnie wyprasowane białe koszule, a przy stole siedziała wyprostowana, uśmiechając się kulturalnie. Na litość boską, ile można? Czy w jakikolwiek sposób można mniej afiszować się tym, że jest się intelektualistą, który przy każdym posiłku posługuje się nożem i widelcem oraz używa wysublimowanych, czterosylabowych słów na określenie chociażby pogody? „Niebywała mżawka raczy w dobie obecnej nawiedzić nasz świat, wzięcie parasola jest obligatoryjne”.
Po prostu działała mu na nerwy samą swoją nieskazitelną postawą wielkiego człowieka kultury.
Nic więc dziwnego, że dla zasady łypał gniewnie na jej plecy za każdym razem, gdy przechodził obok niej. Czy coś tym osiągał? Poza nieopisaną satysfakcją absolutnie nie.
Czytała szybko. „Szczygieł” ustąpił miejsca „Portretowi Doriana Graya” po trzech dniach, „Folwark zwierzęcy” leżał na stole przed nią, gdy kończyła „Państwo” Platona, a „Lolitę” chyba też czytała dla czystej rozrywki jakieś dwa dni. Nie ma co, świetna rozrywka.
Ale pewnego dnia coś się zmieniło.
Zatrzymał się w pół kroku. Nie, to niemożliwe. Po prostu niemożliwe.
Nagle znalazł się przy niej, patrzył jej przez ramię. Jej płowe loki opadały na kartki…
– To „Metro”?
Zerknęła na niego kątem oka i pokiwała głową.
– A niech mnie – mruknął.
Był w stanie wybaczyć jej całą resztę.
Bo chyba właśnie się zakochał.
 

[1. „Rozmowy z przyjaciółmi”, Sally Rooney]

Jeśli miał być ze sobą całkowicie szczery, to nigdy jej nie lubił.
Zawsze czytała tę swoją najcudowniejszą literaturę piękną dla ludzi z wyższych sfer, nosiła nieskazitelnie wyprasowane białe koszule, a przy stole siedziała wyprostowana, uśmiechając się kulturalnie. Na litość boską, ile można? Czy w jakikolwiek sposób można mniej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa]

Moja prawdziwa książkowa historia miłosna zaczęła się w osiedlowej bibliotece. Bardzo chciałam przeczytać "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego i tak się złożyło, że po długim oczekiwaniu w bibliotece na moim osiedlu ktoś tę książkę zwrócił. Chcąc jak najszybciej być w bibliotece nałożyłam na piżamę płaszcz No i biegnę. Podchodzę do regału, na którym powinna być...  No i nie ma. Pani bibliotekarka stwierdziła że jest w systemie więc musi być. No to szukam. Nagle patrzę - stoi facet i trzyma tego mojego Małeckiego. Jak przystało na psychofankę i biblioteczną Grażynę podchodzę i pytam "Pan to będzie czytał czy tylko ogląda?" Facet patrzy tak dziwnie i mówi że weźmie  bo go zainteresowała i tak staliśmy dobre 10 minut. Ja czerwona że złości bo mu tłumaczyłam, że to nie możliwe,  bo ja tak bardzo czekałam na tę książkę I chce ją pierwsza. Nie mogliśmy dojść do porozumienia i rzuciliśmy w końcu monetą. Wygrał on, ale oddał mi i powiedział że da mi numer telefonu i jak tylko przeczytam i będę zwracać do biblioteki mam mu dać znać to on odrazu podejdzie i weźmie, żeby nikt go nie uprzedził.  I tak czytamy sobie tego Pana Małeckiego do dzisiaj razem. I bardzo obydwoje polecamy! 😀 

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa]

Moja prawdziwa książkowa historia miłosna zaczęła się w osiedlowej bibliotece. Bardzo chciałam przeczytać "Nikt nie idzie" Jakuba Małeckiego i tak się złożyło, że po długim oczekiwaniu w bibliotece na moim osiedlu ktoś tę książkę zwrócił. Chcąc jak najszybciej być w bibliotece nałożyłam na piżamę płaszcz No i biegnę. Podchodzę do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] 
Gdy jadę pociągiem, oprócz biletu i portfela, niezbędne są dla mnie słuchawki. Dzięki temu czuję podroż, dudnienie kół, ale omijają mnie wszelkie ludzkie hałasy.
Dlatego, gdy do mojego przedziału ktoś się dosiadł, nie zwróciłam na to większej uwagi. Patrzyłam się zamyślona przez duże okno, a obrazy typowej wiosennej Polski migały mi przed oczami. Gdy zaczęło się ściemniać, wpatrywanie się w moją tymczasową telewizję przestało mieć sens, więc łagodnie odwróciłam swój wzrok na pasażera naprzeciwko. Siedział ze słuchawkami na uszach a w ręku trzymał niezwykle obszerną książkę. Pierwsze o czym pomyślałam, to to, że musi być naprawę ciężka, lecz po chwili zrozumiałam, że w rękach tego obcego mi chłopaka leży moja ulubiona książka. Przewracał kartki i pomyślałam, że robi to znacznie za szybko jak na tak wspaniałą książkę, więc delikatnie i mimowolnie ściągnęłam moje brwi w grymasie niezadowolenia. On zdjął słuchawki i zapytał mnie czy krzywię się tak na widok książki czy jednak może na niego samego. Zaśmiałam się speszona i powiedziałam, że tą powieść po prostu mam w zwyczaju czytać znacznie wolniej.
Nasza podróż trwała jeszcze dwie godziny, choć mi zdawało się, że ledwie parę sekund, bo wypełniliśmy czas na rozmowach i żartach. Gdy zbliżałam się do mojej stacji dałam mu swój numer telefonu, a on obiecał, że zadzwoni. Dotrzymał obietnicy.
A teraz ten sam mężczyzna znów siedzi naprzeciwko mnie, ze słuchawkami na uszach
i czyta książkę. Mówię na niego mój narzeczony.
 

 [3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] 
Gdy jadę pociągiem, oprócz biletu i portfela, niezbędne są dla mnie słuchawki. Dzięki temu czuję podroż, dudnienie kół, ale omijają mnie wszelkie ludzkie hałasy.
Dlatego, gdy do mojego przedziału ktoś się dosiadł, nie zwróciłam na to większej uwagi. Patrzyłam się zamyślona przez duże okno, a obrazy typowej wiosennej Polski migały mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej