Jak miło :) Ślicznie dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Jak miło :) Ślicznie dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Dziękuję i gratulacje dla pozostałych.

Dziękuję i gratulacje dla pozostałych.

Dziękuję!

Dziękuję!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

różaJerycho
Agunia
Cathy
Mystery
Flora

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

różaJerycho
Agunia
Cathy
Mystery
Flora

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Myślę, że odziedziczoną w spadku rzeczą, która kompletnie przewróciłaby moje dotychczasowe życie mogłyby być pieniądze. Ale nie takie zwykłe kilka tysięcy. Dopiero kwota rzędu kilku milionów złotych. Pieniądze, o których zwykły Kowalski może tylko pomarzyć.

Jestem obywatelem tak zwanej klasy średniej. Ani nie jestem bogata, ani biedna. Wystarcza mi na rachunki, jedzenie i jakieś moje fanaberie od czasu do czasu. Więc taki nagły zastrzyk gotówki kompletnie wywróciłby moje życie do góry nogami. Nie wiem czy umiałabym się w tym odnaleźć. Nigdy nie miałam do czynienia z tak ogromną gotówką i nie wiem jak bym miała się zachować. Mając na koncie taką sumę nie wiedziałabym czy mam na przykład rzucić moją pracę. Prestiżem nie pasuje ona do takiej gotówki, ale na bardziej prestiżową nie mam obecnie kwalifikacji. Głupio jest się zaharowywać za średnią krajową mając majątek o wartości kilku milionów, ale dziwnie jest też w ogóle nic nie robić.

Z pewnością miałabym nie mały dylemat mając taką gotówkę na koncie. Może rzuciłabym pracę i ruszyła w podróż dookoła świata, ale każda podróż się gdzieś kończy. I tylko co potem?

Myślę, że odziedziczoną w spadku rzeczą, która kompletnie przewróciłaby moje dotychczasowe życie mogłyby być pieniądze. Ale nie takie zwykłe kilka tysięcy. Dopiero kwota rzędu kilku milionów złotych. Pieniądze, o których zwykły Kowalski może tylko pomarzyć.

Jestem obywatelem tak zwanej klasy średniej. Ani nie jestem bogata, ani biedna. Wystarcza mi na rachunki, jedzenie i...

Odkąd sięgam pamięcią dziadek zawsze zachęcał mnie do żeglowania. A to gumowe stateczki do kąpieli na urodziny, pidżamka w żaglóweczki, model „Santa Marii” do sklejania… Potem namówił rodziców na obozy żeglarskie, za które płacił. Potem przyszła kolej na patenty… W sumie, to już wtedy mi się to całkiem podobało, więc siła rozpędu i „kapitana jachtowego” wypływałam.
Dziadek spędzał na morzu kilka miesięcy, potem wracał, a babcia najpierw się cieszyła, po tygodniu zaczynała narzekać, że jej wszystko znowu do góry nogami wywraca. Taka nasza wesoła codzienność. Jednak parę lat temu babcia umarła i dziadek przestał wracać z rejsów. Mówił, że łapie robotę jedną za drugą, bo tylko dla swojej ukochanej wracał. Czasem wysłał pocztówkę z jakiegoś niesamowicie odległego miejsca, żebyśmy wiedzieli, że jeszcze żyje.
Wprowadziłam się do mieszkania dziadków, przecież stało nieużywane… I żyłam swoim radosnym życiem singielki, gdy spadła na mnie wiadomość o śmierci dziadka. Kilka dni później zadzwonił telefon. Ktoś z załogi chciał mi przekazać urnę z prochami. Umówiłam się na spotkanie i wtedy się wszystko zaczęło…
Przyjechało dwóch bardzo podejrzanie wyglądających dżentelmenów, który od razu powiedzieli, że urna to bzdura, bo dawno prochy rozsypali nad oceanem, ale musieli się ze mną spotkać. Bo co prawda baba jestem, ale wola kapitana święta. A mój szalony dziadek zapisał mi w spadku swój statek… piracki wraz z załogą… I mam się pakować, bo jutro chcą płynąć dalej! A co mi tam... Płynę!

Odkąd sięgam pamięcią dziadek zawsze zachęcał mnie do żeglowania. A to gumowe stateczki do kąpieli na urodziny, pidżamka w żaglóweczki, model „Santa Marii” do sklejania… Potem namówił rodziców na obozy żeglarskie, za które płacił. Potem przyszła kolej na patenty… W sumie, to już wtedy mi się to całkiem podobało, więc siła rozpędu i „kapitana jachtowego” wypływałam.
Dziadek...

- Hej! Sofia, tu się pracuje. Ogarnij się. Od 5 minut bezczynnie gapisz sie w okno.
- Sorry Kaśka, mam dylemat.
- Jaki?
- Wiesz, wczoraj spotkała mnie najdziwniejsza rzecz w moim życiu. Przyjechał pod mój dom kurier, gościu przyniósł mi paczkę. Nic nie zamawiałam. Otwieram, a tam w środku list i jeszcze jedna mała paczuszka. Z listu wynika, że dostałam spadek po jakiejś siostrze mojej nieżyjącej babci. Nawet nie wiedziałam, że babcia miała siostre. I że niby ten spadek jest w tej małej paczuszce. I jak ją otworze, to moje życie już nigdy nie bedzie takie same.
- I co, otwarłaś??
- Własnie sie zastanawiam czy warto.
- Kobieto, zwalniamy się wczesniej z pracy i komisyjnie przy mnie ją otwierasz. Może tam jest kasa i bedziesz mega bogata?
- Spoko, nie musimy się zwalniać, mam tą niespodziankę przy sobie.
Kaśka zapiszczała: Otwieraj!!!
Pochyliłam się do torebki i wyciągłam małą paczuszkę. Otwarłam ją powoli i naszym oczom ukazały się różowe, plastikowe okulary. I co, to wszystko?- zapytałam kumpelę.- To ma być ten tajemniczy spadek?? Jakieś tandetne okulary? Tyle hałasu o te śmieszne, plastikowe szkiełka?- Zdziwiona założyłam je na nos. To, co zobaczyłam ścięło mnie po prostu z nóg. Moje życie wywróciło się do góry nogami...

- Hej! Sofia, tu się pracuje. Ogarnij się. Od 5 minut bezczynnie gapisz sie w okno.
- Sorry Kaśka, mam dylemat.
- Jaki?
- Wiesz, wczoraj spotkała mnie najdziwniejsza rzecz w moim życiu. Przyjechał pod mój dom kurier, gościu przyniósł mi paczkę. Nic nie zamawiałam. Otwieram, a tam w środku list i jeszcze jedna mała paczuszka. Z listu wynika, że dostałam spadek po jakiejś...

Pewnych telefonów należałoby nie odbierać. Wykorzenić w sobie zwyczaj odzywania się na nieznane numery w głupim przeświadczeniu, że zaraz, niespodziewanie, dzięki jednej rozmowie zmieni się całe wasze życie. Halo! Przecież zmieniło się! Zgadza się, Wewnętrzny Głosie. O ile mawia się, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach, z cioteczną babką Eweliną nawet zdjęcia wyglądały nieszczególnie. „Szczęściarz”, którego dotyczył zaszczyt pozowania z ciotką, zazwyczaj musiał wcześniej wysłuchać połajanek o nieodpowiednim stroju, postawie i uśmiechu. Dobrze, spadkobierczynię już mamy odhaczoną. Pozostaje spadek: stadko rozpieszczonych do granic możliwości chihuahua. Nawet nazwa tej ozdobnej rasy budzi uśmiech na twarzach tych, którym o nich opowiadam. We mnie budziła tylko grozę. Siedem rozszczekanych w trybie 24/7 rozkosznych sikadełek (tak, ciotka pominęła u pupilów etap nauki załatwiania się na dworze). A do nich: kolekcja równie uroczych ubranek. Kurteczki, bluzeczki, ba, nawet spódniczki! Jeden z psiaków nawet nie zacznie śniadania, jeśli nie przebiorę go w ulubiony dresik. Niestety, testament zabraniał sprzedaży lub oddania tych cudów fauny. Porażkę psio-dydaktyczną postanowiłam przekuć w sukces. Chodziłam na kursy dla psich behawiorystów. Obserwowałam podopiecznych, notowałam, zmieniałam podejście, uczyłam się reakcji na moje działania. Minął rok i zostałam znanym fachowcem od chihuahua. Każdego psa wyprowadzę na dobrą drogę! A jak nie, spacyfikuje go mój gang siedmiu!

Pewnych telefonów należałoby nie odbierać. Wykorzenić w sobie zwyczaj odzywania się na nieznane numery w głupim przeświadczeniu, że zaraz, niespodziewanie, dzięki jednej rozmowie zmieni się całe wasze życie. Halo! Przecież zmieniło się! Zgadza się, Wewnętrzny Głosie. O ile mawia się, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach, z cioteczną babką Eweliną nawet zdjęcia...

Po wuju, którego nawet nie znałam odziedziczyłam książkę. Tak, książkę. Ale nie jakąś tam zwykłą, nudną. Tylko pierwsze wydanie "Opowieści o dwóch miastach" C. Dickensa. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że książka ta od 17 lat jest poszukiwana. Poszukiwana przez najlepszych śledczych na świecie. Została skradziona w dniu wystawy dla samej królowej Elżbiety 2. Od tego czasu pojawiało się mnóstwo teorii spiskowych dotyczących właśnie tego pierwszego egzemplarza, który trzymam teraz w rękach. Mówiono, że sam Carol wstał z grobu; aby odebrać swoje dzieło, z rąk tego okropnego świata. Inni zaś sądzili, że to terroryści napadli na osobę przewożącą książkę, a ta żeby nie zostać postrzloną oddała dzieło wrogom. Nie wiem, która z tych teorii jest bardziej szalona. W każdym bądź razie poszukiwany od lat artefakt leży teraz na moim biurku, a ja zastanawiam się co z nim zrobić. Mogłabym go oddać, ale kto powiedział, że musimy być sprawiedliwi? O wiele więcej korzyści będę miała po sprzedaniu książki. Lecz teraz nie to jest najważniejsze. Muszę tak ukryć książkę, by nikt się nie dowiedział, że jestem w jej posiadaniu...

Po wuju, którego nawet nie znałam odziedziczyłam książkę. Tak, książkę. Ale nie jakąś tam zwykłą, nudną. Tylko pierwsze wydanie "Opowieści o dwóch miastach" C. Dickensa. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że książka ta od 17 lat jest poszukiwana. Poszukiwana przez najlepszych śledczych na świecie. Została skradziona w dniu wystawy dla samej królowej Elżbiety 2. Od...