Occh, niezmiernie dziękuje! I oczywiście gratulacje dla pozostałych :))

Occh, niezmiernie dziękuje! I oczywiście gratulacje dla pozostałych :))

Ja też teraz cieszę się jak głupia :) Dziękuję i gratuluję reszcie.

Ja też teraz cieszę się jak głupia :) Dziękuję i gratuluję reszcie.

O matko. Dziękuję za dobry humor na resztę tygodnia;) Gratulacje dla wszystkich.

O matko. Dziękuję za dobry humor na resztę tygodnia;) Gratulacje dla wszystkich.

Dziękuję! Już myślałam, że nic z tego, a tu niespodzianka. ;) Gratuluję pozostałym! ;D

Dziękuję! Już myślałam, że nic z tego, a tu niespodzianka. ;) Gratuluję pozostałym! ;D

Zwyciężyli:

CookieMonster
Rose
Anjuliee
Pat
Silvia

Gratulujemy!

Zwyciężyli:

CookieMonster
Rose
Anjuliee
Pat
Silvia

Gratulujemy!

Konkurs zakończony!
Wyniki do końca weekendu.

Konkurs zakończony!
Wyniki do końca weekendu.

Ostatnie tomy powieści zwykle są wypełnione smutkiem po same brzegi. To w nich przychodzi nam się rozstać z ukochanymi bohaterami, którzy nierzadko towarzyszy ku nam przez długi okres czasu i z historią niejednokrotnie pozwalającą uciekać od codziennych zajęć oraz problemów. Zakończenia cykli nie są jedynie końcem opowieści snutej przez autora, ale i pewnego mini rozdziału w życiu jej czytelników. Od setek lat wiadomo, że z każdej, choćby najpospolitszej książki, można wynieść coś pożytecznego i kształcącego, nawet jeśli byłoby to przekonanie o tym, iż niektórzy za pisanie brać się nie powinni. Zakładając jednak, że dotarliśmy do końca serii nie tylko z czystego uporu, częściej mamy do czynienia z bardziej życiowymi przesłaniami, które łatwo sobie przyswoić. Przede wszystkim jednak czytanie sprawia przyjemność, a człowiek przez (lub dzięki) wrodzonemu egoizmowi nie cierpi pożegnań z czymś, co częściej przyczyniało się do naszej radości niż smutku. To przecież nie godzi się z naszym instynktem samozachowawczym. Lecz z drugiej strony z całego serca pragniemy poznać finał historii. Ludzie od samego początku istnienia są odkrywcami, dowodów na to wiele w kronikach z dawnych lat - wystarczy tylko poszukać. A poszukiwacze wiedzy nie cierpią żyć w ciągłej niepewności, co do losów bohatera, z jakim podczas lektury zdążyli się zżyć, a często wręcz utożsamić.
Osobiście me odczucia po przeczytaniu ostatniego tomu z danej serii porównuję do niezwykle banalnego przykładu jedzenia ulubionych cukierków. Bowiem kiedy po raz kolejny i kolejny sięgamy do paczki, to w pewnym momencie musimy natrafić na pustkę. Nasze zaskoczenie i smutek są wówczas ogromne, pomimo faktu, że spodziewaliśmy się, że zaraz już nie będziemy mieć, czym się „zapchać”. Wszak nie wyczarujemy następnego cukierka z powietrza. A szkoda, bo z wielką chęcią zjedlibyśmy więcej, po co pozbywać się przyjemności i zmniejszyć produkcję hormonów szczęścia w organizmie? Czujemy niedosyt, jednak wiemy także, że większa ilość słodyczy poskutkuje nie tylko przybraniem na wadze, ale i bólem brzucha, a w najgorszym przypadku także poważniejszymi powikłaniami.
To samo dotyczy powieści. Po zakończeniu cyklu czujemy bezgraniczny żal do autora, że nie napisał nic więcej o perypetiach „naszego” bohatera, że pozbawił nas możliwości przeżywania z nim nowych przygód, wspólnego zmagania się z przeciwnościami losu. Jednakże zostaliśmy, wbrew pozorom, obdarzeni zdrowym rozsądkiem, który z trudem przebijając się przez wszechogarniającą nas nostalgię i melancholię, mówi nam, iż kolejne księgi zniechęciłyby nas do całej serii i modlilibyśmy się o jak najszybsze zakończenie. Warto wiedzieć, kiedy przerwać, bowiem przedłużanie życia bohaterów na siłę, poskutkuje jedynie odrzuceniem wymuszonych książek przez czytelników.
Oczywiście od każdej reguły są wyjątki i istnieją serie, które dla nas w zasadzie wcale mogłyby się nie kończyć nawet przy pięćdziesiątej powieści. Jednym z nich nazwałabym cykl złożony z innych cykli osadzony jednak w tych samych realiach. Chyba już każdy się domyśla, o jakim świecie mowa. Tak - „Świat Dysku” Terry’ego Pratchett’a to niewątpliwie kopalnia pełna wyjątkowych pomysłów gotowych pomóc nam w rozwinięciu wyobraźni. Mogłoby się wydawać, że przy takiej ilości napisanych książek, możemy mieć do czynienia z kolejnymi nudnymi wypocinami starszego pana. Ale cóż by to była za obelga! Pan Pratchett za każdym razem serwuje nam wyjątkową historię niezwykłego bohatera.
Inną serią, która ma dla mnie wyjątkowe znaczenie jest znany prawie każdemu miłośnikowi fantasy „Harry Potter”. Pomimo kontrowersyjnych opinii niektórych recenzentów, nie uważam, aby jego autorka kiedykolwiek się „sprzedała”. Jej powieści od początku do końca były przemyślane, zaplanowane i na pewno nie przedłużane na siłę. Zakończenie „Insygniów Śmierci” było dla mnie końcem pewnej młodzieńczej, dziecięcej naiwności i było to zakończenie koronujące całokształt pracy pisarskiej pani Rowling. Chociaż sądzę, że niepotrzebnie umieściła epilog „19 lat później”. Zabrała tym samym nadzieję na możliwą kontynuację książek i własne wizje czytelników na temat przyszłości czarodziejów.
I jako ostatni przykład podam: „Legendy Świata Wynurzonego” - trzecią trylogię pani Lici Troisi osadzoną w Świecie Wynurzonym. Podczas lektury pierwszego tomu sądziłam, że autorka wyczerpała już limit wyjątkowych pomysłów, co do opowieści, a pięty „Wojen Świata Wynurzonego” czy nawet nieco gorszych „Kronik…” są dla „Legend…” niczym Mount Everest. Jednakże ostatni tom zupełnie odmienił moje spojrzenie wobec całej trylogii. Wyjaśnił zawiłe tajemnice, podał przyczyny wielu niewyjaśnionych dotąd zdarzeń... Ale przede wszystkim urzekła mnie tragiczna strona „Legend..”. Podczas lektury odniosłam wrażenie, że wszystko, co Poświęcona (Sheiren) zrobiła dla Świata Wynurzonego, było tylko przykrywką. Dla niej liczyło się tylko życie i wydobycie dobra z serca jej naturalnego wroga - Marvasha. Miłość Adhary do Amhala sprawiła, że ta była w stanie poświęcić zarówno swoje, własnych przyjaciół, jaki i nawet życie ukochanego, byleby tylko znowu odnalazł w sobie tą dobrą cząstkę siebie. I chociaż koniec tomu przyniósł im śmierć, to ostatecznie odnieśli zwycięstwo wobec zła, wobec stereotypów. Nie byłam w stanie zdusić w sobie płaczu, opanowało mnie zbyt wielkie wzruszenie…
Ale dotychczas poruszyłam tylko jedną stronę medalu. Wielokrotnie spotkałam się także z okropnymi, zawodzącymi zakończeniami, przerwaniem historii z powodu zwykłego kaprysu lub w drugą stronę - przeciąganie jej po to, by zarobić więcej pieniędzy. Jedną z takich serii jest ta o domu nocy. Chociaż nie można tu mówić czegokolwiek o zakończeniu. Jakkolwiek doceniałam cztery pierwsze tomy, to przy piątym wysiadłam. Po prostu nie potrafiłam się przemóc i sięgnąć po następne, odniosłam wrażenie, że nie pisały powieści, tylko scenariusz do „soap opery”.
Niektórzy autorzy powinni zrozumieć, że jeżeli zaczyna się robić coś tylko i wyłącznie dla pieniędzy, to nigdy nie zakończy się dobrze, ale odniesie klęskę. Kierując się cytatem z polskiego rapu : „Ja nie mówię, że pieniądze są nie ważne - wręcz przeciwnie, ale jak im już stawiasz ołtarz, to trochę dziwne…”* .

*Rafi-Nie tylko dla kasy feat sobota, waldemar kasta, dj twister, prod matheo

Ostatnie tomy powieści zwykle są wypełnione smutkiem po same brzegi. To w nich przychodzi nam się rozstać z ukochanymi bohaterami, którzy nierzadko towarzyszy ku nam przez długi okres czasu i z historią niejednokrotnie pozwalającą uciekać od codziennych zajęć oraz problemów. Zakończenia cykli nie są jedynie końcem opowieści snutej przez autora, ale i pewnego mini rozdziału...

Trylogie, książki cykliczne? Hmmm… Tak naprawdę nie wiem czy je lubię czy nie. Zwykle jednak w moje ręce wpadają jednotomowe kryminały. W takich książkach podoba mi się to, że akcja rozgrywa się w miarę możliwości dość szybko. Kartka za kartką dzieje się coś nowego. Spoglądamy na świat oczami zabójcy, gdy nagle na następnej stronie wcielamy się w ofiarę. Jednak jak wiemy nie zawsze mamy ochotę na książkę na ,,jeden wieczór’’. Książki cykliczne mają to do siebie, że czytelnik po jakimś czasie po prostu zaczyna ubóstwiać głównego bohatera. Mamy dużo czasu na oswajanie się z postaciami tymi dobrymi jak i złymi. Przy czytaniu kolejnych tomów często tak się wciągamy w akcję, że często zapominamy o świecie. Nie chcąc rozstawać się z książką nawet wędrujemy z nią do toalety.
Najdłuższym cyklem książkowym, jaki przeczytałam jest dzieło J.K. Rowling. Nie wątpliwie powieści o Harrym Potterze są moimi ulubionymi z dzieciństwa, jeśli chodzi o fantastykę. Nie będę tutaj się rozwodzić na temat jej tematyki, bo chyba każdy kojarzy, o czym to jest. Pierwsze pięć tomów przeczytałam bardzo szybko, ponieważ miałam je w swojej domowej bibliotece. Jako młodsza i jeszcze nie doświadczona nie mogłam pojąć, dlaczego muszę teraz czekać tak długo na kolejną część. Przez pewien czas byłam nawet zła na autorkę. Uważałam, że za wolno pisze szósty tom i, że powinna bardziej dbać o swoich czytelników i zwiększyć tępo pisania. Jedynym ratunkiem na to, aby nie rozstawać się z książkowymi przyjaciółmi było ponowne przeczytanie wszystkich tomów. Jednak później również odczuwałam wielką rozpacz i smutek. Dopiero po miesiącu oswoiłam się z myślą, że przyjdzie mi jeszcze długo czekać. Dowiedziawszy się o dacie premier kolejnego tomu, ponad miesiąc wcześniej, nie mogłam wytrzymać. Ze zniecierpliwieniem snułam się po domu i nie czytałam żadnych innych książek. W końcu doczekałam się poleciałam z siostrą szybko ją kupić i zaczęłam czytać. Pochłonęłam ją w około trzy dni. Z siódmą częścią a zarazem ostatnią było tak samo. Zakończenie książki mi się nie podobało. Jak dla mnie zginęło zbyt wiele osób bliskich memu sercu. Mimo iż dobro wygrało ze złem , koniec książki bardzo mnie nie zadawała. Wydawałoby się, że Pani Rowling chciałaby zakończenie było tandetne. No cóż może już koniec o Harrym Potterze i mojej sentymentalności do całej powieści.
Kolejną ubóstwianą przeze mnie ,,trylogią’’ jest dzieło Ch. Paoliniego. Bardzo szybko przywiązałam się do Eragona i Saphiry. Z wielkim smutkiem przyjęłam śmierć, Broma, który, jak się później okazało, był ojcem Eragona. Jednak nie to wywarło na mnie największy szok. Jeśli już ktoś zmusił się do przeczytania moich wypocin to mam, chociaż nadzieję, że odczuwa bynajmniej lekki dreszczyk zaciekawienia. Wiec nie będę taka okrutna i powiem wam. To była ,,zdrada’’ Murtagha. Oczywiście czytając drugi tom nie miałam jeszcze zielonego pojęcia o tym, że Galbatorix poznał prawdziwe imię Murtagha i był on zmuszany do walk z Eragonem. Po przeczytaniu ,, Najstarszego’’ jak dobrze pamiętam szczęśliwa wybrałam się do biblioteki po ostatni tom. I tu przeżyłam szok. Biblioteka z niewiadomych mi przyczyn była zamknięta. Ogarnęła mnie złość a potem przygnębienie. Jednak gorzej było, gdy po skończeniu czytania ,,Brisingr’era’’ przeczytałam w Internecie, że kolejna część wydana będzie dopiero za dwa lata. Musiałam znów pogodzić się z stawionym przede mną faktem. Byłam pogrążona w charakterystycznej dla mnie ,,żałobie’’
Właśnie wtedy zaczęłam swoją przygodę z jednotomowymi kryminałami. Jak już wcześniej wspomniałam tam akcja dzieje się szybciej i zanim zdążymy ,,zakochać’’ się w łownym bohaterze książka nam się kończy. Po przeczytaniu takiej książki nie odczuwam tak wielkiego przygnębienia jak w przypadku książek wielotomowych.
Ostatnio jednak w moje ręce wpadła kolejna wspaniała trylogia. Otóż były to ,,Kroniki Świata Wynurzonego’’ . Niestety nie mogłam sobie pozwolić na swobodne czytanie bez żadnych dłuższych przerw, bo musiałam chodzić do szkoły. Na każdej lekcji wspominałam ostatnio przeczytane rozdziały i wymyślałam własne zakończenia. Szczęśliwa wracam do domu i czytałam dalej i tak całą trylogię pochłonęłam w pięć dni. Kolejny raz ogarnęła mnie nostalgia. Jednak szybko się z niej otrząsnęłam i pożyczyłam od koleżanki kolejną trylogię, którą czytam aktualnie. Są to ,, Wojny Świata Wynurzonego’’.
Na początku pisania pracy myślałam, że wolę książki jednotomowe. Jednak teraz myślę, że warto poświęcić parę dni smutku po skończeniu się książki na wspaniałe chwile spędzone właśnie z nią. Wiele rzeczy zależy od tego czy częściej sięgamy po książki jednotomowe czy cykliczne. Każdy autor wybiera czy chce pisać ,,długą’’ książkę czy nie. Również nasze samopoczucie często podpowiada nam, co chcemy przeczytać i czy mamy na to czas. Jednak wiadomo, że wszystko co dobre kiedyś się kończy i czy się z tym godzimy czy nie książka kiedyś musi mieć zakończenie.

Trylogie, książki cykliczne? Hmmm… Tak naprawdę nie wiem czy je lubię czy nie. Zwykle jednak w moje ręce wpadają jednotomowe kryminały. W takich książkach podoba mi się to, że akcja rozgrywa się w miarę możliwości dość szybko. Kartka za kartką dzieje się coś nowego. Spoglądamy na świat oczami zabójcy, gdy nagle na następnej stronie wcielamy się w ofiarę. Jednak jak wiemy...