Ja najmilej wspominam nasze częste wypady do lasu na grzybobranie!
Tata uwielbia chodzić na grzyby i zaraził mnie tą swoją pasją, co prawda nie zbzikowałam tak na tym punkcie jak on! Ale nigdy nie odmawiam wspólnego wyjścia na grzyby!
Pamiętam jak któregoś dnia umówiliśmy się na poranny spacer do lasu na grzyby, ale taki bardzo ranny! Wstałam o 5 i jedynie zjadłam szybkie śniadanie przygotowane przez tatę i wyruszyliśmy w las. Miałam wtedy około 7 lat! Ale to grzybobranie było wyjątkowo udane, spacerowaliśmy prawie trzy godziny po lesie, a do domu wróciliśmy z całymi koszami grzybów! Tego dnia po powrocie moja siostra nas namówiła, że skoro jest taki wysyp grzybów, to ona też chce iść! No więc poszliśmy wszyscy w trójkę! Znowu przynieśliśmy kolejne kosze, chociaż już nie tak pełne jak za pierwszym razem!
Od tamtej pory zazwyczaj chodziliśmy już na grzybobranie z siostra i tatą! Dlatego chyba tak bardzo utkwił mi w pamięci ten nasz wspólny wypad! Teraz już nie mogę się doczekać rozpoczęcia sezonu, żeby znów wspólnie pospacerować, mieć okazję do długich rozmów i miło spędzić czas!
Teraz mojego taty już z nami nie ma, ale miłość do grzybów i wspomnienia z naszych wspólnych wypadów do lasu pozostały na zawsze!

Ja najmilej wspominam nasze częste wypady do lasu na grzybobranie!
Tata uwielbia chodzić na grzyby i zaraził mnie tą swoją pasją, co prawda nie zbzikowałam tak na tym punkcie jak on! Ale nigdy nie odmawiam wspólnego wyjścia na grzyby!
Pamiętam jak któregoś dnia umówiliśmy się na poranny spacer do lasu na grzyby, ale taki bardzo ranny! Wstałam o 5 i jedynie zjadłam szybkie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje wspomnienia, które na trwałe zachowały się w mojej pamięci to moment w którym zostałam mamą bez podziału czy było to po raz pierwszy czy drugi. Nie jest to przykład książkowej ciąży, która jest radosna, przepełniona wyczekiwaniem i radością. Jestem mamą wcześniaków, na które zarówno ja jak i moje otoczenie nie byliśmy gotowi. Wcześniak termin z którym pierwszy raz się spotkałam w szpitalu, a do tego skrajny wcześniak..Do tego trzeba zaliczyć nowe określenia jakimi są inkubator, sonda żołądkowa, ,namiot tlenowy, nCPAP saturacja czy pulsoksymetr wszystko nowe lecz zupełnie inne. To doświadczenie zmienia całkowicie sposób myślenia, postrzegania świata, zmianę dotychczasowych przyzwyczajeń. Odnoszę wrażenie, że mój umysł jest nieustannie otwarty by czegoś nie przegapić, wizyty specjalistycznej, rehabilitacji czy zabiegu, który pojawia się nieplanowo. Zadziwiające jest to jak duże doświadczenie się zdobywa, jak cenne i dające możliwość spojrzenia w przyszłość i radość tego, że wszystko jest możliwe. W Polsce rodzi się co raz więcej wcześniaków, co raz więcej ciąż jest wysokiego ryzyka książka byłaby otuchą, dającą perspektywę świetlnej przyszłości, dająca nadzieję i wiarę.

Moje wspomnienia, które na trwałe zachowały się w mojej pamięci to moment w którym zostałam mamą bez podziału czy było to po raz pierwszy czy drugi. Nie jest to przykład książkowej ciąży, która jest radosna, przepełniona wyczekiwaniem i radością. Jestem mamą wcześniaków, na które zarówno ja jak i moje otoczenie nie byliśmy gotowi. Wcześniak termin z którym pierwszy raz się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyobraź sobie małą wioskę, w której życie płynie wolno i spokojnie. Trawa kołysze się, poruszana lekkim wiosennym wiaterkiem. Drzewa szumią, a ptaki od samego świtu wygrywają swoje przepiękne melodie. W tym pięknym świecie, nad brzegiem wąskiej i płytkiej rzeczki siedzi dwoje ludzi. On i Ona. Zerkają na siebie niepewnie, uśmiechają zawstydzeni. Rozmowa jest płynna, lecz wyczuć można między nimi zakłopotanie. Pierwsze wspólne chwile bywają najpiękniejsze, ale równocześnie najbardziej stresujące. On zabawia ją dowcipnymi historiami, a ona zalotnie bawi się włosami. Spędzają miło czas, chłoną własną obecność, chcąc z tego momentu porwać jak najwięcej. On delikatnie dotyka jej ramienia pod pretekstem usunięcia niewidzialnego pyłku. Elektryzujący wstrząs łączy ich i spaja w jedno. Oni jeszcze o tym nie wiedzą, ale ten subtelny dotyk będzie początkiem ich długiej przygody, pełnej wzlotów i upadków. Teraz o tym nie myślą. Chcą łapczywie zagarnąć jak najwięcej w swojej pamięci. Kolor oczu, dołeczek w policzku, piegi na nosie. Za kilka lat nie będą tego zauważać, lecz teraz są spragnieni siebie, choć żadne z nich nie zdaje sobie z tego sprawy.

Wyobraź sobie małą wioskę, w której życie płynie wolno i spokojnie. Trawa kołysze się, poruszana lekkim wiosennym wiaterkiem. Drzewa szumią, a ptaki od samego świtu wygrywają swoje przepiękne melodie. W tym pięknym świecie, nad brzegiem wąskiej i płytkiej rzeczki siedzi dwoje ludzi. On i Ona. Zerkają na siebie niepewnie, uśmiechają zawstydzeni. Rozmowa jest płynna, lecz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie to są chwile, ulotne jak motyle, jak mówi tekst znanej melodii, dlatego uważam że świetnym materiałem na stworzenie fotoksiążki byłoby uchwycenie ważnych chwil z życia od narodzin do współczesności za pomocą chronologicznych wydarzeń symbolizujące pewnie punkty, zwroty wydarzeń. Chwila moich narodzin dla moich rodziców była bardzo ważna i ekscytująca, następnie dorastanie, przedszkole, szkoła, gimnazjum, szkoła średnia, matura jako ten najważniejszy egzamin w życiu, studia, obrona pracy dyplomowej. I po drodze mnóstwo podróży, podczas których miałam okazję odwiedzić monumentalne zabytki w Polsce i na świecie. Chętnie uchwyciłabym pierwsze randki z moim chłopakiem, nasze wspólne chwile, przeżycia oraz momenty spędzone razem. Fotoksiążka w takim porządku ujednolicona w takiej kolejności byłaby super pamiątką dla mnie, kiedy zbierze mnie na czas melancholii, jak również stałaby się na przykład pomysłowym prezentem dla moich rodziców czy dziadków, którzy tęsknią i lubią wspominać wszystkie chwile z życia swoich dzieci, wnuków bo są ich całym światem. Z wielką chęcią oglądaliby ją wieczorem przy kominku z kubkiem herbaty ciesząc się jak ich latorośl wyrosła i jak szybko mija czas, gdyż jak wiemy zegar nie stoi w miejscu, a pokolenie się zmienia wraz z upływem czasu i tworzy własną rodzinę.

Życie to są chwile, ulotne jak motyle, jak mówi tekst znanej melodii, dlatego uważam że świetnym materiałem na stworzenie fotoksiążki byłoby uchwycenie ważnych chwil z życia od narodzin do współczesności za pomocą chronologicznych wydarzeń symbolizujące pewnie punkty, zwroty wydarzeń. Chwila moich narodzin dla moich rodziców była bardzo ważna i ekscytująca, następnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pobraliśmy się w grudniu miesiąca miodowego nie było, bo kasa i praca Dlatego w lipcu ustaliliśmy z mężem, że będzie to nasz nieco spóźniony „miesiąc miodowy”. Po pierwszej sprzeczce morze czy góry pojechaliśmy na Kaszuby. Wspaniały domek z tarasem, cudowne jezioro i pachnący las. Miodowy miesiąc trzeba rozpocząć od uroczystej kolacji i niespodzianki jaką szykowałam dla swojego mężusia. On wbrew zapewnieniom, że to urlop tylko dla nas zaraz po przyjeździe zabrał wędkę i pognał na ryby!(łowiecki instynkt samca) Normalnie byłabym wściekła, ale rozpakowując bagaże stwierdziłam , że nie zabrałam kilku niezbędnych rzeczy do szykowanej na wieczór romantycznej kolacji przy świecach (których oczywiście zapomniałam) Zakupy w najbliższym sklepie? No cóż kupiłam co było! Wieczorem na tarasie zamiast pięknych świec zabłysły czerwone znicze a po kilku łykach pysznego szampana postanowiłam dać Bogdanowi moją niespodziankę. Przyniosłam małe zawiniątko z kokardką i postawiłam na stole. Bogdan z miejsca dobrał się do prezenciku i nagle go zamurowało! Co to reklama! Czy jakiś afrodyzjak spytał? KASZKA SMAKIJA !Przecież to dla dzieciaków ! I cisza. Jesteś w ciąży! Tak ! Tak! Tak! Płakaliśmy razem całując i przytulając do siebie, było cudownie a my szczęśliwi. Na drugi dzień Bogdan ochłonął i pyta a czemu to była SMAKIJA KASZKA. Bo nie wzięłam z domu torby ze świecami i malusimi bucikami, które przygotowałam. A w tym sklepie we wsi tylko ta kaszka smakiji kojarzyła się z dzieckiem. Dziś nasza Anetka ma już prawie dwa latka a Bogdan kiedy widzi te kaszkę w lodówce pyta się kiedy zobaczy znowu „niespodziankę z kaszką

Pobraliśmy się w grudniu miesiąca miodowego nie było, bo kasa i praca Dlatego w lipcu ustaliliśmy z mężem, że będzie to nasz nieco spóźniony „miesiąc miodowy”. Po pierwszej sprzeczce morze czy góry pojechaliśmy na Kaszuby. Wspaniały domek z tarasem, cudowne jezioro i pachnący las. Miodowy miesiąc trzeba rozpocząć od uroczystej kolacji i niespodzianki jaką szykowałam dla...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydaje mi się, że "Początek naszej miłości" to dobry pomysł na fotoksiążkę. Chętnie podarowałbym ją mojej żonie na zbliżającą się trzecią rocznicę naszego ślubu. Album ten zawierałbym wiele pięknych zdjęć uwieczniających tak cenne dla nas chwile. Pierwszy wspólny spacer. Pierwsza moja wizyta w jej domu. Jej przyjazd do Katowic. Pierwsza wspólna impreza - domówka u jej koleżanki Dominiki. Pierwszy wspólny taniec. Spacer po Parku Śląskim. Pierwsza wspólna wycieczka do zamku w Będzinie! Pierwsze wspólne gotowanie - Gulasz :) Pierwsze wspólne wakacje w Mrzeżynie. Pierwsza wizyta w parku rozrywki. Pierwszy wspólny koncert - Lady Pank. Pierwsza wycieczka rowerowa. Oświadczyny! Pierwszy wspólny remont :) Pierwsze skoki na spadochronie. A na końcu - Ślub :)

Wydaje mi się, że "Początek naszej miłości" to dobry pomysł na fotoksiążkę. Chętnie podarowałbym ją mojej żonie na zbliżającą się trzecią rocznicę naszego ślubu. Album ten zawierałbym wiele pięknych zdjęć uwieczniających tak cenne dla nas chwile. Pierwszy wspólny spacer. Pierwsza moja wizyta w jej domu. Jej przyjazd do Katowic. Pierwsza wspólna impreza - domówka u jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przez kilka lat należałam do grupy teatralnej. Dotąd czuję emocje towarzyszące wyjściu na scenę, przyśpieszone bicie serca, ciepłe światło wpadające prosto w oczy, falę gorąca przed zrobieniem pierwszego kroku i wypowiedzeniu pierwszego słowa, słyszę piękną ciszę na przemian z oklaskami.
Poznaliśmy mnóstwo nowych znajomych, zwiedziliśmy sporo miast, występowaliśmy na wielu festiwalach - a jeden był szczególnie dla mnie wyjątkowy. W tamtym spektaklu w kulminacyjnym momencie miało zgłosić się z publiczności trzech "Prawdziwych Mężczyzn". Zawsze kilku takich ochotników się znajdowało, wtedy też nie było inaczej. Pamiętam jakby to było wczoraj. Do mojej przyjaciółki podszedł jeden z nich (...).
W trakcie ukłonów złapaliśmy się za ręce, spojrzałam na niego i pomyślałam, że dziewczyna, która trzyma jego dłoń na codzień, musi być szczęściarą.

Do dziś jestem nią ja.

Przez kilka lat należałam do grupy teatralnej. Dotąd czuję emocje towarzyszące wyjściu na scenę, przyśpieszone bicie serca, ciepłe światło wpadające prosto w oczy, falę gorąca przed zrobieniem pierwszego kroku i wypowiedzeniu pierwszego słowa, słyszę piękną ciszę na przemian z oklaskami.
Poznaliśmy mnóstwo nowych znajomych, zwiedziliśmy sporo miast, występowaliśmy na wielu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W mojej pamięci honorowe miejsce zajmuje pewne wydarzenie. Kiedy byłam mała nie bardzo zdawałam sobie sprawę z tego, kim jest Papież. Potem jednak, kiedy byłam trochę starsza moi rodzice zabrali mnie na pielgrzymkę do Zamościa, by spotkać się z Janem Pawłem II. I wtedy wszystko zrozumiałam. Razem z koleżanką pobiegłyśmy przywitać Papieża. Przedzierałyśmy się miedzy setkami ludzi, byle do przodu, byle być jak najbliżej. I byłyśmy naprawdę blisko, widziałyśmy uśmiech naszego Jana Pawła II był na wyciągnięcie ręki, czułam ciarki i dreszcze na całym ciele To najcenniejsze wspomnienie z tamtej pielgrzymki. Pamiętam to do dziś. Jestem bardzo wdzięczna moim rodzicom, że mnie wtedy zabrali ze sobą, myślę że to miało wpływ na całe moje dalsze życie.

W mojej pamięci honorowe miejsce zajmuje pewne wydarzenie. Kiedy byłam mała nie bardzo zdawałam sobie sprawę z tego, kim jest Papież. Potem jednak, kiedy byłam trochę starsza moi rodzice zabrali mnie na pielgrzymkę do Zamościa, by spotkać się z Janem Pawłem II. I wtedy wszystko zrozumiałam. Razem z koleżanką pobiegłyśmy przywitać Papieża. Przedzierałyśmy się miedzy setkami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najmocniej wracają do mnie wspomnienia związane ze studiami i z tzw. życiem studenckim. Te właśnie chwile przetrwały we mnie na zawsze. Pamiętam jak nauka przeplatała się z zabawą, niekiedy z miłością. Miałam to szczęście trafić na ludzi, z którymi rozumieliśmy się w pół słowa. Wspólna nauka, wspólne wyjazdy – zimą na narty, wiosną na jachty. Żyć nie umierać! Czerpaliśmy wtedy z życia ile się dało. Ale pomimo szalonych pomysłów, dzikiej zabawy, wszystkie egzaminy były zaliczane w pierwszym podejściu. Przetrwaliśmy ze sobą kilka ładnych lat wzajemnie się wspierając i troszcząc o siebie. A teraz nasze dzieci zaczynają tworzyć swoją własną paczkę.
Tamten czas, przeżyte wspólnie najpiękniejsze chwile są warte zapamiętania, schowane głęboko w moim sercu. Byłam wtedy tak radosna, beztroska a przede wszystkim szczęśliwa. Warto pielęgnować wspomnienie o takiej sobie. Na samą myśl o tym uśmiecham się do siebie.

Najmocniej wracają do mnie wspomnienia związane ze studiami i z tzw. życiem studenckim. Te właśnie chwile przetrwały we mnie na zawsze. Pamiętam jak nauka przeplatała się z zabawą, niekiedy z miłością. Miałam to szczęście trafić na ludzi, z którymi rozumieliśmy się w pół słowa. Wspólna nauka, wspólne wyjazdy – zimą na narty, wiosną na jachty. Żyć nie umierać! Czerpaliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najlepszy dzień mojego życia to słoneczna, kwietniowa niedziela 2012 roku, kiedy to Resovia Rzeszów została Mistrzem Polski w siatkówce. Od ładnych paru lat jestem wziętym kibicem, i trudno jest wyrazić jakie emocje mną wtedy targały na długo przed meczami finałowymi. Dzień ostatecznego zwycięstwa był apogeum tego, co wzbierało we mnie od lat, nadziei na triumf ukochanego Klubu. Od samego rana byłam pełna energii, gotowa do dopingu na najwyższych obrotach, dopingu który wierzę że przyczynił się do wygranej. Świętowaniu oczywiście nie było końca, najpierw długa dekoracja Mistrzów na hali, następnie śpiewy pod halą i przemarsz kibiców przez całe miasto ku uciesze mieszkańców, którzy już znali wynik meczu. Przemarsz który zakończył się fetą na wypełnionym kibicami Rynku, wśród których bawiłam się i świętowałam do późnych godzin nocnych. W końcu zarówno Klub, jak i ja, czekaliśmy na tę chwilę tak długo. Warto było, tego dnia nie zapomnę do końca życia.

Najlepszy dzień mojego życia to słoneczna, kwietniowa niedziela 2012 roku, kiedy to Resovia Rzeszów została Mistrzem Polski w siatkówce. Od ładnych paru lat jestem wziętym kibicem, i trudno jest wyrazić jakie emocje mną wtedy targały na długo przed meczami finałowymi. Dzień ostatecznego zwycięstwa był apogeum tego, co wzbierało we mnie od lat, nadziei na triumf ukochanego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej