Nie pamiętam żebym miała jakieś wielkie marzenia jako dziecko. Miałam raczej takie które mogłam zrealizować. Moim chyba największym było mieć psa. Dopiero się spełniło kiedy miałam 18 lat. Niestety parę lat później wyjechałam za granicę. Niemogłam go zabrać ze sobą. Wierzyłam że szybko wrócę ale moje losy się inaczej potoczyły i został z moimi rodzicami. Ja o nim nigdy nie zapomniałam i nie zapomnę mimo że odszedł 6 lat temu.

Nie pamiętam żebym miała jakieś wielkie marzenia jako dziecko. Miałam raczej takie które mogłam zrealizować. Moim chyba największym było mieć psa. Dopiero się spełniło kiedy miałam 18 lat. Niestety parę lat później wyjechałam za granicę. Niemogłam go zabrać ze sobą. Wierzyłam że szybko wrócę ale moje losy się inaczej potoczyły i został z moimi rodzicami. Ja o nim nigdy nie...

Niedawno dowiedziałam się od rodziców, że jako dziecko marzyłam o zostaniu pilotem samolotu. Zupełnie o tym nie pamiętałam, ale teraz rzeczywiście zaczynam sobie to przypominać. Nie wiem kiedy i dlaczego porzuciłam to marzenie, prawdopodobnie postanowiłam postawić na inną ścieżkę kariery, ale ostatnio doszłam do wniosku, że bardzo dobrze, że tak się stało. Wiem, że ze względu na stan zdrowia nie miałabym szans dostać pracy w tym zawodzie, a zderzenie z taką rzeczywistością po latach marzeń z pewnością byłoby dla mnie niezwykle bolesne.
Doskonale pamiętam z kolei, że marzyłam aby zamieszkać w Indiach. Przez pewien czas byłam ogromną fanką bollywoodzkich musicali. Mogłam godzinami śledzić historie roztańczonych bohaterów mających w zanadrzu piosenkę na każdą okazję. Z zachwytem wpatrywałam się w barwne, zdobione sari i była to jedyna rzecz, która zadowoliłaby mnie jako urodzinowy prezent. Po latach nadal marzę o podróżach, zwiedzaniu czy nawet zamieszkaniu w odległym kraju, jednak Indie przestały być moim wymarzonym kierunkiem, gdy dowiedziałam się jak rzeczywiście wygląda tam życie. Mimo że zdaję sobie sprawę, że moje dziecięce wyobrażenia miały niewiele wspólnego z rzeczywistością czasem nadal czuję pewien żal, że nigdy nie będzie mi dane prowadzić takiego życia.

Niedawno dowiedziałam się od rodziców, że jako dziecko marzyłam o zostaniu pilotem samolotu. Zupełnie o tym nie pamiętałam, ale teraz rzeczywiście zaczynam sobie to przypominać. Nie wiem kiedy i dlaczego porzuciłam to marzenie, prawdopodobnie postanowiłam postawić na inną ścieżkę kariery, ale ostatnio doszłam do wniosku, że bardzo dobrze, że tak się stało. Wiem, że ze...

Gdy byłam dzieckiem miałam dość nietypowe marzenia. Jako przedszkolak marzyłam, żeby odwiedzić wschodnie kraje takie jak Rosja, Białoruś czy Ukraina. Budynki, które widziałam w telewizji, wydawały mi się wyjęte z bajki. Teraz wiem, że były to cerkwie. Zawsze myślałam, że będę mogła pojechać tam bez żadnego problemu. Na przestrzeni lat dowiedziałam się o utrudnieniach takich jak wizy. W liceum jako drugi język obcy wybrałam rosyjski. Do dzisiaj jednak nie spełniłam mojego marzenia z dzieciństwa. Pomimo tego mam nadzieję, że kiedyś może uda mi się wyruszyć w świat.

Gdy byłam dzieckiem miałam dość nietypowe marzenia. Jako przedszkolak marzyłam, żeby odwiedzić wschodnie kraje takie jak Rosja, Białoruś czy Ukraina. Budynki, które widziałam w telewizji, wydawały mi się wyjęte z bajki. Teraz wiem, że były to cerkwie. Zawsze myślałam, że będę mogła pojechać tam bez żadnego problemu. Na przestrzeni lat dowiedziałam się o utrudnieniach...

Kiedy ostatnio odwiedziłam moich rodziców, opowiedzieli mi o historyjkach z mojego dzieciństwa. Nigdy nie pragnęłam być księżniczką, czy weterynarzem jak inne dzieci. Dowiedziałam się, że jako dziecko marzyłam, żeby założyć szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Zaplanowałam, że będę miała trójkę dzieci i wymyśliłam im nawet imiona: Stanisław, Basia oraz Anastazja. Na ten ostatni wybór silny wpływ miała moja ulubiona bajka, w którym główna bohaterka miała tak na imię. Na przestrzeni lat zatarły się moje dziecięce fantazje i ich nie pamiętam. Obecnie wspominam te historie z uśmiechem.

Kiedy ostatnio odwiedziłam moich rodziców, opowiedzieli mi o historyjkach z mojego dzieciństwa. Nigdy nie pragnęłam być księżniczką, czy weterynarzem jak inne dzieci. Dowiedziałam się, że jako dziecko marzyłam, żeby założyć szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Zaplanowałam, że będę miała trójkę dzieci i wymyśliłam im nawet imiona: Stanisław, Basia oraz Anastazja. Na ten...

Chciałam polecieć w kosmos. I byłam święcie przekonana, że kiedy dorosnę, będzie to już możliwe. No cóż, życie zweryfikowało moje marzenia, a dziś eksploracja kosmosu przestała być celem inspirującym ludzkie działania - mamy poważniejsze i bliższe cele, jak powstrzymanie katastrofy klimatycznej. Ale miło było pomarzyć.

Chciałam polecieć w kosmos. I byłam święcie przekonana, że kiedy dorosnę, będzie to już możliwe. No cóż, życie zweryfikowało moje marzenia, a dziś eksploracja kosmosu przestała być celem inspirującym ludzkie działania - mamy poważniejsze i bliższe cele, jak powstrzymanie katastrofy klimatycznej. Ale miło było pomarzyć.

Malarstwo! Tak, chciałam być malarką :) Do czasu, gdy okazało się, że nie mam talentu jak inni.
Przewodnik wycieczek! Do czasu, gdy uświadomiłam sobie, że w tej profesji ani rusz bez orientacji w terenie.
Pilot wycieczek! Do czasu, gdy zobaczyłam, jacy męczący potrafią być turyści w środku nocy podczas wielogodzinnej podróży autokarem.
Handel zagraniczny! Wysyłanie towarów statkami! Do czasu, gdy okazało się, że nie mogę pozwolić sobie na naukę w innym mieście.
Właścicielka pensjonatu w górach - nie stać mnie na to.
Nieśmiało myślałam o pisaniu, ale czytając niektóre książki, z żalem stwierdziłam, że nigdy nie dorównam poziomem ich autorom. Choć ostatnimi czasy trafiam czasem na mało ambitną literaturę, która jednak znajduje czytelników, więc kto wie? Przy małych dzieciach nie da się jednak napisać nawet opowiadania. Potrzebna jest cisza i spokój. Kiedyś udostępniłam w sieci parę wierszy, tekstów i zdjęć, zastanawiając się, czy są cokolwiek warte. Były jednak kopiowane na inne strony, a różne osoby podawały się za ich autorów.
Może kiedyś, gdy usiądę w wymarzonym domu z ogrodem, wyciągnę z ledwie domykającej się już szuflady zapiski myśli, które przechowuję na kartkach, by nie uleciały i napiszę... książkę, tomik poezji, założę bloga ze wspomnieniami z podróży...
Bo właściwie nikt by nie kopiował złych rzeczy, prawda?
Póki co planuję kolejne podróże, ale kiedyś - kto wie?
A może już jest ten czas, by zacząć choćby przygotowania do spełnienia moich marzeń z dzieciństwa? :)

Malarstwo! Tak, chciałam być malarką :) Do czasu, gdy okazało się, że nie mam talentu jak inni.
Przewodnik wycieczek! Do czasu, gdy uświadomiłam sobie, że w tej profesji ani rusz bez orientacji w terenie.
Pilot wycieczek! Do czasu, gdy zobaczyłam, jacy męczący potrafią być turyści w środku nocy podczas wielogodzinnej podróży autokarem.
Handel zagraniczny! Wysyłanie towarów...

Jako dziecko byłam święcie przekonana, że życie dorosłego jest tak samo fajne, co dziecka tylko bez ograniczeń typu: masz być w domu przed 22 czy budżet w wysokości 4 złotych na zakupy w szkolnym sklepiku. Nie zdawałam sobie też sprawy, że dorośli też mają problemy i to często powodujące niejeden zawrót głowy. 
Jako 12-latka miałam więc ułożony cały plan na mój dwudziestoletni okres życia. W wieku 20 lat miałam znaleźć tego jedynego chłopaka, który w wieku 22 lat miał mi się oświadczyć. Dwa lata później mieliśmy wziąć ślub i zrobić wesele żywcem wycięte z magazynów o ślubie. Idąc na studia, miałam dorwać pracę w jakimś fajnym sklepie odzieżowym i dostać kredyt na swoje własne mieszkanie, które po studiach miałam zamienić na dom z psem. 
Z tych wszystkich marzeń, spełniło się jedno - praca w odzieżówce. Materialne marzenia prysły w momencie podpisania mojej pierwszej umowy i zawrotnej stawki godzinowej w wysokości 7 zł na godzinę. Brutto oczywiście. Z kolei plany życiowe, posypały się w momencie w którym okazało się, że chłopaków w wieku 22 lat bardziej jara nowa fifa niż poważny związek.  

Jako dziecko byłam święcie przekonana, że życie dorosłego jest tak samo fajne, co dziecka tylko bez ograniczeń typu: masz być w domu przed 22 czy budżet w wysokości 4 złotych na zakupy w szkolnym sklepiku. Nie zdawałam sobie też sprawy, że dorośli też mają problemy i to często powodujące niejeden zawrót głowy. 
Jako 12-latka miałam więc ułożony cały plan na mój...

Nie musiałam głęboko szperać w pamięci bo do dziś mam takie marzenie... mieć pracę, która wiązałaby się z podróżowaniem pociągiem. Chciałabym musieć pokonywać długie trasy i spędzać w pociągu sporo czasu; patrzeć przez okno na zmieniający się krajobraz, móc również ten czas spędzić na niewymuszonej lekturze, spotkać czasem człowieka, z którym zamieniłabym parę słów, spotykać ludzi, którzy podobnie jak jak docierają do swoich miejsc, do pracy i z pracy.
Podróżować spokojnie do pracy i z niej z poczuciem stabilizacji i przewidywalności. Wracać moim połączeniem do domu i wiedzieć, że kolejnego dnia będzie podobnie, ale i inaczej. Inna będzie pogoda a w pociągu inni, nowi ludzie, Marzenie być może prozaiczne, przyziemne i nudne, ale przede wszystkim bajroniczne.

Nie musiałam głęboko szperać w pamięci bo do dziś mam takie marzenie... mieć pracę, która wiązałaby się z podróżowaniem pociągiem. Chciałabym musieć pokonywać długie trasy i spędzać w pociągu sporo czasu; patrzeć przez okno na zmieniający się krajobraz, móc również ten czas spędzić na niewymuszonej lekturze, spotkać czasem człowieka, z którym zamieniłabym parę słów,...

Jako dziecko miałam marzenie o normalnej, pełnej rodzinie. Moi rodzice się rozwiedli, mama miała kolejnego partnera, zabraniała mi kontaktów z ojcem... zmienialiśmy adresy, mieszkaliśmy kątem u różnych ludzi, dwa razy zmieniałam szkołę... Marzyłam o spokojnym domu, w którym rodzice kochają się i wspierają dzieci, o rodzinie, w której szanuje się rodzinne tradycje, opowiada historie rodzinne sprzed lat podczas świątecznych spotkań...Marzyłam, że kiedyś rodzice się pogodzą, że zrozumieją swoje błędy. Bardzo długo wierzyłam, że spełni się to marzenie. Gdy dorosłam - porzuciłam je, gdyż życie i nieudane próby zbliżenia rodziców, choćby symbolicznie - ostudziły mój zapał. Niestety rodzice nie chcą się spotykać nawet na chrzcinach wnuków... Moje dziecinne marzenie realizuję dla swoich dzieci - staram im się stworzyć dobry, kochający dom już 30 lat. Wiem, że to jest wielki skarb, który docenią może gdy sami będą rodzicami.

Jako dziecko miałam marzenie o normalnej, pełnej rodzinie. Moi rodzice się rozwiedli, mama miała kolejnego partnera, zabraniała mi kontaktów z ojcem... zmienialiśmy adresy, mieszkaliśmy kątem u różnych ludzi, dwa razy zmieniałam szkołę... Marzyłam o spokojnym domu, w którym rodzice kochają się i wspierają dzieci, o rodzinie, w której szanuje się rodzinne tradycje, opowiada...

Żeby nie przejmować się błahostkami, nie kłócić się o błahostki, być spontaniczną - pić wino nad morzem, a wieczorem podziwiać zachód słońca w górach. Dorosłość zweryfikowała: problemy dnia codziennego, walka o dobry zawód. Nauka, zdobywanie uprawnień. Pieniądze też nie rosną na drzewach. Ale nie porzuciłam największego marzenia - chcę być po prostu szczęśliwa.

Żeby nie przejmować się błahostkami, nie kłócić się o błahostki, być spontaniczną - pić wino nad morzem, a wieczorem podziwiać zachód słońca w górach. Dorosłość zweryfikowała: problemy dnia codziennego, walka o dobry zawód. Nauka, zdobywanie uprawnień. Pieniądze też nie rosną na drzewach. Ale nie porzuciłam największego marzenia - chcę być po prostu szczęśliwa.