Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
cauchy
Arecki
Meekhanka
Ewelina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
cauchy
Arecki
Meekhanka
Ewelina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

To było jakieś 2-3 lata temu.
Zwykle nie przeszkadzają mi siarczyste mrozy, a nawet lubię w takiej pogodzie wybrać się na spacer. Ale nie kiedy wracam wieczorem zmęczona do domu po całym dniu pracy...
To była raczej standardowa sytuacja - zima zaskoczyła drogowców, mimo że mroźno i śnieżnie było już od kilku dni. Tak czy inaczej, pamiętam, że mocno opóźniony pociąg doczłapał się w końcu na moją, końcową stację. Teraz pozostało tylko złapać jakiś autobus... Ale skoro była śnieżyca i jakieś -20 stopni, a pociąg miał opóźnienie, należało się go też spodziewać po autobusach... Poszłam ta ten, którym zwykle jeżdżę do domu, ale na przystanku nikogo nie było, więc pewnie już pojechał. Inny autobus odjeżdżał z zupełnie innego miejsca, więc musiałam przejść przejściem podziemnym na drugą stronę torowiska. Tu czekało kilka osób - jest nadzieja. I tak czekaliśmy sobie 10 minut... 20... 30... a autobusu ani widu, ani słychu. W końcu część osób zaczęła dzwonić do bliskich, czy nie daliby rady po nich przyjechać. Mnie jednak nie miałby kto podwieźć. Wówczas pewna kobieta, która znajdowała się w podobnej sytuacji, zaproponowała, że może uda się złapać taksówkę. Tak też zrobiłyśmy, ale na postoju taksówek było pusto - tamtego dnia kierowcy nie mogli narzekać na brak klientów.
Zrezygnowana, zmarznięta do szpiku kości i zmęczona wróciłam na pierwszy przystanek, gdzie zdążyli się pojawić ludzie. Po kilkunastu minutach przyjechał wreszcie jakiś autobus i udało mi się wrócić do domu... :)

To było jakieś 2-3 lata temu.
Zwykle nie przeszkadzają mi siarczyste mrozy, a nawet lubię w takiej pogodzie wybrać się na spacer. Ale nie kiedy wracam wieczorem zmęczona do domu po całym dniu pracy...
To była raczej standardowa sytuacja - zima zaskoczyła drogowców, mimo że mroźno i śnieżnie było już od kilku dni. Tak czy inaczej, pamiętam, że mocno opóźniony pociąg...

Pamiętam dokładnie. Liceum, klasa maturalna, profil biologiczno-chemiczny i nasza pani od biologii. Kobieta 40 kg wagi, metr pięćdziesiąt w kapeluszu, ale strach jaki w nas budziła jest nie do opisania. I ja, jako przewodnicząca klasy zostałam wydelegowana przez kolegów by wybłagać przełożenie sprawdzianu podsumowującego cały rok na termin inny niż pierwszy poniedziałek po studniówce.. Ze strachem zapukałam do pokoju nauczycielskiego, spojrzałam w oczy pani profesor, zobaczyłam w nich przenikający mróz i już wiedziałam, że się nie uda...

Pamiętam dokładnie. Liceum, klasa maturalna, profil biologiczno-chemiczny i nasza pani od biologii. Kobieta 40 kg wagi, metr pięćdziesiąt w kapeluszu, ale strach jaki w nas budziła jest nie do opisania. I ja, jako przewodnicząca klasy zostałam wydelegowana przez kolegów by wybłagać przełożenie sprawdzianu podsumowującego cały rok na termin inny niż pierwszy poniedziałek po...

Dobrych kilka lat temu miałam chłopaka z innego województwa. Pewnego razu wyjechaliśmy w jego rodzinne strony. Była zima, a termometry wskazywały -24 stopnie. W związku z tym, że musiałam być następnego dnia w szkole, postanowiliśmy wrócić do domu. Niestety niska temperatura spowodowała, że autobusy nie dawały rady. Wtedy ten chłopak powiedział mi żebym poszła na dworzec a on będzie stał na przystanku i zaczeka na autobus. Czekał kilka godzin, aż autobus przyjechał... Do domu udało się dotrzeć, a ten chłopak dziś jest moim mężem, a najwspanialsze jest to, że dziś nadal stałby na tym przystanku, żeby tylko uchronić mnie przed zimnem.

Dobrych kilka lat temu miałam chłopaka z innego województwa. Pewnego razu wyjechaliśmy w jego rodzinne strony. Była zima, a termometry wskazywały -24 stopnie. W związku z tym, że musiałam być następnego dnia w szkole, postanowiliśmy wrócić do domu. Niestety niska temperatura spowodowała, że autobusy nie dawały rady. Wtedy ten chłopak powiedział mi żebym poszła na dworzec a...

To była moja pierwsza (i mam nadzieję, że nie ostatnia) wyprawa na Islandię. Razem z moim chłopakiem udaliśmy się nad Jökulsárlón. Jest to niesamowite jezioro na południu wyspy, do którego spływają fragmenty lodowca. Dzień naszej wycieczki był wyjątkowo mroźny. Gdy dotarliśmy samochodem na miejsce przez chwilę zastanawialiśmy się czy w ogóle mamy ochotę opuszczać samochód. Wiał przejmujący zimny wiatr, a temperatura zdawała się spadać z każdą minutą. W końcu ubrana w dwie pary spodni i dwie kurtki, opatulona szczelnie kapturem zdecydowałam się stawić czoła wyzwaniu. Stanęliśmy przy brzegu jeziora i obserwowaliśmy pływające na jego powierzchni fragmenty kry. Był tak czysty, że niemal niebieski. Gdzieniegdzie można było wypatrzeć wynurzający się na chwilę łeb foki. Widok był niesamowity. Na twarzy czułam kłujący mróz. Po chwili zorientowałam się, że to maleńkie kryształki lodu porywane przez silny wiatr i wirujące w powietrzu. Nie pamiętam innego dnia kiedy byłabym równocześnie tak zmarznięta i tak zafascynowana otaczającym mnie krajobrazem.

To była moja pierwsza (i mam nadzieję, że nie ostatnia) wyprawa na Islandię. Razem z moim chłopakiem udaliśmy się nad Jökulsárlón. Jest to niesamowite jezioro na południu wyspy, do którego spływają fragmenty lodowca. Dzień naszej wycieczki był wyjątkowo mroźny. Gdy dotarliśmy samochodem na miejsce przez chwilę zastanawialiśmy się czy w ogóle mamy ochotę opuszczać...

Kilka lat temu przed Świętami Bożego Narodzenia zepsuł się nam piec. Już następnego dnia można było odczuć skutki tej niespodziewanej awarii. Niestety musieliśmy zaczekać na zakup nowego pieca. Na szczęście mogliśmy się schronić u rodziny. W Drugi Dzień Świąt Bożego Narodzenia postanowiliśmy pojechać do domu, zobaczyć czy wszystko w porządku. Gdy weszliśmy do środka, chłód był bardzo odczuwalny, miałam ciarki na plecach. To przenikliwe zimno skojarzyło z „Opowieścią Wigilijną” opisującej panujący chłód w firmie Ebenezera Scrooga, który oszczędzał na węglu.

Kilka lat temu przed Świętami Bożego Narodzenia zepsuł się nam piec. Już następnego dnia można było odczuć skutki tej niespodziewanej awarii. Niestety musieliśmy zaczekać na zakup nowego pieca. Na szczęście mogliśmy się schronić u rodziny. W Drugi Dzień Świąt Bożego Narodzenia postanowiliśmy pojechać do domu, zobaczyć czy wszystko w porządku. Gdy weszliśmy do środka, chłód...

Kilka lat temu pojechałam z rodziną w góry,na narty. Gdy przyjechaliśmy,była piękna pogoda i świetne warunki narciarskie. Jednak w bardzo krótkim czasie czasie zerwał się silny,przenikający do szpiku kości wiatr,który wdzierał się pod skórę,a temperatura spadła do -15. Dziecko zaczęło płakać,a my z mężem szczękaliśmy zębami. Ludzie siedzący w gondolach zamarli ze strachu,bo strasznie kołysało ich na boki i bali się,że spadną.Byli często z małymi dziećmi. Na szczęście na stoku była karczma,w której się schroniliśmy i zjedliśmy ciepły posiłek.O dalszej jeździe na nartach w tym dniu nie było już mowy i pomimo tego,że słono zapłaciliśmy za karnety narciarskie,trzeba było wracać dodomu

Kilka lat temu pojechałam z rodziną w góry,na narty. Gdy przyjechaliśmy,była piękna pogoda i świetne warunki narciarskie. Jednak w bardzo krótkim czasie czasie zerwał się silny,przenikający do szpiku kości wiatr,który wdzierał się pod skórę,a temperatura spadła do -15. Dziecko zaczęło płakać,a my z mężem szczękaliśmy zębami. Ludzie siedzący w gondolach zamarli ze strachu,bo...

Była końcówka stycznia 2017 roku. Spacerując z partnerem w dość mroźną niedzielę po parku pszczyńskim postanowiliśmy, że wybierzemy się na kilka dni do Zakopanego. Udaliśmy się do knajpki, by szybko ogarnąć nocleg i tak oto w środę udaliśmy się do zimowej stolicy Polski. W naszych okolicach temperatura oscylowała koło 0 stopni C, śnieg się topił, no ale nie przerażało mnie to, bo najważniejsze, że jechaliśmy w moje ulubione miejsce. Im bliżej Zakopanego tym śniegu było więcej i mróz większy. Na miejscu okazało się, że prognozy na najbliższe dni przewidują temperatury poniżej -20 stopni w ciągu dnia, a w nocy temperatura miała jeszcze mocniej spaść. I rzeczywiście prognozy te się sprawdziły, było mroźno ale cały czas słonecznie. Niskie temperatury nie przeszkadzały nam w spacerach po Dolinie Chochołowskiej i nad Morskie Oko, czy też w wieczornych wędrówkach na Gubałówkę czy po Krupówkach. Śnieg przy każdym kroku skrzypiał pod nogami i było tak mroźno, że spod ubrania wystawały nam tylko oczy. Marzliśmy bardzo, ale cudnie było zobaczyć Zakopane i jego okolice pokryte grubą pokrywą śniegu i przyozdobione ozdobami świątecznymi, odetchnąć mroźnym czystym powietrzem. W dniu naszego wyjazdu, temperatura podniosła się, a śnieg topił się w mgnieniu oka, więc tak jakby na nas czekało, żebyśmy mogli zobaczyć tę magię.

Była końcówka stycznia 2017 roku. Spacerując z partnerem w dość mroźną niedzielę po parku pszczyńskim postanowiliśmy, że wybierzemy się na kilka dni do Zakopanego. Udaliśmy się do knajpki, by szybko ogarnąć nocleg i tak oto w środę udaliśmy się do zimowej stolicy Polski. W naszych okolicach temperatura oscylowała koło 0 stopni C, śnieg się topił, no ale nie przerażało mnie...

Ten dzień będę pamiętać do końca życia jako wielką próbę charakteru. Miało to miejsce podczas ekstremalnego biegu z przeszkodami na dystansie półmaratonu. Choć forma fizyczna była niezła, największym wrogiem okazała się być temperatura, która tego ranka spadła do 7 stopni poniżej 0. Miejsce, które stanowiło o być albo nie być, na pierwszy rzut oka nie miało w sobie nic morderczego. Rozległy, płaski, piaszczysty teren z wytyczoną trasą. Moim zadaniem było pokonanie tego odcinka niosąc kilkunastokiligramowy betonowy blok. Obciążenie było na tyle duże, że tempo miałam spacerowe, a mroźny wiatr hulający dookoła jeszcze dodatkowo mnie spowalniał. Z każdym krokiem czułam, że ciepło nagromadzone w ciele ucieka ode mnie i ja sama, lada moment, zamienię się w sopel lodu. Dłoni, wychłodzonych przez lodowate powiewy, prawie już nie czułam. Trzymane od nawietrznej strony wchłonęły w siebie całe zimno, które do nich dotarło. Ulga po skończeniu przeszkody była krótka, bo okazało się, że w ogóle nie czuję palców. Zaczęłam delikatnie nimi ruszać, ale ból który temu towarzyszył był niemalże nie do zniesienia. Łzy cisnęły się do oczu. Było strasznie zimno, nie czułam rąk, zaczęłam panikować i rozważać rezygnację z dalszej części biegu. W zasięgu wzroku nie mogłam dojrzeć punktu medycznego, więc chcąc nie chcąc podążałam wciąż w stronę mety, nieustannie próbując przywrócić krążenie w dłoniach. W końcu zaczęło być lepiej, a ja, choć wykończona panującymi warunkami, szczęśliwa, dotarłam do mety.

Ten dzień będę pamiętać do końca życia jako wielką próbę charakteru. Miało to miejsce podczas ekstremalnego biegu z przeszkodami na dystansie półmaratonu. Choć forma fizyczna była niezła, największym wrogiem okazała się być temperatura, która tego ranka spadła do 7 stopni poniżej 0. Miejsce, które stanowiło o być albo nie być, na pierwszy rzut oka nie miało w sobie nic...