Moim zdaniem latwiej jest otworzyć się przed osobą której się nie widzi. Szczególnie osoby nieśmiałe mają łatwiej, ponieważ mogą pisać to co czują i nie muszą sie wstydzić i obawiać, że ktoś ich wyśmieje czy później obgada. A potem będą wędrować o tym kimś plotki upiększane przez wciąż nowe osoby, które przekazują informacje dalej.
Ale jest tez ryzyko, że osoba po drugiej stronie nie jest tą za którą się podaje, więc trzeba uważać i do każdej znajomości podchodzić rozważnie. Trzeba starać się osobę wybadać czy warta jest czasu i powierzenia jej swoich tajemnic a nie zwierzać się pierwszej lepszej osobie. Ale przede wszystkim potrzebne jest dużo szczęścia by trafić na osobę która doceni nas i pomyśli sobie jak wartościowa soba siedzi po drugiej stronie i zechce nas tak naprawdę poznać. 
Miałam kilka przypadków znajomości przez internet, w większości są to znajomości nieudane. Tylko jedna znajomość przetrwała, dlatego mam pewną rezerwę co do takich znajomości. Ale nie można mierzyć wszystkich jedną miarą. Czasem warto próbować.

Moim zdaniem latwiej jest otworzyć się przed osobą której się nie widzi. Szczególnie osoby nieśmiałe mają łatwiej, ponieważ mogą pisać to co czują i nie muszą sie wstydzić i obawiać, że ktoś ich wyśmieje czy później obgada. A potem będą wędrować o tym kimś plotki upiększane przez wciąż nowe osoby, które przekazują informacje dalej.
Ale jest tez ryzyko, że osoba po drugiej...

Także i mi nie udało się uniknąć historii z internetowym zauroczeniem, a było to prawie 20 lat temu, kiedy to królowało jeszcze gadu-gadu. Przypadkowo wybrana osoba, to samo miasto i jakoś tak wyszło, że zaskoczyło między nami. Nie mieliśmy parcia na spotkanie, więc przez kilka miesięcy rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, więc prędzej czy później musiało pojawić się jakieś zauroczenie. W końcu zapadła decyzja - czas się spotkać i tak też się stało. Niestety (lub stety) pojawił się chyba obopólny zawód. Bo pomimo tego, że wiedzieliśmy o sobie naprawdę dużo i to także delikatnych spraw, to było jakoś sztywno i zupełnie nie tak. Po wszystkim, ze względu na późną porę odprowadził mnie na przystanek, pożegnaliśmy się po przyjacielsku i tak się skończyła nasza znajomość.
Czy żałuję? Absolutnie nie! Życie pokazało, że jako anonimowe osoby możemy się fajnie dogadywać i nawet być dla siebie powiernikiem, ale w realnym życiu byliśmy zupełnie różni. Od razu oboje to dostrzegliśmy, więc myślę, że żadna ze stron nie żałowała tego, co było, bo finalnie samą znajomość wspominam z sentymentem.

Także i mi nie udało się uniknąć historii z internetowym zauroczeniem, a było to prawie 20 lat temu, kiedy to królowało jeszcze gadu-gadu. Przypadkowo wybrana osoba, to samo miasto i jakoś tak wyszło, że zaskoczyło między nami. Nie mieliśmy parcia na spotkanie, więc przez kilka miesięcy rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, więc prędzej czy później musiało pojawić się...

Przegryw-Wygryw
Nigdy nie miałem szczęścia w miłości. W wieku 25 lat uważałem się za przegrywa, który nigdy nie pozna swojej drugiej połówki. Zamykałem się w sobie i stawałem się coraz bardziej nieśmiały w relacjach z kobietami. Ostatnią deską ratunku wydawał mi się świat wirtualny. Mimo panującego tam chaosu udało mi się nawiązać kilka relacji, ale nigdy nie dochodziło nawet do spotkania. W końcu na ostatnim roku studiów poznałem przypadkiem na czacie moją pierwszą prawdziwą miłość. Pisaliśmy ze sobą całymi nocami, mieliśmy wiele wspólnych tematów, wydawało mi się że to właśnie miłość mojego życia. Po trzech miesiącach doszło do pierwszego spotkania. Ale z czasem miłość zgasła i odeszła ode mnie po ponad roku związku. Przez kolejny rok byłem załamany i znów moje poczucie wartości spadło do zera. Po raz kolejny nawiązałem kilka niezobowiązujących relacji przez Internet, ale nie było mowy o miłości. Uważałem, że drugi raz nie będę miał już takiego szczęścia kogoś znaleźć. Myliłem się.
Po roku od zakończenia pierwszego związku poznałem moją prawdziwą miłość. Schemat był podobny, po kilku miesiącach pierwsze spotkanie, randki, pocałunki, rozmowy przez wiele godzin. Jednak mimo wszystko było inaczej niż za pierwszym razem. Czułem większą pewność, że to ta jedyna, a przede wszystkim czułem się kochany. Od pierwszej naszej rozmowy na czacie minęło półtora roku, a dziś jesteśmy małżeństwem. W dodatku trzy miesiące po ślubie dowiedziałem się, że będę tatusiem.

Przegryw-Wygryw
Nigdy nie miałem szczęścia w miłości. W wieku 25 lat uważałem się za przegrywa, który nigdy nie pozna swojej drugiej połówki. Zamykałem się w sobie i stawałem się coraz bardziej nieśmiały w relacjach z kobietami. Ostatnią deską ratunku wydawał mi się świat wirtualny. Mimo panującego tam chaosu udało mi się nawiązać kilka relacji, ale nigdy nie dochodziło...

Ha! Tak, poznaliśmy się z moim facetem przez internet. Jeszcze za czasów, gdzie pisało się na gadu-gadu i ten dźwięk powiadomień był tak charakterystyczny.
On napisał do mnie. Zawsze mówił, że podobało mu się to, że miałam specyficznie wpisane imię, na zmianę małymi i wielkimi literami.
Traf chciał, że nawiązała się między nami od razu relacja na stopie przyjacielskiej, jak byśmy znali się od lat. A byliśmy dzieciakami, po 15 lat.
Po pół roku pisania, spotkaliśmy się i od tamtej pory jesteśmy parą. Mija nam pod koniec miesiąca 12 lat razem i nadal jest nam ze sobą cudownie.
Podobno przeciwieństwa się przyciągają, a u nas odwrotnie. Oboje zostaliśmy informatykami i w zasadzie podzielamy większość zainteresowań, co ułatwia nam organizowanie sobie czasu wolnego i wspólne spędzanie tego czasu.

Ha! Tak, poznaliśmy się z moim facetem przez internet. Jeszcze za czasów, gdzie pisało się na gadu-gadu i ten dźwięk powiadomień był tak charakterystyczny.
On napisał do mnie. Zawsze mówił, że podobało mu się to, że miałam specyficznie wpisane imię, na zmianę małymi i wielkimi literami.
Traf chciał, że nawiązała się między nami od razu relacja na stopie przyjacielskiej, jak...

Jestem osobą nieufną. Nie zawierałam i z pewnością nigdy zawierać nie zamierzam znajomości, szczególne romantycznych przez internet. Niemniej jednak moja przyjaciółka poznała swego, aktualnie już męża, właśnie przez portal randkowy. Dobrani są świetnie, dogadują się w każdej kwestii, a jedno za drugim poszło by w ogień. Dlatego wiem, że takie znajomości jednak są możliwe.

Jestem osobą nieufną. Nie zawierałam i z pewnością nigdy zawierać nie zamierzam znajomości, szczególne romantycznych przez internet. Niemniej jednak moja przyjaciółka poznała swego, aktualnie już męża, właśnie przez portal randkowy. Dobrani są świetnie, dogadują się w każdej kwestii, a jedno za drugim poszło by w ogień. Dlatego wiem, że takie znajomości jednak są możliwe.

Tinder. Kontrowersyjne słowo na "T". Zachęcona przez kolegę z pracy, znudzona samotnością, pewnego wieczoru zainstalowałem tę płomienną aplikację. Szybko załapałam, że zasady są proste. Oglądasz zdjęcia, czytasz opis i przesuwasz w lewo lub w prawo. Co prawda zdjęcia, a już na pewno opisy sugerowały, że wielu mężczyzn poszukuje przygód na jedną noc, doświadczonych seksualnie partnerek czy szczupłych długonogich blondynek. Patrzyłam z niedowierzaniem na wyznania typu: "mam żonę, szukam przygód", "jeśli jesteś blacharą to daj w lewo". Jeszcze bardziej zaskoczyło mnie to, że mimo wszystko ogrom mężczyzn szukał kogoś na stałe, do wspólnych wyjść, choćby do nawiązania przyjaźni. Oczywiście byłam czujna, by nie ufać opisom, ale nawiązałam kilka niesamowitych rozmów, co skutecznie przekonało mnie, by iść na randkę z facetem z Tindera. No i poszłam. Umówiłam się z chłopakiem mieszkającym 700 metrów ode mnie. Przegadaliśmy cały wieczór, a po nim postanowiliśmy oboje odinstalować aplikację. Jesteśmy ze sobą już pół roku i aż trudno mi dopuścić w myślach, że gdyby nie internet, to pomimo dzielącej nas odległości pewnie nigdy byśmy się nie poznali.

Tinder. Kontrowersyjne słowo na "T". Zachęcona przez kolegę z pracy, znudzona samotnością, pewnego wieczoru zainstalowałem tę płomienną aplikację. Szybko załapałam, że zasady są proste. Oglądasz zdjęcia, czytasz opis i przesuwasz w lewo lub w prawo. Co prawda zdjęcia, a już na pewno opisy sugerowały, że wielu mężczyzn poszukuje przygód na jedną noc, doświadczonych...

Dawno dawno temu poznałam faceta przez internet. Właściwie to pisałam na jakimś chacie (bynajmniej nie była to strona matrymonialna) i nie szukałam wtedy żadnych związków. Zwyczajnie pogadać chciałam. Podobno od przybytku głowa nie boli i tak samo w przypadku dużej ilości znajomych.
Okazało się że facet pracuje w podobnej branży do mojej więc dość przyjemnie nam się gadało.
Nie było żadnego flirtu ale w pewnym momencie zachciało mi się dowiedzieć jak wygląda. Po co? Dziś zastanawiając się nad tym pytanie nie mam zielonego pojęcia.
Wtedy po prostu dostałam szklanką po łapkach...
Facet wysłał mi zdjęcie... owłosionego męskiego tyłka. Pewnie nie swojego tylko z internetu. Ale nie wnikalam.
Oczywiście więcej się do niego nie odezwałam. Jakoś moje poczucie humoru aż tak daleko nie sięga.
I na zawsze odechciało mi się internetowych znajomości nawet tych niewinnych.

Dawno dawno temu poznałam faceta przez internet. Właściwie to pisałam na jakimś chacie (bynajmniej nie była to strona matrymonialna) i nie szukałam wtedy żadnych związków. Zwyczajnie pogadać chciałam. Podobno od przybytku głowa nie boli i tak samo w przypadku dużej ilości znajomych.
Okazało się że facet pracuje w podobnej branży do mojej więc dość przyjemnie nam się gadało.
...

Jako nastolatka poznałam chłopaka na czacie.
Miałam wrażenie, że poznałam swoją bratnią duszę. Rozumiał mnie, moje lęki, smutki, mogłam napisać mu o wszystkim, nie krytykował za podejmowane decyzje, starał się pomóc. Mieszkaliśmy na dwóch końcach kraju, więc trochę było mi źle, że nie mogłam się z nim spotkać, ale zapewne nie umiałabym naturalnie rozmawiać, jak pisać. Rozmowa w cztery oczy mnie peszy, a rozmowy przez telefon to co innego, bo mogłam się zastanowić co odpisać, jak napisać.
Czułam, że w końcu poznałam kogoś, kto myśli jak ja, ma takie same wartości życiowe, lubi to samo co ja, nie obraża się o słowa prawdy, czuje to samo, jest taki sam jak ja, a zawsze szukałam kogoś takiego.
Nasze drogi się rozeszły, do tej pory czuję pustkę, bo czuję, że straciłam bratnią duszę.

Jako nastolatka poznałam chłopaka na czacie.
Miałam wrażenie, że poznałam swoją bratnią duszę. Rozumiał mnie, moje lęki, smutki, mogłam napisać mu o wszystkim, nie krytykował za podejmowane decyzje, starał się pomóc. Mieszkaliśmy na dwóch końcach kraju, więc trochę było mi źle, że nie mogłam się z nim spotkać, ale zapewne nie umiałabym naturalnie rozmawiać, jak pisać....

Myślę, że łatwo otworzyć się przez internet z uwagi na to, że mamy wrażenie ciągłej anonimowości. Nie widzimy drugiej osoby, a słowa wypowiadane z ust zastępuje stukot klawiatury. Osobiście staram się być ostrożna w relacjach internetowych, gdyż w dzisiejszych czasach czyha na nas mnóstwo niebezpieczeństw. Nie mamy do końca pewności kto znajduje się po drugiej stronie ekranu. Sądzę, że najlepsze relacje to te nawiązane w realnym świecie. Jestem otwarta na nowych ludzi i bardzo cenię kontakt z nimi. Internet traktuję, jako narzędzie służące do ułatwiania i podtrzymania relacji z ludźmi, których poznałam w realnym świecie. Raczej nie nawiązuje w nim głębszych znajomości. Mam duży dystans do świata internetowego, co nie oznacza, że nie szanuję i nie podziwiam osób, którzy potrafią poznawać się w sieci.

Myślę, że łatwo otworzyć się przez internet z uwagi na to, że mamy wrażenie ciągłej anonimowości. Nie widzimy drugiej osoby, a słowa wypowiadane z ust zastępuje stukot klawiatury. Osobiście staram się być ostrożna w relacjach internetowych, gdyż w dzisiejszych czasach czyha na nas mnóstwo niebezpieczeństw. Nie mamy do końca pewności kto znajduje się po drugiej stronie...