Pierwszy dzień mojej formalnej pracy zaczął się od tego, że, dojeżdżając do budynku rowerem dwie minuty przed rozpoczęciem tejże pracy, prawie wjechałam pod koła szefowej, która następnie powiadomiła o tym (tak żeby było zabawnie...) swojego wspólnika, a mojego bezpośredniego przełożonego. Zaczekała z tym na mnie przy wejściu, żeby jeszcze głośno i dobitnie zauważyć, iż miałam w uszach słuchawki (które noszę, by zagłuszyć skrzypienie roweru), i chyba dodać coś o odblaskach (czy też, mówiąc ściślej, o ich braku). Tak więc tym uroczym akcentem oficjalnie rozpoczęłam pierwszą, i jak dotąd jedyną, pracę. Na szczęście bardzo szybko zostałam "wchłonięta" przez współpracowników i rozpieszczona - bo w końcu najmłodsza;)

Pierwszy dzień mojej formalnej pracy zaczął się od tego, że, dojeżdżając do budynku rowerem dwie minuty przed rozpoczęciem tejże pracy, prawie wjechałam pod koła szefowej, która następnie powiadomiła o tym (tak żeby było zabawnie...) swojego wspólnika, a mojego bezpośredniego przełożonego. Zaczekała z tym na mnie przy wejściu, żeby jeszcze głośno i dobitnie zauważyć, iż...

Idąc na moją pierwszą rozmowę o pracę nie do końca jeszcze wierzyłam, że zostałam na nią zaproszona. Szukałam dodatkowej pracy albo stażu. Na znalezione ogłoszenie odpowiedziałam z myślą, że pewnie i tak nikt się nie odezwie. Warunki pracy zawarte w ogłoszeniu były wręcz idealne, elastyczne godziny, praca zdalna, co nie często się zdarza u osoby zaczynającej pracę w księgowości. Dlatego idąc na rozmowę byłam gotowa na to, że pewnie jest mnóstwo chętnych z większym doświadczeniem i wiedzą niż ja. Natomiast z biegiem rozmowy byłam coraz bardziej przekonana, że nadaje się do tej pracy. Co ciekawe w cv miałam zawartą informację, że należę do sekcji sportowej na uczelni. Okazało się, że osoba, która przeprowadzała ze mną rozmowę o pracę, również studiowała na tej samej uczelni i zna mojego trenera osobiście. W pierwszej chwili było to dla mnie zaskoczeniem, bo zupełnie się nie spodziewałam idąc na rozmowę o pracę, że informacja o tym, że należę do sekcji okaże się istotna, natomiast rekruter powiedział, że tego typu informacje zawsze bierze pod uwagę. Pracuje już od dwóch tygodni i dalej w to trochę nie wierzę, że udało mi się zdobyć tę pracę.

Idąc na moją pierwszą rozmowę o pracę nie do końca jeszcze wierzyłam, że zostałam na nią zaproszona. Szukałam dodatkowej pracy albo stażu. Na znalezione ogłoszenie odpowiedziałam z myślą, że pewnie i tak nikt się nie odezwie. Warunki pracy zawarte w ogłoszeniu były wręcz idealne, elastyczne godziny, praca zdalna, co nie często się zdarza u osoby zaczynającej pracę w...

Była to praca na magazynie za granicą, do której wyjechałam zaraz po maturze, przed studiami. Pracował tam chłopak, na którego wszyscy wołali „Colgate”. Dlaczego „Colgate” ktoś mógłby zapytać. I zapytał ktoś, a tym kimś byłam ja.
Wolałabym, żeby to język mnie bolał od ugryzienia się w niego, a nie nogi od rozchodzenia żenady. Niestety, natura wolała zafundować mi motywację do nabijania kroków na Endomondo. Bywa.
- A dlaczego mówią na ciebie „Colgate”?
Wszyscy zgromadzeni na przerwie zaczynają się śmiać, oprócz Colate’a, który wyraźnie się zmieszał. Już wtedy wiedziałam, że krokomierz zarejestruje wzmożony ruch moich nóg.
- No, Colgate, dlaczego? – prowokuje ze śmiechem Zbyszek*.
Odpowiedzi nie uzyskałam, nie była mi potrzebna. Krzywy uśmiech Colgate’a wyjaśnił wszystko, ukazując bardzo popsute zęby**. Fujka, chociaż ksywka trafna, może właściciel nie był z niej zadowolony, ale w końcu Krzywousty i Łokietek też woleliby inne.

*Zbyszek był równym gościem, olbrzym, ale miły. Przynosił mi cukierki.
** Przez narkotyki – w tej pracy odebrałam prawdziwą szkołę życia, spotykając przeróżnych ludzi

Raz też z powodu różnic językowych musiałam rozładować calutkiego tira, którego tylko co załadowałam. Serb mówiący w kilku językach, w tym całkiem nieźle po polsku, dając mi kolejne zamówienie podkreślił, że : „te palety idą na dupinku”. „Dupinka” okazała się odwrotną stroną niż myślałam. Musiałam wziąć się do roboty :)

Była to praca na magazynie za granicą, do której wyjechałam zaraz po maturze, przed studiami. Pracował tam chłopak, na którego wszyscy wołali „Colgate”. Dlaczego „Colgate” ktoś mógłby zapytać. I zapytał ktoś, a tym kimś byłam ja.
Wolałabym, żeby to język mnie bolał od ugryzienia się w niego, a nie nogi od rozchodzenia żenady. Niestety, natura wolała zafundować mi...

-Pierwszy dzień w pracy, a pani się spóźnia? Ładnie!- usłyszałam, przekraczając próg gabinetu dyrektora placówki resocjalizacyjnej. No to po pracy-pomyślałam. Byłam bowiem zaproszona na rozmowę w sprawie ewentualnej posady. Odparłam –zgodnie z prawdą-że nie mogłam trafić przez chaotyczną numerację domów i niedokładne oznaczenia. Z resocjalizacją nieletnich nigdy nie miałam do czynienia, więc szczerze dodałam-nie wiem, czy się do tej pracy nadaję… Wie pani-odpowiedział dyrektor-ja też nie wiem, ale się przekonamy! Czyli zostałam zatrudniona! Nie wiedziałam, czy się cieszyć czy martwić...Od tamtego dnia minęło 19 lat, więc chyba się do tej pracy jednak nadajęPo jakimś czasie dowiedziałam się, że koledzy robili między sobą zakłady, ile czasu wytrwam na nowej posadzie. Dawali mi miesiąc… Co więcej, żaden z nich dziś już nie jest tu zatrudniony. I jeszcze jedno zdarzenie. Na pierwszą lekcję odruchowo zabrałam ze sobą torebkę i położyłam na krześle. Po lekcji jeden z wychowanków do mnie podchodzi i mówi-Wie pani, u nas nie ma złodziei, ale lepiej, żeby pani nie przynosiła torebki na lekcję, bo to różnie bywa… Uświadomiłam sobie, że większość z nieletnich znalazła się w placówce właśnie z powodu kradzieży

-Pierwszy dzień w pracy, a pani się spóźnia? Ładnie!- usłyszałam, przekraczając próg gabinetu dyrektora placówki resocjalizacyjnej. No to po pracy-pomyślałam. Byłam bowiem zaproszona na rozmowę w sprawie ewentualnej posady. Odparłam –zgodnie z prawdą-że nie mogłam trafić przez chaotyczną numerację domów i niedokładne oznaczenia. Z resocjalizacją nieletnich nigdy nie miałam...

Pamiętam kilkanaście lat temu miałam praktykę w sklepie dziecięcym. Ja wtedy bardzo się starałam,wyszukiwałam sobie pracę,pewnego dnia stwierdziłam,że kurze powycieram. Na półkach stały same drogie oryginalne lalki Barbie,i pech chciał ,że jedna wpadła prosto do wiaderka pełnego wody,więc ja szybko wyciągałam i suszyłam na piecyku .A następnym razem spadł samolot do sklejania z którego wypadł malutki klej w szklanym opakowaniu i się rozbił. Czuć było w całym sklepie ten klej do końca dnia

Pamiętam kilkanaście lat temu miałam praktykę w sklepie dziecięcym. Ja wtedy bardzo się starałam,wyszukiwałam sobie pracę,pewnego dnia stwierdziłam,że kurze powycieram. Na półkach stały same drogie oryginalne lalki Barbie,i pech chciał ,że jedna wpadła prosto do wiaderka pełnego wody,więc ja szybko wyciągałam i suszyłam na piecyku .A następnym razem spadł samolot do...

Pamiętam mój pierwszy dzień w pracy - to wrzesień ubiegłego roku. Byłam już po praktykach w przedszkolu i myślałam, że radzę sobie świetnie. Dzieciaki to całe moje życie - kocham tę pracę!
Jednak pierwszy dzień, gdy już nie byłam praktykantką, a panią nauczycielką okazał się... pełen emocji.
Dostałam trudną grupę, masę łobuziaków gotowych skakać ze stolików, a między nimi zrozpaczone maluszki które miały swój pierwszy raz w przedszkolu.
Masa stresu, bo zdałam sobie sprawę, że jestem odpowiedzialna za zdrowie i życie tylu małych istot. To JA byłam odpowiedzialna i to właśnie we mnie uderzyło. Biegałam, zabawiałam dzieci, tuliłam je i czułam pot płynący po karku. Między strachem było współczucie, zmęczenie, irytacja, radość. Nie umiałam określić co czułam.
A wtedy weszła do mnie nauczycielka z innej grupy i z uśmiechem na buzi stwierdziła, że jeżeli po pierwszym dniu w takiej grupie nie uciekam z płaczem to jeszcze będzie ze mnie dobry nauczyciel!
Mam nadzieję, bo to wciąż początki. Teraz jednak ogarnęłam grupę, znam dzieci i doskonale razem się bawimy.
Pierwszy dzień był emocjonalnym rollercoasterem. Teraz to miła wycieczka w góry.

Pamiętam mój pierwszy dzień w pracy - to wrzesień ubiegłego roku. Byłam już po praktykach w przedszkolu i myślałam, że radzę sobie świetnie. Dzieciaki to całe moje życie - kocham tę pracę!
Jednak pierwszy dzień, gdy już nie byłam praktykantką, a panią nauczycielką okazał się... pełen emocji.
Dostałam trudną grupę, masę łobuziaków gotowych skakać ze stolików, a między nimi...

Jak dziś pamiętam mój piewszy staż, a raczej formę płatnej paktyki szkolnej. Popłynęłam od azu na głębokie wody, bo jako uczennica szkoły hotelarskiej swój pierwszy staz odbyłam w jednym z hoteli czterogwiazdkowych na pięknej geckiej wyspie, Zupełnie inna kultua i obyczaje, bardziej otwarta postawa ludzi i wybuchowe charaktery - to wszystko nparawdę sprawiło że przez kilka pierwszych dni marzyłam jedynie o powocie do znanej mi i "bezpiecznj"Polski. Taki stan trwał zaledwie kilka dni Bo pózniej choć popełniłam setki gaf i ciągle mieszłam nowo poznane słowa to juz przynajmniej pokonałam strach. Jak dziś pamiętam sytucję gdy rozmawiająz z jedną klintek z ust wypadła mi guma do żucia i wpada wpost do jej stanika. Na szczęście kobieta był na tyle wyrozumiała i sympatyczna, że pozwoliła byśmy całą sytuację obróciły po prostu w dobry żart :)

Jak dziś pamiętam mój piewszy staż, a raczej formę płatnej paktyki szkolnej. Popłynęłam od azu na głębokie wody, bo jako uczennica szkoły hotelarskiej swój pierwszy staz odbyłam w jednym z hoteli czterogwiazdkowych na pięknej geckiej wyspie, Zupełnie inna kultua i obyczaje, bardziej otwarta postawa ludzi i wybuchowe charaktery - to wszystko nparawdę sprawiło że przez kilka...

W mojej pierwszej pracy, podczas rozmowy kwalifikacyjnej padło pytanie, które nie było na miejscu - mianowicie czy nie przeszkadza mi chodzenie w sportowych ubraniach (to była praca urzędowa) oraz... czy palę papierosy. Postawiłam na szczerość i odpowiedziałam, że co do pierwszego, to nie widzę przeszkód, natomiast co do drugiego, to wolę być szczera i przyznałam, że tak. Okazało się, że o dziwo działało to na moją korzyść - pracodawca przyznał, że większość młodych osób na rozmowach jest zbyt pewnych siebie, idealizuje siebie i nie jest w stanie przyznać się do swoich słabości - a ja go zadziwiłam. A jeżeli chodzi o odzież, to okazało się, że mój pracodawca posiada szkolone na ratowników psy, które należy od czasu do czasu wyprowadzać, co mnie bardzo ucieszyło :)

W mojej pierwszej pracy, podczas rozmowy kwalifikacyjnej padło pytanie, które nie było na miejscu - mianowicie czy nie przeszkadza mi chodzenie w sportowych ubraniach (to była praca urzędowa) oraz... czy palę papierosy. Postawiłam na szczerość i odpowiedziałam, że co do pierwszego, to nie widzę przeszkód, natomiast co do drugiego, to wolę być szczera i przyznałam, że tak....

"Tam masz miotłę i mopa..." i nie ma przebacz, bo nieważne było, że nie przyszedłem pracować jako sprzątacz, ale każdy musi przejść ten poziom uniżenia, potulności, co dla niektórych okres zwany okresem wyzysku i pogardy. Ja z tych czasów wyciągnąłem jednak lekcję, bo nauczyłem się tego, co nauczyć się miałem - porządku. I to za równo porządku rzeczy, które trzeba utrzymać w należytym ładzie, jak i porządku świata, bo jakieś reguły dla młodych i często zbyt przemądrzałych ludzi też muszą istnieć.

"Tam masz miotłę i mopa..." i nie ma przebacz, bo nieważne było, że nie przyszedłem pracować jako sprzątacz, ale każdy musi przejść ten poziom uniżenia, potulności, co dla niektórych okres zwany okresem wyzysku i pogardy. Ja z tych czasów wyciągnąłem jednak lekcję, bo nauczyłem się tego, co nauczyć się miałem - porządku. I to za równo porządku rzeczy, które trzeba utrzymać...

Moja historia jest bardzo nietypowa i pokazuje, że jestem człowiekiem w czepku urodzonym. Chciałem odbyć staż w logistyce w pewnej firmie, ale z podaniem trafiłem....do złego biura. Zamiast w prawo, skręciłem w lewo. Wszedłem do sekretariatu i podaję swoje podanie i mówię, że studiuję logistykę i nie zdążyłem jeszcze dokończyć po co przyszedłem, gdy męski głos pyta "Sprichst du Deutsch?" ("Czy mówisz po niemiecku?") Odpowiedziałem "Ja, naturlich" ("Tak naturalnie"), po czym pan (jak się okazało niemiecki dyrektor ds. logistyki dał mi nie staż...a pracę jako jego asystent, ponieważ w tym samym dniu swoje wypowiedzenie złożył obecny pracownik. Poszukiwania nowego trwały jak widzicie 5 minut :) Muszę przyznać, że nauczyłem się od mojego szefa mnóstwa przydatnych rzeczy i uważam, że można czasem poznać pracownika "od pierwszego wejrzenia" :)

Moja historia jest bardzo nietypowa i pokazuje, że jestem człowiekiem w czepku urodzonym. Chciałem odbyć staż w logistyce w pewnej firmie, ale z podaniem trafiłem....do złego biura. Zamiast w prawo, skręciłem w lewo. Wszedłem do sekretariatu i podaję swoje podanie i mówię, że studiuję logistykę i nie zdążyłem jeszcze dokończyć po co przyszedłem, gdy męski głos pyta...