Milion- z jednej strony mnóstwo pieniędzy, ale z drugiej czy wystarczy ich by zadziałać na wszystkich frontach i skutecznie ratować nasz wspólny dom- Ziemię? Myślę,że jednak nie, dlatego chciałabym przekuć skończoną moc pieniędzy w nieskończoną moc edukacji. Wydałabym te pieniądze na budowanie świadomego społeczeństwa, uwrażliwienie ludzi na ochronę środowiska, zaszczepienie myślenia, że to nasze dobro wspólne, że dotyczy do nas osobiście jak nasz własny dom, a także, że to przyszłość naszych dzieci. Chciałbym uzmysłowić ludziom że zwierzęta to istoty żywe, odczuwające, zasługują na troskę i szacunek, ze powietrze -czyste i nieskażone- jest nam do życia niezbędne, pokazać, dlaczego należy oszczędzać wodę i nie palić śmieciami. Chciałabym uruchomić wielką machinę zmian w ludzkich sercach i umysłach która efektem kuli śnieżnej  przeniosłaby się na kolejne pokolenia. Spotykam się ze zjawiskiem postrzegania ochrony przyrody jako tematu który "mnie nie dotyczy", stawiania własnych indywidualnych chwilowych korzyści ponad dobro środowiska-czyli de facto nas wszystkich. Mysle ze te pieniądze pomogłyby mi uzmysłowić ludziom że nie da się jeść pieniędzy -do życia  potrzebujemy żyznych ziem, sprawnego ekosystemu, czystej planety- i tylko działając solidarnie i razem możemy uratować nas, nasze dzieci wnuki i kolejne pokolenia.

Milion- z jednej strony mnóstwo pieniędzy, ale z drugiej czy wystarczy ich by zadziałać na wszystkich frontach i skutecznie ratować nasz wspólny dom- Ziemię? Myślę,że jednak nie, dlatego chciałabym przekuć skończoną moc pieniędzy w nieskończoną moc edukacji. Wydałabym te pieniądze na budowanie świadomego społeczeństwa, uwrażliwienie ludzi na ochronę środowiska,...

Przeznaczyłabym pieniądze na to, żeby zapobiegać wycinaniu lasów. Szczególnie tych palmowych. Dzięki temu zwierzęta nadal miałyby dom, w którym mogłyby żyć, tak jak żyły zanim ludzie nie wkroczyli do ich świata. Przekazałabym tez cześć pieniędzy na lasy w Polsce. Posadzilabym drzewa wszędzie gdzie by się tylko dało! No i wzięłabym kilka piesków ze schroniska, a te pieniądze pozwoliłyby mi na utrzymanie ich (chociaż przez jakiś czas).

Przeznaczyłabym pieniądze na to, żeby zapobiegać wycinaniu lasów. Szczególnie tych palmowych. Dzięki temu zwierzęta nadal miałyby dom, w którym mogłyby żyć, tak jak żyły zanim ludzie nie wkroczyli do ich świata. Przekazałabym tez cześć pieniędzy na lasy w Polsce. Posadzilabym drzewa wszędzie gdzie by się tylko dało! No i wzięłabym kilka piesków ze schroniska, a te pieniądze...

Miałabym wiele pomysłów, bo wiele instytucji chroniących przyrodę potrzebuje wsparcia. Nie mogłabym podzielić tej kwoty dla wszystkich celów ochrony przyrody dlatego wybrałabym dwa, które według mnie są najważniejsze. Ratowanie ginących gatunków zwierząt oraz ratowanie bezdomnych zwierząt w szczególności psów i kotów.
Jeżeli chodzi o ginące gatunki zwierząt to przeznaczyłabym tutaj połowę otrzymanej kwoty. Wybrałabym 2 lub 3 intytucje zajmujące się ratowaniem ginących gatunków i według potrzeb podzieliłabym połowę kwoty między wybrane intytucje.
Jezeli chodzi o druga połówkę to miałabym dwa warianty pomysłów. Pierwszy sama otworzylabym schroniska dla zwierząt w kilku regionach kraju i w nie zainwestowała. Lub też nawiązałabym współpracę z już istniejacymi schroniskami pomagałabym finansowo, rozbudowała i zapewniła personel aby można było przyjąć ich jak najwięcej. Czytałam kiedyś w wiadomościach informację, że chciano uśmiercić lwa, który był prawdopodobnie bezpłodny, bo dla zwierząt które nie zapewniają przetrwania gatunku nie ma miejsca. Takie zwierzęta też przyjmowalabym do ośrodka lub wybudowała ośrodek dla zmiewolonych dzikich zwierząt przeznaczonych na odstrzał.
Każdą z powyższych inwestycji promowałabym aby w pomoc włączali się też inni ludzie oraz aby w ludziach zakorzenić miłość do zwierząt.

Miałabym wiele pomysłów, bo wiele instytucji chroniących przyrodę potrzebuje wsparcia. Nie mogłabym podzielić tej kwoty dla wszystkich celów ochrony przyrody dlatego wybrałabym dwa, które według mnie są najważniejsze. Ratowanie ginących gatunków zwierząt oraz ratowanie bezdomnych zwierząt w szczególności psów i kotów.
Jeżeli chodzi o ginące gatunki zwierząt to...

18 lat temu na Szczycie Ziemi w Rio de Janeiro pojawiła się dziewczynka z mojego pokolenia. Nazywała się Severn Suzuki. Powiedziała ona wtedy to, na co dorosłym brakuje odwagi.

Wtedy też byłam dzieckiem. Takim samym jak ona i czułam, że mówi w moim imieniu. Teraz jestem dorosła i jest mi wstyd, gdy włączam sobie to przemówienie i przypominam sobie, że wtedy ona mówiła w moim imieniu, a teraz mówi do mnie.

Nie umiemy naprawić tego co już zostało zniszczone, ale można dbać o to co jeszcze zostało. Gdybym więc dostała milion na próbę ocalenia środowiska, to przeznaczyłabym je na edukację ekologiczną.

Jestem już dorosła i wiem, że ratując kilka zwierząt nie uratuję całego gatunku, a ratując kilkoro dzieci nie uratuję całego kraju. To brutalne, ale niestety to prawda. To najbiedniejsi najbardziej dbają o to co mają, a bogaci i ludzie ze średniej klasy najbardziej niszczą planetę.

Być może to naiwne z mojej strony, ale wierzę, że gdyby pokazać ludziom jak może wyglądać świat jeśli go nie niszczy człowiek, zechcieliby oni tak żyć. Dlatego właśnie uważam, że stworzenie na jakiejś małej wyspie miasteczka opartego na rozwiązaniach ekologicznych, a mimo to zaawansowanego technicznie, i pokazywanie go na szeroką skalę światu byłoby bodźcem do zmian dla wielu ludzi. To bardzo ogólna strategia, ale być może, gdyby ludzie widzieli efekty wystarczająco wyraźnie i wystarczająco często udałoby się zmienić ich mentalność.

18 lat temu na Szczycie Ziemi w Rio de Janeiro pojawiła się dziewczynka z mojego pokolenia. Nazywała się Severn Suzuki. Powiedziała ona wtedy to, na co dorosłym brakuje odwagi.

Wtedy też byłam dzieckiem. Takim samym jak ona i czułam, że mówi w moim imieniu. Teraz jestem dorosła i jest mi wstyd, gdy włączam sobie to przemówienie i przypominam sobie, że wtedy ona mówiła w...

Milion dolarów to bardzo dużo pieniędzy, nie wiem jednak czy wystarczająco dużo, by wyedukować ludzi. Tak, to właśnie nauczenie społeczeństwa jak ważne jest zorientowanie na przyrodę, na to, dzięki czemu i my żyjemy jest ogromnie ważne. To bardzo szeroki temat. Edukacja nie objęłaby jedynie nauki segregacji śmieci, ale też np. uświadomienie dlaczego nie wolno palić w piecach centralnych śmieci pochodzących z gospodarstwa domowego. Edukacja musiałaby być połączona z pomocą finansową rodzinom w prowadzeniu bardziej proekologicznych rozwiązań. Nie każdego na to stać, a od każdego się wymaga.

Milion dolarów to bardzo dużo pieniędzy, nie wiem jednak czy wystarczająco dużo, by wyedukować ludzi. Tak, to właśnie nauczenie społeczeństwa jak ważne jest zorientowanie na przyrodę, na to, dzięki czemu i my żyjemy jest ogromnie ważne. To bardzo szeroki temat. Edukacja nie objęłaby jedynie nauki segregacji śmieci, ale też np. uświadomienie dlaczego nie wolno palić w...

Przeznaczyłabym te pieniądze na badania, które mają przywrócić wilkowóra tasmańskiego.

To zwierzę wyginęło w XX wieku – dawniej, zanim zostało wyparte do Tasmanii, żyło również w Australii i Nowej Gwinei. Było największym drapieżnym torbaczem i potrafiło rozewrzeć szczęki nawet na 120 stopni, więcej niż jakiekolwiek znany nam ssak. O jego charakterystycznych prążkach chyba nie muszę wspominać.

Badacze już próbują sklonować wilka workowatego, ale napotkali problem – dostępne szczątki zakonserwowano w formalinie, a ona zniszczyła DNA zwierzęcia. Być może właśnie dlatego wciąż nie przywrócono ich do życia.

Gdy mówi się o wyginiętych gatunkach, zwykle myślimy o dinozaurach albo o epoce lodowcowej, jakby zwierzęta umierały dawno temu, a dziś tylko się je ratuje – chociażby pandy, których populacja zwiększa się dzięki stosowaniu sztucznego zapłodnienia. Jednak wilk workowaty wyginął w latach 30 ubiegłego wieku. Nawet nie sto lat temu i nie jest jedynym przypadkiem gatunku, który zniknął może nie za naszego życia, ale za życia naszych dziadków. Więc mój milion nie byłby tylko dla wilkowóra, ale dla uświadamiania, że proces wymierania dzieje się na naszych oczach.

Przeznaczyłabym te pieniądze na badania, które mają przywrócić wilkowóra tasmańskiego.

To zwierzę wyginęło w XX wieku – dawniej, zanim zostało wyparte do Tasmanii, żyło również w Australii i Nowej Gwinei. Było największym drapieżnym torbaczem i potrafiło rozewrzeć szczęki nawet na 120 stopni, więcej niż jakiekolwiek znany nam ssak. O jego charakterystycznych prążkach chyba...

Kupiłabym fragment Sahary bądź innej równikowej pustynni, i pokryła go panelami słonecznymi. Część energii szła by na sprzedaż, w celu gromadzenia funduszy na zakup kolejnego kawałka pustyni, reszta solarnego prądu napędzałaby odsalarki, filtrujące wodę morską. Ta z kolei szła by na nawadnianie saharyjskiej działki nr 2. Tym sposobem, krok po kroczku, zazieleniłabym martwe pustynne tereny, które z czasem stały by się źródłem utrzymania dla ludzi żyjących nie tyle w zgodzie z naturą, co w zespoleniu z nią, wśród zieleni i jej prawowitych mieszkańców. W równikowym klimacie nie potrzeba ogrzewania, a biskość zieleni i słodkiej wody odegnałaby myśl o klimatyzacji. I, uwaga, ta utopijna enklawa nie broniła by wstępu roślinności modyfikowanej genetycznie - wszak na terenie dawnej pustyni każdy gatunek teoretycznie jest obcym kolonizatorem, natomiast wśród roślinnych "frankensteinów" nie brak mistrzów wydajnej fotosyntezy, odporności oraz przymiotów o których nie śniło się "typowemu zielsku".

Kupiłabym fragment Sahary bądź innej równikowej pustynni, i pokryła go panelami słonecznymi. Część energii szła by na sprzedaż, w celu gromadzenia funduszy na zakup kolejnego kawałka pustyni, reszta solarnego prądu napędzałaby odsalarki, filtrujące wodę morską. Ta z kolei szła by na nawadnianie saharyjskiej działki nr 2. Tym sposobem, krok po kroczku, zazieleniłabym...

Zaczęłabym ratować ludzi. Tyle osób nie ma dostępu do wody i pożywienia. Codziennie ludzie umierają, bo nie są w stanie zapewnić sobie najprostszych potrzeb.

Zaczęłabym ratować ludzi. Tyle osób nie ma dostępu do wody i pożywienia. Codziennie ludzie umierają, bo nie są w stanie zapewnić sobie najprostszych potrzeb.

Milion to dużo i mało, bo jest to suma, która pozwoli zacząć działać jako obrońca przyrody, z drugiej strony codziennie setki milionów wydaję się by tą przyrodę niszczyć na tak zwany rozwój cywilizacji. W świecie zwierząt jest jednak tak, że to na pierwszy rzut oka słabsze zwierzę potrafi pokonać silnego drapieżnika i dlatego trzeba postawić się w obronie tych najsłabszych, a których istnienie jest dla reszty ekosystemu najważniejsza, czyli na pszczoły. Bez nich świat upadnie i czy mamy ten milion czy nie, musimy walczyć o ich i naszą wspólną przyszłość.

Milion to dużo i mało, bo jest to suma, która pozwoli zacząć działać jako obrońca przyrody, z drugiej strony codziennie setki milionów wydaję się by tą przyrodę niszczyć na tak zwany rozwój cywilizacji. W świecie zwierząt jest jednak tak, że to na pierwszy rzut oka słabsze zwierzę potrafi pokonać silnego drapieżnika i dlatego trzeba postawić się w obronie tych...

Od najmłodszych lat byłam wyczulona na krzywdę zwierząt. Opiekowałam się bezdomnymi kotami i wpadałam w płacz, gdy zmuszano mnie do zjedzenia kotleta. Jednak najbardziej oburza mnie chyba fakt, że mnóstwo żywych istot cierpi podczas przeprowadzania na nich testów.
Eksperymenty te prowadzą do nieuchronnej śmierci zwierzęcia, a całe jego życie jest przepełnione męczarniami. Co więcej, takie testy nie są w stanie przewidzieć reakcji ludzkiego organizmu na identyczne warunki lub substancje, bo każdy gatunek reaguje inaczej. Pomimo tego, że wiele firm ma możliwość korzystania z alternatywnych metod, to i tak kontynuują zabijanie niewinnych stworzeń. Wiem, że ludzie coraz częściej starają się kupować kosmetyki wyłącznie nietestowane na zwierzętach, ale zapominają o tym, że takie same praktyki stosują również producenci innych rzeczy, na przykład leków czy jedzenia.
Więc gdybym miała wybrać, co zrobić z milionem dolarów, to przede wszystkim zajęłabym się uświadamianiem ludzi, co dzieje się w laboratoriach. Założyłabym firmę, która zajmowałaby się ratowaniem cierpiących zwierząt, opieką nad nimi i szukaniem kochających domów dla nich. Wiem, że nie mogłabym pomóc wszystkim, ale chciałabym, żeby chociaż część z nich miała szansę na szczęśliwe życie.

Od najmłodszych lat byłam wyczulona na krzywdę zwierząt. Opiekowałam się bezdomnymi kotami i wpadałam w płacz, gdy zmuszano mnie do zjedzenia kotleta. Jednak najbardziej oburza mnie chyba fakt, że mnóstwo żywych istot cierpi podczas przeprowadzania na nich testów.
Eksperymenty te prowadzą do nieuchronnej śmierci zwierzęcia, a całe jego życie jest przepełnione męczarniami....