Moje życie jest połączeniem życia Mercy, Hilary i Margaret, ponieważ w zależności od jego sfery jestem na każdym z trzech wymienionych etapów.
Tak jak Marcy ciągle poszukuję siebie, odnajduję coraz to nowe możliwości rozwoju osobistego, lubię poznawać nowych ludzi, próbować nieznanych potraw i sprawdzać siebie w różnych dyscyplinach sportu.
Zawodowo jestem na etapie przejściowym - tym przypominam Hilary. Właśnie zmieniam pracę, zamykam dotychczasowe projekty i zobowiązania i z niecierpliwością czekam na nowe wyzwania. Trochę obawiam się tej zmiany, ale też wiem że jest ona konieczna i mam nadzieję, że podjęłam słuszną decyzję.
Jeżeli chodzi o życie rodzinne to wygląda ono u mnie tak jak u Margaret. Pełna stabilizacja, szczęście i codzienne domowe kłopoty.
Myślę, że to właśnie taka mieszanka zapewnia mi satysfakcję z tego co robię i kim jestem. W moim życiu jest miejsce na spontaniczność, zmiany ale też i na codzienną nudę i rutynę, którą zwyczajnie lubię.

Moje życie jest połączeniem życia Mercy, Hilary i Margaret, ponieważ w zależności od jego sfery jestem na każdym z trzech wymienionych etapów.
Tak jak Marcy ciągle poszukuję siebie, odnajduję coraz to nowe możliwości rozwoju osobistego, lubię poznawać nowych ludzi, próbować nieznanych potraw i sprawdzać siebie w różnych dyscyplinach sportu.
Zawodowo jestem na etapie...

Ja jestem na etapie przejściowym czyli w takim punkcie jak Hilary, choć poniekąd moja sytuacja jest odwrotna - dziecko mam, natomiast zamierzam skupić się na zmianach w sferze zawodowej. Podobnie jak wszystkie bohaterki powieści czuję się samotna i nieco zagubiona po dłuższym czasie spędzonym w domu trudno mi ruszyć z niejsca, mimo prób aktywizowanie siebie przez okres opieki nad maluchem. Nowe wyzwania przede mną, mam nadzieję że straży mi odwagi by ruszyć do ich realizacji. Książka byłaby dla mnie balsamem dla duszy w tych trudnych, przełomowych chwilach!

Ja jestem na etapie przejściowym czyli w takim punkcie jak Hilary, choć poniekąd moja sytuacja jest odwrotna - dziecko mam, natomiast zamierzam skupić się na zmianach w sferze zawodowej. Podobnie jak wszystkie bohaterki powieści czuję się samotna i nieco zagubiona po dłuższym czasie spędzonym w domu trudno mi ruszyć z niejsca, mimo prób aktywizowanie siebie przez okres...

Margaret przywiązała się do rzeczywistości. Nie widzi koła życia. Będzie trwać w miejscu, bez rozwoju, podporządkowując się wydumanym systemom społecznych konwenansów nie ucząc się niczego. Jest martwa wewnątrz. Stabilność to bezruch, a brak ruchu to śmierć.

Mecy błąka się po ścieżkach życia. Wciąż stara się odnaleźć swoją. Nie ma nic prócz rozpościerającego się pola przed sobą. Wydaje się jej, że powinna odnaleźć siebie, ale znajdzie tylko odbicie świata, w którym żyje. Nie ma "nas".

Hilary, po naszemu "Wesoła", chociaż tylko Bułgarzy używają tego imienia. Wesół ten kto wie, że jest tu tylko przejazdem. Obserwuje ten świat bo do tego został powołany. Hilary jest w ruchu bo żyje. Jest wesoła bo wie, że śmierć to najlepsze co może się nam przydarzyć na tym świecie. Celem życia jest ból więc przeżyje go tak dużo ile będzie trzeba, z uśmiechem na ustach.

Więc jestem Wesoły. Żyję przejazdem między nicością a wiecznością. Chociaż Mecy, a tym bardziej Margaret z chęcią zamknęły by mnie i Hilary w zakładzie dla obłąkanych. To zrozumiałe bo jedna już umarła a druga jeszcze nie zaczęła żyć.

Margaret przywiązała się do rzeczywistości. Nie widzi koła życia. Będzie trwać w miejscu, bez rozwoju, podporządkowując się wydumanym systemom społecznych konwenansów nie ucząc się niczego. Jest martwa wewnątrz. Stabilność to bezruch, a brak ruchu to śmierć.

Mecy błąka się po ścieżkach życia. Wciąż stara się odnaleźć swoją. Nie ma nic prócz rozpościerającego się pola przed...

Zdecydowanie utożsamiam się z Mercy. Wciąż szukam pomysłu na swoje życie, próbując ciągle nowych rzeczy, by odkryć coś, co dawałoby mi prawdziwe szczęście. Świat jednak wydaje mi się nadal zbyt bezlitosny i okrutny, toteż mam cichą nadzieję, że pewnego dnia spotkam królika z zegarkiem i za nim pobiegnę, że znajdę w głębi mojej szafy przejście do Narnii, albo chociaż któregoś dnia zapuka do mojego okna Piotruś Pan…

Zdecydowanie utożsamiam się z Mercy. Wciąż szukam pomysłu na swoje życie, próbując ciągle nowych rzeczy, by odkryć coś, co dawałoby mi prawdziwe szczęście. Świat jednak wydaje mi się nadal zbyt bezlitosny i okrutny, toteż mam cichą nadzieję, że pewnego dnia spotkam królika z zegarkiem i za nim pobiegnę, że znajdę w głębi mojej szafy przejście do Narnii, albo chociaż...

Mecy! Ja również nie mogę się odnaleźć w życiu. Co prawda, nie skończyłem jeszcze studiów tak jak ty, lecz je dopiero zacząłem, ale nie czuję, abym się spełniał na tym kierunku. Problem w tym, że tak naprawdę nie wiem co mam zrobić. Największe problemy mam jednak z samym sobą. Nie znalazłem jeszcze mojego miejsca na ziemi, nie mam grupy przyjaciół ani wybranego przyjaciela, z którym czułbym się najlepiej, krótko mówiąc- moje relacje z ludźmi utrzymują się tylko na lekko koleżeńskich stosunkach. Może u mężczyzn takie uczucia rzadziej się zdarzają, ale proszę- jestem wyjątkiem.

Mecy! Ja również nie mogę się odnaleźć w życiu. Co prawda, nie skończyłem jeszcze studiów tak jak ty, lecz je dopiero zacząłem, ale nie czuję, abym się spełniał na tym kierunku. Problem w tym, że tak naprawdę nie wiem co mam zrobić. Największe problemy mam jednak z samym sobą. Nie znalazłem jeszcze mojego miejsca na ziemi, nie mam grupy przyjaciół ani wybranego przyjaciela,...

Mercy- Jestem na pewno jak Mercy, ponieważ jako jeszcze młoda kobieta poszukuję drogi, którą powinnam kroczyć, aby żyło mi się jak najlepiej. Jestem na końcowym etapie ukończenia szkoły i chciałabym w związku z tym ustatkować się, ale niestety z różnym skutkiem wychodzi mi to. Liczę na to, że w końcu los się do mnie uśmiechnie i życie naprowadzi mnie na ten właściwy tor.

Mercy- Jestem na pewno jak Mercy, ponieważ jako jeszcze młoda kobieta poszukuję drogi, którą powinnam kroczyć, aby żyło mi się jak najlepiej. Jestem na końcowym etapie ukończenia szkoły i chciałabym w związku z tym ustatkować się, ale niestety z różnym skutkiem wychodzi mi to. Liczę na to, że w końcu los się do mnie uśmiechnie i życie naprowadzi mnie na ten właściwy tor.

Nieustannie od radosnego dnia pojawienia się mojej skromnej osoby na tym zachwycającym i pełnym wyzwań świecie- a będzie to już blisko 30 lat- ku irytacji mojego męża i pełnego politowania spojrzenia mamy jestem poszukująca Mecy!

Uzasadnienie? Proszę bardzo:

Od 9 lat jestem związana sakramentalnym i urzędowym "tak" z jednym mężczyzną, gdzieś w między czasie popełniłam budowę domu, od zawsze mieszkam w tym samym mieście, a od 7 lat rzetelnie uczęszczam do tej samej pracy.
I dalej nie mam pojęcia kim będę jak dorosnę :)

Nieustannie od radosnego dnia pojawienia się mojej skromnej osoby na tym zachwycającym i pełnym wyzwań świecie- a będzie to już blisko 30 lat- ku irytacji mojego męża i pełnego politowania spojrzenia mamy jestem poszukująca Mecy!

Uzasadnienie? Proszę bardzo:

Od 9 lat jestem związana sakramentalnym i urzędowym "tak" z jednym mężczyzną, gdzieś w między czasie popełniłam...

Chciałabym móc porównać się do kogoś zupełnie innego, lecz na chwilę obecną najbliższa mojemu sercu zdaje się być Mercy. Nie sądzę, abyśmy były swoim lustrzanym odbiciem- bohaterka książki wciąż ma nadzieję na znalezienie tej lepszej, prawdziwej połowy duszy, ja natomiast powoli tracę to złudzenie. Doskonale rozumiem ten oto dysonans poznawczy, iż znamy się od bardzo dawna. Moje życie stoi w miejscu, porusza się powoli, niczym oceanowe fale w ciepły, niezapowiadający burzy dzień. Pęd panujący dookoła do mnie nie dobiega, jakbym znajdywała się w kompletnie odrealnionym śnie. Cały szukam siebie. Próbuję odkryć to, czego nie potrafiłam do tej pory dojrzeć . W rzeczywistości- stan odnajdywania swojego ja trwa do końca życia każdego z nas. Niestety, nie każdy zwraca na to szczególną uwagę. Przez pychę i ślepotę stajemy się nieszczęśliwi, a czy tylko na to nas stać?

Chciałabym móc porównać się do kogoś zupełnie innego, lecz na chwilę obecną najbliższa mojemu sercu zdaje się być Mercy. Nie sądzę, abyśmy były swoim lustrzanym odbiciem- bohaterka książki wciąż ma nadzieję na znalezienie tej lepszej, prawdziwej połowy duszy, ja natomiast powoli tracę to złudzenie. Doskonale rozumiem ten oto dysonans poznawczy, iż znamy się od bardzo dawna....

Przez chwilę zastanawiałam się do której z dziewczyn byłoby najbliżej. Może do Marcy, szukającej pomysłu na siebie a może do Margaret, która ma dzieci i żyje z dnia na dzień. I choć pozornie zdawało mi się, że do Hilary mi najdalej to wybieram właśnie ją.
Co prawda nie żyję w dobrobycie i mam dziecko, ale doskonale wiem co znaczy desperacka walka o ratowanie rodziny, małżeństwa.
Mój związek przechodził potworny kryzys.
Poznałam partnera gdy wrócił z emigracji, próbował odnaleźć się na nowo w polskiej rzeczywistości. Urodziło nam się dziecko. A my wcale nie byliśmy szczęśliwi. Wpadł w kłopoty, uzależnienia, zadłużył się. Wokół mnie panował kompletny chaos i wszystko mówiło – zostaw go! Ale ja walczyłam o nas jak lwica, o rodzinę o której marzyłam tyle lat. O ojca dla mojego syna. I choć tysiąc razy mówiłam: to koniec, to nie chciałam się poddać.
Dziś mój partner jest inną osobą. Jest wspaniałym ojcem i codziennie stara się udowodnić mi jak wiele mi zawdzięcza. A ja wiem, że warto walczyć o to w co się wierzy.
Nie wiem czy Hilary uratuje swoje małżeństwo, ale jestem pewna że zrobi wszystko by być szczęśliwą.

Przez chwilę zastanawiałam się do której z dziewczyn byłoby najbliżej. Może do Marcy, szukającej pomysłu na siebie a może do Margaret, która ma dzieci i żyje z dnia na dzień. I choć pozornie zdawało mi się, że do Hilary mi najdalej to wybieram właśnie ją.
Co prawda nie żyję w dobrobycie i mam dziecko, ale doskonale wiem co znaczy desperacka walka o ratowanie rodziny,...

Moje życie znajduje się w miejscu, w którym zaczyna nabierać tempa. Za dwa tygodnie piszę maturę i zapisuję się na kurs prawa jazdy, na który sama chcę zarobić. W październiku idę na studia, a tam zaczyna się zupełnie inne życie. Bez rodziców, znajomych z liceum, w obcym mieście. Moje życie przez najbliższy rok bardzo się zmieni, a ja się bardzie usamodzielnię. Myślę, że jestem pomiędzy Hilary, znajdującą się w okresie przejściowym (u mnie z "dzieciństwa" w dorosłość), a Mecy, która poszukuje siebie i swojej drogi, tak jak ja szukam swojego miejsca na ziemi "wylatując z gniazda".

Moje życie znajduje się w miejscu, w którym zaczyna nabierać tempa. Za dwa tygodnie piszę maturę i zapisuję się na kurs prawa jazdy, na który sama chcę zarobić. W październiku idę na studia, a tam zaczyna się zupełnie inne życie. Bez rodziców, znajomych z liceum, w obcym mieście. Moje życie przez najbliższy rok bardzo się zmieni, a ja się bardzie usamodzielnię. Myślę, że...