Drogę z domu do pracy pokonuję codziennie na piechotę. To był zimowy poranek. Prawdziwie zimowy - temperatura -18 stopni, mrożący wschodni wiatr i śnieg sypiący tak, że światu nie widać. Opatulona w najcieplejsze swetry, dwie pary rajstop, szalik, dwie pary rękawiczek,czapkę, "króliczki" (buty całe wyścielone kożuchem, grzejące jak kaloryferki) odważnie opuściłam dom. Między blokami wydawało mi się, że nie jest aż tak źle. Ale ostatni etap drogi -otwarta przestrzeń poza zabudowaniami-szybko wyprowadził mnie z błędu. Przenikający do szpiku kości wiatr, znacznie obniżający odczuwalną temperaturę, i śnieg sypiący prosto w twarz to był koszmar! Miałam wrażenie, że ktoś rzuca mi szpilki w buzię, łzy w oczach zamarzały, ręce sztywniały. Czułam się jak pingwin na Antarktydzie, tylko znacznie mniej szczęśliwa...Po wejściu do zakładu wydawało mi się, że zdobyłam Mount Everest. Niezapomniane przeżycie!

Drogę z domu do pracy pokonuję codziennie na piechotę. To był zimowy poranek. Prawdziwie zimowy - temperatura -18 stopni, mrożący wschodni wiatr i śnieg sypiący tak, że światu nie widać. Opatulona w najcieplejsze swetry, dwie pary rajstop, szalik, dwie pary rękawiczek,czapkę, "króliczki" (buty całe wyścielone kożuchem, grzejące jak kaloryferki) odważnie opuściłam dom....

Wychodzę z domu. Rozglądam się wokół, śniegu nie ma, ale mimo to ciemno i wszędzie chmury. Cisza jak makiem zasiał. Na dworze lodowato i smutno, jakby w pobliżu pojawili się dementorzy. Patrzę dla pewności na datę w telefonie... 22 lipca, no tak, piękne polskie lato.

Wychodzę z domu. Rozglądam się wokół, śniegu nie ma, ale mimo to ciemno i wszędzie chmury. Cisza jak makiem zasiał. Na dworze lodowato i smutno, jakby w pobliżu pojawili się dementorzy. Patrzę dla pewności na datę w telefonie... 22 lipca, no tak, piękne polskie lato.

Była mroźna, weekendowa noc. Kraków. Przystanek w pobliżu Wisły. Ciągnąca od rzeki wilgoć jeszcze potęgowała uczucie chłodu. Skurczone w rękawiczkach dłonie, twarz schowana w szaliku. O tej porze roku przestawało mieć znaczenie, kto siedział koło ciebie na ławeczce. Każdy pragnął uciec przed zimnem. Skryć się przed lodowatym wiatrem w tej nędznej osłonie, jaką dawały szklane ścianki przystanku.
Byłam tylko ja. I on – typowy żul. Ja czekałam na autobus do domu, on po prostu szukał schronienia. A może też miał dom, gdzieś na drugim końcu nocnej linii. Może był tylko zaniedbanym, zmęczonym życiem pijaczkiem, którego opuściła żona? A może królem swojego małego królestwa, tak bardzo oderwanego od życia, jakie znamy?
Śnieg nie padał od kilku dni. Cały świat dookoła znieruchomiał zamarznięty. Powietrze miało konsystencję brudnych kryształków. Zdawało się, że nawet zapachy stały się okruchami lodu.
Siedzieliśmy tak i czekaliśmy – grzejąc się, jak kto potrafił. On tanim winem, ja jeszcze głębiej wciskając się w kurtkę.
Nagle zawiało, jakby sam Dziadek Mróz smagnął kijem ten skrawek ziemi. Jakby chciał zamrozić plamę światła, w której siedzieliśmy. Przez załzawione od zimna oczy zobaczyłam przed swoja twarzą butelkę w brudnej ręce.
- Napij się młoda – usłyszałam przepity głos. - Będzie ci cieplej.
Podziękowałam, odmówiłam. Chwilę później nadjechał mój autobus. Wsiadając obejrzałam się za siebie. Zmrożona ławeczka była pusta.

Była mroźna, weekendowa noc. Kraków. Przystanek w pobliżu Wisły. Ciągnąca od rzeki wilgoć jeszcze potęgowała uczucie chłodu. Skurczone w rękawiczkach dłonie, twarz schowana w szaliku. O tej porze roku przestawało mieć znaczenie, kto siedział koło ciebie na ławeczce. Każdy pragnął uciec przed zimnem. Skryć się przed lodowatym wiatrem w tej nędznej osłonie, jaką dawały...

Nie jestem zmarzluchem, co to to nie. Mam jednak problem z marznącymi stopami i dłońmi. Wychowywałam się na wsi – takiej prawdziwej, nie podmiejskich sypialniach. Często spotykaliśmy się ze znajomymi , łaziliśmy po okolicy. Następnie odprowadzaliśmy się wzajemnie do połowy drogi i każdy szedł już sam w stronę swojego domu. Tak było i tym razem, pewnego pięknego, mroźnego wieczoru. Wracałam ok 21 do domu i byłam już jakieś 150 m od celu gdy wyskoczył pies sąsiadów. Raz, panicznie się boję psów, dwa, był to groźny pies normalnie trzymany na łańcuchu więc tym groźniejszy. Wyskoczył na ulicę i rzucił się w moją stronę. Ja jak przystało na panikę – zamarłam. Stanęłam jak wryta i ani pisnęłam słowa z siebie. Pies skakał wokół mnie, ujadał a ja stałam. Modliłam w duchu żeby nie wyskoczył znikąd drugi pies, bo 2 już mnie zaatakują, samotnie może odpuści. Dodatkowo bałam się, że zgasną latarnie i zostanę w całkowitej ciemności. Stałam tak minutę, dwie, dwadzieścia. Mogło być wtedy ok -10 do -15 stp. Stałam bez ruchu i czułam jak moje stopy zaczynają kłuć bólem. W pewnej chwili pies przysiadł na poboczu więc spróbowałam zrobić krok do przodu – podniósł się i zaczął warczeć. Znowu odpuścił, kolejny krok. Przed 22 dotarłam do domu. Miałam sine palce na stopach – spokojnie, nic nie odmroziłam. Rozgrzanie jednak zajęło mi całą noc, najpierw stopy w misce z wodą i solą, w rękach kakao a później pod kołdrą i kocem.

Nie jestem zmarzluchem, co to to nie. Mam jednak problem z marznącymi stopami i dłońmi. Wychowywałam się na wsi – takiej prawdziwej, nie podmiejskich sypialniach. Często spotykaliśmy się ze znajomymi , łaziliśmy po okolicy. Następnie odprowadzaliśmy się wzajemnie do połowy drogi i każdy szedł już sam w stronę swojego domu. Tak było i tym razem, pewnego pięknego, mroźnego...

Była jesień, jeden z pierwszych naprawdę mroźnych dni od kilku miesięcy. Razem z moim kolegą wybrałem się na spacer. Tym razem padło na „krype”. Tak okoliczni mieszkańcy nazywają rów – pozostałość po niegdyś płynącej przez wieś rzece. Po rzece od lat nie ma śladu jednak koryto jakie po niej zostało może robić wrażenie. Lato tego roku było bardzo deszczowe, dlatego „krypą” zaczął płynąć niewielki strumyk. Gdy tylko temperatura spadła poniżej zera zamarzł tworząc wspaniałą atrakcje dla okolicznych dzieci. Oczywiście w pełni bezpieczną bo strumyk miał głębokość góra dziesięciu centymetrów i zamarzł w całości.
Plan był prosty, iść zamarzniętym szlakiem do samego końca. Było to bardzo ekscytujące, nie mieliśmy bowiem pojęcia jak długi jest rów.
Dojście do końca zajęło nam godzinę. Po tym czasie naszym oczom ukazało się ogromne rozlewisko na skraju lasu. Dochodząc tak daleko „musieliśmy” wejść na największą tafle jaką kiedykolwiek widzieliśmy. Nie trudno się domyśleć, że lód po pierwszych mrozach nie jest zbyt trwały i po przejściu kilku kroków wpadliśmy po kolana do lodowatej wody.
Była tak zimna, że zdawała się parzyć w nogi. Gdy tylko z niej wyskoczyliśmy ruszyliśmy w drogę powrotną. Godzina marszu w mokrych ubraniach była czymś bardzo przykrym. Spodnie, które zesztywniały od mrozu drapały przy każdym ruchu, w butach chlapała woda a my dyszeliśmy i szczękaliśmy zębami z zimna. Rozgrzała nas dopiero gorąca herbata i ogromna bura od rodziców gdy dygocąc stanęliśmy w progu domu.

Była jesień, jeden z pierwszych naprawdę mroźnych dni od kilku miesięcy. Razem z moim kolegą wybrałem się na spacer. Tym razem padło na „krype”. Tak okoliczni mieszkańcy nazywają rów – pozostałość po niegdyś płynącej przez wieś rzece. Po rzece od lat nie ma śladu jednak koryto jakie po niej zostało może robić wrażenie. Lato tego roku było bardzo deszczowe, dlatego „krypą”...

Pewnego razu w Mikołajki...Dzień niby jak każdy inny, ale jednak na swój spoósób wyjątkowy. Mikołajki, więc w szkole grane świąteczne piosenki, dookoła pełno Mikołajów i Mikołajek, zapach mandarynek i szelest papierków po cukierkach...Wszyscy radośni, bo przecież zbliżają się święta, a co za tym idzie - wolne od szkoły, nareszcie! W pewnym momencie zaczął sypać śnieg, my jak to jeszcze dzieci (bo mieliśmy około 14 lat) bardzo zadowoleni z tego powodu...ale jeszcze nie wiedzieliśmy jaki to będzie problem, żeby wrócić do domu. Mijały godziny, a śnieg sypał coraz szybciej, było go coraz wiecej...Do tego zerwał się silny wiatr, że czuliśmy jakby było -15 stopni. Podczas czekania na przystanku każdy tylko trząsł się z zimna i wypatrywał autobusu. Mijały minuty, autobusu nie było, aż w końcu po około godzine pojawił się...Było to dla nas jak ratunek. Czas w autobusie szybko minął i niektórych czekała droga z przystanku do domu... Prawie 2 km do domu w taką śnieżycę to jak niekończąca się trasa...Szłam i szłam, a prosto w twarz sypał śnieg, jakby ktoś podchodził i rzucał nim. Gdy w końcu dotarłam do domu zmęczona, jakbym wędrowała po górach, okazało się, ze zamieniłam się w...bałwana :)
Dosłownie! Cała pokryta byłam śnieżnobiałym puchem.

Pewnego razu w Mikołajki...Dzień niby jak każdy inny, ale jednak na swój spoósób wyjątkowy. Mikołajki, więc w szkole grane świąteczne piosenki, dookoła pełno Mikołajów i Mikołajek, zapach mandarynek i szelest papierków po cukierkach...Wszyscy radośni, bo przecież zbliżają się święta, a co za tym idzie - wolne od szkoły, nareszcie! W pewnym momencie zaczął sypać śnieg, my...

Środek lata, 30 stopni w cieniu, a z 50 w słońcu! Pewnie was dziwi, że opowieść o mrozie zaczyna się od upalnego lata. Nic jednak mylnego. Za każdym razem, gdy latem przekraczam w sklepie strefę z lodówkami i mrożonkami czuję się jakbym wkroczyła do Krainy Lodu. Pokusa jedzenia kontra występująca na ciele gęsia skórka i dreszcze, przez które twoja wyciągnięta po masło ręka wygląda jakby tańczyła breakdance. Odwieczna walka odkąd mamy tropikalne lata.

Środek lata, 30 stopni w cieniu, a z 50 w słońcu! Pewnie was dziwi, że opowieść o mrozie zaczyna się od upalnego lata. Nic jednak mylnego. Za każdym razem, gdy latem przekraczam w sklepie strefę z lodówkami i mrożonkami czuję się jakbym wkroczyła do Krainy Lodu. Pokusa jedzenia kontra występująca na ciele gęsia skórka i dreszcze, przez które twoja wyciągnięta po masło ręka...

Była to zima kilka lat temu, kiedy jeszcze zimy w Polsce były śnieżne i mroźne. Grudzień, tuż przed świętami, mróz naprawdę okropny. A ja wybrałam się na targ kupować sukienkę sylwestrową, którą oczywiście musiałam przymierzyć. Zakupy w tak ekstremalnych warunkach, kiedy w dłoniach traci się czucie z zimna i nie sposób nawet suwaka zasunąć, są zupełnie innym doświadczeniem niż zakupy w galeriach handlowych. Ale niestety, kiedyś mieliśmy mróz, ale nie mieliśmy galerii.

Była to zima kilka lat temu, kiedy jeszcze zimy w Polsce były śnieżne i mroźne. Grudzień, tuż przed świętami, mróz naprawdę okropny. A ja wybrałam się na targ kupować sukienkę sylwestrową, którą oczywiście musiałam przymierzyć. Zakupy w tak ekstremalnych warunkach, kiedy w dłoniach traci się czucie z zimna i nie sposób nawet suwaka zasunąć, są zupełnie innym doświadczeniem...

To zdarzyło się parę lat temu, kilka dni przed wigilią. Nietypowo, zdecydowaliśmy się z rodziną, na małą zmianę, czyli zamiast sztucznej choinki, postanowiliśmy wykopać małą, żywą - by później wsadzić ją w ogrodzie. Pozałatwialiśmy z leśniczym sprawy formalne i wraz z bratem pojechałam do lasu. Było przenikliwie zimno, śnieg i mróz dawały się we znaki. Nie wiem jak, ale po kilku godzinach, nie czując już rąk - udało nam się wykopać z korzeniami całkiem ładne, metrowe drzewko. Zabezpieczyliśmy korzenie i wpakowaliśmy je do samochodu. Problem okazał się inny. Auto zaniemogło - padł akumulator. Jak to zwykle bywa w lesie - zasięgu brak. Do najbliższej drogi, którą ktoś jeździ - trzy i pół kilometra. Kombinowaliśmy, ale nie było wyjścia, trzeba było iść po pomoc. Kiedy doszliśmy do głównej drogi była godzina siedemnasta, a ja, przemarznięta w cieńszej kurtce i z przemokniętymi rękawiczkami, bez czapki, nie czułam ciała. Jak na złość, choć zasięg już był, nikt w domu nie odbierał. Dopiero po pół godziny, zatrzymał się uprzejmy pan, który gdy usłyszał naszą historię postanowił pomóc. Auto odpaliliśmy na kablach. W domu, byliśmy o dziewiętnastej - zmarznięci, głodni i osłabieni. Jak łatwo się domyślić, przenikający przez tyle godzin mróz dał się we znaki, święta spędziliśmy w łóżkach, na antybiotyku i lekach... To był jedyny raz, gdy w domu była żywa choinka. Za to, metrowe drzewko, dziś jest ogromne i przypomina nam jak niebezpieczny bywa mróz...

To zdarzyło się parę lat temu, kilka dni przed wigilią. Nietypowo, zdecydowaliśmy się z rodziną, na małą zmianę, czyli zamiast sztucznej choinki, postanowiliśmy wykopać małą, żywą - by później wsadzić ją w ogrodzie. Pozałatwialiśmy z leśniczym sprawy formalne i wraz z bratem pojechałam do lasu. Było przenikliwie zimno, śnieg i mróz dawały się we znaki. Nie wiem jak, ale po...

Do Polski,a dokładniej do Warszawy zawitała syberyjska zima.Śniegu było pełno,a temperatura wynosiła - 45 stopni.Ludzie żyli w strachu co to będzie jak temperatura spadnie jeszcze o kilka stopni,i doprowadzi do tego,iż nastąpi całkowita blokada kraju z powodu silnego mrozu i obfitych opadów śniegu.

W mieście życie jakby wymarło.Każdy marzył by to ju się skończyło ,a prognozy pogody nie były zbyt optymistyczne.W sklepach wzrosła sprzedaż alkoholu,na półkach były pustki tak jak w stanie wojennym.Ludzie w Polsce mogli poczuć się trochę jak sąsiad ze wschodu-Rosja,która do takich sytuacji jest już przyzwyczajona.

Jakby tego było mało ludzie zaczęli chorować na syberyjską grypę,która dawała tragiczne objawy,była nie do wyleczenia w zaawansowanym stadium.W takich wypadkach ludzie musieli umierać.Szpitale były przepełnione,brakowało w nich lekarzy ponieważ ogólnie mówiąc wszyscy zachorowali.Miasto umierało razem z nimi,nie pomagały nawet modły wznoszone do Boga.Nikt nie umiał poradzić sobie z tą straszną zimą która nadeszła do Polski.

Na domiar złego wieść niesie ,że w pobliskim lesie znaleziono trupa,którym nie ma kto się zająć.Miasto,żyje własnym życiem ,a ludzie starają się walczyć z zaistniałą sytuacja,w każdy możliwy sposób.Do pomocy przy trupie wezwano policjantów,z województw w których zima była była łaskawsza,i oszczędziła ludzi.Ci od razu zabrali się do pracy- przewieźli ciało do instytutu medycyny sądowej by dokonać sekcji,i dowiedzieć się coś na temat ofiary.By następnie zacząć poszukiwania sprawcy.

Do Polski,a dokładniej do Warszawy zawitała syberyjska zima.Śniegu było pełno,a temperatura wynosiła - 45 stopni.Ludzie żyli w strachu co to będzie jak temperatura spadnie jeszcze o kilka stopni,i doprowadzi do tego,iż nastąpi całkowita blokada kraju z powodu silnego mrozu i obfitych opadów śniegu.

W mieście życie jakby wymarło.Każdy marzył by to ju się skończyło ,a...