Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

KASIA13
Joanna
Alex_Judith
Gosia
katixd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

KASIA13
Joanna
Alex_Judith
Gosia
katixd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Bez wątpienia mogę nazwać moją przyjaciółkę kobietą niezłomną. Nie będę zdradzać wszystkich szczegółów jej życia, ale jej historia jest warta opisania.
Moja przyjaciółka i jej mąż od lat starali się o dziecko. W towarzystwie zawsze wydawali się wzorcową parą, zawsze uśmiechnięci, miłość pomiędzy nimi można było poczuć na odległość.
Dokładnie pamiętam ten dzień, kiedy Marta przyszła do mnie z pozytywnym wynikiem na teście ciążowym. Euforii nie było końca. Szczęśliwy ojciec również udostępniał dobrą nowinę na wszystkich możliwych social-mediach. Niestety, radość nie trwała długo. W drugim lub trzecim trymestrze ciąży Marta dowiedziała się, że dziecko może urodzić się z poważną wadą. Świat się zawalił. A, że nieszczęścia chodzą parami… mąż ją zostawił. Nie wyobrażał sobie opieki nad chorym dzieckiem, czuł się gorszy.
Pomimo wsparcia, które dostawała ode mnie i od swojej rodziny to wcale nie było jej łatwo. Dla mnie jest bohaterem, wzorową matką i przyjaciółką. W tym roku jej syn zdawał maturę i dostał się na studia. Niczym nie odstępuje od swoich rówieśników.  

Bez wątpienia mogę nazwać moją przyjaciółkę kobietą niezłomną. Nie będę zdradzać wszystkich szczegółów jej życia, ale jej historia jest warta opisania.
Moja przyjaciółka i jej mąż od lat starali się o dziecko. W towarzystwie zawsze wydawali się wzorcową parą, zawsze uśmiechnięci, miłość pomiędzy nimi można było poczuć na odległość.
Dokładnie pamiętam ten dzień, kiedy Marta...

 Kobieta niezłomna... Tym określeniem bez wahania nazwę moją Mamę. Nie znam i myślę, że nie poznam silniejszej osoby. Mimo to jest pełna dobra, ciepła i miłości, którymi dzieli się ze mną i innymi.  Tyle przeszła, tyle przeżyła... Los często nie był łaskawy. Tak wiele razy ziemia osuwała się spod nóg Mamy, a także moich. Była przy mnie zawsze. Zawsze. Jak nikt inny. Myślę, że ja, córka, nie potrafię wyobrazić sobie tego, co przeżyła, gdy walczyła o moje życie. Walczyła, gdy nikt inny nie potrafił. Nieważne były przejechane dzień w dzień kilometry, chociaż było ich sto. Dla Niej ważne było, żeby mnie przytulić, żeby porozmawiać, żeby pobyć razem. I tak przez wiele, wiele tygodni. Kobieta niezłomna mnie wychowała. Wychowała na człowieka wrażliwego, ale także mającego swoje zdanie. Na osobę, która wie, co empatia oznacza w praktyce, a nie tylko znającą to mądre słowo. Siła Mamy tkwi w Jej mądrości i miłości. Chciałabym mieć chociaż część Jej mocy i być kobietą podobną - mądrą,  pełną wewnętrznego i zewnętrznego piękna. Wiem, że zawsze mogę liczyć na Mamę. Może się walić, palić, a Ona zrobi wszystko, żeby mi pomóc, wszystko.Mama dała mi życie, ale też to życie uratowała. 

 Kobieta niezłomna... Tym określeniem bez wahania nazwę moją Mamę. Nie znam i myślę, że nie poznam silniejszej osoby. Mimo to jest pełna dobra, ciepła i miłości, którymi dzieli się ze mną i innymi.  Tyle przeszła, tyle przeżyła... Los często nie był łaskawy. Tak wiele razy ziemia osuwała się spod nóg Mamy, a także moich. Była przy mnie zawsze. Zawsze. Jak nikt inny. Myślę,...

Dla mnie jest nią dziewczynka, której nie dano szansy stać się kobietą, bo zginęła w obozie zagłady. A chodzi o Annę Frank, Żydówkę, która miała przed sobą całe życie, plany, marzenia, ale naziści jej to brutalnie odebrali. Dlaczego tą nastoletnią dziewczynkę uważam za niezłomną? Dlatego, że walczyła do końca, tak jak umiała, na swój sposób. A była to walka o życie, o godność, o namiastkę normalności.
A potem zostawiła po sobie świadectwo tego wszystkiego w postaci słynnego już pamiętnika. Czytając go, ryczałam jak bóbr i nie mogłam uwierzyć, że jednak jej się nie udało przeżyć. A przecież była tak blisko... Dlaczego los jej trochę nie pomógł i nie dał szansy? ... Nie znam odpowiedzi na te pytania, ale często wyobrażałam sobie jak potoczyłoby się życie Anny gdyby przeżyła. Może tak miało być, może Bóg tak zadecydował. Anna po śmierci odrodziła się na nowo. W pamiętniku oraz w sercach i pamięci ludzi. Dla mnie to niezwykła Osoba, która cały czas drżąc o życie swoje i swojej rodziny, potrafiła zachować pogodę ducha. I nadzieję... A ja mam nadzieję, że pamięć o tej dzielnej dziewczynce nigdy nie przeminie.

Dla mnie jest nią dziewczynka, której nie dano szansy stać się kobietą, bo zginęła w obozie zagłady. A chodzi o Annę Frank, Żydówkę, która miała przed sobą całe życie, plany, marzenia, ale naziści jej to brutalnie odebrali. Dlaczego tą nastoletnią dziewczynkę uważam za niezłomną? Dlatego, że walczyła do końca, tak jak umiała, na swój sposób. A była to walka o życie, o...

Taką niezłomną kobietą jest moja teściowa. Walczy od dziecka, najpierw z kiepskim klimatem w domu rodzinnym, rozwodem rodziców, potem z wczesną ciążą i przemocą ze strony męża. Po pierwszym rozwodzie borykała się z samotnym macierzyństwem, wytykaniu przez rodzinę błędów wychowawczych ale w zamian otrzymywała niewiele pomocy, a do tego doszedł rak. Wytrwała i wyszła ponownie za mąż jednak tym razem także podjęła zły wybór, dodatkowo kontakty z synem nie były takie o jakich marzyła. Kolejne małżeństwo było w wieku ok 46 lat i okazało się totalnym skokiem na głęboką wodę bo z Niemcem z ograniczeniem języka do translatora ale tym razem był to dobry wybór. Jednak kolejny raz zaatakował ją rak, wygrała tą walkę. Po tych wszystkich trudach, a to tylko ich namiastka, podziwiam ją, że jest pozytywnie nastawiona do życia. Przebaczyła wszystkim złym ludziom napotkanym na swojej drodze i żyje pełnią życia. Dodatkowo została mistrzynią świata w mało oczywistym sporcie i ma swoje miejsce w rekordach Guinessa. 

Taką niezłomną kobietą jest moja teściowa. Walczy od dziecka, najpierw z kiepskim klimatem w domu rodzinnym, rozwodem rodziców, potem z wczesną ciążą i przemocą ze strony męża. Po pierwszym rozwodzie borykała się z samotnym macierzyństwem, wytykaniu przez rodzinę błędów wychowawczych ale w zamian otrzymywała niewiele pomocy, a do tego doszedł rak. Wytrwała i wyszła ponownie...

Prababcia zawsze była bliska mojemu sercu. Choć nigdy jej nie spotkałam (umarła kilka lat przed moimi narodzinami), w głębi serca czuję z nią więź, którą trudno racjonalnie opisać. 
Od najmłodszych lat słyszałam, że była ona prawdziwą bohaterką. Nigdy nie odmówiła nikomu pomocy. Jej altruizm był czysty niczym kryształ. 
W mrocznych wojennych czasach niosła wsparcie i pogodę ducha swoim najbliższym. Choć sama była niewyobrażalnie biedna, nieraz odmówiła sobie marnego na tamte czasy posiłku, by ofiarować go komuś, kto - jej zdaniem - potrzebował go bardziej. 
Któregoś dnia do jej domu zapukał stary wędrowiec. Miał wynędzniałą twarz i łachmany. Prosił o szklankę wody. Babcia ofiarowała mu dzban zimnego mleka, które chłodziło się w pobliskim strumieniu. Z odległości kilku metrów słyszała jak płyn wlewał się do pustego żołądka. Kiedy już odchodził, zawołała go. Otworzyła drzwiczki piecyka i z popiołów wygrzebała 3 ugotowane ziemniaki. Owinęła je w ścierkę i podała mężczyźnie. Ten zaniemówił. Z oczami pełnymi łez uklęknął przed nią i ucałował jej stopy. 
Tego dnia prababcia z mężem nie spożyli żadnego posiłku. Wszystko, co miała, oddała. Mimo to, ani przez chwilę nie żałowała. 

Prababcia zawsze była bliska mojemu sercu. Choć nigdy jej nie spotkałam (umarła kilka lat przed moimi narodzinami), w głębi serca czuję z nią więź, którą trudno racjonalnie opisać. 
Od najmłodszych lat słyszałam, że była ona prawdziwą bohaterką. Nigdy nie odmówiła nikomu pomocy. Jej altruizm był czysty niczym kryształ. 
W mrocznych wojennych czasach niosła wsparcie i pogodę...

Elżbieta zawsze wiedziała, czego chce od życia. Córka milicjanta w szkole nie miała łatwo - do Pierwszej Komunii jechała do miasta, gdzie nikt ich nie znał, a na maturze jeden z członków komisji zamiast o Mickiewicza zapytał o ojca i kazał przyjść na egzamin za rok. Zaciskała zęby i robiła swoje. Wyszła za mąż dość późno mimo długiego stażu - powiedziała, że chce zobaczyć trochę świata zanim założy rodzinę i tak właśnie zrobiła. Tak, jakby wiedziała, że to jej jedyna szansa. PRL się skończył, wzięła ślub, urodziła pierwszą córkę, potem drugą. Po trzeciej ciąży u jej mamy zdiagnozowano chorobę Alzheimera. Rzuciła więc pracę żeby wychować nie tylko dzieci, ale i mamę, która z dnia na dzień zmieniała się jak w przypadku Benjamina Buttona. Różnica polegała na tym, że nie wygląd ulegał zmianie... Mijały lata, a z córkami rosła też frustracja Elżbiety. Do obowiązków doszła opieka nad chorym ojcem, który każdego dnia dawał jej się we znaki. Z koleżankami spotykała się raz w roku, potem raz na 3 lata, a na wakacjach nie była od 18 lat. Jej marzenia zaczęły mocno odbiegać od tych z dzieciństwa i młodości. I chociaż nie musiała uczestniczyć w wojnie, to czuła się jak weteranka. Elżbieta nigdy nie dostała orderu, a powinna. Elżbieta jest bohaterką dnia codziennego. 

Elżbieta zawsze wiedziała, czego chce od życia. Córka milicjanta w szkole nie miała łatwo - do Pierwszej Komunii jechała do miasta, gdzie nikt ich nie znał, a na maturze jeden z członków komisji zamiast o Mickiewicza zapytał o ojca i kazał przyjść na egzamin za rok. Zaciskała zęby i robiła swoje. Wyszła za mąż dość późno mimo długiego stażu - powiedziała, że chce zobaczyć...

Niezłomna, niestrudzona, przeciwstawiająca  się losowi kobieta to moja, nieżyjąca już, Mama.  A życia nie miała łatwego. Urodziła się przed wybuchem II wojny światowej. Na szczęście, niewiele pamiętała z tamtych czasów, choć przypominała sobie wyzwolenie i żołnierzy pytających, czy daleko do Berlina! Wspominała też dobiegające z oddali odgłosy spadających bomb i katiuszy. Potem doświadczyła biedy trudnych powojennych lat. Rodziców nie było stać na posłanie jej na wymarzone studia nauczycielskie, więc skończyła szkołę na miejscu i w wieku 16 lat rozpoczęła pracę zawodową. Parę lat później małżeństwo, budowa domu na kredyt, potem narodziny trójki dzieci. Krótko mówiąc, szara codzienna rzeczywistość, wypełniona wieloma obowiązkami. Lata mijały, dzieci dorosły, założyły swoje rodziny. 
Gdy Mama przeszła na emeryturę i mogła odpocząć, cieszyć się wnukami, wtedy przyszła choroba, paskudna, Parkinson, odbierająca pomału samodzielność i godność. Dzielnie walczyła z nią przeszło dwadzieścia lat!
Dziś wspominam Jej Postać z wielkim szacunkiem i ogromnym wzruszeniem, bo moja Mama  to opoka, skała, wokół której gromadziła się cała rodzina.  Zabiegana, zatroskana, niestrudzona w swych poczynaniach, by zapewnić dzieciom najlepszy los, dzielnie przy nich trwająca i wspierająca. Nigdy nie myślała o sobie, odsuwała się w cień, na pierwszym planie stawiając zawsze troskę o dom, rodzinę. Cicha bohaterka dnia codziennego.  
Mama, Mamusia, która mimo ciężkiej, wieloletniej choroby  i fizycznego niedomagania nie straciła pogody ducha i pozostała nieugiętą, niezłomną kobietą, o pięknym, pełnym dobroci sercu!

Niezłomna, niestrudzona, przeciwstawiająca  się losowi kobieta to moja, nieżyjąca już, Mama.  A życia nie miała łatwego. Urodziła się przed wybuchem II wojny światowej. Na szczęście, niewiele pamiętała z tamtych czasów, choć przypominała sobie wyzwolenie i żołnierzy pytających, czy daleko do Berlina! Wspominała też dobiegające z oddali odgłosy spadających bomb i katiuszy....

Lata wojenne i zawirowania powojenne, brutalność świata, zmiana przynależności terytorialnej, to wszystko położyło cień na życiu młodych kobiet i nie tylko z mojej rodziny. Bieda, trudny los kobiet, brutalność niektórych rosyjskich mężczyzn, konieczność ukrywania się w lasach... I nadzieja, szansa na lepsze życie. Tylko trzeba porzucić wszystko, co znane i kochane, zostawić rodzinę, przyjaciół, bliskich... Ziemie Odzyskane, poniemieckie stają się ich nowym domem. Tam osiadają, zakładają rodziny. Tam moja babcia poznaje drugą połowę, swoją miłość i przekleństwo, ale to już inna opowieść...
Podziwiam tę odwagę i siłę, ale też patriotyzm. Ciągnięcie do Polski, nie poddanie się rusyfikacji... Dzięki temu kolejne pokolenia są Polakami, ja też. Jednak pamiętam, że niektórzy zostali. Mieli ku temu różne powody. Teraz część mojej rodziny mieszka gdzieś na Białorusi.

Lata wojenne i zawirowania powojenne, brutalność świata, zmiana przynależności terytorialnej, to wszystko położyło cień na życiu młodych kobiet i nie tylko z mojej rodziny. Bieda, trudny los kobiet, brutalność niektórych rosyjskich mężczyzn, konieczność ukrywania się w lasach... I nadzieja, szansa na lepsze życie. Tylko trzeba porzucić wszystko, co znane i kochane, zostawić...