Śmierć? Czym jest? Kim jest? Co to jest?  Przekonamy się na końcu naszej drogi życiowej, czy jest to kobieta/mężczyzna, czy jakiś cień pojawiający się i zabierajacy duszę, czy jest bezlitosny, czy opanowany. Każdy z nas zastanawiał się nie raz jak będzie wyglądał nasz koniec. Sama często zastanawiam się nad tym. Moim zdaniem - Śmierć jest pewnym stadium naszego życia. Coś się kończy i coś zaczyna, umiera nasze ciało, a dusza wędruje, może szukając nowego ciała, może trafia do Raju, może trafia do Piekła, a może nigdzie nie trafia.  Czy ktoś/coś pojawia się w momencie umierania tego nie wiemy,  możemy tylko domyślać się i zastanawiać się. Tworzyć obraz na swój własny sposób.

Śmierć? Czym jest? Kim jest? Co to jest?  Przekonamy się na końcu naszej drogi życiowej, czy jest to kobieta/mężczyzna, czy jakiś cień pojawiający się i zabierajacy duszę, czy jest bezlitosny, czy opanowany. Każdy z nas zastanawiał się nie raz jak będzie wyglądał nasz koniec. Sama często zastanawiam się nad tym. Moim zdaniem - Śmierć jest pewnym stadium naszego życia. Coś...

Śmierć jest nieuchwytna, prawie jak eteryczna szara mgła. Jest silna jak krzepki mężczyzna i łagodna jak czuła kobieta. Jest szybka, tak prędka, że nic na tym świecie nie jest w stanie jej wyprzedzić i powstrzymać. Jednocześnie jest też cierpliwa, potrafi czekać latami, sprawdzając ile sił niesie jeszcze życie. Ma bystre oko, potrafi zaglądać momentami i łaskawie dawać czas. Jest niesamowicie zwinna, potrafi zabierać jednych, pozostawiając przy tym trzymających ich za rękę drugich. Śmierć potrafi się przeobrażać. Dla tych, którzy jej wyczekują jest piękna, dla tych zaś, którzy się jej boją, okropna ze szkaradnym obliczem. Jest jak zasłyszana dawno piosenka. Niby znajoma, a wciąż zaskakująca.

Śmierć jest nieuchwytna, prawie jak eteryczna szara mgła. Jest silna jak krzepki mężczyzna i łagodna jak czuła kobieta. Jest szybka, tak prędka, że nic na tym świecie nie jest w stanie jej wyprzedzić i powstrzymać. Jednocześnie jest też cierpliwa, potrafi czekać latami, sprawdzając ile sił niesie jeszcze życie. Ma bystre oko, potrafi zaglądać momentami i łaskawie dawać...

Śmierć zdaje mi się być jak matka, dobra przyjaciółka. Gdy tylko wiesz, że się zbliża czujesz się znacznie lepiej, możesz tańczyć z radości, góry przenosić. A gdy nadejdzie - oddajesz w jej ręce swój los, ufasz jej, wiesz że z nią jesteś bezpieczny. Możesz zasnąć bez obaw, z poczuciem ukojenia wszystkich trosk. 

Śmierć zdaje mi się być jak matka, dobra przyjaciółka. Gdy tylko wiesz, że się zbliża czujesz się znacznie lepiej, możesz tańczyć z radości, góry przenosić. A gdy nadejdzie - oddajesz w jej ręce swój los, ufasz jej, wiesz że z nią jesteś bezpieczny. Możesz zasnąć bez obaw, z poczuciem ukojenia wszystkich trosk. 

Śmierć jest cicha, wręcz niezauważalna, aż jest za późno. Towarzyszy nam zawsze w chwilach dobrych i złych. Czai się na pograniczu widzialności, ale nie jest zła. Jest tylko posłańcem, który prowadzi nas dalej. Nie rozumie ludzi, dla których jest źródłem lęku, albo wybawieniem. Przepełniona rezygnacją nad własną egzystencją, patrzy na życie oczami, które widziały za dużo. Śmierć jest jak kameleon, każdemu ukazuje się inaczej, tylko oczy przepełnione pustką są zawsze te same. 

Śmierć jest cicha, wręcz niezauważalna, aż jest za późno. Towarzyszy nam zawsze w chwilach dobrych i złych. Czai się na pograniczu widzialności, ale nie jest zła. Jest tylko posłańcem, który prowadzi nas dalej. Nie rozumie ludzi, dla których jest źródłem lęku, albo wybawieniem. Przepełniona rezygnacją nad własną egzystencją, patrzy na życie oczami, które widziały za dużo....

W mojej wyobraźni Śmierć nie ma twarzy, a to, co powinno być na jej miejscu ukrywa pod ciemnym, ale nie czarnym, kapturem. Cała jej szata to jedna, duża płachta materiału, którym  w niektórych miejscach raczą się mole i inne robactwo. Tyle, że jej zupełnie to nie przeszkadza. Można by rzec, że całkiem lubi ich towarzystwo, choć nie okazuje im w żaden sposób czułości. To nie tak, że jest zimna i niedostępna - zwyczajnie nie ma uczuć. Kiedyś uważała to za wielkie przekleństwo, ale od jakiegoś czasu myśli, że to dar od kogoś dobrego. Bo czy byłaby w stanie każdego dnia odbierać ludziom ich życia, gdyby mogła odczuwać wtedy żal, albo smutek?
Biedna Śmierć - można by pomyśleć. Ale ona wcale tak nie uważa. Kroczy dumnie przez świat, a w dłoni trzyma wiecznie ostrą kosę. Milczy - nigdy do nikogo się nie odzywa. Nie zadaje pytań, nic nie tłumaczy. Odbiera to, po co przyszła i idzie dalej. Zawsze sprawiedliwa, brzydząca się korupcją i podstępem. Nigdy się nie spieszy - zawsze jest wtedy, kiedy powinna.

W mojej wyobraźni Śmierć nie ma twarzy, a to, co powinno być na jej miejscu ukrywa pod ciemnym, ale nie czarnym, kapturem. Cała jej szata to jedna, duża płachta materiału, którym  w niektórych miejscach raczą się mole i inne robactwo. Tyle, że jej zupełnie to nie przeszkadza. Można by rzec, że całkiem lubi ich towarzystwo, choć nie okazuje im w żaden sposób czułości. To nie...

Każdy widzi ją, jako osobę, za którą najbardziej tęskni.
Wchodzi, a za nią niesie się zapach żalu i straty. Przybiera postać troskliwej mamy, która odeszła zbyt wcześnie zostawiając swoje potomki, dopiero wchodzące w młode lata.  Żony, która jako młoda panna energią zarażała do rewolucji, a umarła leżąc we własnym pocie, nie pamiętając swojego imienia, a tym bardziej wiernego męża, który schorowany już, ledwo siedzi przy tym łóżku i trwa. 
Stara Śmierć siada, a jej oczy, stare oczy, które widziały śmierć twojego pradziada, spoglądają na ciebie. I widzisz w nich to, czego przez tyle lat się bałeś, przed czym uciekałeś. Twoje życie jak w kalejdoskopie. 
Twoje narodziny, twój pierwszy pocałunek, twój ślub, twoja duma z dzieci, twój gniew, kiedy wróciłeś do domu pijany i zataczając się, wykrzyczałeś jej, że jej nienawidzisz i całego tego chorego świata, twój wstyd, kiedy twoje dzieci powiedziały, że nie chcą cię znać, twoja rozpacz, kiedy znów, od nowa sięgasz po tę szklaną butelkę, i na końcu twoja radość z powodu śmierci, ekstaza, kiedy czujesz, że to już koniec. 
Potem Śmierć pyta: Za co jesteś wdzięczny? 
Za żonę, dzieci, które już nie pamiętają ojca, matkę, która chowała mnie pod łóżkiem, kiedy ojciec wpadał w gniew. 
Śmierć wstaje i mówi: Teraz pora na przebaczenie.
I zabiera mnie do dzieci, teraz już dorosłych ludzi, grobu żony, rodziców tej młodej, matki, która powinna się cieszyć z dziecka, a nie smucić, że kolejne zmarnowało życie. I błagam ich o wybaczenie.  

Każdy widzi ją, jako osobę, za którą najbardziej tęskni.
Wchodzi, a za nią niesie się zapach żalu i straty. Przybiera postać troskliwej mamy, która odeszła zbyt wcześnie zostawiając swoje potomki, dopiero wchodzące w młode lata.  Żony, która jako młoda panna energią zarażała do rewolucji, a umarła leżąc we własnym pocie, nie pamiętając swojego imienia, a tym bardziej...

Śmierć jest akuratna i dystyngowana. Nie spóźnia się ani nie przychodzi przed czasem. Można ją wzywać, ale to nie gwarantuje jej pojawienia się, ponieważ respektuje tylko własny harmonogram. Nie można jej przekupić ani obłaskawić; jeśli wydaje nam się, że nas przeoczyła, to jest to jedynie drobna korekta w jej planach. Nie narzuca się, chociaż czasem pozwala sobie  zaanonsować swoje przybycie (do folkloru odnosi się pobłażliwie, ale skoro banshee naprawdę lubi sobie pokrzyczeć...). Nie zależy jej na efektach specjalnych, jakkolwiek czasem takowe występują. Co do szkieletu i kosy, z lekka ją to irytuje, mimo zasadniczej obojętności, z jaką traktuje przesądy śmiertelników.
Pracuje w systemie 7/24, nie bierze urlopów, nie idzie na chorobowe. Nic nie wiadomo o jej hobby czy zainteresowaniach, zresztą wolnym czasem po prostu nie dysponuje.

Śmierć jest akuratna i dystyngowana. Nie spóźnia się ani nie przychodzi przed czasem. Można ją wzywać, ale to nie gwarantuje jej pojawienia się, ponieważ respektuje tylko własny harmonogram. Nie można jej przekupić ani obłaskawić; jeśli wydaje nam się, że nas przeoczyła, to jest to jedynie drobna korekta w jej planach. Nie narzuca się, chociaż czasem pozwala sobie ...

Śmierć jest niezdecydowana. Próbuje nawiązać z nami kontakt, gdy przechodzimy na czerwonym świetle lub gdy idziemy ciemną ulicą bez odblasków, ale w ostatniej chwili się wycofuje. Czasem ubiera się w ciemną bluzę z kapturem i trzyma w dłoni broń, a czasem przybiera postać pękającego lodu na jeziorze. A gdy już zdecyduje się wziąć nas na stronę, to z początku jest głuchą ciszą, a za chwilę lamentem, płaczem i niedowierzaniem. 

Śmierć jest niezdecydowana. Próbuje nawiązać z nami kontakt, gdy przechodzimy na czerwonym świetle lub gdy idziemy ciemną ulicą bez odblasków, ale w ostatniej chwili się wycofuje. Czasem ubiera się w ciemną bluzę z kapturem i trzyma w dłoni broń, a czasem przybiera postać pękającego lodu na jeziorze. A gdy już zdecyduje się wziąć nas na stronę, to z początku jest głuchą...

Śmierć to duch, którego nigdy nie zobaczymy na własne oczy. Nie ma ciała, ale za to posiada okropny i okrutny charakter. Rozpycha się ramionami wśród żywych.Krząta się po pokojach, salach szpitalnych, na drogach. Zamyka umierającym oczy, zatrzymuje wskazówki zegara, gasi świece- ostatni płomień nadziei. 

Śmierć to duch, którego nigdy nie zobaczymy na własne oczy. Nie ma ciała, ale za to posiada okropny i okrutny charakter. Rozpycha się ramionami wśród żywych.Krząta się po pokojach, salach szpitalnych, na drogach. Zamyka umierającym oczy, zatrzymuje wskazówki zegara, gasi świece- ostatni płomień nadziei.