Zdecydowanie bohaterką mojej książki zostałaby moja babcia, która w ostatnich latach życia cierpiała z powodu choroby Alzheimera. W książce przenikałyby się dwa światy. Jeden z nich ukazywałby ją jako kobietę niepamiętającą kim jest, zagubioną w czasie i przestrzeni. Drugi zaś byłby złożony z retrospekcji, snucia historii o wydarzeniach, które pomimo choroby, wciąż pamiętała. I tak staruszka uciekająca z domu w lęku, szukałaby swego małego synka, który wyszedł rano do sąsiadów i do tej pory nie wrócił. Wspominałaby młodego ciemnookiego męża i dzień, gdy się poznali. W swoich dorosłych dzieciach widziałaby obcych ludzi. Silne emocje przywoływałyby wspomnienia z wojny, dzieciństwa i wczesnej młodości, które brałaby za ówczesność. Spojrzenie w lustro burzyłoby cały obraz jej świata, przynosiło cierpienie i lęk, świadomość, że nie pamięta, jak się nazywa, ani co się z nią dzieje. Byłaby to historia kobiety, dla której czas się cofnął, a świat mimo to pędził dalej.

Zdecydowanie bohaterką mojej książki zostałaby moja babcia, która w ostatnich latach życia cierpiała z powodu choroby Alzheimera. W książce przenikałyby się dwa światy. Jeden z nich ukazywałby ją jako kobietę niepamiętającą kim jest, zagubioną w czasie i przestrzeni. Drugi zaś byłby złożony z retrospekcji, snucia historii o wydarzeniach, które pomimo choroby, wciąż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdecydowanie na miano bohaterki książki zasługuje moja przyjaciółka. Kiedyś jej nawet obiecałam, że pierwsza książka, którą ja sama napiszę będzie o jej historii. Poznałyśmy się w liceum, obie nie miałyśmy szczególnie łatwo. Zagubione, trochę alienowane przez otoczenie. Siłę czerpałyśmy głównie z przyjaźni. Dzieliłyśmy troski i radości. Gdy mi powiedziała, że się zakochała ucieszyłam się. Gdy się dowiedziałam, że jej wybranek mieszka w Ameryce Południowej byłam przerażona. Dziś z perspektywy czasu moja przyjaciółka jest wzorem odwagi dla mnie ale powinna się nim stać dla innych. Dla tych którzy się wiecznie boją. Poleciała do ukochanego tysiące kilometrów w nieznane. Swoje życie podporządkowała zarabianiu na wyjazdy do niego. Wszystkiego sobie odmawiała by tylko odłożyć pieniądze na bilet. Za każdym razem wkładała w to mnóstwo serca, ale i strachu. Trudna sytuacja w kraju ukochanego- nie pozwalała być im razem. Przeszkody rosły, ale ona się nie poddawała. Szczerze nie wierzyłam w happy end. Dziś gdy patrzę na ich ciasne mieszkanko ale i cudownego synka wiem, że jej determinacja się opłaciła. Nadal nie jest lekko, ale są razem. O takich kobietach trzeba pisać książki.

Zdecydowanie na miano bohaterki książki zasługuje moja przyjaciółka. Kiedyś jej nawet obiecałam, że pierwsza książka, którą ja sama napiszę będzie o jej historii. Poznałyśmy się w liceum, obie nie miałyśmy szczególnie łatwo. Zagubione, trochę alienowane przez otoczenie. Siłę czerpałyśmy głównie z przyjaźni. Dzieliłyśmy troski i radości. Gdy mi powiedziała, że się zakochała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja główna bohaterka książki była by moja mama. Byle by to książka upamiętniającą ja. Napisała bym o walce z jej choroba . O tym jaka była dzielna jak walczyła jak się nie podawała choć było jej tak ciężko. O trudach, smutkach, ale też chwilowych radościach. O tym jak wiele nas nauczyła i jaka wielka pustkę po sobie zostawiła.

Moja główna bohaterka książki była by moja mama. Byle by to książka upamiętniającą ja. Napisała bym o walce z jej choroba . O tym jaka była dzielna jak walczyła jak się nie podawała choć było jej tak ciężko. O trudach, smutkach, ale też chwilowych radościach. O tym jak wiele nas nauczyła i jaka wielka pustkę po sobie zostawiła.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kobieta jako główna bohaterka kojarzyć będzie się zawsze z matką. Nie dla mnie. Małgosia jest moją pacjentką. Ma już w swoim dorobku 91 wiosen. Jest Warszawianką z pokolenia na pokolenie i wiele razy opowiadała mi co w swym życiu udało jej się przeżyć. Ciekawość jej przeżyć rozbudziło we mnie niewinne badanie rezonansu magnetycznego. Zdradziła mi, że boi się wjechać do środka bo podczas wojny przygniotły ją gruzy kamienicy. Dwa dni zajęło jej aby wygrzebać się o własnych siłach. Jak mówiła sama nie wie dlaczego przeżyła ale od tego czasu boi się ciasnych pomieszczeń. Ta twarda staruszka nigdy nie narzeka w przeciwieństwie do 90% 20 latków których trzeba cały czas trzymać za rękę a tak naprawdę nie zdają sobie co to prawdziwy ból i cierpienie. Pani Małgosia pomimo strachu badanie wykonała bo jak twierdzi "strach to dobre uczucie, dzięki niemu żyję" .

Kobieta jako główna bohaterka kojarzyć będzie się zawsze z matką. Nie dla mnie. Małgosia jest moją pacjentką. Ma już w swoim dorobku 91 wiosen. Jest Warszawianką z pokolenia na pokolenie i wiele razy opowiadała mi co w swym życiu udało jej się przeżyć. Ciekawość jej przeżyć rozbudziło we mnie niewinne badanie rezonansu magnetycznego. Zdradziła mi, że boi się wjechać do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mamusia Danusia:)
Jest dziewczyną
z wesołą miną, która poznaje ten dziwny świat już parę ładnych lat.
I tak o sobie może mówić cytuję:
Energii mi nie brakuje,
sporo czasem podróżuję.
Lubię wesołą zabawę
bardziej niż mocną kawę.
Otwarta jestem na ludzi,
chcę pomóc każdemu w trudzie.
Moim marzeniem jest,
by ludziom żyło się the best.
Umiem się bawić ze wszystkimi,
przy każdej muzyce.
Nade wszystko jednak chcę
brać od życia jak najwięcej.
Nadzieję mam, że to co złe
szybko na dobre
odmieni się.
Wierzcie mi,
przyznaję Wam skrycie,
że bardzo kocham życie!!!!
I DZIECI WYCHOWAŁA,
NIE DOGLĄDAŁA!

Mamusia Danusia:)
Jest dziewczyną
z wesołą miną, która poznaje ten dziwny świat już parę ładnych lat.
I tak o sobie może mówić cytuję:
Energii mi nie brakuje,
sporo czasem podróżuję.
Lubię wesołą zabawę
bardziej niż mocną kawę.
Otwarta jestem na ludzi,
chcę pomóc każdemu w trudzie.
Moim marzeniem jest,
by ludziom żyło się the best.
Umiem się bawić ze wszystkimi,
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że napisałabym historię mojej prababki. Zawsze zachwycały mnie historie o tej wspaniałej, ale boleśnie doświadczonej przez życie kobiecie. Nie była wzorem wszystkich cnót, miewała humorki, gorsze dni, chwile załamania, a jednak przetrwała. Prababka Marcjanna przeżyła poród 13 dzieci i szybką śmierć czwórki z nich. Wychowywała dzieci i zajmowała się kulawym mężem. Przerwała przesiedlenie. Ciężko pracowała, zdarzało się, że płakała, cierpiała ale w ciężkich czasach czerpała z życia pełnymi garściami i to właśnie wpoiła swoim dzieciom. Uczyła moją babcię, by nigdy się nie poddawać i zawsze mieć swoje zdanie. Uczyła mieć silne zasady i być szczęśliwa z drobnostek. Musiała być w tym doskonała, skoro przetrwało to tyle pokoleń. Nauczyła tego swoje dzieci - w tym moją babcię. Chęć życia i radość wpoiła jej tak mocno, że babcia przeniosła te dar na mojego ojca, a on na mnie. Jestem pełna radości i pogody ducha, a to wszystko dzięki tej wspanialej kobiecie.
Myślę, że w książce o niej opisałabym jej życie jako dar i podzieliła się tym tak jak ona przekazywała dar radości z życia kolejnym pokoleniom.

Myślę, że napisałabym historię mojej prababki. Zawsze zachwycały mnie historie o tej wspaniałej, ale boleśnie doświadczonej przez życie kobiecie. Nie była wzorem wszystkich cnót, miewała humorki, gorsze dni, chwile załamania, a jednak przetrwała. Prababka Marcjanna przeżyła poród 13 dzieci i szybką śmierć czwórki z nich. Wychowywała dzieci i zajmowała się kulawym mężem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W moim wyborze nie jestem obiektywna, bo kobietą, która w moich oczach mogłaby zostać z powodzeniem bohaterką książki jest moja mama. Jej życie nie było usłane różami i obfitowało w wiele wzlotów i upadków. Bardzo młodo wyszła za mąż, żeby wyrwać się z domu w którym dawno jej do zrozumienia, że wraz z osiągnięciem dojrzałości jest zbędna. Mając dwójkę malutkich dzieci została sama w wielkim gospodarstwie po tym jak jej mąż zginął pożarze ich domu. Musiała się opędzać od nieuczciwych adoratorów, którzy patrzyli na nią przez pryzmat majątku. Jednak nie straciła nadziei i spotkała mężczyznę, który zakochał się w niej z wzajemnością. Razem stawiali czoła najróżniejszym przeciwnościom losu. Moja mama wielokrotnie doznawała krzywd, ale również sama potrafiła zadać cios. Wybaczała i nienawidziła. Nie jest idealna, ma wiele wad. Myślę, że właśnie dlatego jej historia jest godna umieszczenia na kartach książki.

W moim wyborze nie jestem obiektywna, bo kobietą, która w moich oczach mogłaby zostać z powodzeniem bohaterką książki jest moja mama. Jej życie nie było usłane różami i obfitowało w wiele wzlotów i upadków. Bardzo młodo wyszła za mąż, żeby wyrwać się z domu w którym dawno jej do zrozumienia, że wraz z osiągnięciem dojrzałości jest zbędna. Mając dwójkę malutkich dzieci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Madzia – moja starsza siostra - jest przede wszystkim dobrym człowiekiem. Jest uczuciowa, empatyczna, ale sprawiedliwa i pomocna. Zawsze przedkłada czyjeś prośby i potrzeby nad swoimi własnymi. Jeśli ktoś potrzebuje pomocy – nigdy jej nie odmówi. Uchyli nieba, aby był szczęśliwy. Czasem wyobrażam ją sobie z innymi cechami charakteru (może dodać troszkę negatywnych 😉), dlatego chciałabym, aby była główną bohaterką mojej książki. Jej życiowy, czasem niełatwy scenariusz, zdecydowanie nadaje się na historię godną książki Cooleen Hoover 😊

Madzia – moja starsza siostra - jest przede wszystkim dobrym człowiekiem. Jest uczuciowa, empatyczna, ale sprawiedliwa i pomocna. Zawsze przedkłada czyjeś prośby i potrzeby nad swoimi własnymi. Jeśli ktoś potrzebuje pomocy – nigdy jej nie odmówi. Uchyli nieba, aby był szczęśliwy. Czasem wyobrażam ją sobie z innymi cechami charakteru (może dodać troszkę negatywnych 😉),...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[Kobieta, która nie bała się wyzwań]
Zdecydowanie wybrałabym moją babcię. Nie tylko z tego powodu, że wydała na świat wspaniałą córkę, która jest moją mamą. Życie nigdy jej nie rozpieszczało, bywało, że w młodości nie raz głodowała (będąc dzieckiem straciła ojca, jedynego żywiciela rodziny), ale ani razu się nie skarżyła na swój los, ani również nie płakała. Starała się przetrwać i opiekować swoim młodszym rodzeństwem. Nie lękała się nawet najcięższej pracy, a gdy już wyszła za mąż, nie miała oporów przed pracami fizycznymi, przy których większość dzisiejszych kobiet opadłaby z sił. Wychowała piątkę dzieci, a do tego mimo już licznych chorób, jakie dopadają ją w podeszłym wieku, nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby odpocząć. Sięgała po coraz to większe wyzwania, jeździła codziennie wiele kilometrów, żeby zajmować się wnukami, a dziś z taką samą energią pomaga przy prawnukach. Jej siła, determinacja, a także bezgraniczna miłość do dziś mnie inspirują. Wiem, że wyszłaby z tego piękna i wzruszająca opowieść biograficzna o jej wielkiej sile i harcie ducha.

[Kobieta, która nie bała się wyzwań]
Zdecydowanie wybrałabym moją babcię. Nie tylko z tego powodu, że wydała na świat wspaniałą córkę, która jest moją mamą. Życie nigdy jej nie rozpieszczało, bywało, że w młodości nie raz głodowała (będąc dzieckiem straciła ojca, jedynego żywiciela rodziny), ale ani razu się nie skarżyła na swój los, ani również nie płakała. Starała się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bibliotekarkę Panią Józię poznałam, gdy miałam 5 lat. Mama przyprowadziła mnie ze sobą do biblioteki, żeby założyć mi kartę czytelnika. Pani Józia, przesympatyczna i zawsze spokojna podsunęła mi pierwszą w życiu książkę do samodzielnego czytania.Gdy miałam 10-11 lat zauważyła , że czytam tylko książki o tematyce wojennej, i z własnej inicjatywy szukała dla mnie książek "zastępczych", bo bała się, że okropieństwa wojny nie są dobre dla dzieci w tym wieku. Nie wszystkie "zastępcze" podobały mi się, ale to dzięki Niej poznałam Lucy Maud Montgomery, Makuszyńskiego, Verne. Potrafiła skłonić do czytania nawet najbardziej opornych-metodą prób i błędów - ale zawsze znalazła coś dla każdego. Pozwalała nam "grzebać" po półkach, wynajdywała nie wiadomo skąd istne perełki czytelnicze. Pani Józia jest już emerytką. Ale "wychowała" kilka pokoleń ludzi, których książka nie przeraża, lecz fascynuje.

Bibliotekarkę Panią Józię poznałam, gdy miałam 5 lat. Mama przyprowadziła mnie ze sobą do biblioteki, żeby założyć mi kartę czytelnika. Pani Józia, przesympatyczna i zawsze spokojna podsunęła mi pierwszą w życiu książkę do samodzielnego czytania.Gdy miałam 10-11 lat zauważyła , że czytam tylko książki o tematyce wojennej, i z własnej inicjatywy szukała dla mnie książek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej