A czymże tak naprawdę jest przeznaczenie? Dla mnie tylko wiarą w to, że pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, w najbardziej nieprawdopodobnej sytuacji lub też w najzwyklejszy szary dzień coś się odmieni, coś zaiskrzy.
Może jest to trochę górnolotna definicja a życie to nie bajka. Ale uważam, że jeśli w przeznaczenie wierzymy to ono staje się silniejsze i w pewien sposób je do siebie przyciągami. W to wierze, ale czy tak to w praktyce wygląda? Sama nie wiem. Wiem tylko jedno - przeznaczenie lubi być niespodziewane, lubi zaskoczyć i też nigdy nie jest idealne.

A czymże tak naprawdę jest przeznaczenie? Dla mnie tylko wiarą w to, że pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, w najbardziej nieprawdopodobnej sytuacji lub też w najzwyklejszy szary dzień coś się odmieni, coś zaiskrzy.
Może jest to trochę górnolotna definicja a życie to nie bajka. Ale uważam, że jeśli w przeznaczenie wierzymy to ono staje się silniejsze i w pewien sposób...

Cholerna ślepa Julia
W poduszkę często płacze
A potem marzy.. marzy
Nie umie żyć inaczej
Cholerna ślepa Julia
Na półkach ma romanse
I beznadziejnie czeka na swoją wielką szansę...

O Julio, Julio, Julio
Powielasz pusty schemat
W banalnych szukasz wierszach miłości
której nie ma...

Miłka Malzahn



Żeby tylko w wierszach, to byłby mniejszy problem. Problem zaczyna się gdy także w życiu zaczynamy szukać „miłości której nie ma”. Najpierw stwarzamy w sobie pewien obraz obiektu miłości z wycinków rozmów, filmów, wierszy, obrazów, książek, zasłyszanych opowieści. Potem opatrujemy go metką „Mi Przeznaczony” i wyruszamy w świat w poszukiwaniu męskiego odpowiednika Dulcynei. Potencjalni kandydaci na zaszczytne stanowisko „Tego Jednego” są porównywani do wcześniej zaprojektowanego wzorca. Czasem wydaje się, że wystarczy popodcinać tu i ówdzie i w zasadzie ujdzie. Chwytamy więc nożyce i dopasowujemy kandydata do ideału. Niestety przeważnie nie zadawala nas efekt, no bo co to za Romeo, którego musiałyśmy na kształt i podobieństwo Romea dopiero uformować? Którego każdy gest, zachowanie, słowo ocieka naszym zlanym wysiłkiem potem, by je w niego wtłoczyć i nadać pożądany kształt? Nie tędy droga - myślimy - i szukamy dalej, tym razem nie „materiału na” ale tworu już skończonego. Najpierw bezkompromisowo ma on być w 100% taki, jak sobie wymarzyłyśmy, potem choćby w 90%, no choć w 83%, w 67%... w końcu w rozpaczy zbliżającej się trzydziestki dorywamy jakiegoś pięćdziesięciopięcio procentowca. Teraz to my naginamy się do rzeczywistości, akceptując naszego „Na Bezrybiu I Rak Ryba”. A i to, jeśli nie poddałyśmy się zupełnie, z czasem przestaje nas zadowalać. No i mamy impas. Ani w jedną ani w drugą. Rzeczywistość zderzyła się z naszymi wyobrażeniami i nikt nie wyszedł cało z tego karambolu. Możemy oczywiście próbować całej zabawy od nowa. Poskładać potrzaskane ideały, ponaginać troszkę do nich rzeczywistość - tylko po co? W ten sposób wciąż pozostajemy Juliami oślepionymi przez nierealny film wyświetlany w naszej własnej głowie. A może czas przejrzeć na oczy? I przestać szukać, by dać się odnaleźć. Paradoksalnie zwątpić w przeznaczenie, by móc faktycznie poddać się czarowi jego niespodziewanego oddziaływania? Uzbroić się w cierpliwość i spokój. W wiarę i nadzieję, do których z pewnością prędzej czy później przyłączy się ich nieodłączna trzecia siostra … miłość.

Cholerna ślepa Julia
W poduszkę często płacze
A potem marzy.. marzy
Nie umie żyć inaczej
Cholerna ślepa Julia
Na półkach ma romanse
I beznadziejnie czeka na swoją wielką szansę...

O Julio, Julio, Julio
Powielasz pusty schemat
W banalnych szukasz wierszach miłości
której nie ma...

Miłka Malzahn



Żeby tylko w wierszach, to byłby mniejszy problem. Problem zaczyna się gdy...

„Jesteś taka jak myślałem. Od pierwszej chwili gdy się poznaliśmy. I nie możesz już bardziej do mnie pasować.”*
Przez całe nasz życie dążymy do czegoś. Staramy za wszelką cenę uchwycić się naszych marzeń. Gonić za nimi. Każdy, nawet jeśli nie chce się do tego przyznać szuka miłości. To ona zapełnia pustkę, która jest nieodzowną częścią naszej egzystencji. Czy istnieje jednak na świecie osoba, która idealnie do nas pasuje? Może moje twierdzenie będzie błahe i całkowicie nierealne, lecz myślę, że prędzej czy później odnajdziemy swoją drugą połówkę. Nie wstydzę się melodramatycznie powiedzieć, że pragnę miłości. Nie jestem inna od setek milionów na tym świecie. Tak, wierzę w prawdziwe uczucie i idealne dopasowanie nawet jeśli nie umiem zdefiniować, co to tak naprawdę znaczy!

Przeciwności się przyciągają.
Przeciwne bieguny magnesu zawsze ciągły do siebie, co jest dla nas tak samo oczywiste jak to, że Ziemia jest okrągła. W każdym potężnym uczuciu jak przyjaźń lub miłość także ma to swoje zastosowanie. Podświadomie szukamy sympatii tak by nie była ona naszym lustrzanym odbiciem. Jakie byłoby uczucie gdybyśmy potrafili przewidzieć każdy krok naszego wybranka? Z pewnością po jakimś czasie płomień miłości zamiast świecić coraz głębszym blaskiem gasłby z każdą sekundą, a nasze życie wyprane byłoby z zaskoczeń. Schematyczność nie jest przyjemna. Sama nie chciałbym w przyszłości związać się z mężczyzną, który byłby moją kopią. Co to za przyjemność bez patrzenia w lustro widzieć swojego klona? Wybywając więc na łowy w poszukiwaniu naszej miłości pamiętajmy, że dwie połówki jabłka powinny się dopełniać, a nie być naszym odwzorowaniem.

“My hands are searching for you
My arms are outstretched towards you
I feel you on my fingertips
My tongue dances behind my lips for you”**
Miłość od wielu stuleci rządzi naszym życiem. To pod wpływem namiętności często wyrastającej z tego uczucia robimy rzeczy, o które nigdy byśmy siebie nie posądzili. Nawet słynna wojna trojańska jest jedynie skutkiem pożądania. Dla miłości i przez nią rozpętujemy wojny, zawieramy pokoje. Ona towarzyszy nam od zarania dziejów. Bez wątpienia siła tego uczucia jest niezwykle potężna. Potrafi niszczyć jak huragan i leczyć jak woda w czasie suszy. Ja, w głębi duszy jestem romantyczką, więc śmiało mogę powiedzieć o mojej wierze w to, że „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. (…)Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.”***. Może jestem naiwna, gdy patrząc na pary staruszków, którzy wciąż trwają w uczuciu marzę o czymś takim. Widząc jak wymieniają wciąż pełne miłości spojrzenia pragnę tego samego. Pewnie jestem naiwna. Nie dbam o to, bo warto mieć marzenia. Zresztą skoro na świecie wciąż istnieją takie pary to coś znaczy, prawda? Chyba w czasach gdy ludźmi rządzi pożądanie, władza, pieniądz i zemsta znajdzie się mały, cichy zakątek na krańcu globu gdzie miłość ma prawo bytu. Pragnę tam kiedyś zawędrować i usiąść z moim ukochanym na ławce uczucia po wieczne czasy.

„-Trudno mi uwierzyć, że poznałam cię zaledwie wczoraj- dodała- Mam wrażenie, że znamy się od bardzo dawna”****
„Jesteśmy sobie przeznaczeni”- która z kobiet nie chciałaby usłyszeć tych słów. Przeznaczenie jest dla nas słowem, poprzez które możemy wyrazić siłę naszego uczucia. Wiele osób opowiadając o swojej miłości twierdzi, że z ukochanym od początku wszystko było tak łatwe jakby znali się już wcześniej. Niektórzy dopisują do tego reinkarnacje. Podobno nasza dusza poprzez kolejne wcielenia podróżuje wciąż szukając miłości. Istnieje wiara w to, że jeśli w poprzednim życiu z jakichkolwiek powodów nie zaznaliśmy prawdziwego uczucia to w którymś z kolejnych wcieleń znajdziemy nasz sens życia. Czy ja jednak wierzę w przeznaczenie? Każdy z pewnością ma kogoś, z kim będzie szczęśliwy, nie wiem jednak czy warto używać aż tak mocnego słowa. Być może istnieje coś takiego jednak nie warto zdawać się na ślepy los. Możemy wierzyć w przeznaczenie, ale nie powinniśmy siedzieć z założonymi rękami. Miłość nie znajdzie nas sama. Pomóżmy jej trochę. Wysilmy się zamiast czekać na cud. Książę na białym rumaku nie przybędzie, jeśli go trochę nie popędzimy. Nie siedźmy jak zaczarowane w wieży. Ruszmy się by dopomóc przeznaczeniu.

I believe in dreams.
Czekam na miłość. Zostaje mi wierzyć, że wystarczy mi jedno życie by ją spotkać. Może to dziś, może jutro, za rok, dwa… Będę wierzyć i poszukiwać Ciebie… moja druga połówko.

*”Ostatnia piosenka”- Nicholas Sparks
**Flyleaf- All Around Me
***Fragment listu do Koryntian
****”I wciąż ją kocham”- Nicholas Sparks

„Jesteś taka jak myślałem. Od pierwszej chwili gdy się poznaliśmy. I nie możesz już bardziej do mnie pasować.”*
Przez całe nasz życie dążymy do czegoś. Staramy za wszelką cenę uchwycić się naszych marzeń. Gonić za nimi. Każdy, nawet jeśli nie chce się do tego przyznać szuka miłości. To ona zapełnia pustkę, która jest nieodzowną częścią naszej egzystencji. Czy istnieje...

Przy tak postawionych pytaniach od razu nasuwa mi się na myśl legenda o Tristanie i Izoldzie i ich miłości silniejszej niż śmierć. Drzewo splotło ich nagrobki, tak by już nigdy nie się nie rozstali. Kolejnym przykładem jest film "Między piekłem a niebem", gdzie on wyrusza po nią przemierzając zaświaty, do których ona trafiła, gdyż nie mogąc znieść jego śmierci popełniła samobójstwo. Odnajduje ja i są szczęśliwi spędzając ze sobą wieczność. Pięknie skomentował to zespół Closterkeller układając piosenkę nawiązująca do filmu.
Kolejnym co przychodzi mi do głowy, gdy mowa o miłości silniejszej od śmierci, to piosenka Republiki, pod tytułem Reinkarnacje. Piękna piosenka o miłości, przeznaczeniu i śmierci.
Patrząc na takie przykłady człowiek chce wierzyć, że miłość może pokonać śmierć. Że nawet po śmierci nie będzie samotny. Jeśli ukochana osoba jest dla ciebie całym światem, to jak bez nie żyć? Jak przetrwać wieczność? A skoro istnieje taka miłość, to musi istnieć też ktoś z kim dzielić będziemy to uczucie, ktoś nam przeznaczony. Kto rozumie nas bez słowa, z kim pragniemy spędzić każdą chwilę i dzielić się wszystkim. Czasem, choć szukamy tej osoby daleko, okazać się może, że ona jest tuż obok, wystarczy inaczej na nią spojrzeć.
Miłość z biegiem lat się zmienia, dojrzewa, ale wcale nie musi ustawać. Odpowiednio pielęgnowana, może przetrwać wszystko.

Przy tak postawionych pytaniach od razu nasuwa mi się na myśl legenda o Tristanie i Izoldzie i ich miłości silniejszej niż śmierć. Drzewo splotło ich nagrobki, tak by już nigdy nie się nie rozstali. Kolejnym przykładem jest film "Między piekłem a niebem", gdzie on wyrusza po nią przemierzając zaświaty, do których ona trafiła, gdyż nie mogąc znieść jego śmierci popełniła...

Nie wierzę w przeznaczenie. Głównym powodem jest mój dziwny zwyczaj- nie wierzyć w coś, co nie istnieje. Po części też dlatego, że lubię myśleć, że ja i tylko ja mogę kontrolować swoje życie i żadne siły wyższe nie będę mi się w nie mieszać. Bezsensem byłoby podejmowanie decyzji, unikanie czegoś bądź dążenie do tego, jeśli wszystko jest z góry PRZEZNACZONE. Bzdury. Na dane zdarzenie składają się nasze decyzje i masa przypadków. Przypadków, zbiegów okoliczności, które niektórzy będą sobie nazywać przeznaczeniem/zrządzeniem losu/czuwaniem opatrzności (niepotrzebne skreślić). Jak zwał tak zwał, terminologia nie zmienia faktu, że wciąż pozostają tylko zwykłymi przypadkami. To, że się przewrócę w autobusie na miłego pana, z którym z czasem połączy mnie uczucie ma znaczyć, że był mi przeznaczony? Nie, z tego wynika jedynie, że jestem niezdarą. A że w taki sposób zaczęła się nasza znajomość nie znaczy, że coś musiałoby z tego wyniknąć. To od jego i moich działań zależy w jakim kierunku znajomość się rozwinie, bądź czy rozwinie się jakkolwiek. Istnienie przeznaczenia zakładałoby, że bez względu na to, co zrobimy i tak w końcu los nas połączy. I proszę bardzo, może mi ktoś zarzucić krótkowzroczność, ale ja w tym sensu nie widzę.
Tak samo zresztą, jak w połówkach jabłek, pomarańczy czy innych ogórków. Nie mam zwyczaju identyfikować się z roślinkami, tym bardziej w stanie niekompletnym. Nie jestem żadną połówką[sic!]. Czuje się absolutnie cała, odrębna i żadnej części mi nie brakuje. Z założenia połówkę możemy mieć tylko jedną. Idąc dalej, wynika więc z tego teza, że jedynie raz w życiu możemy kogoś głęboko i prawdziwie kochać- miłość na całe życia i te sprawy. Pominę już fakt, że połówkę owocu utożsamia się z wielkim uczuciem. Musiał wymyślić to jakiś zapalony przyrodnik… Ale wracając do brzegu. Oczywiście wierzę w istnienie jednej jedynej miłość do końca życia. Owszem, proszę bardzo, dlaczego nie. Sama nie miałabym nic przeciwko, gdyby mi się taka przydarzyła. Ale to nie może być zasadą. Brak możliwości kochania w życiu więcej niż jednej osoby? Z tym już niekoniecznie. Miłość nie jest czymś, co ot tak spada na nas, pojawia się znienacka- wielkie objawienie, fajerwerki, motyle i inne skrzydlate owady. Tak się może pojawić fascynacja. Zauroczenie. Zakochanie. A miłość wymaga czasu, pielęgnacji, zabiegów, rozwijania, dopieszczania. I wcale nie musi trwać wiecznie. Może być tylko na trochę, może przemijać i wygasać. Wcale nie wierzę, że w związku trwającym dziesiąty rok jest więcej miłości niż w takim, który rozpadł się po trzech. Owszem, może być, ale nie musi. Bo każda miłość jest indywidualna, każdy człowiek jest inny. Jednemu kochać łatwiej, innemu przychodzi to trudniej. Nie mierzmy więc wszystkich jedną miarą i nie zabierajmy prawa do miłości komuś, kto kochał już razy kilka.

Nie wierzę w przeznaczenie. Głównym powodem jest mój dziwny zwyczaj- nie wierzyć w coś, co nie istnieje. Po części też dlatego, że lubię myśleć, że ja i tylko ja mogę kontrolować swoje życie i żadne siły wyższe nie będę mi się w nie mieszać. Bezsensem byłoby podejmowanie decyzji, unikanie czegoś bądź dążenie do tego, jeśli wszystko jest z góry PRZEZNACZONE. Bzdury. Na dane...

Miłość. Oto temat tego konkursu, wszak zawarte w nim są trzy pytania i niekoniecznie na wszystkie należy odpowiedzieć twierdząco, aby powiedzieć prawdę. Nadto prawda, która wypływa z mojego doświadczenia, mojego widzenia kwestii miłości nie musi być wcale tożsama z prawdą, która zrodziła się w życiu drugiego człowieka.

Czy wierzę w przeznaczenie? Obawiam się, że gdybym wierzyła, stałabym się fatalistką, dla której wszystko cokolwiek robię, czy też nie robię, prowadzi i tak do jednego – konkretnego – celu. Taka jednak wizja życia odbiera poczucie wolności. Czasem oczywiście może być to piękne usprawiedliwienie dla naszych uczuciowych niepowodzeń: ot, nie był mi pisany. Nie to było mi przewidziane. Czasem jednak może prowadzić do bezsilności, bo kiedy przez długi czas nic na tej ścieżce się nie udaje, a każdy kolejny partner wydaje się nie ten, wtedy niekoniecznie mogłam myślę, że to nie ten. Raczej kłębiło się w głowie: że to może pisana mi samotność. Przypominają mi się słowa Kundery, który w jednej ze swych książek napisał coś w tym rodzaju (nie pamiętam dosłownego cytatu): przeznaczenie to inne imię przypadku. I ta myśl wydaje mi się bliższa prawdy. Ona zostawia wolność interpretacji. Czy w ogóle wolność. Ja jako człowiek nie wiem, czy to, co mnie spotyka jest dziełem przypadku, czy też tak właśnie miało być – było to pewne od tysiącleci. Daje mi to jednak prawo do walki o to, czego pragnę, prawo do pomyłek, ale i poczucie niezależności. Ale też prawo do oceny, do decydowania o tym, czy to tylko przypadek, czy coś więcej.

Mimo wszystko wolę myślę, że to nie jest kwestia przeznaczenia, że mój mąż to nie jest tylko połówka jabłka. Lecz to nie dlatego, że uważam, że na kogoś wyjątkowego nie warto czekać. Chodzi raczej o to, że miłość to nie są tylko „motylki w brzuchu”, patrzenie w oczy do wczesnych godzin rannych, romantyczne spacery brzegiem morza, czy wspólne wyprawy w góry, lub w nieznane… Miłość to jest codzienność, odnajdywanie się w drobnych rzeczach, pomoc w domu, wspólne pokonywanie problemów. Zabrzmi to może mało romantycznie, lecz miłość to także wysiłek. To, że to najpiękniejsze uczucie nie jest tylko uczuciem najlepiej pokazuje sztuka (już nie pamiętam kogo), która prezentuje najsłynniejszych kochanków z Werony dwadzieścia lat później. Siedzą wspólnie za stołem i nie mają sobie nic do powiedzenia lub się kłócą. W tej wersji Romeo i Julia nie giną śmiercią tragiczną, lecz mają szczęście żyć „długo i szczęśliwie” razem… lecz niestety, gdy mijają młodzieńcze romantyczne uniesienia okazuje się, że niewiele ich łączy. Widać już tylko różnice.

Ostatnie pytanie tego konkursu nawiązuje do hymnu o miłości św. Pawła z listu do Koryntian. Hymnu, który mówi, że miłość nigdy nie ustaje… ale też mówi: miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się wstydem, nie pamięta złego itd. A jak dobitnie mówi w jednej z Ewangelii (co jest podsumowaniem tego hymnu) mistrz i Pan św. Pawła, czyli Jezus: „nie ma większej miłości, niż życie swoje oddać za przyjaciół swych.” Nie ma większej miłości niż oddać swoje życie, co nie zawsze musi znaczyć – jak u Szekspira – że zabijam się z miłości dla ukochanego, lub on dla mnie. O wiele trudniej jest dla tej osoby żyć i umieć umierać rezygnując z cząstki siebie (swego ego), aby wspólne życie było możliwe. Łatwiej jest powiedzieć, że on nie jest mi pisany, niż np. zaryzykować przeprowadzkę do innego miasta, albo stwierdzić, to nie jest ta, której szukam, niż zrezygnować z kolegów, z którymi jest świetna zabawa, lecz nic konstruktywnego nie wnoszą do życia. Nie chodzi tu bowiem o to, aby z miłości stawać się męczennikiem, lecz aby umieć wybrać priorytet. Lecz wybór tego, co właściwe, nie zawsze jest prosty. Nie zawsze da się znaleźć ukochaną osobę, która jednocześnie spełni oczekiwania rodzinki… Zresztą przykładów można by mnożyć, lecz nie to jest istotne. Ważne jest, aby znaleźć taką osobę, która da siłę, jak z hymnu św. Pawła, która sprawi, że będziemy chcieli być lepsi, dla której gotowi będziemy zrezygnować z cząstki egoizmu, bo dostrzeżemy, że ona nie chce nas ograniczyć, lecz pragnie, abyśmy zakwitli. I taka miłość jest prawdziwa. Jest warta swego miana. Ale to nie ma nic wspólnego z przeznaczeniem. To „jedynie” umiejętność życia dla drugiej osoby.

Przypomina mi się utwór Happysad:
„Miłość to żaden film w żadnym kinie
Ani róże, ani całusy małe duże,
Lecz miłość, gdy jedno spada w dół
Drugie ciągnie je ku górze.”

A jeśli się to pojmie, wtedy już nie pragnie się drugiej osoby, wtedy po prostu dąży się do jedności z tą osobą. I pewnie dlatego, gdy patrzy się na parę kochających się staruszków, widzi się, jak bardzo są do siebie podobni.

Miłość. Oto temat tego konkursu, wszak zawarte w nim są trzy pytania i niekoniecznie na wszystkie należy odpowiedzieć twierdząco, aby powiedzieć prawdę. Nadto prawda, która wypływa z mojego doświadczenia, mojego widzenia kwestii miłości nie musi być wcale tożsama z prawdą, która zrodziła się w życiu drugiego człowieka.

Czy wierzę w przeznaczenie? Obawiam się, że gdybym...

"Czy Wy wierzycie w przeznaczenie? Czy wierzycie, że każdy ma swoją połówkę jabłka, kogoś, kto jest mu pisany, na którego warto czekać? A przede wszystkim, czy wierzycie w siłę miłości, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje?"

Spójrz na naszą planetę. Zobacz, że wszystko co żyje (rośliny, zwierzęta, ludzie, wirusy i grzyby) potrzebuje do egzystencji pożywienia, miłości, drugiej przyjaznej "osoby" i przede wszystkim optymalnych warunków. Tak to już jest, że człowiek się starzeje. Za kilka lat Twoją i moją skórę pokryją zmarszczki, zmienią się nasze poglądy, posiwieją nam włosy i wiele osób umrze przed nami. Taka kolej rzeczy.

Aby się z tym wszystkim pogodzić, zapodam Ci mój pogląd na życie, przeznaczenie, śmierć i świadomość. Zacznę od tego, że nie wierzę w niebo. Nieba nie ma. Jest coś takiego jak korytarz dusz. Co to oznacza? Mianowicie, zbierają się tam umarłe dusze, a na ziemię odsyła się kolejną cząstkę tego człowieka, który od nowa, za sprawą reinkarnacji, rozpoczyna swoją wędrówkę po świecie. Kto wyznacza mu ową drogę? Stwórca! Bo przecież nawet filozofowie dowiedli, że jakieś bóstwo istnieje, więc nie ma zmiłuj. Przeznaczenie więc istnieje, ale to od nas samych zależy, czy odnajdziemy te właściwe. Śmierć, to początek nowej drogi. Nie w niebie, nie w piekle, ale na ziemi. A co z Szatanem i mocami złych? Oczywiście, że one również żyją. Jest takie przysłowie: "Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz". Jaki będziesz więc za życia na ziemi, takie kolejne życie (gorsze lub lepsze) będziesz wieść w kolejnej egzystencji. Proste? Dla mnie tak, a dla innych? No niezupełnie.

Te wróżki, te przepowiednie, te brednie! To wszystko jest wyssane z palca. Przecież nie chcesz wieść żywotu Edypa, który chcąc zmienić swój los (po zapoznaniu się z nim) i tak wypełnił ten z przepowiedni.

Uważam, że miłość jest każdemu z Nas dana. Musimy tylko poszukać, wsłuchać się w bicie naszego serca i przystąpić do dzieła. Kto wie, może teraz, w tym momencie, gdzieś na ziemi, czeka na Ciebie i mnie osoba, która kocha nas tak mocno, że gotowa jest oddać za Nas życie? Nie przekonamy się siedząc tutaj przed komputerem i rozwodząc się na ten temat.

Ja już wychodzę i idę szukać, a Ty? Pozostaniesz bierna na swoje przeznaczenie i nie będziesz o nie walczyć? Czy wykażesz odrobinę więcej aktywności niczym "Brida" z dzieła P. Coelho? To jak? Dołączasz, czy ślepo zawierzysz losowi?

Miłość to dar. Idę go szukać.

Ps. Byłabym zapomniała, nie kupuj żadnej mapy na drogę, pokieruje Cię Twoje serce i intuicja. POWODZENIA :).

"Czy Wy wierzycie w przeznaczenie? Czy wierzycie, że każdy ma swoją połówkę jabłka, kogoś, kto jest mu pisany, na którego warto czekać? A przede wszystkim, czy wierzycie w siłę miłości, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje?"

Spójrz na naszą planetę. Zobacz, że wszystko co żyje (rośliny, zwierzęta, ludzie, wirusy i grzyby) potrzebuje do egzystencji pożywienia, miłości,...

W kwestii miłości i przeznaczenia jestem beznadziejną romantyczką. Wierzę w „miłość, która nie ustaje, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystko przetrzyma…”. I wierzę w jakąś siłę sprawczą. Wierzę, że wszystko w naszym życiu dzieje się po coś. Czasem widać to dopiero z perspektywy czasu. Tak jest w moim przypadku. Opowiem wam moją historię…
Dawno, dawno temu, gdy chodziłam do liceum, nadszedł czas wyboru. Oto stanęłam przed wielkim dylematem: „Co dalej?”. Głowiłam się tygodniami, aż tu nagle rozwiązanie spadło mi z nieba. Można powiedzieć, że studia mnie wybrały, okazało się bowiem, że moja szkoła ma podpisaną umowę z Politechniką i wystarczy, że zdam dobrze maturę z matematyki a bez egzaminu dostanę się na studia. No tak, ale po ogólniaku na politechnikę? Nie byłam pewna. A jednak się zdecydowałam, dostałam się i zaczęłam studiować. Pewnego dnia na drugim roku poznałam chłopaka. Bardzo się zaprzyjaźniliśmy. Pewnie wśród tysięcy studentów nie miałabym szansy go poznać, ale akurat rozwiązali jego grupę i on trafił do mojej. I znów pewnego dnia stanęłam przed dylematem: „Gdzie pojechać na wakacje?”. Wtedy mój nowy przyjaciel zaproponował, żebym pojechała z nim i jego znajomymi na Węgry. Nie miałam ochoty, ale do akcji wkroczyła moja mama, która dosłownie mnie do tego wyjazdu zmusiła. Pojechałam. Mój przyjaciel, zupełnie bez intencji, do tego wyjazdu namówił także swojego kuzyna, który, podobnie jak ja, niezbyt chciał jechać, ale w końcu się zdecydował. I tak, podczas wakacyjnego wyjazdu, poznałam mojego męża – kuzyna mojego przyjaciela. Nie mielibyśmy się szansy poznać, gdyby nie pojechał na te wakacje, gdyby mnie tam nie było, a nawet gdybym nie poszła na te studia. Znalazłam swoją połówkę. Tak miało być i tak się stało.

W kwestii miłości i przeznaczenia jestem beznadziejną romantyczką. Wierzę w „miłość, która nie ustaje, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystko przetrzyma…”. I wierzę w jakąś siłę sprawczą. Wierzę, że wszystko w naszym życiu dzieje się po coś. Czasem widać to dopiero z perspektywy czasu. Tak jest w moim przypadku. Opowiem wam moją historię…
Dawno, dawno temu, gdy...

Nie wierzę w przeznaczenie, moim zdaniem nic w tym romantycznego, zresztą w ogóle jestem przeciwniczką miłości rodem z romansów. Koncepcja przeznaczenia jest wbrew pozorom przykra: ktoś wybrał mi przed wiekami moją "drugą połówkę" z którą będę szczęśliwa, a gdzie mój wybór, miejsce na moje decyzje, moje błędy? Wolę wierzyć, że sama dokonuję wyboru, z kim chcę spędzić życie i w tym momencie zaczynamy budować nasze wspólne "ja" - z biegiem lat stajemy się dla siebie prawdziwymi drugimi połówkami, coraz lepiej się uzupełniamy i coraz trudniej nam wyobrazić sobie życie bez tej drugiej osoby. Taki związek ma sens i taki ma wartość, bo wynika ze wspólnej pracy. Stworzyliśmy go razem, a nie przyszliśmy na gotowe. Przeznaczenie to bajka, która pozwala nam zrzucić odpowiedzialność za nasze niepowodzenia na los.

Wierzę w miłość, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje. Wierzę też w taką, która nie unosi się gniewem, nie pamięta złego oraz wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i wszystko przetrzyma. Tylko do takiej miłości moim zdaniem warto dążyć, tylko taki stan można nazwać prawdziwą miłością, a nie jej ludzką, skarlałą wersją. O takiej miłości marzę - tak kochać i tak być kochaną. Na razie się tego uczymy każdego dnia...

Nie wierzę w przeznaczenie, moim zdaniem nic w tym romantycznego, zresztą w ogóle jestem przeciwniczką miłości rodem z romansów. Koncepcja przeznaczenia jest wbrew pozorom przykra: ktoś wybrał mi przed wiekami moją "drugą połówkę" z którą będę szczęśliwa, a gdzie mój wybór, miejsce na moje decyzje, moje błędy? Wolę wierzyć, że sama dokonuję wyboru, z kim chcę spędzić życie...