Godzina 2:52 w nocnej ciszy rozlega się dźwięk przychodzącego smsa. Kilka chwil schodzi mi na przebudzenie się na tyle, żeby ręką poszukać telefonu. Prawie strącam ze stolika szklankę z wodą, co otrzeźwia mnie i już bardziej przytomnym wzrokiem lokalizuję telefon i po niego sięgam. Na wyświetlaczu ikona przychodzącej wiadomości o treści: „ Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. W pierwszym momencie nie zauważam od kogo ją otrzymałam, więc serce zaczyna mi mocniej bić bojąc się, że to ktoś mi bliski. W kolejnej sekundzie orientuję się, że wiadomość została wysłana z nieznanego numeru. Wewnętrzny lęk trochę się obniżył, ale w głowie kołata mi tysiąc myśli: „czy to żart, pomyłka i wiadomość nie jest kierowana do mnie, a jak nie i ktoś jest w niebezpieczeństwie”. Odpisuję: „Kim jesteś?”, ale nie uzyskuję odpowiedzi. Postanawiam zapomnieć o smsie i kładę się ponownie spać. Jednak resztę nocy przewracam się z boku na bok nie mogąc złapać głębszego snu, cały czas rozmyślając o otrzymanej wiadomości. O godzinie 8:00 słyszę sygnał powiadomienia. Odblokowuję telefon i moim oczom ukazuje się artykuł z lokalnej strony internetowej: „ Na Osiedlu Długim zostały znalezione zwłoki młodej dziewczyny”. Telefon wypada mi z ręki...

Godzina 2:52 w nocnej ciszy rozlega się dźwięk przychodzącego smsa. Kilka chwil schodzi mi na przebudzenie się na tyle, żeby ręką poszukać telefonu. Prawie strącam ze stolika szklankę z wodą, co otrzeźwia mnie i już bardziej przytomnym wzrokiem lokalizuję telefon i po niego sięgam. Na wyświetlaczu ikona przychodzącej wiadomości o treści: „ Boję się. Chyba ktoś za mną...

Jest duszny lipcowy wieczór, w słuchawkach leci muzyka a ja biegnę, przemierzam kilometry leśną drogą, kierując się powoli do mieszkania. Trening jak zawsze intensywny rozbudza moje ciało i zmysły i pozwala się zrelaksować po ciężkim dni spędzonym w pracy z klientami. Nagle utwór się urywa, abym mogła usłyszeć dźwięk nadchodzącego smsa. Sięgam do kieszeni i odczytuję wiadomość od nieznanego mi numeru: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Szybko odwracam się za siebie żeby zobaczyć czy ktoś za mną podażą, rozglądam się dookoła, ale nikogo nie widzę. Biegnę dalej i staram się zignorować otrzymanego smsa, jednak nie daje mi on spokoju. Wyciągam ponownie telefon i szybko wystukuję odpowiedź „Znamy się?” w tym momencie telefon zaczyna dzwonić. Odbieram i słyszę zapłakany i przerażony głos mojej siostry: - Magda pomóż mi, on ma nóż boję się, jestem… Nagle słyszę w telefonie szarpaninę po czym odzywa się zniekształcony męski głos: - Jeśli nie chcesz żeby coś jej się stało, masz zrobić to co powiem i nie próbuj kontaktować się z kimkolwiek. W Twojej skrzynce pocztowej w bloku znajdziesz kopertę z dalszymi instrukcjami masz czas do jutra do północy. Biegnę najszybciej jak się da, czując, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. Dobiegam do klatki schodowej, szarpię się z kluczem, którym nie mogę otworzyć drzwi bo tak trzęsą mi się ręce. Dopadam do skrzynki i z przerażeniem stwierdzam, że jest w niej dziwna czerwona koperta, otwieram ją i mam wrażenie, że czas staje w miejscu. Moim oczom ukazuje się...

Jest duszny lipcowy wieczór, w słuchawkach leci muzyka a ja biegnę, przemierzam kilometry leśną drogą, kierując się powoli do mieszkania. Trening jak zawsze intensywny rozbudza moje ciało i zmysły i pozwala się zrelaksować po ciężkim dni spędzonym w pracy z klientami. Nagle utwór się urywa, abym mogła usłyszeć dźwięk nadchodzącego smsa. Sięgam do kieszeni i odczytuję...

Biegnę. Biegnę tak szybko jak pozwalają mi na to trzęsące się łydki. Biegnę i mijam drzwi do klatek schodowych blokowiska, które przypomina mi w tym momencie labirynt, choć byłam tu wiele razy. Płuca rozrywa mi lodowate powietrze grudniowej nocy. Jedynym źródłem światła są tu ledwo migocące stare latarnie uliczne. Dopiero teraz pozwalam sobie zatrzymać się i spojrzeć do tyłu. Nikogo nie zauważam... Zgubiłam go.
Jest tu tak cicho, jak gdyby nic się przed chwilą nie wydarzyło. Jedynym co potwierdza wspomnienie napaści jest telefon złodzieja, który wyrwałam mu przy okazji szarpaniny. Cóż za paradoks... Po sprawdzeniu wszystkich kieszeni orientuję się, że moja komórka również zmieniła właściciela. Świetnie.
Podwijam rękawy kurtki, zauważam kilka głębokich zadrapań, pokrytych niemal zaschniętą krwią. Gwałtownie się wzdrygam, gdy czuję wibracje w kieszeni spodni. Zamykam oczy, skostniałymi palcami wyjmuję telefon. Nie ma blokady. Czytam wiadomość "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Czuję zimny pot zalewający dolny odcinek moich pleców. Organizm zareagował szybciej niż ja sama, ponieważ dopiero wtedy zauważam, że numer wydaje mi się znajomy. Jest mój.
Z cienia jednego z bloków wyłania się postać. Ta sama, która kilkanaście minut temu próbowała siłą wciągnąć mnie do czarnego vana. Poznaję sylwetkę i naciągnięty kaptur, przez który nie udało mi się dostrzec twarzy. Zrywam się do biegu, zanim jeszcze obmyślam plan. Nie mam go. Planem jest przeżyć. Mijam ostatni blok, wbiegam do lasu i kieruję się najkrótszym jego odcinkiem, w stronę szosy. Trzymam się nadziei, że któryś z samochodów się zatrzyma. Jednak, gdy wbiegam na drogę nie słyszę ryku silników. Jest przerażająco cicho. Zbyt cicho. Moje oczy zachodzą łzami, potykam się o własne nogi, bo nie jestem w stanie już dalej biec. Próbuję się podnieść. Do ziemi przytwierdza mnie uczucie rezygnacji i widok postaci wyłaniającej się zza drzew. Jestem sparaliżowana ze strachu.
Nic nie mówi. Po prostu idzie w moją stronę. Gdy jest już wystarczająco blisko, zsuwa z głowy ogromny czarny kaptur. Spodziewam się wszystkiego, ale nie tego co przyjdzie mi zaraz zobaczyć. Podnoszę wzrok i zastygam... to ja. Widzę siebie. Jednak spojrzenie ciemnych, przekrwionych oczu nie jest moje. Nie mogę nawet krzyczeć. Na twarzy stojącej przede mną osoby pojawia się uśmiech. Jest on tak przerażający, że całe moje ciało momentalnie tężeje, zmarzniętą skórę przechodzi dreszcz. Następne chwile dzieją się szybko... Odwracam wzrok w stronę ulicy i widzę ogromne, jarzące się reflektory czarnego vana pędzące w moją stronę.
Później nie widzę już nic.

Biegnę. Biegnę tak szybko jak pozwalają mi na to trzęsące się łydki. Biegnę i mijam drzwi do klatek schodowych blokowiska, które przypomina mi w tym momencie labirynt, choć byłam tu wiele razy. Płuca rozrywa mi lodowate powietrze grudniowej nocy. Jedynym źródłem światła są tu ledwo migocące stare latarnie uliczne. Dopiero teraz pozwalam sobie zatrzymać się i spojrzeć do...

Tej drogi przez park niegdy nie lubiłam. Porośnięte mchem ławki bynajmniej nie zachęcają do zatrzymania się i nabrania oddechu z książką w ręku, a trawa i krzewy rosnące dziko nie interesują już nikogo. Do tego dochodzi widmo ciążących nad nim wydarzeń z przeszłości. Jednak kiedy szefowa po raz kolejny prosi o zostanie dłużej w pracy a w domu już czekają kolejne obowiązki, no i to spotkanie z przyjaciółką, które już tyle razy przekładałam - jest to najprostsza i najszybsza droga. Owijam się więc ciaśniej płaszczem i wsuwam ciemne okulary na nos. Szybki krok i miejmy to z głowy. Chcę tylko być już w domu.
Z zamyślenia nagle wyrywa mnie sygnał telefonu. Ciche "biiip" z głębi kieszeni - nie chciałam go wyjmować, pokusa jednak okazuje się zbyt silna. "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie".
Czytam te słowa raz po raz nie mogąc znaleźć ich sensu. To żart? Nie pamiętam, abym ostatnio podawała komuś swój numer telefonu. Mimowolnie rozglądam się jednak, zerkam przez ramię -pusto. Nie widać żywej duszy. Nawet starszego pana, który często zapuszcza się w to miejsce ze swoim kundlem na smyczy. A jednak odnoszę wrażenie, jaby coś zawisło w powietrzu. Uspokajam samą siebie – po prostu nie lubisz tego miejsca. Znasz jeo historię i teraz wyobraźnia zaczyna płatać Ci figle. Kolejny "biiip", zerkam na jasny ekran elefonu: "Pomóż mi". Serce zaczyna mi szybciej bić. Kto to może być? Czego chce? A co jeśli naprawdę potrzebuje pomocy? Szybka decyzja - wybieram numer, czekam - sygnał - jeden i drugi. Ktoś odbiera. W słuchawce słyszę czyjś oddech, szybki i przepełniony strachem. "Bbboję... boję się..." - słychać cichy, przerażony szept. Jednak jest on na tyle wyraźny, że od razu rozpoznaję jej głos. Serce zaczyna walić mi niczym młot, krzyczę do słuchawki jej imię, próbuję się dowiedzieć gdzie jest, ale połączenie się urywa. W panice rozglądam się dookoła, wołam jej imię na wypadek gdyby była gdzieś blisko. Jej prywatny telefon również nie odpowiada. Nagle oślepiają mnie reflektory samochodu zaparkowanego nieopodal i słyszę tylko pisk opon odjeżdżającego szybko auta. Rzucam się w jego kierunku owładnięta strachem, ale nie strachem o siebie. Tyle razy prosiłam ją, żeby nie kręciła się w tej okolicy. Żeby trzymała się z daleka od tego miejsca...

Tej drogi przez park niegdy nie lubiłam. Porośnięte mchem ławki bynajmniej nie zachęcają do zatrzymania się i nabrania oddechu z książką w ręku, a trawa i krzewy rosnące dziko nie interesują już nikogo. Do tego dochodzi widmo ciążących nad nim wydarzeń z przeszłości. Jednak kiedy szefowa po raz kolejny prosi o zostanie dłużej w pracy a w domu już czekają kolejne obowiązki,...

Zgubiłam telefon.. Co jest ze mną nie tak? Myślałam, że to było najgorszą rzeczą jaka mi się wtedy przytrafiła, ale grubo się myliłam.. Telefon się odnalazł.
Znalazła go pewna młoda dziewczyna, która akurat przechodziła koło mojego bloku i usłyszała jak dzwoni. Wyglądała na około 20-25 lat. Była mniej więcej mojego wzrostu. Krótko ścięte farbowane na blond włosy. Uśmiechnięta i miła dziewczyna. Nawet nie chciała nic za znalezienie mojego telefonu. Tacy ludzie rzadko się teraz zdarzają. Inni albo nie oddaliby telefonu i wyrzucili kartę sim, albo zażądali znaleźnego.
Tamtego dnia, po oddaniu telefonu, porozmawiałyśmy jeszcze chwilę. Natalia niedawno wprowadziła się do bloku dalej, właśnie zaczęła pracę w osiedlowym sklepie i wracała ze swojej zmiany, gdy usłyszała mój telefon. Od tamtego dnia, tej niewinnej rozmowy, moje życie zamieniło się w koszmar.
Kilka dni później szłam, a raczej biegłam spóźniona do pracy. Pracowałam w pobliskim barze. Nocne godziny pracy, ale dobrze płacą. Potrzebowałam pieniędzy. Dostałam mieszkanie po babci i chciałam je szybko wyremontować. Było może po 18, więc wcale nie tak późno. Biegłam ulicą, starając się nikogo nie zabić i oczywiście samej siebie. Mam dar upadania kiedykolwiek i gdziekolwiek. Byłam prawie pod pracą, gdy dostałam sms od jakiegoś nieznanego numeru „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Nie miałam pojęcia od kogo go dostałam. Byłam w mieście sama. Moi starzy znajomi i rodzina zostali w moim rodzinnym Krakowie. To nie mógł być nikt z nich, bo przecież mam numery wszystkich. Zadzwoniłam pod ten numer, ale nikt nie odebrał. Próbowałam jeszcze kilka razy, ale z każdym było tak samo. W końcu ktoś odebrał.. to była policja. Natalia, moja nowa znajoma została zamordowana, a ja jestem ostatnią osobą, z którą się kontaktowała.

Zgubiłam telefon.. Co jest ze mną nie tak? Myślałam, że to było najgorszą rzeczą jaka mi się wtedy przytrafiła, ale grubo się myliłam.. Telefon się odnalazł.
Znalazła go pewna młoda dziewczyna, która akurat przechodziła koło mojego bloku i usłyszała jak dzwoni. Wyglądała na około 20-25 lat. Była mniej więcej mojego wzrostu. Krótko ścięte farbowane na blond włosy....

Godzina 01:06 budzi mnie dźwięk SMSa odczytuję treść „Boję się.
Chyba ktoś za mną idzie”. Odpisuje ,,Kim jesteś?". Po chwili
słyszę kłótnie i dźwięk rozbijanego szkła. Wstaje, podchodzę do
okna i widzę jak kilku chłopaków z dzielni zaczyna się tłuc
pięściami, kopniakami i tym co kto ma pod ręką. Pani Stasia lat 80
sąsiadka z 5 piętra pseudonim ,,Monitoring" przeraźliwym podniesionym
głosem oznajmia tych typów ,,Wyp.......ć mi spod bloku bo psy
wezwę" Pani Stasia jak mówiła tak zrobiła. Policja podjeżdża i w
tym samym czasie wszyscy się rozbiegają w różne strony. Tylko syf
zostawili do posprzątania. Po tym wszystkim idę do łóżka , kładę
się, zasypiam. 7:00 dzwoni budzik. Budzę się, sprawdzam telefon a tam
SMS z godziny 3:00 ,,Sorry Pomyłka"

Godzina 01:06 budzi mnie dźwięk SMSa odczytuję treść „Boję się.
Chyba ktoś za mną idzie”. Odpisuje ,,Kim jesteś?". Po chwili
słyszę kłótnie i dźwięk rozbijanego szkła. Wstaje, podchodzę do
okna i widzę jak kilku chłopaków z dzielni zaczyna się tłuc
pięściami, kopniakami i tym co kto ma pod ręką. Pani Stasia lat 80
sąsiadka z 5 piętra pseudonim ,,Monitoring" przeraźliwym...

"Boję się. Chyba ktoś za mną idzie." - Znowu cytuję wiadomość, która pojawiła się na moim telefonie godzinę temu.
- A sprawdzałaś ten numer w necie? - Pyta Daria, która dopiero co do nas dołączyła.
Chcę odpowiedzieć, ale Julka mnie uprzedza - Tak. Zero rezultatów. Wykluczyłyśmy też próbę wyłudzenia pieniędzy, o takim numerze byłoby wtedy głośno.
- Czyli to pomyłka? - Pyta Zuza, która do tej pory milczała.
- Na to wygląda - Odpowiadam - Ale równie dobrze, ktoś może po prostu robić sobie jaja.
- Skąd w takim razie miałby twój numer? - Znów dopytuje Daria - Przecież nie publikujesz swoich danych na lewo i prawo.
Ma rację. Zawsze unikam podawania swojego numeru, nawet dalszej rodzinie, a co dopiero obcym ludziom. Nie loguje się też za jego pomocą na żadne strony. Dręczy mnie myśl, że ten SMS przyszedł od kogoś, kogo znam. Ale od kogo?
- Zmieńmy temat - Zuza przerywa moje rozmyślanie, a dziewczyny kiwają ochoczo głowami.
Gdy wychodzą, jeszcze raz próbuje oddzwonić na numer, z którego przysłano wiadomość, ale po raz kolejny moje połączenie zostaje automatycznie odrzucone. Kładę się do łóżka myśląc o tajemniczym SMS'ie. A co jeśli ktoś naprawdę potrzebuje pomocy?
Mimo późnej godziny wychodzę przed blok, by przewietrzyć umysł. Gdy już mam wracać, kątem oka zauważam coś w trawie. To telefon, nie żaden smartfon a stara Motorola. Podnoszę go i momentalnie czuję jak ściska mnie w gardle. Na jego ekranie wyświetla się wiadomość, którą doskonale znam - "Boję się. Chyba ktoś za mną idzie."

"Boję się. Chyba ktoś za mną idzie." - Znowu cytuję wiadomość, która pojawiła się na moim telefonie godzinę temu.
- A sprawdzałaś ten numer w necie? - Pyta Daria, która dopiero co do nas dołączyła.
Chcę odpowiedzieć, ale Julka mnie uprzedza - Tak. Zero rezultatów. Wykluczyłyśmy też próbę wyłudzenia pieniędzy, o takim numerze byłoby wtedy głośno.
- Czyli to pomyłka? - Pyta...

Późny wieczór, już prawie noc. Blokowisko, moje kochane blokowisko jest wyjątkowo ciche i ciemne. Kończę swoją trasę biegową, rzucam okiem na wyświetlacz telefonu i widzę nową wiadomość: ,,Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Czuję jak ciarki przechodzą mi po plecach. Nie znam tego numeru, jednak odruchowo naciskam zieloną słuchawkę. Po kilku sygnałach ktoś odbiera, słyszę oddech.
-Halo, co to za żarty? Kim jesteś? - pytam.
-...
-Nie pisz do mnie więcej! - krzyczę do telefonu.
-Pomóż mi, proszę.
-Kim jesteś?
-Boję się.
-Skąd masz mój numer? Znamy się? Mogę ci pomóc? Gdzie jesteś? - rzucam pytanie za pytaniem.
-Proszę pomóż mi - słyszę błaganie w głosie.
-Ale gdzie jesteś?
-....
-Halo?! - wołam.
Nagle połączenie urywa się i otrzymuję nowego SMS-a. Przerażona czytam trzy słowa: ,,Jestem za Tobą".
Odwracam się i widzę postać w masce Jokera trzymającą w ręku telefon.
-Pomóż mi, idzie za mną mój cień. Tylko czy w nocy są cienie? Ha ha ha.
-Ratunkuuu!!! - krzyczę i zaczynam biec co tchu.

Późny wieczór, już prawie noc. Blokowisko, moje kochane blokowisko jest wyjątkowo ciche i ciemne. Kończę swoją trasę biegową, rzucam okiem na wyświetlacz telefonu i widzę nową wiadomość: ,,Boję się. Chyba ktoś za mną idzie". Czuję jak ciarki przechodzą mi po plecach. Nie znam tego numeru, jednak odruchowo naciskam zieloną słuchawkę. Po kilku sygnałach ktoś odbiera, słyszę...

Kolejna noc, gdy siedzę i robię szkic. Tatuaże to moje życie! Sam mam na sobie dziary własnego projektu. Zerkam na zegarek 01.10, ale moją uwagę przykuwa sms z nieznanego mi numeru „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”, wysłany minutę temu. Może to pomyłka, bo tylko nieliczni mają mój numer, cenię sobie prywatność, ale jak to do mnie, to ta osoba wie, że można na mnie polegać. Dzwonię
-Boję się Daro! - odzywa się dziewczyna.
-Gdzie jesteś i skąd się znamy? Bo skoro znasz moją ksywę i numer to musimy się znać!
-Anka, jestem siostrą Luki!Przed wypadkiem dał mi Twój numer, mówił, że mogę na Ciebie liczyć! - głos się jej łamał.
- Zgadza się, miał rację możesz na mnie liczyć! Gdzie jesteś?-przywołałem windę, aby nie tracić czasu.
-Na Kopera, blisko Twojego bloku! Mam czerwoną bokserkę- Stoję przed blokiem i widzę ją, drobniutka szatynka, mogę śmiało stwierdzić, że jest ładna i oczom nie wierzę, jej rękę zdobi tatuaż, mój tatuaż, ale nie może o tym wiedzieć bo oddaje moje prace do salonu jako anonim.
-Hey- odzywam się do Anki i widzę za nią dwóch młokosów z osiedla.
-Witam Panowie! Czegoś szukacie? - odzywam się do nich ze spokojem i schowaną Anką za plecami.
-A chcieliśmy się przywitać z naszą znajomą! - odzywa się jeden z nich.
-A ja Wam mówię, że ona jest moją znajomą nie waszą! - przekazuję im tą informację z gniewem w głosie, aby mieli świadomość do kogo mówią.
-Spoko Daro, już zmykamy nie szukamy kłopotów!
Odprowadziłem Ankę do domu i oznajmiłem, że zawsze może na mnie liczyć!

Kolejna noc, gdy siedzę i robię szkic. Tatuaże to moje życie! Sam mam na sobie dziary własnego projektu. Zerkam na zegarek 01.10, ale moją uwagę przykuwa sms z nieznanego mi numeru „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”, wysłany minutę temu. Może to pomyłka, bo tylko nieliczni mają mój numer, cenię sobie prywatność, ale jak to do mnie, to ta osoba wie, że można na mnie...