Zanim zdradzę wam kogo uważam za najodważniejszą osobę jaką znam, chciałabym powiedzieć wam czym dla mnie jest odwaga. Otóż przez odwagę rozumiem życie w zgodzie z sobą, umiejętność podejmowania własnych decyzji.
Zatem nie przedłużając, bo limit znaków nie pozwala, za najodważniejszą osobę w moim życiu uważam moją mamę. Osobiście uważam, że jej odwaga wypływa z życiowego doświadczenia i mądrości, ale po części jest też wrodzona.
Głównym powodem, dlaczego wybrałam moją mamę nie jest fakt, że urodziła mnie naturalnie, co dla mnie jest czynem heroicznym zważając na bóle porodowe. Jest nim fakt, że moja mama zawsze podejmuje decyzje w zgodzie z sobą. Najlepszym tego przykładem jest jej decyzja o zostaniu samotną matką zamiast bycia z kimś kogo się tak naprawdę nie kocha. Decyzja trudna, szczególnie parę lat temu, a jednak podjęta w pełni świadomie. Otoczenie oczywiście miało swoje „ale”, lecz moja mama pozostała nieugięta. Wychowała mnie sama, dając jednocześnie wspaniały wzór silnej i niezależnej kobiety, która nie zważa na opinię otoczenia, tylko na dobro swoje i najbliższych.
Jak dla mnie to jest kwintesencja odwagi: podjąć decyzję podyktowaną przez serce i rozum i trzymać się jej pomimo strachu i presji otoczenia. Po prostu walka o siebie i własne ja.

Zanim zdradzę wam kogo uważam za najodważniejszą osobę jaką znam, chciałabym powiedzieć wam czym dla mnie jest odwaga. Otóż przez odwagę rozumiem życie w zgodzie z sobą, umiejętność podejmowania własnych decyzji.
Zatem nie przedłużając, bo limit znaków nie pozwala, za najodważniejszą osobę w moim życiu uważam moją mamę. Osobiście uważam, że jej odwaga wypływa z życiowego...

Pierwszą osobą, która przyszła mi do głowy jest bez wątpienia mój mąż. Gdy miał piętnaście lat, bawił się z kuzynkami na wsi u babci. On był w tej grupie najstarszy, a najmłodszy był jego kuzyn Nikodem, który miał cztery latka. Dzieciaki biegały beztrosko, lecz nagle jeden z chłopców chciał zamknąć metalową bramkę... W tym samym czasie Nikodemek położył rączkę chcąc ją przytrzymać.. Nagle usłyszeli wrzask. Mój mąż, który wtedy był dopiero nastolatkiem, pobiegł zobaczyć co się stało. Paluszki Nikodemka zwisały z rączki, a krew się lała strumieniem. W jednej sekundzie złapał swoją ręką jego malutką rączkę i tak przytrzymywał, pomimo tego, że krew przelewała się przez jego palce. W tym samym czasie krzyknął do dzieci, żeby pobiegły po dorosłych. Gdy przyjechała karetka, zabrali chłopca i lekarz pogratulował zachowania zimnej krwi i trzeźwości umysłu w tak młodym wieku. Dzięki niemu paluszki Nikodema zostały zoperowane i kilkanaście lat później, ukończył szkołę muzyczną grając na perkusji.

Pierwszą osobą, która przyszła mi do głowy jest bez wątpienia mój mąż. Gdy miał piętnaście lat, bawił się z kuzynkami na wsi u babci. On był w tej grupie najstarszy, a najmłodszy był jego kuzyn Nikodem, który miał cztery latka. Dzieciaki biegały beztrosko, lecz nagle jeden z chłopców chciał zamknąć metalową bramkę... W tym samym czasie Nikodemek położył rączkę chcąc ją...

Ja za odwagę podziwiam górników. Jest to zawód, który wiąże się z ciągłym ryzykiem i niebezpieczeństwem. Górnik schodząc pod ziemię, nie wie czy jeszcze wróci na górę. Oczywiście nikt z nas nie wie czy wychodząc z domu jeszcze do niego wróci, ale w przypadku górników obawy wydają się bardziej uzasadnione. Poza tym zatrudniając się jako pracownicy kopalni na pewno liczą się z ciężką, fizyczną pracą, ale także chorobami, na jakie są narażeni (np. pylica płuc). Nie chciałabym aby mój mąż albo syn pracował w kopalni. Żyłabym w ciągłym strachu. Dlatego też doceniam odwagę osób, które decydują się na wydobywanie surowców spod ziemi. Chapeau bas!

Ja za odwagę podziwiam górników. Jest to zawód, który wiąże się z ciągłym ryzykiem i niebezpieczeństwem. Górnik schodząc pod ziemię, nie wie czy jeszcze wróci na górę. Oczywiście nikt z nas nie wie czy wychodząc z domu jeszcze do niego wróci, ale w przypadku górników obawy wydają się bardziej uzasadnione. Poza tym zatrudniając się jako pracownicy kopalni na pewno liczą się...

Mam w otoczeniu osobę, którą podziwiam za odwagę. Właściwie jest tą osobą mój „podopieczny” – Krystian. W wolnej chwili zajmuję się promowaniem honorowego krwiodawstwa i namawianiem do czynienia dobra. Trafił mi się taki kolega, który panicznie boi się igieł – to tak zwana hematofobia. Już dawno myślał o oddawaniu, ale zatrzymywała go obawa przed strzykawkami. Nie dawało nic przekonywanie, że skoro jakoś to przeżył w dzieciństwie przechodząc wszystkie szczepienia, to dziś może to pójść jak z górki, gdyż jest dorosłym mężczyzną. Podpuszczałem go, bo uważałem, że to tylko dla „twardzieli”. On w głębi serca chciał oddać, ale potrzebował motywacji. Proponowano mu żeby iść z obstawą, i wesprzeć duchowo, on jednak odmówił, i poradził sobie sam. Pojechał do punktu odbioru, i dołączył do zacnego grona honorowych dawców krwi. Czy jest najodważniejszy? Tego nie wiem, ale w moim mniemaniu, jak najbardziej! Nie wielu znam ludzi, którzy choć boją się czegoś panicznie, dają radę postawić się własnym lękom. Mama boi się do dziś pająków, i nigdy nie włoży ręki, gdzie są pajęczyny, babcia boi się myszy, i nie wchodzi na strych, zaś kolega, który bał się całe życie strzykawek, daje sobie wbijać igłę, co 2 miesiące, bo przerwa między donacjami liczy 56 dni. Brawa dla Krystiana. Ja jestem dumny z tego, że namawiam ludzi do robienia dobrych uczynków.

Mam w otoczeniu osobę, którą podziwiam za odwagę. Właściwie jest tą osobą mój „podopieczny” – Krystian. W wolnej chwili zajmuję się promowaniem honorowego krwiodawstwa i namawianiem do czynienia dobra. Trafił mi się taki kolega, który panicznie boi się igieł – to tak zwana hematofobia. Już dawno myślał o oddawaniu, ale zatrzymywała go obawa przed strzykawkami. Nie dawało...

Długo nie musiałam się zastanawiać nad odpowiedzią. Chętnie opowiem Wam historię Piotrusia. Jest bezdomny od 14 lat (ma 36 lat). Jego najbliżsi, znajomi, rodzina skreślili Go. Stwierdzili, że nie warto Mu pomagać, bo i po co? Spał pod balkonem, szwędał się z całym swoim dobytkiem w jednej torbie. Nie trudno się domyśleć, że alkohol był Jego przyjacielem. Tak Jego życie mijało, aż któregoś dnia przyszedł do warsztatu samochodowego mojego męża prosząc o jakąkolwiek pracę, żeby zarobić. Przychodził najpierw raz w tygodniu, później coraz częściej, aż w końcu zamieszkał na warsztacie. Powoli, aczkolwiek stanowczo rozmawialiśmy z Nim. Uczył się pilnie mechaniki i wulkanizacji. Przestał pić. Zaczął normalnie żyć, starając się dorównać naszym pracownikom zarówno w wyglądzie jak i sposobie bycia. Wszyscy zaprzyjaźniliśmy się z Nim. Coraz więcej rozmów, coraz większe zaufanie doprowadziło do tego, że opowiedział nam swoją historię, która doprowadziła Go do bezdomności. Zbyt mało miejsca, żeby wszystko opisać .... ale jest moim bohaterem. Dał radę wyprowadzić się spod balkonu i zacząć w miarę normalne życie. Przyjął pomocną dłoń i docenił ją. Obecnie jest w więzieniu, odsiaduje stare grzechy, ale nadal chce walczyć. Odwiedzamy Go regularnie i jesteśmy pełni podziwu, że nadal chce walczyć. Zrozumiał swoje błędy, chce się poprawić, chce normalnie żyć. Jest silny i dzielny. Wiele przeżył, ale stanął na nogi. Jestem z Niego dumna i szczerze Go podziwiam.

Długo nie musiałam się zastanawiać nad odpowiedzią. Chętnie opowiem Wam historię Piotrusia. Jest bezdomny od 14 lat (ma 36 lat). Jego najbliżsi, znajomi, rodzina skreślili Go. Stwierdzili, że nie warto Mu pomagać, bo i po co? Spał pod balkonem, szwędał się z całym swoim dobytkiem w jednej torbie. Nie trudno się domyśleć, że alkohol był Jego przyjacielem. Tak Jego życie...

Czym właściwie jest odwaga? Każdy z nas ma własną interpretację tego słowa. Dla jednych będzie to śmiała postawa przed niebezpieczeństwem, dla drugich asertywność a dla innych pokonanie własnych słabości. Kto jest dla mnie najodważniejszą osobą? Nie umiem wybrać. Według mnie każdy zasługuje na takie miano. Wybierając jedno znaczenie odwagi można skrzywdzić kogoś, kto posiada inne cechy i zasługi, a komu wcale nie brakuje dzielności. Każdy z nas doświadcza różnych rzeczy. Nasze życie składa się z różnych wzlotów i upadków. Według mnie każdy z nas powinien nazywać siebie najodważniejszą osobą. Czemu? Ponieważ nie każdy na co dzień ratuje osoby przed niebezpieczeństwem, nie każdy też może pochwalić się asertywnością, ale pokonuje codziennie różne przeszkody i słabości, które pozwalają mu nazwać siebie odważnym człowiekiem. W dzisiejszym świecie bycie sobą, każdy krok, każde wypowiedziane słowo to również odwaga. Kto jest najdzielniejszą osobą? Ja, ty i każdy człowiek na świecie.

Czym właściwie jest odwaga? Każdy z nas ma własną interpretację tego słowa. Dla jednych będzie to śmiała postawa przed niebezpieczeństwem, dla drugich asertywność a dla innych pokonanie własnych słabości. Kto jest dla mnie najodważniejszą osobą? Nie umiem wybrać. Według mnie każdy zasługuje na takie miano. Wybierając jedno znaczenie odwagi można skrzywdzić kogoś, kto...

Miałam taką osobę u swego boku, a był nią mój Śp. Dziadek. Dlaczego właśnie on cechował się odwagą? Ponieważ przez całe swoje życie musiał mieć w sobie niezwyciężone pokłady odwagi, aby skrywać tajemnicę, która ciążyła mu przez całe życie, a którą o mało nie zabrałby ze sobą do grobu. Mianowicie, kiedy był młody i trwało ludobójstwo na Wołyniu na ludności polskiej, widział śmierć własnego ojca. Stał się świadkiem jak bandy UPA zamordowali w okrutny sposób jego ojca. Nie mógł o tym nikomu powiedzieć, gdyż to mogłoby narazić na niebezpieczeństwo jego i jego najbliższym, którzy przeżyli tę okrutną rzeź. Nawet nie mogę sobie wyobrazić z jak wielkim bólem w sercu żył przez całe swoje życie. 12 dni przed śmiercią opowiedział o tym wszystkim moim rodzicom.

Miałam taką osobę u swego boku, a był nią mój Śp. Dziadek. Dlaczego właśnie on cechował się odwagą? Ponieważ przez całe swoje życie musiał mieć w sobie niezwyciężone pokłady odwagi, aby skrywać tajemnicę, która ciążyła mu przez całe życie, a którą o mało nie zabrałby ze sobą do grobu. Mianowicie, kiedy był młody i trwało ludobójstwo na Wołyniu na ludności polskiej, widział...

Kurczaki! to ja! Wychodzę ze swojej strefy komfortu, walczę z lękami (a mam ich co nie miara), uczę się asertywności, zmieniałam ciepłą, nudną posadkę asystentki na pracę rejestratorki w poradni psychiatrycznej (dzieje się), podejmuję ryzyko i piekę ciasta a nie ma do tego ręki! staram się walczyć o swoje i nie rezygnować. A co!

Kurczaki! to ja! Wychodzę ze swojej strefy komfortu, walczę z lękami (a mam ich co nie miara), uczę się asertywności, zmieniałam ciepłą, nudną posadkę asystentki na pracę rejestratorki w poradni psychiatrycznej (dzieje się), podejmuję ryzyko i piekę ciasta a nie ma do tego ręki! staram się walczyć o swoje i nie rezygnować. A co!

Osobiście podziwiam pewnego wiejskiego listonosza.
Normalnie to od kiedy tylko pamiętam żyłam w dziwnym przekonaniu, że każdy listonosz musi być super odważny nosząc torbę nie tylko pełną listów, ale przede wszystkim babcinych rent i dziadkowych emerytur. W Polsce wiadomo, że nie są to kokosy, ale jak to mówią "grosz do grosza, a będzie kokosza"
Zawsze sobie myślałam co by było, gdyby trafił na jakiegoś napakowanego osiłka gotowego walnąć go prawym sierpowym i wydrzeć taką torbę?

Wizja odważnego listonosza pogłębiła mi się w momencie, gdy pewnego razu siedziałam sobie z babcią na werandzie i popijając spokojnie herbatkę usłyszałyśmy głośne "RAAAAtuuuuunkuuu!!!"
Zerwałyśmy się nagle z miejsca i szybko wybiegłyśmy z domu sprawdzić co się dzieje.
Okazało się, że na leżącym pod samymi drzwiami listonoszu, również leżał spokojny i żądny pieszczot nasz owczarek podhalański i merdał zadowolony ogonem jakby chciał nam powiedzieć, że znalazł nowego kumpla do zabawy! Co dziwne, zaatakowany pan listonosz jedyne co zdołał zrobić (a nie mógł zrobić za wiele pod jego ciężarem) przycisnął do klatki piersiowej swoją cenną torbę i trzymał ją w głębokim uścisku, żeby czasami czteronożny nowy kolega mu jej nie zabrał...

No cóż... pierwszy szok minął, jakoś się pozbierał i dalej co miesiąc odwiedza babcię przygotowany już na wszystkie możliwe napady...
Bo to jest naprawdę odważny Pan Listonosz i żadne łapy mu niestraszne!

Osobiście podziwiam pewnego wiejskiego listonosza.
Normalnie to od kiedy tylko pamiętam żyłam w dziwnym przekonaniu, że każdy listonosz musi być super odważny nosząc torbę nie tylko pełną listów, ale przede wszystkim babcinych rent i dziadkowych emerytur. W Polsce wiadomo, że nie są to kokosy, ale jak to mówią "grosz do grosza, a będzie kokosza"
Zawsze sobie myślałam co...