Są dwa miejsca w moim rodzinnym mieście, obok których nigdy nie przejdę obojętnie. W bliskiej od siebie odległości stoją dwa, możnaby powiedzieć domy - z tym, że jeden jest wybudowany a budowa drugiego nigdy nie została ukończona. Dlaczego? Podobno w jednym z nich straszyło i każdy kolejny właściciel czym prędzej opuszczał to miejsce, a przy budowie drugiego pojawiały się ciągle jakieś komplikacje - nawalały sprzęty, maszyny, zupełnie jakby coś usilnie chciało pokrzyżować plany budowy. Usłyszałam o tym jako dziecko, co tylko podsycało mój strach, kiedy tylko musiałam przejść niedaleko. Co jednak było w tym najgorsze? Że nie mówili o tym moi rówieśnicy - małe brzdące z wybujałą wyobraźnią , tylko dorośli ludzie, złowrogim szeptem, i to zawsze wtedy, kiedy myśleli, że dzieci już dawno śpią...

Są dwa miejsca w moim rodzinnym mieście, obok których nigdy nie przejdę obojętnie. W bliskiej od siebie odległości stoją dwa, możnaby powiedzieć domy - z tym, że jeden jest wybudowany a budowa drugiego nigdy nie została ukończona. Dlaczego? Podobno w jednym z nich straszyło i każdy kolejny właściciel czym prędzej opuszczał to miejsce, a przy budowie drugiego pojawiały się...

Mnie ciarki przechodzą zawsze wtedy, kiedy jestem sama w ciemności. To może być nawet pokój gościnny, który widzę codziennie, ale w nocy wszystko wydaje się straszniejsze. Szczególnie, gdy obejrzy się horror, a później trzeba iść do toalety, wtedy konieczne jest zaświecenie światła.

Mnie ciarki przechodzą zawsze wtedy, kiedy jestem sama w ciemności. To może być nawet pokój gościnny, który widzę codziennie, ale w nocy wszystko wydaje się straszniejsze. Szczególnie, gdy obejrzy się horror, a później trzeba iść do toalety, wtedy konieczne jest zaświecenie światła.

Takim miejscem jest dla mnie..samolot. Na samą myśl, że mam tam wejść, przechodzą mnie ciarki. Każda podróż tym środkiem transportu powoduje u mnie dużo stresu i lęku. Najgorsze jest startowanie, kiedy mam wrażenie, że samolot zaraz uderzy z impetem o ziemię. Niedługo czeka mnie kilkunastogodzinna podróż i myślę, że nie obejdzie się bez środków uspokajających ;)

Takim miejscem jest dla mnie..samolot. Na samą myśl, że mam tam wejść, przechodzą mnie ciarki. Każda podróż tym środkiem transportu powoduje u mnie dużo stresu i lęku. Najgorsze jest startowanie, kiedy mam wrażenie, że samolot zaraz uderzy z impetem o ziemię. Niedługo czeka mnie kilkunastogodzinna podróż i myślę, że nie obejdzie się bez środków uspokajających ;)

Miejscem, które przyprawia mnie o ciarki jest szpital psychiatryczny. Pewnie dużo osób musiało się zetknąć z obawą przed nim. Nie chodzi mi tylko o bezinteresowny strach przez, prawdopodobnie, nawiedzonym miejscem. Ostatnio, najbardziej straszne są oczywiście opuszczone placówki.
Ja jednak nie tyle, co boję się placówki, to także mam obawę przed ludźmi, który tam są. Jakoś zawsze bałam się, że utracę pamięć, z dnia na dzień neurolog odkryje, że mam potencjał na rzadką chorobę, która obezwładnia ciało i umysł, lub będę musiała mieć styczność z członkiem rodziny, który będzie zmuszony na przebywanie w takiej właśnie placówce.
Dla niektórych szpital psychiatryczny może kojarzyć się bardziej z cierpieniem niż ze strachem. Ja jednak jestem sparaliżowana myślą, że mogłabym tam trafić. Stąd pewnie też mam ciarki, kiedy jest o nich mowa.

Miejscem, które przyprawia mnie o ciarki jest szpital psychiatryczny. Pewnie dużo osób musiało się zetknąć z obawą przed nim. Nie chodzi mi tylko o bezinteresowny strach przez, prawdopodobnie, nawiedzonym miejscem. Ostatnio, najbardziej straszne są oczywiście opuszczone placówki.
Ja jednak nie tyle, co boję się placówki, to także mam obawę przed ludźmi, który tam są. Jakoś...

Myślicie że nie można bać się we własnym domu?
Można!
Można zwłaszcza wtedy kiedy ktoś obcy - intruz wejdzie nieproszony na teren twojej posesji.
Trzy lata temu jak zwykle około 5.00 rano szykowaliśmy się z mężem do pracy. Rytuał był następujący: najpierw ja ubieram się, myję, maluję. Potem do łazienki schodzi mąż.
Tymczasem tego dnia zszedł przed czasem. Zupełnie niezgodnie z rytuałem poszedł wypuścić psa z kotłowni i wyszedł na dwór.
Pies pierwszy wyczuł intruza. Stanął przy szczelinie między naszym garażem a szopą sąsiadów, stojącą w granicy i zaczął szczekać. Mąż tam zajrzał i osłupiał widząc rosłego faceta w roboczym ubranku z workiem na plecach niczym święty Mikołaj. Niestety prezenty miały być z naszego domu.
Facetowi udało się zwiac. Była policja, wyjaśnienia, protokoły.
Później pozostał lęk.
To bardzo dziwne wręcz przerażające uczucie kiedy ktoś narusza twoje terytorium. Generuje gigantyczna wprost niepewność i bunt.
Jakim prawem?
Długo jeszcze zamykałam się w domu nawet wtedy kiedy było lato i środek dnia. Do dziś zaglądam czasem w tą lukę i boję się co zobaczę.
Jakkolwiek uważam że mieliśmy dużo szczęścia.
Nie okradli nas.

Myślicie że nie można bać się we własnym domu?
Można!
Można zwłaszcza wtedy kiedy ktoś obcy - intruz wejdzie nieproszony na teren twojej posesji.
Trzy lata temu jak zwykle około 5.00 rano szykowaliśmy się z mężem do pracy. Rytuał był następujący: najpierw ja ubieram się, myję, maluję. Potem do łazienki schodzi mąż.
Tymczasem tego dnia zszedł przed czasem. Zupełnie...

Jest takie miejsce, tuż za moją rodzinną miejscowością. Otoczone polami, porastające krzakami. Jest to jedna z niewielu wzniesień terenu, na płaskiej mazowieckiej ziemi. Kilkaset lat temu stał tam drewniany kościół, który spłonął. Dowiedziałam się, że dawno, dawno temu obejście dookoła kościoła było odpowiednikiem dzisiejszego cmentarza. Do tej pory ludzie podczas uprawiania roli znajdują kości i czaszki. Mama zawsze opowiadała mi straszne i niestety prawdziwe historie związane z tym miejscem. Często ludzie widzieli i pobliżu dziwne zjawy, ogromne czarne psy, słyszeli odgłosy. Jedna z historii dotyczyła nawet mojego dziadka. Mijam to miejsce, kiedy wracam z przystanku autobusowego z sąsiedniej miejscowości, kiedy wracam do domu rodzinnego. Z jednej strony się nie boję, idę, nieraz po zmroku. Nieśmiało odwracam głowę, sprawdzam coś w telefonie, dzwonię do przyjaciółki. Tak profilaktycznie, gdyby któraś z tych mrocznych historii za chwilę miała dopaść właśnie mnie....

Jest takie miejsce, tuż za moją rodzinną miejscowością. Otoczone polami, porastające krzakami. Jest to jedna z niewielu wzniesień terenu, na płaskiej mazowieckiej ziemi. Kilkaset lat temu stał tam drewniany kościół, który spłonął. Dowiedziałam się, że dawno, dawno temu obejście dookoła kościoła było odpowiednikiem dzisiejszego cmentarza. Do tej pory ludzie podczas...

Choć lat mam....ileś tam,ciągle czuję irracjonalny strach przed wystawieniem nogi poz łóżko w nocy.Zwłaszcza jeśli jestem sama w domu.Trochę straszne..trochę śmieszne..ale prawdziwe.
No i własny ganek w domu.Zamykam drzwi na noc,gaszę światło i przychodzi mi do głowy,że ktoś mógł wejść wcześniej i w tym momencie złapie mnie za szyję...Najgorsze i najstraszniejsze miejsca,bo znajome i bardzo bliskie...Kto tak jeszcze ma??

Choć lat mam....ileś tam,ciągle czuję irracjonalny strach przed wystawieniem nogi poz łóżko w nocy.Zwłaszcza jeśli jestem sama w domu.Trochę straszne..trochę śmieszne..ale prawdziwe.
No i własny ganek w domu.Zamykam drzwi na noc,gaszę światło i przychodzi mi do głowy,że ktoś mógł wejść wcześniej i w tym momencie złapie mnie za szyję...Najgorsze i najstraszniejsze miejsca,bo...

Najbardziej boję się ciemnych miejsc, w których jest tak ciemno, że nie widać konturów mebli i przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniu. Słowem: nie widać nic. A fakt, że nie przepadam za takimi pomieszczeniami został chyba spowodowany ilością obejrzanych horrorów. Ciężko jest iść spokojnie po ciemnym korytarzu, mimowolnie przypominając sobie straszne momenty oraz upiorne demony, które pojawiły się w filmie.

Najbardziej boję się ciemnych miejsc, w których jest tak ciemno, że nie widać konturów mebli i przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniu. Słowem: nie widać nic. A fakt, że nie przepadam za takimi pomieszczeniami został chyba spowodowany ilością obejrzanych horrorów. Ciężko jest iść spokojnie po ciemnym korytarzu, mimowolnie przypominając sobie straszne momenty oraz...

Miejsce w którym przechodzą mnie ciarki? Może nie będzie to oryginalne miejsce, ale moja piwnica przez długi czas była takim miejscem. Jako dziecko uwielbiałam oglądać telewizję do późna, jednak pewnego razu trafiłam na gatunek filmu, który nie powinnam, mianowicie horror. Film, choć nie pamiętam już jak się nazywał opowiadał o potworze, który mieszkał w piwnicy szpitala. Choć nie dotrwałam do końca seansu moja dziecięca wyobraźnia dobrze, to zapamiętała. Leżąc już w łóżku wydawało mi się, że słyszę charakterystyczne skrzypnięcie drzwi od piwnicy, tak jakby ktoś zaczął powoli je uchylać. Schowałam się szybko pod kołdrę z nadzieją, że tam będę bezpieczna. Leżąc nasłuchiwałam każdego szmeru aż nagle usłyszałam jakby kroki w kuchni, pamiętam jak krew w moich żyłach nagle zaczęła robić się coraz cieplejsza i zalewać moje ciało. Patrząc na szafę stojącą w centrum pokoju widziałam dziwny cień, który się ruszył. Z przerażenia łzy zaczęły napływać mi do oczu. Odchyliłam rąbek kołdry i znów mój wzrok przykuł poruszający się nietypowy cień, i to coraz bliżej mnie! Zaczęłam piszczeć na cały dom! Ostatecznie na tę i kolejną noc wylądowałam w łóżku u rodziców i tak naprawdę nigdy nie uwierzyłam w ich tłumaczenia co to mogło być a drzwi do piwnicy omijałam szerokim łukiem.

Miejsce w którym przechodzą mnie ciarki? Może nie będzie to oryginalne miejsce, ale moja piwnica przez długi czas była takim miejscem. Jako dziecko uwielbiałam oglądać telewizję do późna, jednak pewnego razu trafiłam na gatunek filmu, który nie powinnam, mianowicie horror. Film, choć nie pamiętam już jak się nazywał opowiadał o potworze, który mieszkał w piwnicy szpitala....

Jeśli ktoś mieszka w okolicach Lanckorony w woj. Małopolskim to na pewno zna drogę, która biegnie z Lanckorony w kierunku Łaśnicy oraz Palczy o pot. nazwie Tondyry. Miejscami z każdej strony otoczona lasem, krzakami oraz brakiem domostw.
Z opowiadań mojej mamy, gdy wracała na nogach z pracy późnym wieczorem właśnie w najciemniejszym miejscu tej drogi mijała się z diabłem.
Niektórzy pomyślą, że to jakiś żart, ale gdy moja mama opowiada tę historię to aż "włoski stoją jej na ramionach".
Myślę, że jest to straszne miejsce. Samotny spacer w tych okolicach, stanowczo odradzam.

Jeśli ktoś mieszka w okolicach Lanckorony w woj. Małopolskim to na pewno zna drogę, która biegnie z Lanckorony w kierunku Łaśnicy oraz Palczy o pot. nazwie Tondyry. Miejscami z każdej strony otoczona lasem, krzakami oraz brakiem domostw.
Z opowiadań mojej mamy, gdy wracała na nogach z pracy późnym wieczorem właśnie w najciemniejszym miejscu tej drogi mijała się z diabłem.
...