Był Sylwester 2005 r., kiedy wsiadałem do pociągu i jechałem na spotkanie z osobą, z którą miałem spędzić następne 2 dni, a z którą wcześniej nie rozmawiałem. Nasza znajomość zaczęła się 6 miesięcy wcześniej na wspominanym już tutaj portalu sympatia.pl. To ona mnie "zaczepiła". Ja nie miałem śmiałości. Kiedy powiedziałem znajomym, że jadę na randkę w ciemno 400 km, mówili mi, że jestem odważnym człowiekiem i pytali mnie, a co jak cię wystawi i nie wyjdzie ?
Wyszła. I tak wychodziła przez kolejny rok, aż ja przyjechałem i zostałem.
Dziś jesteśmy cały czas razem na dobre i na złe.

Był Sylwester 2005 r., kiedy wsiadałem do pociągu i jechałem na spotkanie z osobą, z którą miałem spędzić następne 2 dni, a z którą wcześniej nie rozmawiałem. Nasza znajomość zaczęła się 6 miesięcy wcześniej na wspominanym już tutaj portalu sympatia.pl. To ona mnie "zaczepiła". Ja nie miałem śmiałości. Kiedy powiedziałem znajomym, że jadę na randkę w ciemno 400 km, mówili...

Nie miałam nigdy związku damsko-męskiego przez internet. Ale nawiązałam przez niego wspaniałe przyjaźnie, które trwają do dziś. W dzisiejszym świecie o wiele łatwiej jest rozmawiać, wymieniać się poglądami. Łatwiej jest otworzyć się przed ludźmi którzy nie znają nas, naszych bliskich. Pewność, że niektóre kwestie pozostaną naszą tajemnicą jest bezcenna i wyzwala pokłady szczerości. W internecie można trafić na perełki.

Nie miałam nigdy związku damsko-męskiego przez internet. Ale nawiązałam przez niego wspaniałe przyjaźnie, które trwają do dziś. W dzisiejszym świecie o wiele łatwiej jest rozmawiać, wymieniać się poglądami. Łatwiej jest otworzyć się przed ludźmi którzy nie znają nas, naszych bliskich. Pewność, że niektóre kwestie pozostaną naszą tajemnicą jest bezcenna i wyzwala pokłady...

Moje doświadczenia w nawiązywaniu znajomości przez internet bardziej przypominają perypetie głównej bohaterki filmu „Planeta singli” niż te opisywane w książkach Janusza Wiśniewskiego. Wciąż mnie zaskakiwało jak obraz kreowany w sieci może różnić się od rzeczywistości. Na szczególną uwagę zasługiwali mężczyźni, którym nagle brakowało 10 centymetrów wzrostu – rekompensata w postaci dodatkowych 15 kilogramów się nie liczy. Panowie, którzy spotkanie traktowali jako sesję psychoterapeutyczną po rozstaniu z partnerką, też nie rozumieli dlaczego nie chcę się zgodzić na kolejną randkę – przecież tak dobrze się rozmawiało. Na koniec hit – facet który postanowił najeść się na zapas na mój koszt (na napojach też nie oszczędzał).
Dobrze, że prawdziwą miłość znalazłam w realu i mogłam już zrezygnować z tego ekstremalnego sportu jakim są internetowe randki.

Moje doświadczenia w nawiązywaniu znajomości przez internet bardziej przypominają perypetie głównej bohaterki filmu „Planeta singli” niż te opisywane w książkach Janusza Wiśniewskiego. Wciąż mnie zaskakiwało jak obraz kreowany w sieci może różnić się od rzeczywistości. Na szczególną uwagę zasługiwali mężczyźni, którym nagle brakowało 10 centymetrów wzrostu – rekompensata w...

Czasem zdecydowanie łatwiej jest otworzyć się przed kimś kogo nie znamy, a jeszcze łatwiej gdy nas nie widzi, ponieważ możemy uzewnętrznić całą swoją duszę bez zastanawiania się nad tym co o nas pomyśli. Nie będziemy przejmować się tak tym jak wtedy kiedy zwierzymy się komuś bliskiemu.
Jakiś czas temu nawiązałam niezwykle intrygującą znajomość z kimś kto zaczyna mieć dla mnie wielkie znaczenie. Nie codziennie zdarza się złapać z kimś tak świetny kontakt od chwili zapoznania. Żarty, rozmowy o wszystkim i o niczym sprawiają, że ten ktoś kto znajduje się po drugiej stronie zaczyna zabierać moją samotność w siną dal, a zastępuję ją swoją osobą.
Nie wiem jak dalej rozwinie się nasza relacja, ale mam nadzieję, że los nie pozwoli by zakończyło się to bez możliwości spotkania w świecie realnym.

Czasem zdecydowanie łatwiej jest otworzyć się przed kimś kogo nie znamy, a jeszcze łatwiej gdy nas nie widzi, ponieważ możemy uzewnętrznić całą swoją duszę bez zastanawiania się nad tym co o nas pomyśli. Nie będziemy przejmować się tak tym jak wtedy kiedy zwierzymy się komuś bliskiemu.
Jakiś czas temu nawiązałam niezwykle intrygującą znajomość z kimś kto zaczyna mieć dla...

Jestem z tego pokolenia, które ćwiczyło swoje pierwsze niezdarne romantyczne kontakty na kartach gry „Flirt”, a potem chodziło do kawiarenki internetowej i za dwa złote kupowało 70 minut dostępu do Internetu. Podwórkowi znajomi zamienili się w znajomych, z którymi wisieliśmy wspólnie nad jedną klawiaturą i wędrowaliśmy po czatach; zamiast oblepiać godzinami trzepak pielgrzymowaliśmy do domów nielicznych szczęśliwców, którzy posiadali komputer z dostępem do sieci.

A potem skończyły się czasy wołania pod oknem, bo każdy z nas siedział na Gadu-Gadu, pieczołowicie dobierając opisy w zależności od humoru i bieżącej nastoletniej dramy rozgrywającej się w tle. I chociaż łatwiej było jakoś pisać do bezosobowego okienka, trudniej było potem spojrzeć komuś w oczy. Tak się uczyliśmy tych pierwszych nastoletnich sympatii, część z nas miała na tyle szczęścia i zacięcia, by szukać też tak miłości w dorosłym życiu. Ja nie.

Dorastałam z Internetowymi relacjami w tle, ale nigdy nie nabyłam jakoś tej łatwości szybkiego otwierania się przed obcymi. I tak sobie myślę: świetna sprawa z tym Internetem, bo nagle po kilku minutach przebywania na byle czacie okazuje się, że poza naszym najbliższym otoczeniem wszyscy interesują się tym samym, co i my. Tylko mieszkają na drugim końcu świata, ale kto by się tym przejmował.

Jestem z tego pokolenia, które ćwiczyło swoje pierwsze niezdarne romantyczne kontakty na kartach gry „Flirt”, a potem chodziło do kawiarenki internetowej i za dwa złote kupowało 70 minut dostępu do Internetu. Podwórkowi znajomi zamienili się w znajomych, z którymi wisieliśmy wspólnie nad jedną klawiaturą i wędrowaliśmy po czatach; zamiast oblepiać godzinami trzepak...

W zasadzie mogłabym napisać swoją historię, a co mi tam. Byłam samotną starzejącą się panną. Troszeczkę zdesperowana, bo koleżanki dawno powychodziły za mąż, miały dzieci i nie ukrywajmy trochę inny świat je otaczał. Tak mnie trochę traktowały jak dinozaura na wymarciu. No cóż , nie do końca czułam ich problemy, choć nawet sięgnęłam po kilka pozycji o wychowaniu dzieci, żeby nabyć wiedze choćby teoretyczną. No i pewnego pochmurnego, wyjątkowo depresyjnego dnia w końcu wpisałam w googlach - portal randkowy. Najpierw popodglądałam to i owo, aż w końcu odważyłam się. Stworzyłam profil i zaczęłam ostrożnie nawiązywać kontakty. Moją uwagę zwrócił bardzo smutny mężczyzna. Smutny , bo świeżo upieczony wdowiec. Choć się bałam, to w końcu umówiłam się na spotkanie. Zdziwiłam się, gdy w umówionym miejscu poza wysokim szatynem pojawiła się pięcioletnia Kasia. I takie były początki długiego związku nie tylko z miłością mojego życia, ale i z moją nastoletnią już przyjaciółką. Piękna historia? Tyle, że to nieprawda. Wytwór mojej wyobraźni. Ja należę do osób, które do internetu podchodzą bardzo ostrożnie. Nie mam facebooka ani instagrama, ważę co publikuję na różnych portalach, a o nawiązywaniu znajomości w ogóle nie ma co mówić. Tak, że niestety nie tym razem - nie zadziwię nikogo moją historią.

W zasadzie mogłabym napisać swoją historię, a co mi tam. Byłam samotną starzejącą się panną. Troszeczkę zdesperowana, bo koleżanki dawno powychodziły za mąż, miały dzieci i nie ukrywajmy trochę inny świat je otaczał. Tak mnie trochę traktowały jak dinozaura na wymarciu. No cóż , nie do końca czułam ich problemy, choć nawet sięgnęłam po kilka pozycji o wychowaniu dzieci,...

Poznaliśmy się dzięki portalowi sympatia.pl . Ja postrzępiona i potargana przez życie jak żagiel statku po sztormie 10 w skali Beauforta. On-spokojny,ułożony, samotny od 5 lat, łaknący ciepła,rozmowy,obecności drugiego człowieka. Spotkaliśmy się gdzieś po środku w wirtualnej przestrzeni. Jemu spodobał się mój opis,uśmiech, a mi jego emanująca dobroć. Wymieniliśmy kilka wiadomości o zainteresowaniach, planach, marzeniach, przeszłości. Otworzyliśmy się i pozwoliliśmy sobie na szczerą rozmowę nic nie ryzykując. Nie traktowaliśmy siebie jako target, nie patrzyliśmy pod kątem "opłaca się, nie opłaca". Daliśmy sobie szansę na spotkanie i serca, które nieśmiało zabiły podczas klikania w klawiaturę odpaliły się przy pierwszym spotkaniu na miarę fajerwerków w Sylwestra.Jedni powiedzą,że to nierozważne i ryzykowne, drudzy zasugerują by dać sobie szansę na miłość.Należę zdecydowanie do tej drugiej grupy.Poznajemy się każdego dnia na nowo,nie posiadamy względem siebie uprzedzeń,nie mamy wglądu do zewnętrznych opinii społeczności na nasz temat.Zaczynamy życie pod nazwą "my" jako tabula rasa. Piszemy nowy rozdział w życiu,nowy tom zostawiając to co złe daleko za sobą.

Poznaliśmy się dzięki portalowi sympatia.pl . Ja postrzępiona i potargana przez życie jak żagiel statku po sztormie 10 w skali Beauforta. On-spokojny,ułożony, samotny od 5 lat, łaknący ciepła,rozmowy,obecności drugiego człowieka. Spotkaliśmy się gdzieś po środku w wirtualnej przestrzeni. Jemu spodobał się mój opis,uśmiech, a mi jego emanująca dobroć. Wymieniliśmy kilka...

Cenię sobie przyjaźń online. Już jako nastolatka często rozmawiałam z kolegami przez czat, gdzie dzieliliśmy się swoimi numerami telefonu i "przechodziliśmy" na pisanie SMS. Całkiem anonimowo łatwiej było mi dzielić się swoimi rozterkami, wysłuchać rad, a także lepiej przyjmowałam krytykę. W taki sposób poznałam wydawać by się mogło bratnią duszę. Można byłoby określić tą znajomość jako swego rodzaju pierwszą miłość. Bardzo dużo pisaliśmy, pojawiały się komplementy, propozycje spotkania, na które na szczęście nie mogłam zareagować ze względu na mieszkanie na wsi. Jednak czar prysł, a ja boleśnie przekonałam się, że w sieci pełno jest osób nieszczerych, a anonimowość może mieć swoje wady. Że trudno ocenić intencje osoby znajdującej się po drugiej stronie. Mój przyjaciel, nastoletni chłopiec, którego uważałam za przyjaciela, podczas pierwszej rozmowy telefonicznej okazał się trzydziestoletnim mężczyzną. W porę udało mi się zakończyć tą "znajomość" jednak od tamtej pory nauczyłam się, że należy być bardzo ostrożną podczas relacji online.

Cenię sobie przyjaźń online. Już jako nastolatka często rozmawiałam z kolegami przez czat, gdzie dzieliliśmy się swoimi numerami telefonu i "przechodziliśmy" na pisanie SMS. Całkiem anonimowo łatwiej było mi dzielić się swoimi rozterkami, wysłuchać rad, a także lepiej przyjmowałam krytykę. W taki sposób poznałam wydawać by się mogło bratnią duszę. Można byłoby określić tą...

Nie wierzyłam w możliwość zawiązywania znajomości i budowania relacji przez internet do czasu, kiedy na czacie poznałam mojego obecnego męża.
Historia niewiarygodna, a jednak wydarzyła się naprawdę.
Grzegorz zaczepił mnie na czacie, nawet nie pamiętam o czym pisał, jednak zainteresował mnie swoją osobą.
Dość szybko zaaranżował spotkanie, na którym okazało się, że znamy się z widzenia i mamy wspólnych znajomych.
Mówi się, że świat jest mały...
Jesteśmy udanym małżeństwem od 12 lat, a historia naszego poznania się jest powtarzana wielokrotnie jako dowód na możliwość nawiązania romantycznych relacji przez internet.

Nie wierzyłam w możliwość zawiązywania znajomości i budowania relacji przez internet do czasu, kiedy na czacie poznałam mojego obecnego męża.
Historia niewiarygodna, a jednak wydarzyła się naprawdę.
Grzegorz zaczepił mnie na czacie, nawet nie pamiętam o czym pisał, jednak zainteresował mnie swoją osobą.
Dość szybko zaaranżował spotkanie, na którym okazało się, że znamy się...

Udało mi się nawiązać romantyczny kontakt przez internet i w dzisiejszych czasach jako jedno z najpopularniejszych form kontaktu myślę, że bez problemu nawiązałabym taki kontakt. Nie ma znaczenia czy widzę,widziałam tą osobę. W grę wchodzą tu emocje i nasza wyobraźnia. Dodatkowo otworzyć się przed osobą, która nie ma wpływu i kontaktu z naszym codziennym otoczeniem uważam jako lek na wszystko :)

Udało mi się nawiązać romantyczny kontakt przez internet i w dzisiejszych czasach jako jedno z najpopularniejszych form kontaktu myślę, że bez problemu nawiązałabym taki kontakt. Nie ma znaczenia czy widzę,widziałam tą osobę. W grę wchodzą tu emocje i nasza wyobraźnia. Dodatkowo otworzyć się przed osobą, która nie ma wpływu i kontaktu z naszym codziennym otoczeniem uważam...