Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kiciuś
Patrycja
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kiciuś
Patrycja
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Chciałabym kiedyś obudzić się bez poczucia winy. Ale czy to możliwe?
Kilka rzutów kostką zmieniło na zawsze kilka istnień, mam wrażenie że czuję ból każdego z osobna.
Historia stara jak świat - dwie kobiety i mężczyzna. Dwie przyjaciółki, ja i Eva. I on, Nathan. Zagubione w tej miłości.
Ale wszystko miało się wkrótce zmienić, bo oto wpadłam na pomysł, aby Nathan stał się nagrodą w grze. Kto wygra ten będzie mógł zrobić wszystko, aby stał się kimś więcej niż nieznajomym.
Kilka rzutów i po wszystkim. Eva miała więcej szczęścia. Już niedługo miało się zmienić jej życie, już widziała siebie u jego boku, jak ją całuje, obejmuje ramieniem. Jak przychodzi na randkę z bukietem róż. Wszystko obmyśliła, prosty plan na życie i szczęście.
I faktycznie, dwa miesiące później życie Evy się zmieniło. Ale nie do końca jej plan się powiódł. Załamana kolejnymi nieudanymi próbami zdobycia Nathana powoli stawała się osobą, której nie poznawałam. Nękanie zaczęła od telefonów, coraz częstszych i bardziej histerycznych. Potem listy, nachodzenie w domu, w pracy, “przypadkowe” spotkania w jego ulubionej cukierni. Próbowałam, naprawdę próbowałam coś zrobić, rozmawiać z nią, ale była głucha na moje prośby. Była już kimś innym.
Pewnego wieczoru zadzwoniła. Powiedziała że stoi na progu nowego życia, i wtedy usłyszałam strzał.
Nathan nie żyje, Eva przepadła. Niewinna gra okazała się kluczem do koszmaru. Chcę wyrzucić ten klucz. Otworzyć inne drzwi… Ale nie mogę.

Chciałabym kiedyś obudzić się bez poczucia winy. Ale czy to możliwe?
Kilka rzutów kostką zmieniło na zawsze kilka istnień, mam wrażenie że czuję ból każdego z osobna.
Historia stara jak świat - dwie kobiety i mężczyzna. Dwie przyjaciółki, ja i Eva. I on, Nathan. Zagubione w tej miłości.
Ale wszystko miało się wkrótce zmienić, bo oto wpadłam na pomysł, aby Nathan stał się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy Dan przystąpił, do tej morderczej gry przekonał się, że lęk przed śmiercią jest niczym wobec stawki, o jaką zagrał. Zaryzykował, bo wiedział, że w tej grze los nie decyduje. Liczyły się umiejętności, strategiczne myślenie i blefowanie. Aby wygrać, można było albo rozwinąć jak najlepiej swoją osadę, albo spróbować podbić wrogie państwo. Jedna z głównych zasad mówiła, że wszystkie piony mają swoje rangi i dany pion jest w stanie pokonać pion przeciwnika o tej samej randze lub niższej. Dlatego, aby zabić wrogiego generała, można było zaryzykować i wysłać swojego dowódcę z misją skrytobójczą, aby osłabić wrogą armię. Blefować, kombinować, ryzykować, a może postawić na armię i rozwój kulturowy swojego państwa? Najważniejszym pionem był oczywiście król, to on w zależności od swojego umiejscowienia na planszy generował akcje, bez których gracz nie mógłby w swojej turze nic zrobić.

Wygrał. W nagrodę organizatorzy wydali jego powieść. To było jego marzenie. Gdyby przegrał, nigdy więcej nie spełniłby swojego marzenia, a co to za życie bez marzeń. Aby je zrealizować, gotowy był na wszystko, dlatego wygrał, bo zamiast grać zachowawczo, postawił wszystko na jedną kartę, na swoje marzenie.

Aby zgładzić wrogiego króla, musiał dokonać zamachu figurą o tej samej sile, a więc własnym królem, ale przecież tylko głupiec zaryzykowałby i wysłał własnego króla na pierwszą linię frontu… prawda?

Gdy Dan przystąpił, do tej morderczej gry przekonał się, że lęk przed śmiercią jest niczym wobec stawki, o jaką zagrał. Zaryzykował, bo wiedział, że w tej grze los nie decyduje. Liczyły się umiejętności, strategiczne myślenie i blefowanie. Aby wygrać, można było albo rozwinąć jak najlepiej swoją osadę, albo spróbować podbić wrogie państwo. Jedna z głównych zasad mówiła, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedna gra. Dowolny czas i miejsce. Zasad właściwie brak. Jak zatem wygrać? Najtrudniejsze jest ustalenie o co walczymy. Trzeba być świadomym, że wybierając jedną nagrodę, odrzucamy pozostałe. W początkowej fazie gry smakujemy każdej z nich. Sprawdzamy, której pragniemy najbardziej. W kolejnym etapie zostajemy pouczeni, że nie możemy mieć wszystkiego. Trzecią częścią są przede wszystkim podstępy. Duża część uczestników odpada właśnie tutaj, ulega słabościom. Trzeba naprawdę wierzyć w swój sukces, aby to przetrwać. Finał jest rozliczeniem naszej gry. Przyglądamy się mu dostrzegając błędy, zastanawiamy „co by było gdyby...”. Z perspektywy widzimy, jak wiele przetrwaliśmy. O przebiegu naszej gry decydowało przecież wiele rzeczy, na które nie mieliśmy wpływu. I choć rzucano nam kłody pod nogi, właśnie sposób w jaki sobie z nimi radziliśmy był ważny.
Do zwycięstwa prowadzi wiele zupełnie różnych dróg. Zwycięstwem jest wiele zupełnie różnych rzeczy. Wygrać może wiele zupełnie różnych osób. Tylko od nich zależy o co będą walczyć. Czy wybiorą coś typowego jak uroda, bogactwo, szczęście? Większą wartość ma dla nich prawda czy kłamstwo? Rodzina czy pieniądze? Dawanie czy branie? Ja aktualnie wygrywam. Nie dlatego, że ktoś mi tak powiedział, ale dlatego, że jestem zadowolona z tego, co za mną. Jestem zwyczajnie szczęśliwa i nie potrzebuję do tego ani pieniędzy, ani ładnej buzi. Każdy człowiek samodzielnie musi ustalić swoje priorytety. Ta gra jest obowiązkowa. Jest nią życie.

Jedna gra. Dowolny czas i miejsce. Zasad właściwie brak. Jak zatem wygrać? Najtrudniejsze jest ustalenie o co walczymy. Trzeba być świadomym, że wybierając jedną nagrodę, odrzucamy pozostałe. W początkowej fazie gry smakujemy każdej z nich. Sprawdzamy, której pragniemy najbardziej. W kolejnym etapie zostajemy pouczeni, że nie możemy mieć wszystkiego. Trzecią częścią są...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Powiedział, że wygram"

Patrzył na mnie długo. Bardzo długo. W końcu uśmiechnął się tym uśmiechem dziadka, ukochanego, dającego po kryjomu słodycze i nie dostrzegającego drobnych grzeszków. Pokiwał głową, westchnął ciężko. A potem wyciągnął do mnie rękę.
- Wygrasz. Jeśli tylko tego chcesz. No dalej. Spróbuj, masz siłę, masz moc. Tylko musisz chcieć. - Jego głos był ciepły jak letni wiatr, chłodna bryza po burzy, kiedy pełne ozonu powietrze otula świat bańką łagodności i niewinności. Oczy, głębokie i bezdenne, o barwie nie do określenia, były tak ciepłe, tak dobre, że chciało mi się płakać. - Masz siłę. Wygrasz.
Powtórzył po raz kolejny.
Nie było wyjścia. Czas było spiąć poślady, zmusić się do działania. Ciało, bezwładne i pozbawione sił, nie chciało słuchać – teraz musiało. W końcu. Powiedział, że wygram.
Nieśmiało, koło mojego ucha coś piknęło. Potem drugi raz. I trzeci. Jednostajny rytm brzmiał niczym najpiękniejsza muzyka.
Obiecał, że wygram. Powiedział.
Nie powiedział tylko, że wygram życie, ale przede mną walka o zdrowie. Złota godzina udaru minęła, ale powiedział, że wygram. Muszę. Walczyć o zdrowie, bo lekarze wokół mnie już okrzyknęli mnie „cudem”.
Ale nikt nie wiedział, że to przez NIEGO „wygram”...

"Powiedział, że wygram"

Patrzył na mnie długo. Bardzo długo. W końcu uśmiechnął się tym uśmiechem dziadka, ukochanego, dającego po kryjomu słodycze i nie dostrzegającego drobnych grzeszków. Pokiwał głową, westchnął ciężko. A potem wyciągnął do mnie rękę.
- Wygrasz. Jeśli tylko tego chcesz. No dalej. Spróbuj, masz siłę, masz moc. Tylko musisz chcieć. - Jego głos był ciepły...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeszcze te dwa pudła i fajrant... pomyślał Paweł. Sprzątanie strychów i starych piwnic nie jest lekkim, ani dochodowym zajęciem. Tak też było tym razem. Niestety, nie miał wyjścia. Biuro turystyczne w którym jeszcze niedawno pracował zostało zamknięte i musiał jakoś zarobić "na chleb".

Gdy przenosił ostatnie pudło... potknął się, a jego zawartość wysypała się po całym strychu. To, co przykuło jego uwagę to drewniana tabliczka. Już ją kiedyś widział podobną w jakimś filmie. Zawierała wszystkie litery alfabetu i dwa słowa - tak i nie.

Po chwili żarówka zgasła. Słychać było charakterystyczny pstryk, tak jakby się przepaliła. Zrobiło się całkiem ciemno.

Paweł poczuł jakby znalazł się w jakimś wirze i spadał w dół. Nagle zobaczył przed sobą przedziwną kreaturę. Miała ze dwa metry wzrostu, czerwoną skórę, rogi i... piękny smoking.

- Jestem Chaos. Demon, syn diabła. Dlaczego rzuciłeś mi wyzwanie?
- Jakie wyzwanie? O czym Ty mówisz? Gdzie ja jestem? Wypuść mnie!

- Przykro mi Paweł kości zostały rzucone. Musisz ze mną zagrać w moją grę. Jeśli wygrasz, spełni się Twoje największe marzenie. Jeśli przegrasz, ja wygram Twoją duszę... na wieczność.
- Ale ja nie chcę!
- Musisz!

Rozpoczęła się gra, a jej stawką było wszystko. Paweł nie wiedział, co to za gra, ani skąd zna jej zasady. Po prostu wiedział.

Mijały kolejne godziny. Pionki znikały z planszy. Wreszcie - został tylko jeden. Ten należący do Pawła.

Demon musiał pogodzić się z porażką... i spełnił życzenie Pawła.

Jeszcze te dwa pudła i fajrant... pomyślał Paweł. Sprzątanie strychów i starych piwnic nie jest lekkim, ani dochodowym zajęciem. Tak też było tym razem. Niestety, nie miał wyjścia. Biuro turystyczne w którym jeszcze niedawno pracował zostało zamknięte i musiał jakoś zarobić "na chleb".

Gdy przenosił ostatnie pudło... potknął się, a jego zawartość wysypała się po całym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Może zabawimy się dziś w losowanie? – zapytała z figlarnym uśmiechem w piątkowy wieczór.
Popatrzyli na siebie, później na nią i nie kryjąc zadowolenia skinęli z aprobatą głowami.
Dopiła wino i przesunęła kieliszek w ich stronę. Patrzyła jak zapisują na karteczkach swoje imiona i wrzucają do niego. Zamknęła oczy, oblizała palce i wyłowiła zwiniętą kuleczkę.
Nieśpiesznie ją rozwijała z rozbawieniem obserwując ich wyczekujące spojrzenia.
- Uwagaaa - powiedziała wolno i przeciągle – dzisiejszym wybrańcem zostaje ktoś na literę S – dokończyła tak doskonale obojętnie, że trudno było zgadnąć czy jest zachwycona czy zawiedziona tym wyborem.
Wstała i podeszła do jednego z nich. Nachyliła się, pocałowała go lekko w usta i szepnęła
- Wybacz D. ale dziś mam ochotę tylko na jednego z was
- Znowu ci się nie udało – dodała, robiąc przy tym w tak doskonały sposób tę swoją niewinną minkę, że poczuł podniecenie
Możliwe, że to zauważyła bo odsuwając się i patrząc mu wyzywająco w oczy powiedziała
- Dzisiejszy przegrany otrzyma nagrodę pocieszenia
Okazał zdziwienie, a ona uzupełniła swoją ofertę
- Będziesz mógł popatrzeć
Nie czekając na jego reakcję zwróciła się do S
- Masz jakieś specjalne życzenia?
- Czarna prześwitująca koszulka i czarne majteczki – odpowiedział bez zastanowienia jakby myślał o tym przez cały poprzedzający losowanie wieczór
- Postaram się byś nie był zawiedziony. Na razie zajmijcie się przez kilka minut sobą.. i bądźcie grzeczni zanim nie wrócę – dodała
W tej grze zawsze ona wygrywała

- Może zabawimy się dziś w losowanie? – zapytała z figlarnym uśmiechem w piątkowy wieczór.
Popatrzyli na siebie, później na nią i nie kryjąc zadowolenia skinęli z aprobatą głowami.
Dopiła wino i przesunęła kieliszek w ich stronę. Patrzyła jak zapisują na karteczkach swoje imiona i wrzucają do niego. Zamknęła oczy, oblizała palce i wyłowiła zwiniętą kuleczkę.
Nieśpiesznie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bezimienna dziewczyna jęknęła, gdy w wylosowanym pudełeczku znalazła dużą tabletkę.
Iga wstrzymała oddech. Spojrzała na mężczyznę w garniturze, który siedział przy osobnym stoliku i najwyraźniej świetnie się bawił.
"To gra dla odważnych", powiedział, gdy proponował jej udział. "Siedmioro graczy i skrzynia pełna niespodzianek. Jedna osoba odchodzi z pieniędzmi, a reszta - do lepszego świata. Wysoka nagroda i wysokie ryzyko śmierci. Ale tego się nie boisz, prawda?", zapytał.
Musiał znać jej przeszłość.
- Czy ktoś... chciałby się zamienić? - drżący głos dziewczyny oderwał Igę od wspomnień.
Siwy mężczyzna siedzący obok niej spojrzał na wylosowane przez siebie pudełeczka i niemal parsknął śmiechem. Regulamin gry dopuszczał wymianę, ale kto oddałby cokolwiek za porcję trucizny? Czworo graczy poznało już jej zabójczą skuteczność.
Iga spojrzała na młodą, delikatną twarz dziewczyny i na świeże blizny na swoich nadgarstkach. Bez słowa popchnęła w kierunku nieznajomej jedno ze swoich pudełek. Była zbyt zmęczona, by rozważyć swoją decyzję.
Zgodnie z instrukcją próbowała przegryźć tabletkę, ale nie zdołała, więc wyjęła ją z ust. Ze zdumieniem odkryła, że trzyma w dłoni bryłkę złota. Usłyszała strzały. Spojrzała na dziewczynę siedzącą naprzeciw, w jej szeroko otwarte, nieruchome oczy, pomiędzy którymi płynęła smuga ciemnej krwi.
Mężczyzna w garniturze uśmiechnął się do Igi.
- Gratuluję wygranej - powiedział. - Wszystkie pieniądze należą do ciebie.
Ale Iga nie czuła się jak zwyciężczyni.

Bezimienna dziewczyna jęknęła, gdy w wylosowanym pudełeczku znalazła dużą tabletkę.
Iga wstrzymała oddech. Spojrzała na mężczyznę w garniturze, który siedział przy osobnym stoliku i najwyraźniej świetnie się bawił.
"To gra dla odważnych", powiedział, gdy proponował jej udział. "Siedmioro graczy i skrzynia pełna niespodzianek. Jedna osoba odchodzi z pieniędzmi, a reszta -...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nigdy w życiu nie pogrywałam w żadne gierki. Takie też zasady mam w związku. Z poprzednim partnerem mieliśmy długi staż, wydawało się, że nic nie jest w stanie nas rozłączyć. A jednak! Po przeprowadzce do dużego miasta zamieszkaliśmy razem. Wszystko było inne niż sobie wymarzyłam. Zachłyśnięty miastem i jego życiem mój chłopak stał się nieobecny i myślami był gdzieś indziej. Nie interesowały go obowiązki, zmieniał godziny pracy, tak aby się ze mną mijać. Kiedy z nim rozmawiałam twierdził, że wszystko jest jak dawniej i niepotrzebnie się go czepiam. Pewnego wieczoru, gdy czytałam książkę, ten natrętnie przewijał ekran swojego telefonu. Udało mi się w tedy podejrzeć logo znanej wszystkim aplikacji, do „poznawania nowych osób”. Nie ukrywam, że byłam ogromnie zdziwiona, ale postanowiłam zagrać w jego grę. Założyłam konto w danej aplikacji i puściłam zanętę na swojego własnego chłopaka, którą szybko ją połknął. Po dwóch dniach pisania, udało mi się umówić z własnym chłopakiem na kawę, w naszej ulubionej kawiarni. Oczywiście, aby nie być podejrzaną "byłam” w tych samym godzinach pracy co zawsze. Bynajmniej on tak myślał, dlatego swobodnie poszedł na spotkanie. Nie umiem opisać jakie wielkie zaskoczenie było w jego oczach na mój widok. Zaprosiłam go do stolika i pokazałam nasze konwersację. Jego oczy wówczas zrobiły się jeszcze większe i zaniemówił. Ceną tej gry było udowodnienie jak ważna jest w związku szczerość- udało mi się to świetnie i to ja zostałam na wygranej pozycji.

Nigdy w życiu nie pogrywałam w żadne gierki. Takie też zasady mam w związku. Z poprzednim partnerem mieliśmy długi staż, wydawało się, że nic nie jest w stanie nas rozłączyć. A jednak! Po przeprowadzce do dużego miasta zamieszkaliśmy razem. Wszystko było inne niż sobie wymarzyłam. Zachłyśnięty miastem i jego życiem mój chłopak stał się nieobecny i myślami był gdzieś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej