Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

next
sloneczko89
Konik
fantastyczna
Kamila Cz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

next
sloneczko89
Konik
fantastyczna
Kamila Cz

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

[07:02:15] Artur wyrusza na poranny spacer po okolicy. Uważnie zabezpiecza drzwi do swojej kryjówki [hałas zamykanych drzwi]. Pomimo faktu, iż jest tu całkiem sam, strach podpowiada mu, aby zachować ostrożność.
[07:09:10] Ostatni ocalały wędruje skrajem alejki otoczonej przez piękne, stare dęby. Nachodzi go refleksja, że nawet drzewa rosną w grupie.
[07:11:38] Artura przygnębia myśl, że ostatnie dni życia spędzi w samotności, w złości kopie leżącą na drodze gałąź [odgłos upadającej gałęzi].
[07:14:52] Bohater zbliża się do pobliskiej miejscowości, a raczej tego, co po niej pozostało. Zgliszcza jak okiem sięgnąć. Piękne niegdyś miasteczko bezpowrotnie obrócone w pył i popiół. Kawałki murów wybijają się ponad gruz, przypominając kikuty rąk wyciągniętych w rozpaczliwym geście w kierunku nieba. Plątanina prętów i kabli tworzy gęstą sieć gotową, by zamknąć nieostrożnego nieszczęśnika w potrzasku. Takim właśnie nieszczęśnikiem jest mały kundelek, którego łapa utknęła w plątaninie drutów.
[07:16:23] Artur nagle zatrzymuje się i nasłuchuje [dźwięk przypominający pisk], paraliżuje go strach na myśl o tym, że nie jest sam. Po chwili uspokaja się, gdy jest już pewien, że dobiega go dźwięk uwięzionego zwierzęcia [skomlenie psa].
[07:17:52] Bohater uwalnia szczeniaka z pułapki [szczęk rozchylanych drutów] i bierze go na ręce.
[Artur] Nie bój się, już nic ci nie grozi. Zaopiekuję się tobą.
[07:21:53] Artur niesie w ramionach zranione zwierzę i oddala się w kierunku swojej kryjówki.

[07:02:15] Artur wyrusza na poranny spacer po okolicy. Uważnie zabezpiecza drzwi do swojej kryjówki [hałas zamykanych drzwi]. Pomimo faktu, iż jest tu całkiem sam, strach podpowiada mu, aby zachować ostrożność.
[07:09:10] Ostatni ocalały wędruje skrajem alejki otoczonej przez piękne, stare dęby. Nachodzi go refleksja, że nawet drzewa rosną w grupie.
[07:11:38] Artura...

[00:00]Zbliża się koniec. Cała okolica opustoszała. Chyba wybiorę się na ostatni spacer przed końcem.
[00:02]Stoję przed domem. Gdzie mam najpier pójść?
[00:03] Wychodzę z porwórka, nawet nie muszę się rozglądać zanim przejdę przez ulicę, bo od dawna żaden samochód tędy nie przejechał. Udaję się na spacer w pola
[00:15] Jaka tu cisza i spokój. Zawsze jest tu pełno ruchu. Jeżdżą traktory, nastolatkowie jeżdzą motorami i kładami, sąsiedzi plewią truskawki, zrywają maliny i tytoń. Tylko jeden kot chodzi po łące w poszukiwaniu myszy.
[00:25] Mniam,jakie pyszne maliny. Dawno nikt ich nie zrywał i dużo opadło już na ziemię. Najem się do syta
[00:35] Teraz znów przejdę przez ulicę i pójdę na drugą stronę pól piaszczystą dróżką, a następnie wrócę na swoje podwórko zataczając koło.
[00:50] Tu też cisza. Nie słychać żadnego warkotu silnika. W oddali słychać tylko gęganie gęsi. Pewnie biegają w pobliżu jakueś psy lub lisy i ptaki wszczynają alarm.
[01:20] Jestem już w domu. W sumie to okolica nic się nie zmieniła, jest teraz tylko trochę ciszej niż zazwyczaj. A raczej całkiem cicho. Chociaż w sumie mi się ta cisza podoba. W końcu mogę wyjść gdzie chce, w czym chce i nikt się na mnie krzywo nie patrzy. Od jutra zaczynam biegać. W końcu będę to mogła robić w spokoju.

[00:00]Zbliża się koniec. Cała okolica opustoszała. Chyba wybiorę się na ostatni spacer przed końcem.
[00:02]Stoję przed domem. Gdzie mam najpier pójść?
[00:03] Wychodzę z porwórka, nawet nie muszę się rozglądać zanim przejdę przez ulicę, bo od dawna żaden samochód tędy nie przejechał. Udaję się na spacer w pola
[00:15] Jaka tu cisza i spokój. Zawsze jest tu pełno ruchu....

[00:00] Może ktoś kiedyś odnajdzie to nagranie, a może nie. Szczerze mówiąc nie bardzo mnie to obchodzi. Teraz już nic nie ma znaczenia. Świat chyli się ku upadkowi, gnije i niszczeje niczym przeżarty chorobą organizm. Po opuszczonych ulicach hula samotny wiatr, rozgarniając walające się wszędzie dokumenty. Kartki z tysięcy książek, których nikt już nigdy nie przeczyta, mieszają się ze sobą w powietrzu, tworząc nowe historie. Po popękanym asfalcie toczy się cicho platikowy kubek.

[03:15] Poczerniałe budynki pozbawione szyb, które w wyniku eksplozji rozprysły się w drobny mak, szczerzą się w bezzębnym uśmiechu po obu stronach ulicy niczym złowieszcze twarze. W jednym z ciemnych okiennych otworów siedzi chudy kot, miaucząc przeraźliwie.

[20:02] Przechodzę obok mojej szkoły. Drzwi, które dawniej tak chętnie zapraszały mnie do środka, wiszą smętnie na wyłamanych zawiasach, a niegdyś wesołe zasłony w kwiatki - teraz nadpalone, pełne dziur i zakurzone - powiewają na wietrze niczym żagle tonącego statku.

[31:45] Wchodzę na most, który już donikąd nie prowadzi. Urywa się nagle w połowie, przypominając rozszarpaną przez olbrzyma gardziel. Staję nad przepaścią i spoglądam na majaczący po drugiej stronie brzeg. Środkiem mętnej, ponurej rzeki płynie samotna dębowa trumna z podmytego wodą pobliskiego cmentarza, a wokół niej dryfują setki połamanych mebli. Niebo nad moją głową przybrało złowieszczy ołowiany odcień.

[40:12] Zapach śmierci wisi w powietrzu. Nadchodzi koniec.

[00:00] Może ktoś kiedyś odnajdzie to nagranie, a może nie. Szczerze mówiąc nie bardzo mnie to obchodzi. Teraz już nic nie ma znaczenia. Świat chyli się ku upadkowi, gnije i niszczeje niczym przeżarty chorobą organizm. Po opuszczonych ulicach hula samotny wiatr, rozgarniając walające się wszędzie dokumenty. Kartki z tysięcy książek, których nikt już nigdy nie przeczyta,...

Cisza wszyscy uciekli, tylko wiatr szeleści liśćmi. Udali się szukać zapasów i ratunku. A ja? No cóż jeśli tak czy siak mam umrzeć, to po co się wysilać, lepiej się zabawić.

Idę w stronę monopolowego. Oczywiście sklep jest rozszabrowany, ludzie ukradli wszystko co może się przydać. Jednak nikt nie zawracał sobie głowy okolicznymi domami. Człowiek już tak ma widząc neon, pójdzie do niego jak ćma leci w ogień, nie zwracając uwagi na to co jest obok.

W domach znajduję żarcia i alkoholu. Czego chcieć więcej? Wracam do siebie, szykuję obiad, pakuję w termos. I idę do najwyższego budynku w okolicy. Prądu nie ma więc wspinam się po nieskończenie długich schodach, nie śpieszę się. W końcu docieram na dach. Jem, piję wykwintną whisky i patrzę na czerwony meteor nieuchronnie zbliżający się do mojej planety. Biorę kolejny łyk, wspominając czasy gdy miałem z kim patrzeć w niebo. Wkrótce do Niej dołączę.

Cisza wszyscy uciekli, tylko wiatr szeleści liśćmi. Udali się szukać zapasów i ratunku. A ja? No cóż jeśli tak czy siak mam umrzeć, to po co się wysilać, lepiej się zabawić.

Idę w stronę monopolowego. Oczywiście sklep jest rozszabrowany, ludzie ukradli wszystko co może się przydać. Jednak nikt nie zawracał sobie głowy okolicznymi domami. Człowiek już tak ma widząc neon,...

16:15 W tej wiosce zawsze było cicho, ale nigdy aż tak.. Idę środkiem ulicy. Jest środek lata, asfalt wciąż jest lekko nagrzany, więc stąpam na bosaka. Niezbyt przyjemne uczucie, więc schodzę do lasu. Dalej przy ścieżce jest dworek. Zapewne opustoszał po raz kolejny, jednak i tak zawsze chciałam tam zajrzeć.
16:19 Bramka wygląda solidnie, ale otwiera się bez wysiłku. Ma piękny wzór z gwiazdek i króliczków, na dodatek miejscami płot jest opleciony pnączami róż. Niczym w pięknej i bestii! Cichy szum źródełka wabi mnie urokiem i przyjemną mgiełką. Gdyby nie koniec świata, czekałby nas kolejny słoneczny dzień.
16:32 Oczko wodne pozwoliło mi się odprężyć, choć przez chwilę nie myśląc. Teraz zaglądam do wielkiego budynku z nadzieją, że może jednak kogoś tu zastanę.
16:34 W przestronnej kuchni stoi wciąż działająca, pełna lodówka. W pośpiechu nikt jej nie zamknął. Wyjęłam jakąś słodką przekąskę, której dotąd nie próbowałam i zamknęłam drzwiczki. Obróciłam się i mój wzrok zatrzymał się na barku otoczonym ślicznymi kieliszkami.
16:37 Nie przepadam za alkoholem, ale musującego różowego szampana sobie nie odmówię. U! Widzę piękne buty rozrzucone w przedpokoju/holu, mniejsza o nazwę. Czas je przymierzyć. Właścicielce najwyraźniej nie zmieściły się do torby. Jej strata! Oj, szkoda, że kończy się bateria. Może zdążę ją podładować?

16:15 W tej wiosce zawsze było cicho, ale nigdy aż tak.. Idę środkiem ulicy. Jest środek lata, asfalt wciąż jest lekko nagrzany, więc stąpam na bosaka. Niezbyt przyjemne uczucie, więc schodzę do lasu. Dalej przy ścieżce jest dworek. Zapewne opustoszał po raz kolejny, jednak i tak zawsze chciałam tam zajrzeć.
16:19 Bramka wygląda solidnie, ale otwiera się bez wysiłku. Ma...

[Początek nagrania]

00:01:09 Nie wiem dlaczego w ogóle próbuję nagrać to wideo skoro i tak nikt go już nie obejrzy.

00:01:58 Jednak już wiem dlaczego! Za dużo czytałem książek...

00:02:41 To jest mój dziesiąty dzień w nawiedzonym mieście.Wiem, słaby żart, o ile w ogóle nim był...

00:03:00 Spotkałem wiewiórkę gdy skręciłem w stronę dawnej szkoły. Może dowiem się co dostałem z ostatniego sprawdzianu?

00:05:38 Rudy cały czas za mną chodzi. Spaliłem dom mojego wroga, warto było przejść całe miasto dla tego widoku.

00:10:23 Biegnę. — dyszenie. — Wiem, że coś zaczęło mnie śledzić, gdy w wkroczyłem na nieznany teren. Rudy siedzi w mojej prawej kieszeni.

00:37:09 Udało mi się go zgubić. Siedzę właśnie w urzędzie miasta, gdzie siedział kiedyś jego prezydent. Wiedzieliście, że nawet po ataku zombie jest bardzo wygodny? Może tak, ale czy znaliście kryjowkę na słodycze? — odgłos szleszczącego papieru. — Właśnie znalazłem niebo.

00:58:54 Nie wiem czy przeżyję do do końca dnia... Podsumowując, byłem w urzędzie miasta, na basenie pełnym trupów - żywych i naprawdę martwych, w księgarni gdzie dokończyłem czytać najnowszą książkę mojego ulubionego pisarza, u mojego "przyjeciela" gdzie teraz nie ma już domu. U Rudego dobrze, chyba znalazł sobie dziewczynę. Mogę śpiewać " Rudy się żeni". Mamo, gdziekolwiek jesteś, zanim umrę chcę żebyś wiedziała, że to ja zjadłem twoje konkursowe ciasto... " Co zrobiłeś?" — wrzask z daleka.

[Koniec nagrania]

[Początek nagrania]

00:01:09 Nie wiem dlaczego w ogóle próbuję nagrać to wideo skoro i tak nikt go już nie obejrzy.

00:01:58 Jednak już wiem dlaczego! Za dużo czytałem książek...

00:02:41 To jest mój dziesiąty dzień w nawiedzonym mieście.Wiem, słaby żart, o ile w ogóle nim był...

00:03:00 Spotkałem wiewiórkę gdy skręciłem w stronę dawnej szkoły. Może dowiem się co...

Smród, wszędzie ten nieznośny smród. Od oparów amoniaku ciężko mi otworzyć oczy, żeby spojrzeć przez obiektyw. Nie mogę utrzymać kamery, obraz się trzęsie. Jedyne, co da się zauważyć, to brud, obrzydliwy bałagan i czasem jakiś strudzony ruch w kącie pomieszczenia. Moją uwagę przyciągają odgłosy, jakby nie z tego świata. Szukam ich źródła, ale na próżno. Już skonało. Ten ma farta, już po wszystkim. Potknęłam się. Kamera wypadła mi z rąk przerywając na chwilę nagrywanie. Włączam ją z szamotaniną, szybko przykładam do twarzy i nakierowuję na przeszkodę. Ten już nie żyje od dłuższego czasu, została po nim jedynie kupka rudego, kiedyś pewnie mięciutkiego futerka. Ktokolwiek tu mieszkał, musiał uwielbiać koty, kolejne dwa konają z głodu w łazience, nie mogąc wyjść z kałuży własnych ekskrementów. Tym i tak już nie pomogę, jak z resztą większości. To miasto jest zbyt duże, a czas ucieka zbyt szybko. Ja też uciekam. Otwieram po drodze wszystkie drzwi na klatce, niech chociaż mają szansę. To jedyne, co mogę zrobić. Biegnę po schodach, przeskakuję po dwa, po cztery, żeby jak najszybciej opuścić to bezlitosne następstwo ludzkiego egoizmu.
Siadam na chodniku głośno oddychając i nagrywam muchę, która chodzi mi po nodze. To jeden z nielicznych mieszkańców, który może cieszyć się życiem lepszym niż kiedykolwiek. Śmieję się do siebie, cieszy mnie ta myśl. Czasem też myślę, że nie zniosę tyle cierpienia. Wstaję i idę szybko wśród opuszczonej, rozszczekanej dzielnicy. Czeka mnie jeszcze dzisiaj dużo otwierania drzwi. Dobrze chociaż, że mam kamerę. Boję się patrzeć na ten okrutny świat własnymi oczami, bo wstyd mi, że jestem człowiekiem.

Smród, wszędzie ten nieznośny smród. Od oparów amoniaku ciężko mi otworzyć oczy, żeby spojrzeć przez obiektyw. Nie mogę utrzymać kamery, obraz się trzęsie. Jedyne, co da się zauważyć, to brud, obrzydliwy bałagan i czasem jakiś strudzony ruch w kącie pomieszczenia. Moją uwagę przyciągają odgłosy, jakby nie z tego świata. Szukam ich źródła, ale na próżno. Już skonało. Ten ma...

12:00 Idę przez las, jest cicho. Miejsce jest jak umarłe. Nie ma śladu zwierząt.
12:01 Wychodzę z lasu, zdążam do drogi. Po prawej widzę uprawę świerków. Wszystko zniszczone, sadzonki podeptane, dach szklarni dziurawy.
12:02 Idę po drodze w kierunku bardziej zaludnionej części wsi. Trawa jest żółta, brązowa, wypalona, krzaki pozbawione owoców i liści.
12:03 Drzewo leży na drodze, złamane słupy energetyczne i pozrywane kable smętnie zwisają nad nim. Brak prądu.
12:04 Przesuwam gałęzie, ostrożnie przechodzę nad zwalonym pniem.
12:05 Widzę pierwsze zabudowania, ludzi nigdzie nie ma, cisza jak makiem zasiał, nie słychać szczekania psów.
12:06 Podchodzę do pierwszego domu. Zaglądam do salonu. Krzesła poprzewracane, szuflady powyjmowane, sterta ubrań na podłodze, obok zbita szklanka. Mieszkańcy musieli w pośpiechu opuścić dom.
12:07 Z sąsiedniego domu wychodzi pan Władek, jak zwykle pijany. Podchodzi do mnie. „Pszszepraszam, czy ma Pani drobne, powiedzmy dwa złooote na piiwo.” Nie odpowiadam. Pan Władek pociąga łyk z butelki i upada na trawę.
12:08 Rozglądam się, w tle słyszę chrapanie pana Władka.
12:09 Podnoszę głowę i widzę na niebie ciemną chmurę, zrywa się wiatr, w powietrzu unosi się czarny pył, krztuszę się.
12:10 Słyszę straszliwy huk, ziemia się rozstępuje pod moimi stopami, udaje mi się uskoczyć, upadam obok pana Władka. Wciągam go do opuszczonego domu.
12:11 Zaciągam pana Władka do piwnicy Patrzę na huk, dławiący dym i ognistą ulewę. Bateria w kamerze jest na wyczerpaniu.

12:00 Idę przez las, jest cicho. Miejsce jest jak umarłe. Nie ma śladu zwierząt.
12:01 Wychodzę z lasu, zdążam do drogi. Po prawej widzę uprawę świerków. Wszystko zniszczone, sadzonki podeptane, dach szklarni dziurawy.
12:02 Idę po drodze w kierunku bardziej zaludnionej części wsi. Trawa jest żółta, brązowa, wypalona, krzaki pozbawione owoców i liści.
12:03 Drzewo leży na...