Dziwi mnie przywiązanie do technologii... i brak relacji międzyludzkich. Po prostu spotkań w cztery oczy.

Dziwi mnie przywiązanie do technologii... i brak relacji międzyludzkich. Po prostu spotkań w cztery oczy.

Nie tak dawno jechałam pociągiem. W jednym przedziale siedziała matka z córką w moim wieku. Zawsze lubię porozmawiać z ludźmi w czasie podróży. Córka była pogrążona w swoim telefonie. Od matki dowiedziałam się, że też studiuje, ma chłopaka itp. Ona nawet nie zwróciła uwagę, że jest tematem rozmów. Zadziwiające.
W bibliotece słyszałam jak jakiś dziadek narzekał, że młodzi teraz nie czytają. Wyszłam zza półki z naręczem książek. Jak to nie czytają? To jak oni żyją?
Jestem pokoleniem tych młodych dorosłych. Chyba ostatnim co jeszcze bawiło się na dworze. Mimo tego widzę kobiety w moim wieku z dziećmi marudzące kiedy te się za bardzo ubrudzą i trzęsące się nad zbitym kolankiem. Nie pamiętacie swojego dzieciństwa? Dziwne...
Jesteśmy pokoleniem, które poznało komputer, ale nie potrzebowało go na okrągło będąc dzieckiem, a teraz nie może bez niego żyć i przekazuje to młodszym pokoleniom. Nie patrząc nawet w jaki sposób z niego korzysta. Dziwne i niepokojące.
W moim pokoleniu wszytko mnie zadziwia ale to ja w nim uchodzę za dziwaka kiedy szyje sobie z babcia i szaleje na deskorolce z młodszą siostra. W końcu nie jestem ani za młoda ani za stara.

Nie tak dawno jechałam pociągiem. W jednym przedziale siedziała matka z córką w moim wieku. Zawsze lubię porozmawiać z ludźmi w czasie podróży. Córka była pogrążona w swoim telefonie. Od matki dowiedziałam się, że też studiuje, ma chłopaka itp. Ona nawet nie zwróciła uwagę, że jest tematem rozmów. Zadziwiające.
W bibliotece słyszałam jak jakiś dziadek narzekał, że młodzi...

Są dwie rzeczy, które zadziwiają mnie w moim pokoleniu (rocznik '92):
-odwaga
-ekshibicjonizm.
Moje pokolenie jest odważne, bo nie boi się wyzwań, nie daje się zamknąć w schematy. Jest różnorodne, dużo podróżuje, zmienia pracę i kwalifikacje co "5 minut". Dla mojego pokolenia nie ma rzeczy niemożliwych. Skaczemy z samolotów, wspinamy się na szczyty, studiujemy co chcemy, pracujemy na całym świecie. I nie boimy się mówić tego, co myślimy.
Moje pokolenie jest pokoleniem ekshibicjonistów. Myję zęby - snapchat, jem śniadanie- instagram, jadę do pracy - Facebook. A pomiędzy tym wszystkim messenger. Z mojego pokolenia mnóstwo jest blogerów, vlogerów, youtuberów. Pokazujemy wszystko. Swoje ciała, zakupy, ubrania, kosmetyki, dzieci, zwierzątka, partnerów, jedzenie, domy, wakacje. Wszystko. Co np dzisiaj mnie zdziwiło najbardziej? Selfie kolegi przed pogrzebem dziadka.

Są dwie rzeczy, które zadziwiają mnie w moim pokoleniu (rocznik '92):
-odwaga
-ekshibicjonizm.
Moje pokolenie jest odważne, bo nie boi się wyzwań, nie daje się zamknąć w schematy. Jest różnorodne, dużo podróżuje, zmienia pracę i kwalifikacje co "5 minut". Dla mojego pokolenia nie ma rzeczy niemożliwych. Skaczemy z samolotów, wspinamy się na szczyty, studiujemy co chcemy,...

Moje pokolenie to obecni czterdziestolatkowie. Myślę, iż to czym możemy się pochwalić to to, że mamy wpojone zasady, zasady dotyczącego tego co jest dobre, co złe i niezależnie od zmieniającego się otoczenia, to hołdujemy tym zasadom, mamy jeszcze jako-taki kręgosłup moralny i wiemy, że nie wszystko „złoto co się świeci”. Przy tym jesteśmy pracowici, bo wiemy, iż „bez pracy nie ma kołaczy”, staramy się pogodzić pracę z obowiązkami rodzinnymi. I choć niestety zawsze gdzieś pędzimy i nie mamy tak naprawdę czasu dla siebie, to jednak wierzymy, że gdy przyjdzie emerytura, to zwolnimy tempo i odpoczniemy tak jak na to zasługujemy i będziemy mieli czas i siły by zrealizować to, co z jakichś względów odkładamy na potem.

Moje pokolenie to obecni czterdziestolatkowie. Myślę, iż to czym możemy się pochwalić to to, że mamy wpojone zasady, zasady dotyczącego tego co jest dobre, co złe i niezależnie od zmieniającego się otoczenia, to hołdujemy tym zasadom, mamy jeszcze jako-taki kręgosłup moralny i wiemy, że nie wszystko „złoto co się świeci”. Przy tym jesteśmy pracowici, bo wiemy, iż „bez...

Wszyscy narzekają, że dzisiejsza młodzież czy też dzieci są niewychowani, nie mają szacunku dla starszych. Akurat ja należę do przedziału wiekowi 30 +. Mam różne doświadczenia zarówno ze starszymi, jak i z młodszymi. Wszystko to sprawia, że uważam, iż na to jacy jesteśmy wpływa otoczenie w jakim żyjemy. Chcę opisać jedną z historii, której byłam świadkiem. Dotyczy to i mojej rówieśnicy i młodszego pokolenia. Jechałam komunikacją miejską. Godziny szczytu, brak miejsc. Stałam akurat koło siedzeń odwróconych do siebie. Na jednym siedzi starsza pani, naprzeciw niej moja równolatka, która trzymała na kolanach synka- gdzieś tak na oko trzyletniego. I ten chłopczyk cały czas machał nogami, kopiąc przy tym starszą panią. Mama nie zwracała na to uwagi, babuleńka też nic nie mówiła. W końcu jednak poprosiła ją, by upomniała chłopca, bo kopie ją w bolącą nogę.
-Mój syn jest wychowywany bezstresowo – stwierdziła kobieta. - Nie będę mu niczego zakazywała.
Zdębiałam na taką bezczelność, ludzie za mną, którzy też obserwowali tą scenę zaczęli coś gniewnie mruczeć. Nagle nastolatek stojący przede mną odwrócił się, wyjął z ust gumę i przykleił ją do czoła entuzjastki bezstresowego wychowania.
-Ja też byłem bezstresowo wychowywany – stwierdził.
Nie muszę chyba pisać jakie brawa dostał...

Wszyscy narzekają, że dzisiejsza młodzież czy też dzieci są niewychowani, nie mają szacunku dla starszych. Akurat ja należę do przedziału wiekowi 30 +. Mam różne doświadczenia zarówno ze starszymi, jak i z młodszymi. Wszystko to sprawia, że uważam, iż na to jacy jesteśmy wpływa otoczenie w jakim żyjemy. Chcę opisać jedną z historii, której byłam świadkiem. Dotyczy to i...

Mnie najbardziej zastanawia i zadziwia wszędzie obecny wirtualny ekshibicjonizm przy jednoczesnym stawianiu murów i tworzeniu kotar/zasłon przed najbliższymi i sąsiadami.. w dzisiejszym świecie młodzi ludzie WSZYSTKO wrzucają do sieci (od narodzin dzieci, przez ważne wydarzenia rodzinne, po nawet takie błahostki jak ugotowane potrawy czy miejsca, w których byli) jednocześnie w rzeczywistym życiu tworzą mury i nawet nie potrafią rozmawiać z sąsiadami,czy znajomymi ludźmi. Na plażach zasłaniają się parawanami po to, by zrobić sobie selfiaki i wrzucić je na wszystkie możliwe portale społecznościowe.. ech.. chyba nigdy tego nie zrozumiem :)

Mnie najbardziej zastanawia i zadziwia wszędzie obecny wirtualny ekshibicjonizm przy jednoczesnym stawianiu murów i tworzeniu kotar/zasłon przed najbliższymi i sąsiadami.. w dzisiejszym świecie młodzi ludzie WSZYSTKO wrzucają do sieci (od narodzin dzieci, przez ważne wydarzenia rodzinne, po nawet takie błahostki jak ugotowane potrawy czy miejsca, w których byli)...

W moim pokoleniu zadziwia mnie bardzo wiele,
Jednak spośród tych licznych rzeczy obojętność stoi na czele.
Okrutna obojętność na wszystko, co dokoła
Na emocje, los innych, czy zmienić to coś zdoła?
Dzisiaj za rękę nikt już nie chodzi przy świetle księżyca
Wyplenia w nas wszelkie uczucia- zła, współczesna znieczulica.
W labiryntach uczuć nieustannie błądzimy,
Szukamy dróg na skróty, więc się stale gubimy.
Przechodzimy obok potrzebujących obojętnie, z boku
Patrząc na ekrany, pogrążeni w amoku.
Nie dbamy o relacje,„będą inni" - myślimy
Ciągłe zmiany statusów..., prestiż- do tego dążymy.
Miłość nie jest w stanie przebić grubego pancerza
Często nas omija-nikt nie odpowiada, kiedy w drzwi uderza.
Do mojego pokolenia: otwórzmy serca, zaprzestańmy się gubić-
Emocje to nic złego- są domeną ludzi...

W moim pokoleniu zadziwia mnie bardzo wiele,
Jednak spośród tych licznych rzeczy obojętność stoi na czele.
Okrutna obojętność na wszystko, co dokoła
Na emocje, los innych, czy zmienić to coś zdoła?
Dzisiaj za rękę nikt już nie chodzi przy świetle księżyca
Wyplenia w nas wszelkie uczucia- zła, współczesna znieczulica.
W labiryntach uczuć nieustannie błądzimy,
Szukamy dróg...

Rocznik 85. Pokolenie już nie pamiętające kartek ale jeszcze pamiętające dogorywanie Peweksu. Co z nas wyrosło? Może tego czy owego brakowało, może rygor był ostrzejszy, może dorastałyśmy jeszcze w ogonku europy bez szybkiego internetu i światowej mody i gimnazjów, ale w ogóle nam to nie zaszkodziło... Gdy w czasach ubolewania nad wszystki i narzekania na wszystko, oglądam się na moje rówieśniczki, koleżanki z czasów szkolnych, faktycznie jestem zaskoczona.
Widzę kobiety zaradne i zdecydowane.
Nie szukają ułatwień, nie liczą ani na własne szczęście ani na łaskę innych. Jak by wbrew temu co podają w wiadomościach, radzą sobie dobrze. My radzimy sobie dobrze! - myślę sobie zaskoczona, bo to wbrew temu co powszechnie się słyszy - że tu źle i żyć się nie da. Może to za dużo książek a za mało telewizji i człowiej nie wie jaki powienien być nieszczęśliwy?...

Rocznik 85. Pokolenie już nie pamiętające kartek ale jeszcze pamiętające dogorywanie Peweksu. Co z nas wyrosło? Może tego czy owego brakowało, może rygor był ostrzejszy, może dorastałyśmy jeszcze w ogonku europy bez szybkiego internetu i światowej mody i gimnazjów, ale w ogóle nam to nie zaszkodziło... Gdy w czasach ubolewania nad wszystki i narzekania na wszystko, oglądam...

Zadziwiające jest to, że zatraciliśmy się w życiu, które jest kreowane przez media i internet. Coraz mniej młodych ludzi korzysta z realnego życia. Niestety patrzę na swoich rówieśników i coraz częściej też na młodsze osoby, które zamiast wyjść na świeże powietrze grają w gry, przeglądają bezsensowne strony w internecie i w ogóle podglądają cały ten "medialny" świat. Często łapie się sama na tym, że zazdroszczę ludziom z pierwszych stron okładek pięknych wakacji czy instagramowej figury. Ale tak naprawdę siedząc przed monitorem lub ekranem telewizora, "podziwiając" i coraz bardziej wbiegając w stan depresyjny, bo przecież oni mają to czego ja nie mam, nie uda mi się osiągnąć tego o czym marzę. Tak niestety jest z moim pokoleniem, które prześciga się w byciu "lepszym" i pokazywaniu tego na Facebook'u czy Instagramie. Często zastanawiam się też czy te osoby są szczęśliwe. Zaskakuje mnie to, że ludzie w moim wieku wolą siedzieć w domu i uprawiać tą swoją zakłamaną internetową rzeczywistość, zamiast wyjść z domu i poznawać nowych ludzi i w ogóle świat, który ma wiele nam do pokazania. Często to co pokazane jest na obrazku mamy w zasięgu ręki, tylko ciężko jest nam wyjść z domu i zobaczyć, że mamy to pod nosem. To prawda, że "każdy jest kowalem swojego losu" i uważam, że dzisiejszy świat utrudnia nam drogę do szczęścia. A my szukamy go w mediach.

Zadziwiające jest to, że zatraciliśmy się w życiu, które jest kreowane przez media i internet. Coraz mniej młodych ludzi korzysta z realnego życia. Niestety patrzę na swoich rówieśników i coraz częściej też na młodsze osoby, które zamiast wyjść na świeże powietrze grają w gry, przeglądają bezsensowne strony w internecie i w ogóle podglądają cały ten "medialny"...

Mnie osobiście zadziwia mnóstwo rzeczy. Część z nich jest dobrych a zaś druga część niekoniecznie. Myślę że rzeczą na którą warto zwrócić uwagę jest fakt zatracenia się w wirtualnym świecie. Tak wiem znamy to wszyscy. Ale jeśli popatrzeć na to przez pryzmat czasu... Medal ma dwie strony. Zatracając się w tym świecie zaczynamy tracić to co piękniejsze w życiu czyli bliskość, porozumienie czy po prostu radość ze spotkań.Chodź w zamian dostajemy nieograniczony dostęp ''całego świata''.Nie musimy ograniczać się do półśrodków. To co kiedyś było tylko marzeniem, teraz stało się jawą. Każdy rozpatruje to na swój sposób czy ten brak barier bądź marnowanie czasu jest dobre?!
Zadziwia mnie też istotny spadek emaptii ludzi do osób starszych. Teraz niestety wstyd o tym mówić. Z moich obserwacji wynika iż kiedyś starsi byli wzorem do naśladowania .Teraz hmm... traktujemy ich z dystansem. Wiem że każdy jest inny dlatego wieże że są na świecie jeszcze dobre dusze .

Mnie osobiście zadziwia mnóstwo rzeczy. Część z nich jest dobrych a zaś druga część niekoniecznie. Myślę że rzeczą na którą warto zwrócić uwagę jest fakt zatracenia się w wirtualnym świecie. Tak wiem znamy to wszyscy. Ale jeśli popatrzeć na to przez pryzmat czasu... Medal ma dwie strony. Zatracając się w tym świecie zaczynamy tracić to co piękniejsze w życiu czyli bliskość,...