W dniu ślubu byłam najszczęśliwszą z kobiet. Wspólne marzenia, wspólne plany, wizja wspólnej przyszłości. I chociaż to wspólne życie nie zawsze było łatwe, to marzenia szybko się spełniały. Własne mieszkanie, dzieci, ogródek.
Do czasu aż pojawiły się poważne problemy z córką. Zły chłopak, złe towarzystwo, używki.
Potem ciężki udar teściowej i śmierć mojej mamy. Wszystko w jednym czasie. Działaliśmy z mężem na najwyższych obrotach, bez wsparcia, czasem bez nadziei. Wspólne życie stało się walką o innych i dla innych. Przeszliśmy depresję. Poddałam się terapii, przegadałam wiele spraw. Trudnych, intymnych, moich.
I wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę nie żyłam własnym życiem, nie istniałam.
Z biegiem lat wyprostowaliśmy wiele spraw. Ale nasze zainteresowania, nasza energia zaczęły biec innymi drogami. Wtedy zmieniłam swoje życie. Stałam się inną osobą. Znowu umiałam samodzielnie podejmować decyzje, być sobą, uśmiechać się i żyć.
I wtedy pojawił się On. Piękny i czuły. Mój wyśniony, wymarzony, mężczyzna niemal idealny. Prezent od życia w najtrudniejszym momencie. Dał mi wiarę w siebie, siłę do działania, radość z bycia kobietą. Na chwilę znowu miałam 20 lat. Poczułam się ważna dla kogoś innego. I chociaż ten krótki romans i te nasze dwa serca zgubiły siebie gdzieś w rzeczywistości, to ta wiara i siła już we mnie pozostaną. Dzięki Niemu wiem, że wszystko jest możliwe. Pozostanie moim najpiękniejszym wspomnieniem.

Moim marzeniem od zawsze było pisać książki. Może to jest dobry początek.

W dniu ślubu byłam najszczęśliwszą z kobiet. Wspólne marzenia, wspólne plany, wizja wspólnej przyszłości. I chociaż to wspólne życie nie zawsze było łatwe, to marzenia szybko się spełniały. Własne mieszkanie, dzieci, ogródek.
Do czasu aż pojawiły się poważne problemy z córką. Zły chłopak, złe towarzystwo, używki.
Potem ciężki udar teściowej i śmierć mojej mamy. Wszystko w...

W dzieciństwie zawsze wierzyłam, że całe życie będę mogła być zbuntowana. Byłam przekonana, że gdy przeniosę się do dużego miasta, będę chodzić na każdy koncert, będę wracać o 4 nad ranem i na drugi dzień jak nowo narodzona będę planować kolejne przygody. Nie chciałam być odpowiedzialna. Nie chciałam zobowiązań. Nie chciałam by ktoś mówił mi, jak mam postępować. Jednak gdy poszłam na studia okazało się, że życie kosztuje. Zrozumiałam, że trzeba dużo czasu poświęcić na naukę by utrzymać na wymarzonym kierunku. Niechętnie do pracy przyjmowane są osoby ubierające kontrowersyjnie, z tatuażami i kolczykami. A miłość? To jedno wielkie zobowiązanie. Przetarłam oczy, obudziłam w świecie gdzie po uczelni wracam prosto do domu, całuję partnera w policzek, robię obiad opowiadając co nowego mi przydarzyło, uczę i kładę spać o 23:00 bo rano muszę znów stać i tak dalej, i tak dalej...

W dzieciństwie zawsze wierzyłam, że całe życie będę mogła być zbuntowana. Byłam przekonana, że gdy przeniosę się do dużego miasta, będę chodzić na każdy koncert, będę wracać o 4 nad ranem i na drugi dzień jak nowo narodzona będę planować kolejne przygody. Nie chciałam być odpowiedzialna. Nie chciałam zobowiązań. Nie chciałam by ktoś mówił mi, jak mam postępować. Jednak gdy...

Jak byłam mała, to najpierw chciałam zostać pisarką. Nawet wzięłam raz udział w jakimś konkursie w 2 klasie podstawówki. Potem stwierdziłam, że chcę zostać nauczycielką tańca towarzyskiego. Nie jestem wstanie powiedzieć dlaczego żadną z tych osób nie zostałam w dorosłości, bo jeszcze jej nie osiągnęłam. Myślę jednak, że żadną z nich nie zostanę bo zmieniłam swoje cele. Teraz moim marzeniem jest poświęcenie się Bogu.

Jak byłam mała, to najpierw chciałam zostać pisarką. Nawet wzięłam raz udział w jakimś konkursie w 2 klasie podstawówki. Potem stwierdziłam, że chcę zostać nauczycielką tańca towarzyskiego. Nie jestem wstanie powiedzieć dlaczego żadną z tych osób nie zostałam w dorosłości, bo jeszcze jej nie osiągnęłam. Myślę jednak, że żadną z nich nie zostanę bo zmieniłam swoje cele....

Jako dziecko chciałam zostać... paleontologiem.

Dostałam w prezencie, nie wiem już od kogo i z jakiej okazji, książkę pt. Jak żyły dinozaury[bookLink]137167|Jak żyły dinozaury[/bookLink] i od tego się zaczęło. Pamiętam, jak wkuwałam podział dziejów Ziemi na ery i okresy, a tuż po tym leciałam obejrzeć n-ty raz "Piękną i bestię" Disneya z kasety VHS pożyczonej od koleżanki :)
Ostatecznie moja fascynacja przetrwała zaledwie kilka miesięcy, ale do dziś czasami wspominam, jak marzyłam o pełnym przygód wyjeździe na wykopaliska w poszukiwaniu starożytnych kości.

Jako dziecko chciałam zostać... paleontologiem.

Dostałam w prezencie, nie wiem już od kogo i z jakiej okazji, książkę pt. Jak żyły dinozaury[bookLink]137167|Jak żyły dinozaury[/bookLink] i od tego się zaczęło. Pamiętam, jak wkuwałam podział dziejów Ziemi na ery i okresy, a tuż po tym leciałam obejrzeć n-ty raz "Piękną i bestię" Disneya z kasety VHS pożyczonej od koleżanki...

Marzyłam o wolności, marzyłam o tym, że spełnię marzenia. Gdy tylko będę dorosła, zrobię wszystko co dotąd było nieosiągalne. Jeśli zechcę wyjadę, jeśli nie będę żyła w kraju. Nikt nie powie: musisz to, musisz tamto. Wolność- to moje marzenie. Możliwość podejmowania decyzji, popełniania błędów, prób i porażek. Rzeczywistość okazała się brutalna. Decyzje uwarunkowane, porażki nie do przyjęcia. Została odpowiedzialność i powszechność. Smutno mi, że dorosłość zabrała mi spontaniczność i wyobraźnię. W zamian dostałam rozwagę i przezorność. Każdy czas w życiu jest wyjątkowy a chwila obecna jest tak naprawdę jedyną, która istnieje. Cieszymy się nią. Bez przeszkód.

Marzyłam o wolności, marzyłam o tym, że spełnię marzenia. Gdy tylko będę dorosła, zrobię wszystko co dotąd było nieosiągalne. Jeśli zechcę wyjadę, jeśli nie będę żyła w kraju. Nikt nie powie: musisz to, musisz tamto. Wolność- to moje marzenie. Możliwość podejmowania decyzji, popełniania błędów, prób i porażek. Rzeczywistość okazała się brutalna. Decyzje uwarunkowane,...

Oh, ja zawsze chciałam być Indianką Jones'ką... i jak Indiana Jones odkrywać skarby, tajemnice, wyjeżdżać w pościgi za przygodą. Czytałam, oglądałam, byłam zafascynowana... cóż z tego... W szkole nie bardzo lubiłam historię, miałam problem z datami, bitwami, politykami i przywódcami... więc nawet nie próbowałam startować na archeologię 😭 ale miłość do przygód i tajemnic przeszłości nadal mam w sercu 😉

Oh, ja zawsze chciałam być Indianką Jones'ką... i jak Indiana Jones odkrywać skarby, tajemnice, wyjeżdżać w pościgi za przygodą. Czytałam, oglądałam, byłam zafascynowana... cóż z tego... W szkole nie bardzo lubiłam historię, miałam problem z datami, bitwami, politykami i przywódcami... więc nawet nie próbowałam startować na archeologię 😭 ale miłość do przygód i tajemnic...

Wielka sława, występy na scenie, grono fanów, bycie gwiazdą jest marzeniem co drugiej dziewczynki. Ja nie byłam inna, też pragnęłam takiego życia. Zawsze uważałam, że mój głos się na to nadaje, jestem osobą odważną, energiczną i nierzadko też takie określenia słyszałam od najbliższych. Jak to mawiały różne osoby ,,jest potencjał''. Moja ,,kariera'' zaczęła się rozwijać - prywatne lekcje śpiewu, śpiewanie w chórze. Naprawdę byłam wszędzie i byłam wspierana przez najlepsze osoby. Przez nastoletnie lata pielęgnowałam swój talent, który był dla mnie ogromnym darem. Będąc już osobą pełnoletnią biłam się z myślami, czy spróbować swoich sił na skalę krajową, wiedziałam, że mój głos sam się obroni, jednak brakowało mi odwagi do tak wielkiego kroku. Moja zwłoka spotkała się w pół drogi z najgorszym dniem mojego życia. Któregoś dnia obudziłam się z bólem gardła i od razu czułam, że coś jest nie tak. Przeczucie mnie nie myliło. Kolejne dni były pełne bólu, strachu, aż w końcu zainterweniowałam i udałam sie do lekarza. Moje struny głosowe się zbuntowały i przez przebytą niedawno chorobę zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Diagnoza była okropna - porażenie fałdów głosowych. Wiedziałam, że moje marzenia uciekły ode mnie i już nigdy nie będę w stanie ich dogonić. Nie mogłam się pogodzić z diagnozą, dopadła mnie depresja i kilka lat wracania do normalności. W chwili obecnej mimo przeciwności losu studiuję kierunek muzyczny, kształcę się, żeby w przyszłości pomóc komuś osiągnąć moje marzenie.

Wielka sława, występy na scenie, grono fanów, bycie gwiazdą jest marzeniem co drugiej dziewczynki. Ja nie byłam inna, też pragnęłam takiego życia. Zawsze uważałam, że mój głos się na to nadaje, jestem osobą odważną, energiczną i nierzadko też takie określenia słyszałam od najbliższych. Jak to mawiały różne osoby ,,jest potencjał''. Moja ,,kariera'' zaczęła się rozwijać -...

W dzieciństwie pojawiły się u mnie dwie „miłości’, którym poświęcałam każdą wolną chwilę. Pierwszą była historia. Tym, co spowodowało moje uwielbienie dla wszelkiej maści królów, giermków, rycerzy były przede wszystkim książki. Zaczytywałam się szczególnie w opowieściach o czasach piastowskich. I tak od piątej klasy bezustannie. Chciałam być historykiem, nie naukowcem i badaczem, tylko nauczycielem. Zatem kierunek studiów już na parę lat przed maturą miałam sprecyzowany. Historię skończyłam na Uniwersytecie Jagiellońskim (pracę broniłam oczywiście ze średniowiecza!) i w ten sposób z niesłabnącą satysfakcją i siłą od ćwierćwiecza wlewam w moich uczniów swoje zamiłowania i zarażam ich pasją czytelnictwa.
Druga fascynacja to „projektowanie ubioru”. Owo projektowanie nie bez przyczyny biorę w cudzysłów. Polegało na tworzeniu rysunków z paniami w pięknych sukniach. Kreacje musiały być koniecznie do samych kostek, z falbankami, kokardkami i kwiatami. „Produkowałam” te rysunki setkami gdzieś do końca szóstej klasy. Przekucie tego w rzeczywisty ubiór to jednak nigdy nie była moja bajka. Wszelkie zasady kroju i szycia są całkowicie poza moim zasięgiem.
Paradoksalnie, od wielu lat uczę w technikum o profilu m.in. modowym. Na korytarzach szkolnych podziwiam fachowe, genialne jak dla mnie, projekty i przynajmniej raz w roku uczestniczę w szkolnych pokazach mody. Ciągle przypominają mi się moje naiwne „projekty”. Uczę i obcuję z modą.
Chyba się udało:)

W dzieciństwie pojawiły się u mnie dwie „miłości’, którym poświęcałam każdą wolną chwilę. Pierwszą była historia. Tym, co spowodowało moje uwielbienie dla wszelkiej maści królów, giermków, rycerzy były przede wszystkim książki. Zaczytywałam się szczególnie w opowieściach o czasach piastowskich. I tak od piątej klasy bezustannie. Chciałam być historykiem, nie naukowcem i...

Jako dziecko marzyłam o podróżowaniu. Dorastałam w malutkim mieszkaniu, nigdy nie wyjeżdżałam na wakacje zbyt daleko od domu, jedynie do miejscowości wypoczynkowych, które zdaniem mojej mamy były wystarczająco blisko, by nasze auto było w stanie do nich dotrzeć (choć moim zdaniem tym wozem można by było objechać pół Europy!). Mój świat zawsze był mały, jakby skurczony w porównaniu do świata, w którym żyli inni. To dlatego chciałam dotrzeć dalej niż potrafiłam sobie wyobrazić. Pamiętam, że sporządziłam kiedyś listę rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią, tzw. bucket list. Co druga pozycja na tej liście brzmiała "Pojechać do [tu wstawcie nazwy wszystkich krajów, o jakich kiedykolwiek choćby raz słyszeliście]". Dzieci są nieustraszone. Nie wiedzą jeszcze, że świat jest niebezpieczny, a nawet kiedy słyszą o tym, że wydarzyło się coś złego, potrafią o tym zapomnieć, bo przecież im się coś takiego nie przytrafi. Wraz z mijającymi latami zamieniłam "przecież mnie to nie spotka" na "a co, jeśli mnie to spotka?". Potem wymieniałam kolejne powody ZA na powody PRZECIW. Nagle z "Mogę pojechać sama, autostopem, będę spać w namiocie albo w najtańszym motelu, poznam tylu ciekawych ludzi i zobaczę takie ciekawe miejsca! Kasa jakoś się znajdzie, a potem się zobaczy." jakoś zrobiło się "Dziewczyna sama autostopem? Trochę bym się bała, potrzeba towarzystwa, ale nikt by nie chciał ze mną się wybrać... No i jak zorganizować nocleg, żeby było higienicznie, żeby się nie struć śniadaniem, jakieś ubezpieczenie potrzebne... Czy ja się z kimś dogadam tam? Mówią po angielsku? A co jeśli z nikim się nie zaprzyjaźnię, samotnie to wcale nie będzie świetne wspomnienie, a poza tym tam i tak jest kupa turystów, pewnie się okaże, ze wcale nie jest tak cudownie. Mam trochę pieniędzy, ale co jeśli potem będę potrzebować na to i tamto? Lepiej poczekam aż odłożę jeszcze trochę więcej...". Myślę o tym i smutno mi. Często dziecięca odwaga się we mnie znów odzywa, wybucha we mnie z powrotem ta niepohamowana żądza przygody, wolności, poszerzenia mojego małego świata. Mówię sobie, że kiedyś się odważę. Dalej czekam na ten moment i mam wrażenie, że zawsze będę czekać, ale to dobrze - o wiele bardziej wolę czekać i wierzyć, nawet jeśli się to nie wydarzy, niż kompletnie się poddać i niczego już nie chcieć.

Jako dziecko marzyłam o podróżowaniu. Dorastałam w malutkim mieszkaniu, nigdy nie wyjeżdżałam na wakacje zbyt daleko od domu, jedynie do miejscowości wypoczynkowych, które zdaniem mojej mamy były wystarczająco blisko, by nasze auto było w stanie do nich dotrzeć (choć moim zdaniem tym wozem można by było objechać pół Europy!). Mój świat zawsze był mały, jakby skurczony w...

Jakie było moje marzenie? Od najmłodszych lat marzyłem by służyć ludzkości. Najpierw powtarzałem swojej mamie, że jak dorosnę to zostanę lekarzem, i będę ją leczył. Chciałem, bo wtedy mógłbym wiele zdziałać, i sprawić, żeby była zdrowa i była ze mną najdłużej. Jednak wyszło, że nie nadaję się na biologa, w ogóle ta dziedzina nauki jest nudna, więc marzenie upadło. Potem chciałem być policjantem, chciałem strzec prawa oraz stawać w obronie niewinnych. To też nie wyszło, gdyż nie mam kondycji, nie jestem komandosem. Wiedzę może i bym miał, lecz to nie wystarczy. Ostatecznie jak miałem 18 lat zdałem sobie sprawę, że właściwie nie trzeba kończyć jakichś kierunków żeby być kimś. Określa Cię, nie to, co mówisz, ale to, co robisz. Nakręciłem się na honorowe krwiodawstwo. Zostałem gorliwcem. Oddaję regularnie, i namawiam innych, mam już wielu „rekrutów” na swoim koncie. Bynajmniej to nie przechwałka, ale powód do dumy. Sam już oddałem ponad 15 litrów, i mam tytuł zasłużonego II Stopnia. No i między innymi jestem współzałożycielem lokalnej grupy krwiodawców ,,Bliscy krewni”. Zajmuję się promocją. Jak jest dziś? Mam pracę, którą lubię, jestem robotnikiem, a w wolnych chwilach poświęcam się idei honorowego krwiodawstwa. W takie chwile jak dziś, właśnie czuję, że moje życie ma prawidłowy bieg. Tak naprawdę, nie trzeba władać supermocną by pomagać, wystarczy mały gest, by polepszyć czyjś byt, i to właśnie robię – oddając krew.

Jakie było moje marzenie? Od najmłodszych lat marzyłem by służyć ludzkości. Najpierw powtarzałem swojej mamie, że jak dorosnę to zostanę lekarzem, i będę ją leczył. Chciałem, bo wtedy mógłbym wiele zdziałać, i sprawić, żeby była zdrowa i była ze mną najdłużej. Jednak wyszło, że nie nadaję się na biologa, w ogóle ta dziedzina nauki jest nudna, więc marzenie upadło. Potem...