Budzę się. Otwieram oczy...coś jest nie tak, dziwnie się czuję...wstaję, idę do łazienki i gdy spoglądam w lustro doznaję szoku.Zamiast mojego odbicia, widzę twarz.......................................... Zafona! Tak! Carlosa Ruiza Zafona! mojego ulubionego autora. Nie mogę wyjść ze zdumienia! Z młodej kobiety, zmieniłam się w mężczyznę w średnim wieku... Ale jak to w ogóle możliwe?! W końcu kiedy już opanowałam sytuację i jakoś pozbierałam myśli...dotarło do mnie, że to nie są MOJE myśli! tylko myśli autora moich ukochanych książek,cyklu Cmentarza zapomnianych książek, Księcia północy i Mariny <3 i nie mogłam wyjść ze zdumienia, czy to mi się tylko nie śni,postanowiłam mimo wszystko spędzić ten dzień, jak sądziłam, spędziłby pisarz. Spacerowałam po słonecznej Barcelonie i widziałam ją jego oczami, coś cudownego, także przez pryzmat jego powieści. Spotykałam wspaniałych ludzi, których nie miałabym odwagi poznać jako ja i na pewno inni nie zwrócili by uwagi na moją osobę...gdybym nie była nim. Kiedy wracałam do mieszkania ktoś mnie zawołał, jakaś kobieta wysiadająca z limuzyny i podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę ciągnąc mnie za sobą i powiedziała:"Zapomniałeś? idziemy potańczyć salsę!" uśmiechnęła się do mnie, wciągnęła do samochodu i odjechaliśmy.

Budzę się. Otwieram oczy...coś jest nie tak, dziwnie się czuję...wstaję, idę do łazienki i gdy spoglądam w lustro doznaję szoku.Zamiast mojego odbicia, widzę twarz.......................................... Zafona! Tak! Carlosa Ruiza Zafona! mojego ulubionego autora. Nie mogę wyjść ze zdumienia! Z młodej kobiety, zmieniłam się w mężczyznę w średnim wieku... Ale jak to w...