Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą dane mi było spotkać była prababcia ze strony mamy. Nie pamiętam ile miałam lat jak ją widziałam pierwszy i ostatni raz w życiu. Była bardzo chora, wychudzona, nie wstawała z łóżka, prawdopodobnie nawet nie wiedziała kim ja jestem, ale to nieważne. Istotne jest to, że ja wiedziałam kim Ona jest dla mnie.

Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą dane mi było spotkać była prababcia ze strony mamy. Nie pamiętam ile miałam lat jak ją widziałam pierwszy i ostatni raz w życiu. Była bardzo chora, wychudzona, nie wstawała z łóżka, prawdopodobnie nawet nie wiedziała kim ja jestem, ale to nieważne. Istotne jest to, że ja wiedziałam kim Ona jest dla mnie.

Chciałbym wspomnieć o mojej prababci. Nie ma jej z nami już od 5 lat, bardzo mi jej brakuje. Była najbardziej optymistyczną osoba jaką znałem. W pewnym momencie nie radziła sobie juz sama i moja babcia zdecydowała, że będzie mieszkać w naszym rodzinnym domu. To był wspaniały czas. Prababcia bardzo lubiła czytać, miała wiele książek. Jedna historia jest związana właśnie z nimi. Przyczynkiem do jej poznania było moje zadanie domowe z języka polskiego - nauczenia się na pamięć inwokacji. To była 4 klasa szkoły podstawowej. Prababcia pomagała mi. Przyniosła tom poezji Mickiewicza z 1899 roku, wydany we Lwowie. Nigdy wcześniej nie miałem w rękach tak starej książki. Pierwsze jej kartki nosiły dedykacje dla poszczególnych członków mojej rodziny. Zanim zacząłem uczyć się inwokacji, chciałem poznać, jaka jest historia książki, od kogo prababcia ją dostała, kim są osoby wspomniane na pierwszych stronach. Prababcia zaczęła wspominać. Miała dar. Od razu przeniosłem się na początek XX. Najbardziej ekscytującym momentem opowieści był wybuch I wojny światowej. Prababcia za wszelką cenę chciała uchronić swoje książki. Włożyła najcenniejsze eksponaty do dużej, drewnianej skrzyni i zakopała ją na polu. Po wojnie odkopała skrzynię, książki były prawie nienaruszone. Gdy przyszła II wojna światowa, prababcia zrobiła to samo. Książki przetrwały. Dzięki temu, mogę się teraz cieszyć 4 tomami poezji Mickiewicza w swoim własnym domu i być opiekunem ich historii.

Chciałbym wspomnieć o mojej prababci. Nie ma jej z nami już od 5 lat, bardzo mi jej brakuje. Była najbardziej optymistyczną osoba jaką znałem. W pewnym momencie nie radziła sobie juz sama i moja babcia zdecydowała, że będzie mieszkać w naszym rodzinnym domu. To był wspaniały czas. Prababcia bardzo lubiła czytać, miała wiele książek. Jedna historia jest związana właśnie z...

Tak, miałam okazję poznać swoją prababcię Zofię. Miałam okazję dokazywać razem z nią i bawić się na kuchennym stole. Bielusieńkie włosy i pomarszczone dłonie ustępowały przy iskierce psoty w jej oczach.
Zawsze namawiała mnie - czterolatkę - do wyciągania pieniędzy od rodziców
- idź i powiedz "daj papirka" - mawiała trącając mnie w bok, co stało się naszym rodzinnym powiedzonkiem.
Moją najważniejszą pamiątką jest wspólne zdjęcie w zwykłej kuchni w niezwykłym mieszkaniu dziadków.
Pochodziła z bogatszej rodziny z dworkiem w Nakle. Od zawsze była zadziorą i stawiała na swoim. Jako stara panna (tak, wtedy tak było) w wieku 25 lat wyszła za wdowca i do jego czterech córek urodziła mu kolejne cztery w tym moją ukochaną babcie, która wcale charakterem nie ustępowała mamie i... chyba obydwie przekazały mi trochę charakterku Zachwiejów.

Tak, miałam okazję poznać swoją prababcię Zofię. Miałam okazję dokazywać razem z nią i bawić się na kuchennym stole. Bielusieńkie włosy i pomarszczone dłonie ustępowały przy iskierce psoty w jej oczach.
Zawsze namawiała mnie - czterolatkę - do wyciągania pieniędzy od rodziców
- idź i powiedz "daj papirka" - mawiała trącając mnie w bok, co stało się naszym rodzinnym...

Miała pomarszczone dłonie, ale żywe oczy i gorące serce. Znała tysiące baśni i piosenek, jak nikt potrafiła ukoić ból rozbitego kolana, po rozstaniu z chłopakiem, czy kłótni z rodzicami. Rozumiała bez słów, nigdy nie osądzała, a zawsze wspierała. Była skarbnicą wiedzy i życiowej mądrości. Przeszła ciężkie czasy, straciła miłość życia i wyszła za mąż z rozsądku (bo tak wybrali dla niej rodzice), a mimo to potrafiła czerpać radość z życia i dziękować Bogu za wszystko, co ją spotkała. Miała w sobie pokłady ogromnej miłości, cierpliwości i wiary. Moja prababcia, jedną z dwóch, które dane było mi spotkać i z, którą mieszkałam przez 20 lat swojego życia. Do końca była pełna ciepła, chociaż dopadła ją franca demencja zabierając po troszku tożsamość i pamięć.
Babciu, to cudowne, że mogłam cię poznać i dziękuję, za to, że byłaś.

Miała pomarszczone dłonie, ale żywe oczy i gorące serce. Znała tysiące baśni i piosenek, jak nikt potrafiła ukoić ból rozbitego kolana, po rozstaniu z chłopakiem, czy kłótni z rodzicami. Rozumiała bez słów, nigdy nie osądzała, a zawsze wspierała. Była skarbnicą wiedzy i życiowej mądrości. Przeszła ciężkie czasy, straciła miłość życia i wyszła za mąż z rozsądku (bo tak...

Jedna rozmowa telefoniczna. Jeden jedyny raz, kiedy rozmawiałem ze swoją świętej pamięci prababcią, około 7 lat temu. Reszta pradziadków odeszła zanim się urodziłem. Dlaczego w takim razie nigdy nie odwiedziliśmy prababci mieszkającej 200 km od nas? Najprawdopodobniej chodziło o to, że moja mama była wiecznie pokłócona z rodziną mojego taty i jej się taki pomysł nie podobał. Dlatego tak bardzo cieszy mnie, że prababcia zadzwoniła kiedyś przypadkiem do swojej córki (mojej babci, którą wtedy odwiedzałem) a tamta dała mnie do telefonu. Rozmawialiśmy około 15 minut- niezapomnianych minut. Nie zapomnę szoku jaki poczułem w związku z tym, że kobieta, która ma 100 lat mówi tak rzeczowo, spójnie i bez wahania. W jej głosie nie było słychać wieku, słyszałem tylko silną kobietę, która chce się czegoś ode mnie dowiedzieć. Wypytała mnie o moje liceum i plany na studia a ja nie mogłem uwierzyć, że ta starsza osoba wie o mnie wszystko! Wiedziała również, ile lat trwają w naszych czasach wszystkie szkoły ponadgimnazjalne (od czasu tych wszystkich reform nawet moim rodzicom się to wszystko myli, za ich czasów było inaczej). Gdy powiedziałem jej, że chcę iść na studia do Niemiec i wymieniłem nazwę mało znanego niemieckiego miasta, do którego się wybierałem na studia, ona- SZOK- wiedziała gdzie ono jest i że znajduje się tam bardzo stara zabytkowa rzymska budowla (Porta Nigra w Trier). Prababcia zmarła dwa lata później i z tego co mówił mój tato aż do ostatnich dni zachowała trzeźwość umysłu. Ta krótka rozmowa telefoniczna to właśnie wspomnienie, jakim chciałem się z wami podzielić. Najprawdopodobniej wydaje się wam dosyć błahe, lecz dla mnie jest niezapomniane i wspominam je z wielką radością- mimo skłóconych rodzin i niechęci mojej mamy do utrzymywania kontaktów z rodzinom mojego taty i tak udało mi się ją poznać i usłyszeć.

Jedna rozmowa telefoniczna. Jeden jedyny raz, kiedy rozmawiałem ze swoją świętej pamięci prababcią, około 7 lat temu. Reszta pradziadków odeszła zanim się urodziłem. Dlaczego w takim razie nigdy nie odwiedziliśmy prababci mieszkającej 200 km od nas? Najprawdopodobniej chodziło o to, że moja mama była wiecznie pokłócona z rodziną mojego taty i jej się taki pomysł nie...

Napiszę krótko: moja prababcia Anastazja (tak właśnie miała na imię!) miała chyba trzech mężów, ósmemkę (dziewiątkę?) dzieci i oczywiście z każdym mężem po trochu tych dzieci... Na ostatniej mojej u niej wizycie podarowała mi piękny zimowy szal - mam go do dziś i nigdy się go nie pozbędę! :)

Napiszę krótko: moja prababcia Anastazja (tak właśnie miała na imię!) miała chyba trzech mężów, ósmemkę (dziewiątkę?) dzieci i oczywiście z każdym mężem po trochu tych dzieci... Na ostatniej mojej u niej wizycie podarowała mi piękny zimowy szal - mam go do dziś i nigdy się go nie pozbędę! :)

Najstarszą osobą z mojej rodziny jaką miałam zaszczyt poznać jej moja babcia od strony ojca. Ma ponad osiemdziesiąt lat i jest najstarszym członkiem naszej rodziny. Uwielbiam słuchać jej opowieści o trudach dotarciu do szkoły i o problemach nastolatek w tamtych czasach, które diametralnie różniły się od współczesnych. Moim problemem jest brak sukienki o odpowiednim kroju i kolorze na daną uroczystość. Jej w tamtych czasach czy będą w domu pieniądze na kupno jakiejkolwiek sukienki... Kocham oglądać stare fotografie. Dzięki nim mogłam się dowiedzieć jak wyglądali moi przodkowie i jak odprawiano dawne pogrzeby. Jak się okazuje moda na fotografię była aktywna już wtedy. Robiono zdjęcia wszystkim. Nawet nieboszczykom w trumnach.

Najstarszą osobą z mojej rodziny jaką miałam zaszczyt poznać jej moja babcia od strony ojca. Ma ponad osiemdziesiąt lat i jest najstarszym członkiem naszej rodziny. Uwielbiam słuchać jej opowieści o trudach dotarciu do szkoły i o problemach nastolatek w tamtych czasach, które diametralnie różniły się od współczesnych. Moim problemem jest brak sukienki o odpowiednim kroju i...

Mój pradziadek Piotr był wyjątkowym człowiekiem. Pradziadek żył 97 lat i uwielbialiśmy z kuzynostwem odwiedzać go, a on godzinami opowiadał nam o swoim życiu. To niesamowite, że pomimo takiego wieku pamiętał z najdrobniejszymi szczegółami swoje dzieciństwo, opowiadał jak wyglądała jego wieś w której mieszkał na Ukrainie i potrafił odśpiewać każdą pieść, co do słowa, którą śpiewali z kolegami w latach młodzieńczych czy na wojnie. Dziadek przeżył i widział wiele, na jego oczach w czasie wojny zginęła jego rodzina, a mimo tego, był bardzo pogodnym człowiekiem. W każdej minucie życia znajdował powód do uśmiechu i radości. Na jego urodzinach nie mogło zabraknąć ani jednego członka rodzina. Były to istne biesiady, dzięki którym choć raz do roku mogłam spotkać nawet dalszą rodzinę. Pradziadek pisał też pamiętnik. Odkąd sięgał pamięcią we wczesnym dzieciństwie, właśnie poprzez opisy jego rodzimej wsi, tego jak wyglądało wtedy życie, aż po czasy wojny, jego małżeństwa, opisywał też historię każdego z jego dzieci. Po śmierci jedna z moich kuzynek, studiująca antropologię wydała w ramach swoich badań pamiętnik dziadka jako książkę. Nie mogłam oderwać się od lektury i myślę, że jest to dla całej rodziny wspaniała pamiątka, a i nie jedna osoba z chęcią "pochłonęła" by tę lekturę. Cały pamiętnik po prostu napisało życie ...

Mój pradziadek Piotr był wyjątkowym człowiekiem. Pradziadek żył 97 lat i uwielbialiśmy z kuzynostwem odwiedzać go, a on godzinami opowiadał nam o swoim życiu. To niesamowite, że pomimo takiego wieku pamiętał z najdrobniejszymi szczegółami swoje dzieciństwo, opowiadał jak wyglądała jego wieś w której mieszkał na Ukrainie i potrafił odśpiewać każdą pieść, co do słowa, którą...

Pomimo mojego wieku mam jeszcze 2 dziadków i 2 babcie i poznałam pradziadków. Co prawda dwie moje prababcie zmarły w bardzo młodym wieku, a dziadkowie znaleźli sobie "zastępstwo". Takie to były podobno czasy. Mój pradziadek przygarnął moja prababcię Janinę, ale wszyscy mówili na nią Bronia. Była dużo młodsza od niego więc ja zdobyłam można powiedzieć na długi czas prababcię. Jednak biologiczna mama mojego dziadka jest dla mnie w jakiś sposób legendą. Prawdopodobnie dlatego, że dziadek zawsze opowiadał o niej ze łzami w pełnych miłości i tęsknoty oczach. Prababcię Antoninę znam ze zdjęcia. Piękna kobieta. Była krawcową. Na jedynym zachowanym zdjęciu ma poważną minę i warkoczem oplecioną głowę. Gdy dziadel widział jak ja czeszę włosy zawsze wspominał "moja mama tak czesała włosy i plotła długi warkocz". Wspomnienia mojego dziadka są mi najbliższe, ale też najstraszniejsze. Urodził się na teraźniejszej Ukrainie, gdzie był świadkiem wielu mordów dokonanych na Polakach, w miejscowości Latacz, niedaleko zaleszczyk. Tam też zmarła moja prababcia. Tam zawsze chciałam pojechać i odnaleźć ich dom. Uwielbiałam jako dziecko, gdy była burza, gasili prąd a dziadek wyciągał świeczkę i przy jej blasku wspominał i opowiadał głównie o mamie.

Pomimo mojego wieku mam jeszcze 2 dziadków i 2 babcie i poznałam pradziadków. Co prawda dwie moje prababcie zmarły w bardzo młodym wieku, a dziadkowie znaleźli sobie "zastępstwo". Takie to były podobno czasy. Mój pradziadek przygarnął moja prababcię Janinę, ale wszyscy mówili na nią Bronia. Była dużo młodsza od niego więc ja zdobyłam można powiedzieć na długi czas...

Pradziadków nie pamiętam, byłam późnym dzieckiem i nawet moi dziadkowie byli już raczej w podeszłym wieku. Najstarsza była babcia ze strony taty (dziadek umarł kilka miesięcy po tym, jak się urodziłam). Babcia mieszkała w drewnianym domu po drugiej stronie drogi. Często do niej przychodziłam, była jedynym znanym mi dorosłym, który umiał bawić się ze mną jak należy - nie jak dorosły z dzieckiem, ale jak równy z równym. Bawiłyśmy się w wiewiórki, kuchnia była dziuplą, w której mieszkała babcia (w roli wiewiórki - mojej sąsiadki). Odwiedzałam ją, plotkowałyśmy co słychać u innych wiewiórek, a potem następował poczęstunek. Babcia miała na stole ceratę z namalowanymi owocami i na zmianę wybierałyśmy, na jaki owoc mamy ochotę. Ach, i oglądała ze mną dzielnie Tajemnicę Sagali, chociaż w domu wszyscy twierdzili że to głupoty i nie chcieli ze mną patrzeć.

Pradziadków nie pamiętam, byłam późnym dzieckiem i nawet moi dziadkowie byli już raczej w podeszłym wieku. Najstarsza była babcia ze strony taty (dziadek umarł kilka miesięcy po tym, jak się urodziłam). Babcia mieszkała w drewnianym domu po drugiej stronie drogi. Często do niej przychodziłam, była jedynym znanym mi dorosłym, który umiał bawić się ze mną jak należy - nie jak...